Το Blog - Ιστολόγιο En Arxikos Politis Σας εύχεται καλή χρονιά και χρόνια πολλά

En Arxikos Politis Bloger Dimitris Nikogloy    

Υμνοι του Guardian για τον Μπουτάρη: Γιατί ο δήμαρχος με τα τατουάζ είναι φάρος ελπίδας για την Ελλάδα

Πόσες φορές έχουν γράψει καλά λόγια για Ελληνα πολιτικό τα ξένα ΜΜΕ; Τα τελευταία χρόνια, δημοσιεύματα αυτού του είδους είναι εξαιρετικά σπάνια, αν όχι ανύπαρκτα. Κι όμως, φαίνεται πως ο Γιάννης Μπουτάρης, ξεφεύγοντας από το στενό στερεότυπο του πολιτικού, έχει καταφέρει να ξεχωρίσει ακόμη και στο εξωτερικό. Και πλέον διεκδικεί τον τίτλο του κορυφαίου δήμαρχου στον κόσμο.
Το City Mayor Foundation, που απονέμει το σχετικό βραβείο κάθε χρονιά από το 2004, ανακοίνωσε την τελική λίστα των υποψηφίων και μέσα σε αυτή βρίσκεται και το όνομα του Γιάννη Μπουτάρη. Με αυτή την αφορμή, ο Guardian έγραψε ύμνους για το δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, σε ένα άρθρο που στον τίτλο του τον χαρακτηρίζει «φάρο ελπίδας για την Ελλάδα».
«Οι ευρωκράτες δεν έχουν και πολλά καλά να πουν για τους Ελληνες πολιτικούς, από τη στιγμή που η χώρα γονάτισε από την οικονομική κρίση. Όμως αξιωματούχος της Κομισιόν περιέγραψε τον Γιάννη Μπουτάρη ως ''φάρο'' και άλλοι από την Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ έγραψαν ότι υπό τον Μπουτάρη η Θεσσαλονίκη μετατράπηκε σε ''νησί ελπίδας'' και ''μοντέλο για όλη την Ελλάδα''», αναφέρει η βρετανική εφημερίδα, που σημειώνει ότι δεν πρόκειται για έναν τυπικό Ελληνα πολιτικό, ενώ σημειώνει ότι είναι γόνος της παλιότερης δυναστείας οινοπαραγωγών της Ελλάδας, που συνέχισε την επιτυχία της οικογενειακής επιχείρησης μέχρι τη στιγμή που μπήκε στην πολιτική και άφησε τα παιδιά του να αναλάβουν. Ακόμη, επισημαίνει ότι ο ίδιος δεν βλέπει τον εαυτό του σαν πολιτικό, αλλά ως έναν «επιχειρηματία που αναλαμβάνει ένα νέο πρότζεκτ».
Στο δημοσίευμα, ο Guardian εκθειάζει της πολιτικές του κ. Μπουτάρη, που επιδεικνύει «προοδευτική στάση απέναντι στις παλιές μνησικακίες, που κρατούσαν την πόλη πίσω». Σε αυτό το πλαίσιο σημειώνει ότι επισκέφθηκε την Κωνσταντινούπολη για να πείσει την Turkish Airlines να βάλει δρομολόγια που συνδέουν τις δύο πόλεις. «Τώρα, 100.000 Τούρκοι τουρίστες επισκέπτονται την πόλη κάθε χρόνο».
Ακόμη, το δημοσίευμα κάνει αναφορά στην αύξηση του τουρισμού στη Θεσσαλονίκη από το Ισραήλ, χάρη στις παρεμβάσεις του κ. Μπουτάρη που έχει χαρακτηρίσει την «πιο σκοτεινή στιγμή της ιστορίας», όταν 56.000 Εβραίοι από τη Θεσσαλονίκη εστάλησαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους Ναζί και το εβραϊκό νεκροταφείο καταστράφηκε, ενώ κάνει αναφορά και στην απόφασή του να φορέσει το Αστρο του Δαβίδ στην ορκωμοσία του όταν επανεξελέγη.
Στις προοδευτικές πολιτικές του η βρετανική εφημερίδα περιλαμβάνει και το ταξίδι του κ. Μπουτάρη στη Γερμανία, σε μία περίοδο που δεν ήταν πολύ καλό το κλίμα ανάμεσα στις δύο χώρες, όταν επισκέφθηκε το Βερολίνο για να μάθει για την αποτελεσματική διοίκηση του δήμου, ιδιαίτερα για την αποκομιδή των απορριμάτων. Ακόμη, σημειώνει την προοδευτική στάση του για το gay pride parade της Θεσσαλονίκης.
Σημειώνοντας ότι ο κ. Μπουτάρη έχει μιλήσει ανοιχτά για το ότι υπήρξε αλκοολικός και τα επτά τατουάζ του, η εφημερίδα αναφέρει ότι οι συστάσεις για αυτόν- για το βραβείο- επικεντρώθηκαν στο ότι είναι ανοιχτόμυαλος, μοντέρνος και αυθεντικός. Εκείνοι που τον πρότειναν τον περιέγραψαν ως «πρωτοπόρο» «ευλογία» και «το καλύτερο που έχει συμβεί ποτέ σε αυτή την πόλη». Βέβαια, σημειώνει ο Guardian, ο 72χρονος δήμαρχος δεν είναι καθολικά δημοφιλής στην πόλη του. Έχει αντιμετωπίσει προκλήσεις αντιμετωπίζοντας τα συνδικάτα για την ημι-ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας συλλογής απορριμάτων και για την αναδιάρθρωση και τον εξορθολογισμό της διοίκησης.
Το βραβείο του κορυφαίου δημάρχου του κόσμου διεκδικούν μαζί με τον Γιάννη Μπουτάρη άλλοι οχτώ ομόλογοί του από την Ευρώπη και συγκεκριμένα οι δήμαρχοι της Γάνδης, του Μπορντό, της Ιένα, της Λαμπεντούζα, της Ρίγας, της Ριμπέρα ντε Αρίμπα, του Μπρίστολ και του Λίβερπουλ.

