ΤΟ ΠΙΤΣΙΡΙΚΙ ΓΡΑΦΕΙ … Η Αξιοπρέπεια της Εξαθλίωσης

Αυτός ο άνθρωπος αυτός που περπατάει πάντα σκυφτός και δε μιλάει σε κανένα. Αυτός ο άνθρωπος αυτός που ειναι τόσο δυνατός. Ο άνθρωπος αυτός ο άγνωστος, Εχει χέρια που μπορει να σηκώσει μια τεράστια ατμομηχανή χωρίς να βάλει δύναμη. Εχει φτερά που μπορούν να σηκώνουν ψηλά, πάνω από τα σύννεφα, πιο ψηλά από εκεί που πετούν τα πουλιά. Εχει τη δύναμη να κολυμπά πάνω στο νερό και στο βυθό της θάλασσας καλύτερα από κάθε ψάρι..Είναι τόσο δυνατός που μπορεί να διασχίζει τα βουνά και να σταματά το πιο ορμητικό ποτάμι.. Υπαρχει και ο αλλος άνθρωπος αυτός που Στέκεται αγέρωχος, καμαρωτός και οραματιστής για να καμαρώσει τα νιάτα που κυβερνάει στην παρέλαση. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που συνηγορεί στην παραπαιδεία και επιμένει στην πολιτική που στέλνει στην ανεργία όλους τους
νέους. Κάνει δηλώσεις μετά το πέρας
της παρέλασης, για το μήνυμα της επετείου, για τους αγώνες του έθνους, για την ελευθερία. Είναι ο ίδιος άνθρωπος που εγκρίνει την επίθεση των ΜΑΤ σε συνταξιούχους, μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, γενικώς σε όποιον του χαλάει τη σούπα..Σταματάτε να μας περνάτε για ηλίθιους. Η λιτότητα, η πτωχοποίηση των νοικοκυριών, το δημόσιο χρέος, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα κουρέματα των μισθών αλλά και των καταθέσεων, η ευέλικτη εργασία και η ανεργία, όλα είναι εντολές μιας δράκας πλανητικών ολιγαρχών που ελέγχουν τις πλανητικές τράπεζες.. Στην Ελλάδα τα διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα στήριζαν το πελατειακό σύστημα των κομμάτων εξουσίας επί τρεις δεκαετίες, τώρα τα προγράμματα αντιμετώπισης της εξαθλίωσης θα είναι ο νέος τρόπος αναπαραγωγής του ίδιου συστήματος, που σημαίνει τη διαφθορά της πολιτικής και τη μετάλλαξη του πολίτη σε πελάτη.. Μέχρι τώρα,αυτό που αποζητούσα, ήταν ένας άνθρωπος να μιλήσω λίγο μαζί του, για να νιώσω άνθρωπος και όχι σκουπίδι. Μιλάω με τον Θεό, προσεύχομαι, γαλήνεψα, δεν κρατώ κακία σε κανέναν, ο μόνος αίτιος είμαι εγώ και η αδικαιολόγητη απληστία μου, έπρεπε να μάθω..»Όλα όσα λέμε, όλα όσα φτιάχνουμε, όλα όσα νιώθουμε, είναι η προσπάθεια να επιδιορθώσουμε μια πατριδα να κολλήσουμε τα κομμάτια της, να τσιμεντώσουμε το κενό της ψυχής της να μην το νιώθουμε, να μη φοβόμαστε ότι μια μέρα θα μας καταπιεί..Ίσως τελικά οι άνθρωποι που συναντούμε να γίνονται μέρος ενός συμβιβασμένου φόβου για τη ζωή. Αυτού του φόβου που εκμεταλλεύεται και το κάθε σύστημα, ώστε να πάψεις να νιώθεις και να σκέφτεσαι.. Ένα είναι το σίγουρο. Ότι αυτός ο ευλογημένος τόπος, ότι και να κάνουν, έχει ψυχή και δεν πεθαίνει, μόνο λαβώνεται….
http://pitsirikidotnet.gr/