Στο πολύ κοντινό παρελθόν εξοργιζόμουν με τις απόψεις -και όχι με τους ανθρώπους- για ένα συμβάν, που υποστήριζαν κάποιοι έχοντας σαν μοναδική πηγή τα δελτία ειδήσεων των τηλεοράσεων. Εκείνο που, κυρίως, θεωρούσα εξοργιστικό ήταν πως οι άνθρωποι για τους οποίους μιλώ εμπιστεύονταν, ελαφρά της καρδία,
τα όσα μετέφεραν και δημοσιοποιούσαν οι ομιλούσες κεφαλές (talking heads) των δελτίων.
Επιπλέον, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, αφενός μεν δεν προβληματιζόντουσαν για την αλήθεια, την εγκυρότητα και την αξιοπιστία αυτού που τους «προσφερόταν» ως ενημέρωση, αφετέρου δεν αναζητούσαν και μία διαφορετική άποψη για το
συγκεκριμένο ζήτημα, κάθε φορά. Φυσικά, σε αυτές τις παρατηρήσεις προστίθεντο και τα πρόβληματα της πληρότητας μίας είδησης, του διαχωρισμού της από το σχόλιο και μισή ντουζίνα ακόμη που έχουν να κάνουν με τη φύση και τη χρήση του μέσου. Τελευταίως, έχω πάψει να εξοργίζομαι. Δεν οδηγεί πουθενά και δεν διορθώνει κάτι. Τις πιο πολλές φορές, διασκεδάζω επειδή -ως δημοσιογράφος- γνωρίζω και τον μηχανισμό «παραγωγής» και την αξιοπιστία της ενημέρωσης. Επίσης, ανησυχώ για την προχειρότητα με την οποία γίνεται η ενημέρωση. Με το φούντωμα της κρίσης στην Ουκρανία, απορούσα με την άγνοια εκείνων που μιλούσαν «για τη συμφωνία σύνδεσης της Ουκρανίας με την Ε.Ε.», αγνοώντας τι ακριβώς είναι η συμφωνία σύνδεσης.
Ο τρόπος που παρουσιαζόταν αυτό, έκανε τον θεατή να πιστεύει ότι όσοι Ουκρανοί αντιτάσσονταν (αν αντιτάσσονταν) στη συμφωνία σύνδεσης, δεν ήθελαν η χώρα τους να μπει στην Ε.Ε. (που μπορεί, όντως να μην το ήθελαν). Ομως, η «συμφωνία σύνδεσης» δεν έχει να κάνει με την ένταξη στην Ε.Ε. Πιθανόν να εξυπηρετούσε αυτού του είδους η χειραγώγηση αυτούς που τη διεκπεραίωναν, αυτοβούλως ή κατ’ εντολήν. Επίσης ανησυχούσα που όσοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί μιλούσαν για την πολιτική της Ε.Ε. (που έθελε να βοηθήσει στην εκτόνωση της κρίσης) δεν έκαναν αναφορές στα διαφορετικά συμφέροντα των μεγάλων, κυρίως, ευρωπαϊκών χωρών, που ακύρωναν οποιαδήποτε έννοια η πιθανότητα ύπαρξης ενιαίας εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε. Δεν γινόταν λόγος για τις στενές σχέσεις, ενεργειακές και πολιτικές, Γερμανίας και Ρωσίας (ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι σύμβουλος της ρωσικής Gazprom) και την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια. Δεν γινόταν λόγος για τα πολλά δισ. που οι Ρώσοι ολιγάρχες νομιμοποιούν και τζιράρουν στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, γεγονός που εξηγούσε την απροθυμία των Αγγλων να συφωνήσουν σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
Δεν γινόταν λόγος για τα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας της Γαλλίας που μόλις πριν από μία εβδομάδα, παρέδωσε 4 πολεμικά πλοία στο ρωσικό ναυτικό. Ολα αυτά δεν ήταν άγνωστα (απόδειξη ότι με το πέρασμα του καιρού, όλο και κάτι μαθαίναμε γιατί το ανέφεραν ξένα media), αλλά εξυπηρετούσαν έναν στόχο. Να μη γίνει καμιά συζήτηση για την εξωτερική πολιτική της Ε.Ε., γεγονός που θα μπορούσε να αποκαλύψει ότι είναι ανύπαρκτη αλλά και ότι τελικά η Ε.Ε. δεν είναι καθόλου «Ενωση» σε πολλά σοβαρά ζητήματα. Θα μπορούσε να αποκαλύψει ότι η Ε.Ε. είναι ένα πεδίο διασφάλισης των συμφερόντων των ισχυρών και της μετατροπής των αδύναμων σε κομπάρσους η υπηρέτες. Μάλιστα, εν όψει των ευρωεκλογών, κάτι τέτοιο θα έκανε ζημιά στην εικόνα αποδοχής της Ε.Ε. που παρουσιάζεται ως ένα λιμάνι ασφάλειας σε ένα περιβάλλον αναταραχής, ενώ με το πέρασμα των χρόνων έχει μεταβληθεί σε έναν περίβολο φυλακής. Ακόμη και ο ρόλος της προεδρίας, όταν δεν ασκείται από κάποια μεγάλη χώρα, ειναι διακοσμητικός και διεκπεραιωτικός, όπως φάνηκε και από τα διάφορα διασκεδαστικά έως επικίνδυνα καμώματα του Β. Βενιζέλου όταν επισκέφτηκε την Ουκρανία. Αλλά είπαμε.
Η τηλεόραση δεν είναι ούτε για ενημέρωση, ούτε για την αναζήτηση του ουσιαστικού. Ειδικά αυτή την τετραετία της κρίσης, πράγμα που έχει εξήγηση,  προφανή, για όσους δεν βολεύονται με την προπαγάνδα.
http://eleutheriellada.wordpress.com/