Ακόμη, υποψήφιοι είναι οι δήμαρχοι από τις πόλεις: Κάλγκαρι, Χιούστον, Οκλαχόμα, Σακραμέντο, Μπέλο Οριζόντε, Γουατεμάλα, Μοντερία, Σούκρε, Σουραμπάγια, Χάιφα, Ιλόιλο, Τζέντα, Σεούλ, Σμύρνη, Σίδνεϊ, Βικτόρια και Μανγκαούνγκ.
http://www.iefimerida.gr/

Βενιζέλος: Στόχος του ΠΑΣΟΚ η τρίτη θέση στις εκλογές

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, έθεσε ως στόχο των εκλογών την ανάδειξη του κόμματος στην τρίτη θέση, ώστε να λάβει την τρίτη διερευνητική εντολή, όπως είπε, καθώς εκτίμησε ότι δεν πρόκειται να υπάρξει αυτοδυναμία και τόνισε πως δεν θα πρέπει να υπάρξει δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.

Μιλώντας στη συνεδρίαση της εκλογικής επιτροπής ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Πρακτορείο, είπε «έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία να κερδίσουμε τη δική μας "Ναυμαχία της Σαλαμίνας", όταν ακούστηκε το "πάταξον μεν, άκουσον δε"». Σημείωσε ότι θα ήταν τραγικό να δοθεί στους εκπροσώπους του νεοναζισμού η τρίτη εντολή και πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι αυτό που θα υπερβεί εκλογικά «τη στείρα διπολική δήθεν αντιπαράθεση» ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ.
Αναπτύσσοντας το σκεπτικό του εν όψει των εκλογών, τόνισε πρώτον ότι είναι προφανές ότι δεν υπάρχει αυτοδυναμία, δεύτερον ότι δεν υπάρχουν επίσης δεύτερες εκλογές διότι δεν μπορεί να δαπανηθεί ο δεύτερος μήνας της παράτασης, ο Φεβρουάριος και άρα, τρίτον, «όχι» ακυβερνησία και «όχι» άλλοθι σε κανέναν.
Πρέπει, είπε, να υπάρχει κυβέρνηση, γιατί δεν θα υπάρχει περιθώριο να ολοκληρωθεί το εθνικό πλαίσιο της νέας σελίδας. Σε αυτό το πλαίσιο σημείωσε ότι το ΠΑΣΟΚ και η Δημοκρατική Παράταξη είναι ο εγγυητής της εθνικής σταθερότητας, όχι της κυβερνητικής, ο εγγυητής της εθνικής στρατηγικής, που «σημαίνει ότι χρειαζόμαστε πράγματι μια προγραμματική συμφωνία με ένα ελάχιστο περιεχόμενο και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό να οδηγήσει στη μέγιστη δυνατή συστράτευση όλων των εθνικών δυνάμεων στην ευθύνη».
Απαντώντας στο ερώτημα: «τι είναι αυτό το ελάχιστο και βασικό που εγγυάται το ΠΑΣΟΚ, που συνιστά τον πυρήνα της εθνικής σταθερότητας και της προοπτικής της χώρας» παρέθεσε έξι σημεία:

1. Η πολιτική σταθερότητα μετά τις εκλογές, κάτι που αφορά την εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης
2. Οικονομική σταθερότητα, με τον κ. Βενιζέλο να τονίζει ότι «εγγυόμαστε την παραμονή στην Ευρωζώνη, ότι δεν θα υπάρχει πιστωτικό γεγονός, θα υπάρχει σεβασμός του πρωτογενούς και του κοινωνικού πλεονάσματος, του θετικού ρυθμού ανάπτυξης, θα υπάρξει έγκαιρη εντός του διμήνου ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης ώστε η Ελλάδα να περάσει στην προληπτική πιστωτική γραμμή»
3. Η μακροπρόθεσμη δημοσιονομική σταθερότητα, που αφορά και τις ρυθμίσεις που έχουν αποφασιστεί για το χρέος
4. Θεσμική σταθερότητα, καμία αίσθηση ιστορικής ρεβάνς δεν μπορεί να θέσει σε αμφισβήτηση ακόμα και τις αποχρώσεις των ευρωπαϊκών δημοκρατικών θεσμών που ισχύουν σε κάθε κράτος της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει πρακτικά, όπως είπε, ότι: πρέπει να υπάρξει συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας μετά τις εκλογές, συναινετική αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλαγή του εκλογικού συστήματος με κατάργηση του μπόνους
5. Προστασία της εθνικής ασφάλειας, της κυριαρχίας και της ακεραιότητας
6. Μετάβαση στη νέα φάση μετά το μνημόνιο και την κρίση ως άνοιγμα στο μέλλον και όχι επιστροφή στο παρελθόν.

Αναφερόμενος εμμέσως στις εξελίξεις με τον Γιώργο Παπανδρέου, αν και χωρίς να τον κατονομάσει, είπε: «Εμείς πρέπει να υπερβούμε και έναν άλλο φραγμό που δημιουργεί δυσπιστία σε σχέση με το αν μπορούμε να λειτουργήσουμε ως εγγυητές τις εθνικής σταθερότητας, γιατί υπάρχει ένα πρόβλημα εσωτερικής εκκρεμότητας, που όλοι το γνωρίζουμε και είναι πρωτοφανές ιστορικά και αδιανόητο και δεν μιλάω για καμία διάσπαση, αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα εξ αντικειμένου πλέον».
«Δεν κάνω δίκη προθέσεων δεν είναι της στιγμής», είπε, «πρέπει να τελειώνει αυτό και έχουμε πει ότι είναι πάρα πολύ εύκολο να τελειώνει αυτό, αλλά υπάρχει μια υπονόμευση, ένας αποπροσανατολισμός, καταβάλουμε κόστος σε μια εσωστρέφεια τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ έχει υποχρέωση να λειτουργήσει και λειτουργεί εξωστρεφώς απευθυνόμενος σε όλον τον λαό και παρέχοντας τις εγγυήσεις που θέλει».
Συνεχίζοντας, υποστήριξε ότι «γι αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό που λέμε "κρατάμε ψηλά την ευθύνη", να το εννοούμε», γιατί, όπως πρόσθεσε, η ευθύνη είναι η πατρίδα, το μέλλον, η μνήμη, «η συνείδηση της ατομικής ευθύνης ιδίως όταν για κάποια πρόσωπα η ατομική ευθύνη έχει και πρόσθετα χαρακτηριστικά που είναι ιστορικά, παραταξιακά και θεσμικά».
Ακόμη σημείωσε ότι «έφτασε η ώρα της αλήθειας για όλους», τις πολιτικές δυνάμεις και τους πολίτες ατομικά, χαρακτήρισε την αντιπολίτευση «ετερόκλητη με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής» και την κατηγόρησε ότι οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές μέσα από έναν «εκβιασμό των θεσμών».
Ο ίδιος τόνισε ότι οι εκλογές δεν έχουν κριθεί από τα αποδυτήρια, αλλά θα κριθούν αυτές τις 26 ημέρες με όρους ουσιαστικής πολιτικής κι όχι τεχνητού διπολισμού ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ.
Κατηγόρησε ακόμη την αντιπολίτευση ότι αγωνίστηκε όχι μόνο να αποτρέψει την εκλογή ΠτΔ, αλλά να καταστρέψει μακροχρόνια τις προϋποθέσεις της συναίνεσης, την οποία, όπως υποστήριξε, ο λαός εξακολουθεί να θέλει μαζί με σταθερότητα και ενότητα των πολιτικών δυνάμεων γύρω από τους θεμελιώδεις εθνικούς στόχους. Τόνισε δε ότι αυτή τη συναίνεση και ενότητα μπορεί να την επιβάλει ο λαός μέσω των εκλογών για την μετεκλογική περίοδο και πως το διακύβευμα των εκλογών δεν είναι ποιος θα είναι πρώτο κόμμα ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνολικά η εθνική στρατηγική, η εθνική προοπτική, η προστασία των θυσιών και των επιτευγμάτων του λαού, το άνοιγμα της νέας σελίδας που θα βλέπει προς το μέλλον.

