Η επέτειος του ΝΑΙ

Ξύπνησα στο δωμάτιο 37 ενός μικρού ξενοδοχείου στο κέντρο του Έσσεν. 40 ευρώ η βραδιά. Γύρισα τον μίκτη στο ζεστό. Η πίεση του νερού μού γαργάλισε το κρανίο. Σκουπίστηκα, ξαναπάτησα με τον μαρκαδόρο διαρκείας τις γραμμές πάνω στο σώμα μου, ντύθηκα και κατέβηκα στον ημιόροφο. Από το μπουφέ επέλεξα το καπνιστό αλλαντικό Μέλανα Δρυμού, δυο τραγανά απ' έξω κι αφράτα από μέσα ψωμάκια, ένα σφιχτομελάτο αυγό, βούτυρο και μέλι.
Στο δρόμο βγήκα κατά τις εννιά κι ανηφόρισα ως τη διασταύρωση όπου μ' έπιασε το κόκκινο ανθρωπάκι. Χάζεψα την απέναντι γωνία. Είδα έναν ηλικιωμένο τροχονόμο να μιλάει σοβαρά σε έναν δεκάχρονο περίπου ποδηλάτη. Το παιδί φορούσε κράνος, πορτοκαλί γιλέκο ασφαλείας και τον άκουγε προσεκτικά. Το βλέμμα μου προχώρησε παρακάτω. Στα εκατό μέτρα συνάντησε δυο νεαρούς δασκάλους με λαχανί γιλέκα μπροστά σε ένα σχολείο. Από πίσω τους, στη σειρά, καμιά τριανταριά παιδάκια με ποδήλατα. Τα ξαμολούσαν ένα-ένα προς τον τροχονόμο μόλις αυτός τους έκανε σήμα. Μάθημα οδηγικής συμπεριφοράς σκέφτηκα. Μετά είδα το πράσινο ανθρωπάκι και δίχως να κοιτάξω δεξιά αριστερά διέσχισα τον δρόμο.
Στις εννιά και δεκαεπτά έσυρα την πλαστική κάρτα κάτω απ' το κόκκινο μάτι του επιτοίχιου σκάνερ, άκουσα το ντο δίεση κι είδα το όνομα μου στο μόνιτορ. Έβαλα ένα φλυτζάνι καφέ απ' το θερμός που ήταν στο τραπέζι, κάθισα στον καναπέ και έπιασα το Spiegel.
Στις εννιά και εικοσιτέσσερα το μεγάφωνο έπαιξε μια μελωδία και με παρακάλεσε να περάσω στην καμπίνα 2α. Ξεγυμνώθηκα από τη μέση και πάνω και κάθισα στην καρέκλα μέχρι ν' ανοίξει η απέναντι πόρτα της καμπίνας.
Καλημέρα, με χαιρέτησε χαμογελαστός ο μπαμπάτσικος νεαρός χειριστής με τα ξαναμμένα μάγουλα. Ελπίζω να ευχαριστηθήκατε το Σαββατοκύριακό σας. Πολύ, του απάντησα. Θα θέλατε να μου πείτε πού μένετε στο Έσσεν, με ρώτησε. Στο Hotel Fortuna του απάντησα. Και πού τρώτε, αν επιτρέπεται; Από δω κι από κει, είπα εγώ απορημένος, σε διάφορα εστιατόρια. Ευχαριστώ πολύ είπε αυτός και με οδήγησε στο βάθος του διαδρόμου. Άπλωσε το άσπρο χαρτί στο κρεβάτι και με παρότρυνε να ξαπλώσω. Διόρθωσε σχολαστικά τη θέση του σώματος μου με βάση τις γραμμές του μαρκαδόρου και με ακινητοποίησε κουμπώνοντας από πάνω το εκμαγείο μου.
Σκεφτόμουν να σας κλείνω τα ραντεβού προς το μεσημέρι μου είπε, ώστε μετά να μπορείτε να τρώτε στη φοιτητική εστία. Έχει αρκετά νόστιμο φαγητό και καλές τιμές.
Ευχαρίστως του απάντησα μέσα απ' την τρύπα που άφηνε ελεύθερο το στόμα μου, αυτό θα βόλευε πολύ.
Ο χειριστής βγήκε από το δωμάτιο. Τα φώτα χαμήλωσαν, ο βόμβος ξεκίνησε και η φωνή του νεαρού ακούστηκε ηλεκτρονικά. Ξεκινάμε. Πάρτε παρακαλώ βαθιά αναπνοή και κρατήστε την. Υπακούω. Το ογκώδες μεταλλικό μηχάνημα περιστρέφεται γύρω μου. Παίρνει θέση, κλειδώνει και ακτινοβολεί. Εκπνεύστε, παρακαλώ. Εκπνέω. Περιστρέφεται πάλι. Αρχίζω να γλαρώνω. Το μηχάνημα είναι υπερσύγχρονο, δεν θα μου κάψει πολύ παραπάνω απ' όσα πρέπει. Πάρτε βαθιά αναπνοή και κρατήστε την. Συντηρείται με τη συχνότητα που απαιτεί ο κατασκευαστής. Εκπνεύστε. Η προπαρασκευαστική στόχευση γίνεται τυπολατρικά. Εκπνεύστε παρακαλώ. Ο χειριστής εκτελεί κατά γράμμα. Νέα περιστροφή. Ο άξονας έρχεται από πάνω μου. Ο ήχος θυμίζει αεριωθούμενο. Στο ημίφως διακρίνω τον αντικατοπτρισμό του προσώπου μου στη γυάλινη επιφάνεια. Με κοιτάω. Σκέφτομαι τον γιο μου στη Νυρεμβέργη. Γιόρταζε χθες. Πάρτε βαθιά αναπνοή και κρατήστε την. Σκέφτομαι την κόρη μου στο Ράβενσμπουργκ. Πρώτο έτος. Πάλι το αεριωθούμενο. Τα εκκωφαντικά μαχητικά πάνω από τη Θεσσαλονίκη καταπίνουν κηροζίνη. Η γελοιότητα της στρατιωτικής παρέλασης περιφρουρείται. Ο μεταφυσικός λογχισμένος Μυροβλήτης αδρανεί. Φυσικά. Το ζόμπι των Μακεδόνων κρύβεται στον τάφο του. Οι Χατζηαβάτηδες της πολιτικής παραληρούν νοσηρά. Οι άνθρωποι παραμιλούν χωρίς ελπίδα. Τι γιορτάζουμε; Την κατάρρευση της λογικής, της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας; Το ΟΧΙ σε τι και σε ποιόν; Εκπνεύστε, παρακαλώ. Εκπνέω. Τα φώτα ανάβουν, ο χειριστής μπαίνει στην αίθουσα, με γλιστράει έξω από το μηχάνημα, ξεκουμπώνει το εκμαγείο και με απελευθερώνει. Τελειώσαμε για σήμερα μου λέει. Ευχαριστώ πολύ του απαντώ. Το εννοώ.
Χαμογελάει με απορία. Τη δουλειά μου κάνω, λέει ντροπαλά.
http://www.protagon.gr/