Βιοπορισμός ένα ταξίδι ανάγκης

Tου Δημήτρη Νίκογλου 

Θα ξεκινήσω με το γνωστό και χιλιοειπωμένο, αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη.
Θα ήμουν κακός αν ρωτούσα ποια Ελλάδα; 
Την Ελλάδα των λίγων; την "αφιλόξενη"  Ελλάδα που έγινε πλέον μέγκενη όλων μας;
Δυστυχώς φίλοι μου φτάσαμε να ρωτάμε για που θα μεταναστεύσεις εσύ; σε ποιο Κράτος θα πας να δουλέψεις εσύ; σα να μην υπάρχει τόπος  καταγωγής  και τόπος διαμονής όπως αναγράφεται και στην ταυτότητά μας.
Θα μπορούσε να μου πει κάποιος πως χάσαμε  την υπερηφάνεια μας, την ταυτότητά μας, την αξιοπρέπειά μας. Θα σας έλεγα ναι, ίσως και να τα έχουμε χάσει όλα αυτά.
Το γιατί με τρώει εμένα, το γιατί με πονάει..
Αν ζούσα σε ένα Κράτος οργανωμένο, θα πήγαινα πραγματικά στον Κυβερνήτη και θα του ζητούσα

τα ρέστα. Μα πείτε μου, μπορώ σ' αυτό το Κράτος που ζούμε να ζητήσω τα δίκια μου;
ποιος θα λογοδοτήσει για το δικό μου βιοτικό κατήφορο; ποιος θα λογοδοτήσει για την μετανάστευση των δικών μου ανθρώπων; ποιος θα λογοδοτήσει για το αβέβαιο μέλλον των παιδιών μου;
Είναι ερωτήματα πιστεύω πολλών συμπολιτών μας που περιμένουν απάντηση.
Το κράτος που ζούμε για το μόνο που νοιάζεται  είναι να επιβιώσει ως Κράτος χωρίς να κοιτάει καθόλου τον πολίτη που του δίνει  υπόσταση.
Θα τολμούσα να πω πως είμαι ένας "ευνοούμενος"  πολίτης αυτής της Χώρας που έχω με την δουλειά μου εξασφαλίσει το φαγητό και τα όποια καλά της οικογένειάς μου.

- Το 'δαμε κι αυτό, τα αυτονόητα να τα θεωρούμε πολυτέλεια.

Φτάσαμε καρτερικά στο 2017, και εξαντλώντας την όποια αποθήκη υπομονής του 2016 να μας λένε κάντε λίγο υπομονή, έρχεται η ανάπτυξη.
Φίλοι μου ζω σε μια περιοχή της Βορείου Ελλάδος στην οποία οι δουλειές είναι περιορισμένες, η ανεργία μεγάλη, μεγαλύτερη της υπομονής μας, και πέραν των δυνατοτήτων μας. Ρωτώ λοιπόν, πως να επιβιώσει κάποιος εδώ με τις τόσο αφιλόξενες συνθήκες; Να μείνω να κάνω τι; Ποιο το μέλλον μου   όπως θα 'λεγε εύλογα ο κάθε νέος της περιοχής; Η μετανάστευση εδώ είναι μονόδρομος, είναι βιοποριστική ανάγκη, το ακούτε εσείς εκεί ψηλά κύριοι του θρόνου;

Κάντε κάτι τώρα, κάντε κάτι να ανασάνει αυτός ο τόπος, 
αυτός ο πολύπαθος τόπος  που το έχει  ανάγκη όσο ποτέ.
Τελειώνοντας θα 'θελα να ευχηθώ φώτιση σε σας που νομοθετείται, φώτιση και λογική σε σας διότι από τα δικά σας λάθη  η ζωή μας γίνεται κακή και ανυπόφορη. Θέλουμε ζωή με αξιοπρέπεια, μια αξιοπρέπεια που μας την στερείτε μέρα με την μέρα...

Όχι κύριοι των θέσεων και των θρόνων, δεν μας αξίζει αυτή η μεταχείριση.
Δεν μας αξίζει αυτή η Ελλάδα. Να είστε σίγουροι πως αξίζουμε κάτι καλύτερο εμείς
και τα παιδιά μας.

Blogger Dimitris Nikogloy