Καταλήγοντας σημείωσε ότι δεν πιστεύει στην στρατηγική του φόβου και του εκφοβισμού που «πολλοί νομίζουν ότι πρέπει να επικρατήσει προεκλογικά», αλλά πως πιστεύει στη στρατηγική της αλήθειας, ενώ τόνισε ότι δεν του αρέσει καθόλου η «καθοδήγηση» και οι δηλώσεις παιδαγωγικού χαρακτήρα από το εξωτερικό.
http://tvxs.gr/

«Καλή τύχη, λοιπόν, κύριε Τσίπρα»

Με αιχμηρό τρόπο «υποδέχθηκε» ο Γερμανικός Τύπος τις εκλογές στην Ελλάδα

«Καλή τύχη, λοιπόν, κύριε Τσίπρα» είναι ο τίτλος σχολίου που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel». H Frankfurter Allgemeine Zeitung φιλοξενεί σχόλιο με τίτλο «Ξεκινάει και πάλι;», αναφερόμενη στην κρίση.

«Τι κοινό έχουν η κρίση του ευρώ και η ψυχανάλυση; Σωστά, καταχωνιασμένες αλήθειες επιστρέφουν κάποτε στην επιφάνεια. Π.χ. η Ελλάδα είναι γεγονός ότι έχει χρεοκοπήσει. Αυτό θα φανεί σύντομα, στην περίπτωση εκλογικής νίκης των Αριστερών» αναφέρει ο συντάκτης και σημειώνει ότι αρκεί η προοπτική νέων εκλογών για να επαναφέρει στην επιφάνεια καταχωνιασμένες αλήθειες. «Η κρίση χρέους στην Ελλάδα επουδενί έχει διευθετηθεί, η απειλούμενη κατάρρευση της Ευρωζώνης επουδενί έχει αποφευχθεί. Η Ελλάδα εξακολουθεί να στενάζει υπό το κρατικό χρέος ύψους 175% του ΑΕΠ, το οποίο η χώρα δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να σηκώσει. Το πρωτογενές πλεόνασμα βασίζεται εν μέρει σε δημιουργική λογιστική. Ταυτόχρονα οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν βασανιστικά αργά και σχεδόν πάντα μόνον εάν οι διεθνείς δανειστές απειλήσουν να σταματήσουν την εκταμίευση εκατομμυρίων» επισημαίνει ο αρθρογράφος και τονίζει ότι «το πόσο χαμηλή είναι η αποδοχή των μεταρρυθμίσεων από τους Έλληνες στην πραγματικότητα, μάλλον θα φανεί στις εκλογές» και συνεχίζει: «Τότε ο αριστερός υποψήφιος Αλέξης Τσίπρας έχει καλές πιθανότητες να γίνει νέος πρωθυπουργός. Πηγαίνει στις εκλογές με καθαρές εκλογικές υποσχέσεις: Τερματισμός της αποπληρωμής χρέους, τερματισμός των ιδιωτικοποιήσεων, αντ' αυτού νέες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα και χαμηλότεροι φόροι. Εν πολλοίς αυτό είναι ένα πρόγραμμα οικονομικής αυτοκτονίας. Εάν η Ελλάδα κάτι σίγουρα δεν χρειάζεται, αυτό είναι σίγουρα επιπλέον δημόσιοι υπάλληλοι. Αλλά σε ένα σημείο πρέπει να ευχηθεί κανείς στον Τσίπρα καλή τύχη: η Ελλάδα όντως χρειάζεται ένα επιπλέον κούρεμα χρέους. Αυτό είναι η συνέπεια ενός λάθους το οποίο έγινε ήδη το 2012, όταν δεν αφέθηκε όλο, αλλά μόνο ένα μέρος του χρέους της. Στο μεταξύ το χρέος αυξήθηκε πάλι περισσότερο απ’ ό,τι πριν από την τότε μερική άφεση. Αν ο Τσίπρας διαπραγματευτεί ένα κούρεμα χρέους (ή απλώς σταματήσει να δίνει τα χρήματα στους πιστωτές της Ελλάδας), αυτό θα είχε και μια δεύτερη, σημαντική συνέπεια: οι Έλληνες θα μπορούσαν και θα έπρεπε, επιτέλους, να πάρουν την οικονομικοπολιτική τύχη τους στα χέρια τους. Θα μπορούσαν, επιτέλους, να καταστήσουν υπεύθυνους για τις δυστυχίες τους όχι πλέον την 'Αγγελα Μέρκελ, τον Μάριο Ντράγκι, την ΕΕ, το ΔΝΤ και την τρόικα. Και αυτός ο αναπαυτικός μηχανισμός απώθησης τότε πια δεν θα λειτουργούσε».

