Έχει νόημα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς στη Νέα Διεθνή Τάξη;

Tου Τάκη Φωτόπουλου

Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών την περασμένη εβδομάδα ήταν, από μια μεριά, καθοριστικά. Όχι βέβαια γιατί –όπως τα παρουσίασε η μαζική προπαγάνδα της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– σηματοδότησαν τη νίκη του «μπαμπούλα» της «φασιστικής» Δεξιάς κατά της Αριστεράς. Αλλά γιατί έκαναν πια φανερό ότι η ιστορική αυτή διάκριση των πολιτικών δυνάμεων που ξεκίνησε πάνω από δυο αιώνες πριν, στη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα είναι άχρηστη, αν όχι παραπλανητική. Όχι φυσικά διότι σήμερα εξαφανίστηκαν οι ταξικές αντιθέσεις που καθιέρωσαν τη διάκριση αυτή στο πολιτικό λεξιλόγιο. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί οι ταξικές διαιρέσεις σε μια διεθνοποιημένη

καπιταλιστική οικονομία της αγοράς παίρνουν άλλες πολιτικές μορφές από τις παραδοσιακές.

Όταν χθες ο λαός σε μια χώρα σαν την Ουγγαρία του Όρμπαν και σήμερα στην Ιταλία της Μελόνι, και αύριο πιθανότατα και στη Γαλλία της Λεπέν, δίνει τη νίκη σε πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ίδια την ένταξη της χώρας τους στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι το κατεξοχήν όργανό της στον Ευρωπαϊκό χώρο– μια αέναη σύγκρουση ξεκινά. Μια σύγκρουση μεταξύ της Υπερεθνικής Ελίτ που κυβερνά την ΝΔΤ (και επομένως και την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί σημαντικό στέλεχός της) και της κυβέρνησης της κάθε χώρας που ανέδειξαν οι λαοί με την ψήφο τους.

Έτσι, είδαμε τη σύγκρουση αυτή μεταξύ του Όρμπαν (που επανεκλέγεται συνεχώς από το 2010!) και τη λυσσασμένη αντίδραση του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ελέγχει φυσικά η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία κάνει το παν όλα αυτά τα χρόνια για ν’ ανατρέψει τον Όρμπαν. Τη σύγκρουση αυτή μπορεί να τη δούμε να επαναλαμβάνεται τώρα και στην Ιταλία μεταξύ Μελόνι και του ιερατείου στην ΕΕ. Και στο κοντινό μέλλον μπορεί να την ξαναδούμε μεταξύ Λεπέν και του ίδιου ιερατείου. Διότι βέβαια είναι αυτό το ιερατείο που ουσιαστικά κυβερνά την ΕΕ και όχι φυσικά οι διάφοροι Μητσοτάκηδες σήμερα και Τσίπρες χθες που υποτίθεται κυβερνούν την ΕΕ, οι οποίοι βέβαια είναι απλώς οι «καρπαζοεισπράκτορες» της Υ/Ε που κυβερνά ουσιαστικά την Ευρώπη, και όχι μόνο.

Είναι λοιπόν φανερό ότι στη ΝΔΤ το διακύβευμα δεν είναι πια Αριστερά έναντι Δεξιάς αλλά Παγκοσμιοποιητές έναντι Κρατιστών, δηλαδή υποστηρικτές της ΝΔΤ έναντι υποστηρικτών της εθνικής κυριαρχίας. Όπου βέβαια η εθνική κυριαρχία θεωρείται απλώς η αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε σημαντική κοινωνική αλλαγή. Και αυτό διότι μέσα την ΕΕ είναι φανερό ότι οποιοδήποτε κόμμα εκλέξει ο λαός, ακόμα και το ΚΚΕ–εάν δεν έβαζε προγραμματικό του στόχο να ξεκινήσει την επόμενη των εκλογών τη διαδικασία άμεσης και μονομερούς εξόδου από την ΕΕ–απλώς θα αποτελούσε άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, δηλαδή του Λαού…

Παράλληλα, στη Βρετανία, ο αγώνας των λαϊκών στρωμάτων που ξεκίνησε με το Brexit δεν τέλειωσε βέβαια, και οι πολιτικές που εφαρμόζει η διάδοχος του Μπόρις Τζόνσον (που υποτίθεται —αν και καθυστερημένα!– είδε και αυτή το φως το αληθινό του Μπρέξιτ) ουσιαστικά επαναφέρουν τις …προ-Κεϊνσιανές πολιτικές ανάπτυξης. Δηλαδή, τις πολιτικές που επιδιώκουν, μέσω μιας τεράστιας αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, να ενισχύσουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που υποτίθεται θα πραγματοποιήσουν τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Τα οποία βέβαια υποτίθεται ότι δεν θα …τσεπώσουν απλώς τα επιπλέον εισοδήματα που τους χαρίζει η Κυβέρνηση, αλλά θα τα επενδύσουν! Πράγμα, φυσικά, που βάζει δυναμίτιδα στο κοινωνικό σύστημα, στον «άγριο χειμώνα» που ανατέλλει…

Είναι φανερό όμως ότι στη σημερινή φάση, κανένα κόμμα από αυτά που αμφισβητούν την Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε είναι στη Κυβέρνηση (Ουγγαρία, Ιταλία) είτε σύντομα μπορεί να αποκτήσει κυβερνητική εξουσία (Γαλλία) δεν τολμά ακόμα να θέσει ανοικτά θέμα εξόδου από τη «στρούγκα» της ΕΕ. Πράγμα βέβαια κάθε άλλο παρά ανεξήγητο εάν λάβουμε υπόψη τους περίτεχνους και πολύπλοκους (κυρίως οικονομικούς) δεσμούς που έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια η Υ/Ε με τα ‘πελατειακά’ Κράτη, μέσω της «στρούγκας» της ΕΕ. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει στο μέλλον μια γενικευμένη εξέγερση των λαών για να σπάσουν τα δεσμά που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια η Υ/Ε για να αλυσοδέσει τους λαούς αυτούς πίσω από το άρμα της.

Σε αυτό το πλαίσιο, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα όχι μόνο γιατί είναι τόσο κρίσιμη η έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και γιατί η Υπερεθνική Ελίτ δεν δίστασε να τα παίξει όλα για όλα για να συντρίψει τη Ρωσία του Πούτιν, διακινδυνεύοντας ακόμα και μια γενικευμένη εξέγερση στην Ευρώπη. Ο λόγος είναι βέβαια ότι η ίδια η Νέα Τάξη Πραγμάτων, που περίτεχνα έστησε η Υπερεθνική Ελίτ όλα αυτά τα χρόνια, εξαρτάται απόλυτα από το εάν θα καταπνιγεί κάθε φωνή αντίστασης σε χώρες όπως η Ουγγαρία χθες, η Ιταλία σήμερα και η Γαλλία αύριο. Ιδιαίτερα όταν οι λαοί σήμερα, παρά την παγκόσμια μαύρη προπαγάνδα που ελέγχει η Υ/Ε (κάτι που ούτε ο Άξονας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ούτε καμιά άλλη δύναμη στον κόσμο δεν είχε πετύχει ποτέ στο παρελθόν), σπρώχνονται κυριολεκτικά στα όριά τους, σε έναν πρωτόγνωρο Χειμώνα που δεν έχει γνωρίσει κανένας μεταπολεμικά στην Ευρώπη…

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2022/10/01/echei-noima-i-diakrisi-deksias-aristeras-sti-nea-diethni-taksi-tou-taki-fotopoulou/