«Η Ελλάδα, η οποία πριν από μερικά χρόνια στεκόταν στον γκρεμό και έριξε την Ευρώπη στην κρίση, ήταν μέχρι τώρα σε έναν καλό δρόμο: τα οικονομικά στοιχεία δείχνουν προς τα πάνω. Τώρα φαίνονται όλα να βρίσκονται πάλι στο μεταίχμιο» σημειώνει ο αρθρογράφος της FAZ και επισημαίνει ότι οι αγορές στην Αθήνα τρελάθηκαν και επειδή είναι πολύ πιθανό ότι στη νέα Βουλή το κόμμα του ριζοσπαστικά Αριστερού Αλέξη Τσίπρα θα είναι η μεγαλύτερη δύναμη. «Ο Τσίπρας, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια κατήγγειλε στη Βουλή και στον δρόμο την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης και τις υποχρεώσεις της τρόικας, ανήγγειλε ήδη ότι σε περίπτωση εκλογικής νίκης, θα βάλει τέλος στη "νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας" και ότι δεν θέλει να εξυπηρετεί πλέον το ελληνικό χρέος. Πολλοί Έλληνες, οι οποίοι πράγματι αναγκάστηκαν να σφίξουν το ζωνάρι περισσότερο, βλέπουν στον Τσίπρα τον γενναίο ιππότη εναντίον παλαιών και επιπλέον "υπερβολικών απαιτήσεων", αλλά ήταν η υπερχρέωση, ένα εξαιρετικά παραφουσκωμένο κράτος και ένας αδύναμος, ανίκανος για ανταγωνισμό ιδιωτικός τομέας, που έφεραν τη χώρα σε αυτή τη βαριά κρίση. Η θεραπεία διάσωσης ήταν σκληρή αλλά αναπόφευκτη - και δείχνει τις πρώτες επιτυχίες. Το μεγάλο ερώτημα είναι γιατί ο συντηρητικός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέσπευσε την εκλογή του νέου Προέδρου και ρίσκαρε μια αποτυχία. Πίστεψε πράγματι ότι μπορούσε να τραβήξει αρκετούς ανεξάρτητους βουλευτές προς το μέρος του; (...) Μήπως ο Σαμαράς επεδίωξε μια αποτυχία με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να νικήσει σε εκλογές τον Τσίπρα, ο οποίος βρίσκεται μπροστά στις δημοσκοπήσεις, με το να επιδιώξει να προσελκύσει με τις επιτυχίες της σταθεροποίησης; Τότε θα ήταν πράγματι "διαβόλου κάλτσα" που αγαπά το ρίσκο. Τώρα όμως πρώτα από όλα η Ελλάδα είναι πάλι στα πρωτοσέλιδα λόγω νέας αβεβαιότητας. Στην αλλαγή του χρόνου δεν το χρειαζόμαστε αυτό. Και ήδη τίθεται το ερώτημα εάν υπάρχει κίνδυνος μόλυνσης π.χ. για την Ιταλία».

http://www.newsbeast.gr/

Ζητείται Έντιμος Έλληνας!

Διαβάζω με θυμηδία τις δηλώσεις των διαφόρων παρατρεχάμενων και πρώτα-πρώτα αυτές που προέρχονται από το τρίο του μητσοτακέικου.! Ισχυρίζονται όλοι αυτοί ότι θα καταψηφίσουν την υποψηφιότητα Δήμα, εφόσον αυτή στηριχθεί από την Χρυσή Αυγή. Να δούμε τι θα λένε όλοι αυτοί οι ποταποί αρωγοί της κυβέρνησης των Ολετήρων, αν πράγματι η Χρυσή Αυγή στηρίξει την υποψηφιότητα! 

Από δίπλα, σύρεται και ο ίδιος ο υποψήφιος Πρόεδρος να δηλώνει τα παρόμοια, δίνοντας ένα πρώτο δείγμα πολύ κακής γραφής. Αυτή η αμετροέπεια στον λόγο του θα έπρεπε να προκαλεί δυσμενείς εντυπώσεις, αντί για να επικροτείται, από τους, δήθεν, επίδοξους θεματοφύλακες της Δημοκρατίας και του Συντάγματος. 

Ας παραβλέψομε το γεγονός ότι ο υποψήφιος Πρόεδρος έχει πάρει, ήδη από τις προηγούμενες ψηφοφορίες, τις ψήφους των (με αλφαβητική σειρά) ακροδεξιών Αλεξόπουλου, Βορίδη, Γεωργιάδη, Μπούκουρα, Πλεύρη και τόσων άλλων, που τα φώτα της δημοσιότητας δεν έχουν πέσει επαρκώς επάνω τους για να γνωρίζομε τι κουμάσια ακριβώς, είναι και τόσες άλλες εθνομητέρες κι εθνοπατέρες μας, που με τις ψήφους τους, δυόμισι χρόνια τώρα, στηρίζουν την αθλιότερη κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας.   

Ας τα παραβλέψομε αυτά, γιατί καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να έχουμε σε όλους αυτούς που, συστηματικά και αδιάλειπτα, άλλα λένε κι άλλα κάνουνε σε ολόκληρο τον πολιτικό τους βίο και που στην πραγματικότητα δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς στα σοβαρά μαζί τους.  

Ας αναρωτηθούμε, καλύτερα, αν έχει το δικαίωμα ένας αυριανός Πρόεδρος, με τέτοιες δηλώσεις, να διχάζει, αντί να ενώνει τους Έλληνες. 

Διότι, ανεξάρτητα από τον πόθο  μας, να πάνε στον διάβολο κι ακόμη παραπέρα αυτοί που μας κυβερνούν κι ανεξάρτητα από τη γνώμη που μπορεί να έχει ο καθένας μας για το ναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής, δεν παύουν οι Αυγουλοκέφαλοι  να εκπροσωπούν, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, πάνω από μισό εκατομμύριο συνέλληνες. 

Το δικαίωμά του, ο υποψήφιος Πρόεδρος, να αρνείται εκ προοιμίου την ψήφο νόμιμα εκλεγμένων Ελλήνων βουλευτών -που προς το παρόν δεν αποτελούν εγκληματική οργάνωση, γιατί κάτι τέτοιο τυπικά δεν έχει αποδειχθεί στα δικαστήρια-  ασφαλώς το αντλεί από τον ίδιο βόθρο, από τον οποίο οι παρόμοιοί του, αντλούν το δικό τους θράσος για να κουρελιάζουν το Σύνταγμα,  μέσω της παραβίασης του οποίου, τόσο στο πνεύμα του, αλλά και στο γράμμα του, μας κυβερνούν, οι ανεκδιήγητοι που μας κυβερνούν, τα τελευταία χρόνια. 

Εσύ ή εγώ, έχομε κάθε δικαίωμα να λέμε  τη γνώμη μας γι’ αυτά τα εκτρώματα που έβγαλαν τις χιτλερικές σβάστικες από τις ντουλάπες τους και που τις περιφέρουν δυόμισι χρόνια τώρα, διακοσμώντας την ακροδεξιά πλευρά του καταθλιπτικού σκηνικού της Τηλεδημοκρατίας μας. 

Εσύ ή εγώ, έχουμε αυτό το δικαίωμα, αλλά όχι ο αυριανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αφού από πουθενά δεν προκύπτει ότι ο Πρόεδρος των Ελλήνων, έχει το δικαίωμα, κατά το δοκούν, να κατηγοριοποιεί τους Έλληνες σε καλούς και σε κακούς, σε χρήσιμους και σε… μιάσματα.

Αντίθετα, αν αυτός ο υποψήφιος Πρόεδρος είχε την παραμικρή αξιοπρέπεια, θα όφειλε να είχε ήδη παραιτηθεί από αυτήν την κωμικοτραγική διαδικασία τη εκλογής του. Πρόκειται, θα συμφωνούσαμε οι περισσότεροι, για μιαν άνευ προηγουμένου εξέλιξη, με τις καταγγελίες για χρηματισμούς βουλευτών να μπαίνουν με την ταχύτατα του φωτός στο αρχείο, αφήνοντας πίσω τους πελώρια ερωτηματικά για την ευθυκρισία και την ανεξαρτησία των λειτουργών της δικαιοσύνης και διαλύοντας κάθε αμφιβολία για την χείριστη ποιότητα της Δημοκρατίας μας.

Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, αν υπάρχει έντιμος Έλληνας που θα δεχόταν να πρωταγωνιστεί σ’ αυτήν την προεδρική εκλογή που εκτυλίσσεται ως άλλο ένα κεφάλαιο τριών επεισοδίων σ’ αυτήν την ιστορία ζόφου που βιώνουμε όλοι μας και που σκοτεινιάζει ακόμα περισσότερο το ήδη βαρύτατο πολιτικό κλίμα της χώρας.

Ας αναρωτηθούμε, εξάλλου, αν υπάρχει έντιμος Έλληνας που θα δεχόταν να εκλεγεί Πρόεδρος των Ελλήνων, από μια Βουλή που, χωρίς αμφιβολία, είναι η αθλιότερη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. 

Ας αναρωτηθεί κι ο ίδιος ο υποψήφιος Πρόεδρος, αν αξίζει για τον ίδιο και για την υστεροφημία του, να καταλάβει το τιμητικότερο αξίωμα της χώρας, ψηφισμένος από μια Βουλή αυτοακυρωμένη και βλαπτικά πειθήνια, αφού η χώρα κυβερνάται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Κυρίως, ας αναρωτηθεί ο ίδιος αν είναι έντιμο να δεχθεί τις ψήφους μιας Βουλής που σε καμία περίπτωση –αν πιστέψουμε τους δημο(σ)κόπους, δεν αντανακλά τον πραγματικό συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων στην καθημαγμένη μας κοινωνία.

http://www.toportal.gr/

Η ιδανική στιγμή για μία νέα κεντροδεξιά

Γράφει ο Γιάννης Καραμαγκάλης

H δαρβινική νομοτέλεια και εσχατολογία που συνοδεύει καθετί το ζωντανό και εξελισσόμενο, φαίνεται πως έχει επιδράσεις και στην πολιτική. Η τελευταία ως ζωντανός και –άλλοτε εύκολα άλλοτε δύσκολα- μεταβαλλόμενος πολιτικός χώρος, έχει διαβεί και οδεύει προς το τέλος μια εποχής

Μιας εποχής βαθιάς σήψης η οποία διέτρεξε κάθετα πολιτικές και πρόσωπα και η οποία άργησε να φανεί , καθώς το ακριβοπληρωμένο της παραπέτασμα κράτησε για σχεδόν δύο δεκαετίες του κραδασμούς και τις φωνές που τσίριζαν περί διαφθοράς και αναξιοκρατίας. Το κάλυμμα αυτό όμως ράγισε και καταρρέει συνεχώς από το σωτήριο έτος 2008, καθώς δεν αποδείχθηκε ικανό να σπογγίσει τις δονήσεις της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Ένα παραπέτασμα made in Greece λοιπόν, χωρίς ευρωπαϊκές προδιαγραφές και εγγυήσεις.

H ώρα που το σκαρί της άλλοτε ελληνικής ναυαρχίδας σφυροκοπείται αλύπητα έφτασε, και δυστυχώς οι καπετάνιοι εγκατέλειψαν το πλοίο πιο γρήγορα από τους ποντικούς.

Αποδείχτηκε μέσα σε 5 χρόνια όχι μόνο η πανθομολογούμενη αποτυχία των μέχρι πρωτινός πολιτικών βαρόνων να διαχειριστούν μια κρίσιμη κατάσταση, αλλά και η σαθρότητα του σκεπτικού της εκλογικής βάσης η οποία τους αναδείκνυε επί σειρά ετών. Και τώρα που η υπό κατάρρευση γαλέρα δεν πλέει στα νερά των διεθνών αγορών, στο ναυπηγείο επικρατεί διαφωνία για το ποιος θα ηγηθεί της ανακατασκευής, πολιτικά, προσωπικά και ιδεολογικά.

Το επίμαχο ζήτημα, που ανακύπτει αμέσως μετά την αδυναμία ψήφισης του ΠτΔ, είναι το ποιος θα αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης. Οι επιλογές είναι λίγο ως πολύ, α\στο σύνολό τους, πάρα πολύ κακές: Η Νέα Δημοκρατία των σκανδάλων, των παρεμβάσεων στη δικαιοσύνη, της αδιαφάνειας; Ο πολυταυτοτικός ΣΥ.ΡΙΖ.Α που άλλα δηλώνει το πρωί και άλλα δηλώνει το βράδυ μέσω στελεχών του και που επιδεικνύει μία άκρως επικίνδυνη άγνοια και ανωριμότητα σε ζητήματα διαπραγμάτευσης με τους εταίρους ή μήπως η κεντροαριστερά που εδώ και πέντε χρόνια ανασυγκροτείται;

Τώρα που η «κεντροδεξιά» καταρρέει, με αφορμή και την επικείμενες εκλογές, που θα αποδειχθούν πανωλεθρία για την Νέα Δημοκρατία, ο πολιτικός αυτός χώρος θα μείνει κενός, ή ακόμα χειρότερα, κίβδηλα εκπροσωπούμενος από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Για να γλιτώσει λοιπόν η κεντροδεξιά την αφάνεια ή στην καλύτερη περίπτωση το «σύνδρομο της καρικατούρας» που θα της προσδώσουν οι ΑΝ.ΕΛ, οφείλει να δημιουργηθεί από το μηδέν. Όχι να «ανασυσταθεί» κατά τα ελληνικά σοσιαλδημοκρατικά πρότυπα, αλλά να δημιουργηθεί από το μηδέν, με ότι σημαίνει η φράση αυτή.

Η πρόταση είναι η εξής : Μια νέα ισχυρή και ευρωπαϊκή κεντροδεξιά. Φυσικά εδώ ανακύπτει πληθώρα ερωτημάτων και επικρίσεων πάσης φύσεως. Το σημαντικότερο από τα ερωτήματα αυτά είναι η ιδεολογική ιδιοσυστασία του κόμματος αυτού . Έχοντας υπόψιν την λεπτή ισορροπία και παρεξηγημένο συσχετισμό μεταξύ συντηρητισμού και φιλελευθερισμού, η απάντηση είναι δύσκολη. Ωστόσο πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως η πολιτική θεωρία ποτέ δεν είχε γνήσια αποτυπώματα στα πολιτικά συστήματα. Ακόμα και αν κάποιοι φωνάζουν πως η κεντροδεξιά πρέπει να είναι πάση θυσία «συντηρητική», ένεκα ευρωπαϊκών παραδειγμάτων, η ελληνική πραγματικότητα, έχει δείξει πως τα μοντέλα πολιτικής θεωρίας προσαρμόζονται με ιδιορρυθμίες στα εγχώρια δεδομένα.

Ωστόσο, φέρνοντας στο νου μου , την εξ αριστερών επιχειρηματολογία του «γιατί να μην δοκιμάσουμε ΣΥ.ΡΙΖ.Α;» , ανταπαντώ με το ερώτημα «γιατί να μην δοκιμάσουμε , μεταρρυθμιστικό φιλελευθερισμό;».

Eάν συσχετίσουμε τα δύο ερωτήματα και αναλογιστούμε ποιο εκ των δύο κρίνεται αναγκαίο , αναπόφευκτα καταλήγουμε στην δεύτερη επιλογή. Και αυτό συμβαίνει όχι λόγω προσωπικών πεποιθήσεων και παρωπιδισμού, αλλά εκ των πραγμάτων που θέλουν την ελληνική αριστερίζουσα σοσιαλδημοκρατική λογική να προΐσταται του κρατισμού και των στρεβλωμένων προτύπων συνδικαλισμού και διαχείρισης του κράτους όλα αυτά τα χρόνια. Η σημερινή αριστερά της προόδου, αυτή που κατηγορεί τον δικομματισμό ως δήμιο του κράτους και της κοινωνικής συνοχής , ήταν εκείνη που εξόπλισε με τις ιδεολογικές της στρεβλώσεις τα σκάνδαλα και τις νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα σε τέλμα.

Αυτό που η Ελλάδα δεν έχει γευτεί, είναι η ουσιαστική φιλελεύθερη μεταρρύθμιση θεσμών και νοοτροπιών, αυτή που με πομφόλυγες διακήρυττε η πλειονότητα των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.

Πρόκειται για μία κεντροδεξιά εκφραζόμενη μέσω ενός νέου κομματικού μηχανισμού , με ανανεωτικό αέρα στις ιδέες, στα πρόσωπα και τις πρακτικές. Πρόκειται για ένα αμιγώς ευρωπαϊκό κόμμα στις νόρμες και τα καλούπια των σύγχρονων κομμάτων, με σκοπό αφενός την ανάπλαση της οικονομίας της χώρας και αφετέρου τον συλλήβδην εκσυγχρονισμό όλων των εκφάνσεων του δημόσιου βίου.

Ένα κόμμα, το οποίο θα θέσει όρια στην κρατική δραστηριότητα και που θα θέσει βάσεις για ορθολογική διαχείριση πάσης φύσεως καταστάσεων ,ανεξαρτήτου περίστασης και πολιτικού κόστους.

Αλήθεια, είναι εφικτή αυτή η νέα κεντροδεξιά; Αν ναι , ποιος θα ηγηθεί αυτής; Αν ναι, ποιοι θα την στελεχώσουν και σε ποιους θα απευθύνεται; Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι καίρια για την συγκρότηση της. Εκτός όμως από τα ερωτήματα και τις αμφιβολίες, παρουσιάζεται στεντόρεια η επιβλητικότητα της αλλαγής. Εκείνης που οι εξόριστες στη αφάνεια προοδευτικές δυνάμεις πρεσβεύουν και θέτουν πάνω από οποιαδήποτε ανάγκη και αξία. Της επιβλητικότητας της νέας θεμιτά πατριωτικής ,μεταρρυθμιστικής και ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.

Η νέα κεντροδεξιά, τέλος, πρέπει να βασιστεί σε έναν στόχο-πυλώνα: Να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη την εμπιστοσύνη των πολιτών πρώτον προς τους θεσμούς, δεύτερον προς το πολιτικό σύστημα και τρίτον προς την ίδια την Δημοκρατία. Γιατί το τελευταίο είναι το ζήτημα που θα μας χτυπήσει την πόρτα σύντομα και με δύναμη, εάν η κεντροδεξιά καταρρεύσει και δεν ξανασηκωθεί στα πόδια της…

http://www.rizopoulospost.com/

Σήμερα θα εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα διάλυσης της Βουλής

Σήμερα αναμένεται να εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα διάλυσης του κοινοβουλίου, το οποίο θα περιλαμβάνει και την ημερομηνία σύγκλησης της νέας Βουλής.
Σύμφωνα με όσα ανέφερε ο πρόεδρος της Βουλής Ευάγγελος Μεϊμαράκης, οι ψηφοφορίες για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας -και εφόσον δεν προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση- είναι δυνατό να γίνονται παράλληλα με τις διερευνητικές εντολές για τον σχηματισμό κυβέρνησης.
Η νέα Βουλή θα συγκληθεί ώστε να γίνει η ορκωμοσία των βουλευτών που θα εκλεγούν, και αμέσως μετά ο προσωρινός πρόεδρος θα καλέσει την επόμενη ημέρα τους βουλευτές να εκλέξουν τον πρόεδρο του Σώματος. Στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση, υπό την προεδρία του νέου προέδρου του Κοινοβουλίου, θα εκλεγούν με διαδοχικές ψηφοφορίες οι αντιπρόεδροι, οι κοσμήτορες και οι γραμματείς.
Οι κοινοβουλευτικές ομάδες θα μπορούν να καταθέσουν έγγραφη πρόταση για το πρόσωπο που προτείνουν για το ύπατο πολιτειακό αξίωμα και τότε θα κινηθεί η διαδικασία διεξαγωγής των ψηφοφοριών για την εκλογή νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.

Για την ανάδειξη Προέδρου της Δημοκρατίας από τη νέα Βουλή θα διενεργηθεί και πάλι ονομαστική ψηφοφορία, στην οποία απαιτείται πλειοψηφία 180 βουλευτών (τα τρία πέμπτα δηλαδή του όλου αριθμού των βουλευτών).
Αν δεν επιτευχθεί η πλειοψηφία αυτή, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται, μέσα σε διάστημα πέντε ημερών και εκλέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που θα συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δηλαδή 151 βουλευτές.
Αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτή η πλειοψηφία, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται ακόμη μία φορά, ύστερα από πέντε ημέρες, μεταξύ των δύο προσώπων που πλειοψήφησαν και θεωρείται ότι έχει εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας εκείνος που συγκέντρωσε τη σχετική πλειοψηφία.
http://www.msn.com/

-Ξέρω ότι αύριο θα μπορείς να εξεγείρεις ολόκληρο το λαό με το μέρος σου

Mήνυμα συμπαράστασης στον Αλέξη Τσίπρα έστειλε ο αμερικανός οικονομολόγος Τζέιμς Γκάλμπρεϊθ.

Στο μήνυμα που έστειλε μετά την τρίτη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ο ακαδημαϊκός εκφράζει την εμπιστοσύνη του στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αναλυτικά το μήνυμα του Τζέιμς Γκάλμπρέιθ:

«Αγαπητέ Αλέξη,
Ένα σημείωμα μόνο προκειμένου να σου πω ότι οι φίλοι σου εδώ σε έχουν πολύ στο μυαλό τους απόψε.
Σ’ έχω δει δυο φορές σε περιστάσεις που απαιτούσαν τον καλύτερό σου εαυτό -με την ΕΡΤ στη Θεσσαλονίκη και τη βραδιά των εκλογών τον περασμένο Μάη. Δεν θα συμπεριλάβω την περίπτωση εδώ στο Ώστιν.
Η αυτοκυριαρχία που έδειξες και τις δύο φορές μου εμπνέει απόλυτη εμπιστοσύνη.
Ξέρω ότι από αύριο θα είσαι σε θέση να ξεκινήσεις το έργο του να συνεγείρεις ολόκληρο τον ελληνικό λαό με το μέρος σου.

 http://kourdistoportocali.com/

ΑΛΑΛΟΥΜ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΝΕΚΡΩΝ, ΔΙΑΣΩΘΕΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΤΩΝ TOY NORMAN ATLANTIC

Αντιφατικές είναι οι πληροφορίες για τον αριθμό των ατόμων που επέβαιναν στο Norman Atlantic, στο οποίο είχε εκδηλωθεί πυρκαγιά ενώ έπλεε βορειοδυτικά της Κέρκυρας και στο οποίο -σύμφωνα με το υπουργείο Ναυτιλίας- έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία περισυλλογής όλων των επιβαινόντων.
Το Λιμενικό επιβεβαίωσε ότι οι νεκροί είναι οκτώ. Επτά εξ αυτών δεν έχουν ταυτοποιηθεί, ενώ ο όγδοος είναι ο Γ. Δούλης, έλληνας μετανάστης στην Ελβετία.
Παράλληλα, εκτιμάται ότι υπάρχουν αρκετοί αγνοούμενοι, ωστόσο λόγω του αλαλούμ που υπάρχει στην πληροφόρηση -κυρίως από την ιταλική πλευρά- ουδείς είναι σε θέση να πει πόσοι είναι.
Το υπουργείο Ναυτιλίας έχει καλέσει εκπρόσωπο της ΑΝΕΚ να δώσει επίσημη ενημέρωση για τον αριθμό των επιβαινόντων στο πλοίο.

Στέλεχος της εταιρείας, που είχε μιλήσει νωρίτερα με το ΑΠΕ, έκανε λόγο για 471 επιβαίνοντες (418 επιβάτες και 55 πλήρωμα) και δεν απέκλεισε κάποιοι να μην μπήκαν στο πλοίο.
Το Λιμενικό Σώμα επικαλούμενο το αρμόδιο κέντρο της Ρώμης που έχει την ευθύνη της επιχείρησης, ανέφερε, ότι διασώθηκαν συνολικά 432 άτομα.
Ο εκπρόσωπος του Λιμενικού είχε αναφέρει ότι οι έρευνες στο εσωτερικό του πλοίου συνεχίζονται από ειδικά εκπαιδευμένα στελέχη της ιταλικής ακτοφυλακής, ενώ τα Κέντρα Έρευνας και Διάσωσης των δύο Ακτοφυλακών βρίσκονται σε συνεχή επικοινωνία για τη διασταύρωση της λίστας των επιβατών του πλοίου, όπως αυτή που έχει δοθεί από την πλοιοκτήτρια εταιρεία με τη λίστα των διασωθέντων, προκειμένου να διαπιστωθεί αν υπάρχουν αγνοούμενοι.
Σύμφωνα με το υπουργείο Ναυτιλίας στο πλοίο επέβαιναν συνολικά 478 άτομα (πλήρωμα και επιβάτες) εκ των οποίων οι 268 είναι Έλληνες.
Ο υπουργός Μεταφορών της Ιταλίας Μαουρίτσιο Λούπι επιβεβαίωσε ότι οι νεκροί ανέρχονται σε 8 και ότι 427 άνθρωποι διασώθηκαν.
Πρόσθεσε ότι οι διασωθέντες μεταφέρθηκαν με ασφάλεια στην ξηρά ή σε άλλα πλοία.
Στον κατάλογο των επιβαινόντων περιλαμβάνονταν 478 ονόματα, εκ των οποίων οι 422 επιβάτες, όμως ο υπουργός σημείωσε ότι ο αριθμοί αυτοί θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη.
Σε κάθε περίπτωση “είναι πολύ πρόωρο” να μιλάμε για αγνοούμενους, επέμεινε ο ίδιος.
Εξήγησε μάλιστα ότι ορισμένοι από τους διασωθέντες δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο των επιβαινόντων.
“Δεν γνωρίζουμε τον ακριβή αριθμό των επιβατών”, είπε.
Από την πλευρά της, η υπουργός Άμυνας Ρομπέρτα Πινότι είπε ότι η έρευνα για τον εντοπισμό τυχόν αγνοουμένων συνεχίζεται αν και η επιχείρηση για την εκκένωση του πλοίου έχει ολοκληρωθεί.
Όλοι οι επιβάτες του Norman Atlantic μεταφέρθηκαν στο πλοίο San Giorgio του ιταλικού ΠΝ, όπως έγινε γνωστό το απόγευμα από τον Ματέο Ρέντσι.
Στο Norman Atlantic έχει μείνει μόνο ο καπετάνιος, ο οποίος “όπως κάνουν οι σοβαροί κυβερνήτες, ολοκληρώνει τις επιχειρήσεις μαζί με τέσσερα μέλη του Πολεμικού Ναυτικού. Προσπαθούν ακόμη να γαντζώσουν το πλοίο σε ρυμουλκό”.
http://kartesios.com/

Οι κάλπες και τα ναυάγια

Μετά το ναυάγιο Σαμαρά το Σάββατο, οι κάλπες ήταν μονόδρομος. Οι 168 ψήφοι υπέρ του Σταύρου Δήμα δεν αυξήθηκαν ούτε κατά μία στην τρίτη ψηφοφορία και πλέον «τον λόγο έχει ο κυρίαρχος λαός».

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τώρα την ευκαιρία να επιτύχει αυτό που δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις: μια μεγάλη εκλογική νίκη, την πρώτη αριστερού κόμματος σε βουλευτικές εκλογές στην ελληνική πολιτική Ιστορία, και να σχηματίσει κυβέρνηση – είτε αμιγώς δική του είτε σε συνεργασία με άλλο κόμμα. Το σχέδιό του για μπλοκάρισμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας πέτυχε και τώρα πρέπει να διεκδικήσει, εν μέσω σκληρής πόλωσης, όχι μόνο τη νίκη, αλλά και την αυτοδυναμία.

Για να συμβεί αυτό, είναι αναγκαίο, πέρα από την εκλογική κεφαλαιοποίηση της οργής, να πείσει – πέραν των ήδη πεπεισμένων – τον ενδιάμεσο πολιτικό χώρο, πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι η κινδυνολογία της Ν.Δ. είναι αβάσιμη και ότι την επομένη των εκλογών η χώρα θα έχει κυβέρνηση με πρόγραμμα και... όραμα.

Για τη Ν.Δ. η ήττα στη Βουλή αποτελεί προανάκρουσμα της ήττας στην κάλπη. Ο στόχος της εκ των πραγμάτων είναι να χάσει με τη μικρότερη δυνατή διαφορά και να αποσπάσει το μεγαλύτερο δυνατό ποσοστό, προκειμένου είτε να εμποδίσει την αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ είτε να διατηρήσει το στάτους του μεγάλου κόμματος και ισχυρό ρόλο στις μετεκλογικές πολιτικές διεργασίες. Για τον Αντώνη Σαμαρά, σε προσωπικό επίπεδο, ο στόχος είναι επιπλέον να μην αμφισβητηθεί η προεδρία του στο κόμμα.

Το ΠΑΣΟΚ, εκτός από τη βέβαιη συρρίκνωση των ποσοστών του σε σύγκριση με το 2012, αντιμετωπίζει και τη σχεδόν σίγουρη διάσπαση με τη δημιουργία κόμματος από τον Γιώργο Παπανδρέου. Αν προσθέσουμε την πρώτη παρουσία του Ποταμιού στον εσωτερικό εκλογικό στίβο, τα στελέχη της πολιτικά ανύπαρκτης ΔΗΜΑΡ, αλλά και τους «άστεγους» του χώρου, που θα κινηθούν προς διάφορες κατευθύνσεις, τότε η Κεντροαριστερά αποτελεί ήδη έναν από τους σημαντικότερους εκλογικούς γρίφους.

Ποιος κεντροαριστερός σχηματισμός θα επιβιώσει στην εκλογική θύελλα και ποιος θα ναυαγήσει θα το δούμε πολύ σύντομα.

Το ΚΚΕ – εν μέσω της συντριπτικής πόλωσης – θα έχει στόχο να ορθοποδήσει από το κακό εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 και να αποφύγει τις διαρροές, κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, κινούμενοι δημοσκοπικά στην κόψη του ξυραφιού, θα παλέψουν να αντιρροπήσουν τις δικές τους διαρροές προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τυχόν διαρροές από τη Ν.Δ. που δεν θα στραφούν στη Χρυσή Αυγή, αλλά και προσελκύοντας ψήφους από το ναζιστικό κόμμα που μπούχτισαν από τις αποκαλύψεις για την εγκληματική του δράση. Η ίδια η Χ.Α. αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα μεγάλο εκλογικό ερωτηματικό...

Εκλογές λοιπόν! Εδώ που είχαν φτάσει τα πράγματα, ήταν αναπόφευκτες, όσο και αν πολλοί διαφωνούσαν ή τις απεύχονταν. Η χώρα ήταν πρακτικά ακυβέρνητη, χαμένη σε μια προεκλογική περίοδο πολλών μηνών, η οποία είχε αρχίσει πολύ πριν από τις ευρωεκλογές, και εγκλωβισμένη στην αβεβαιότητα, πηγή της οποίας ήταν η κυβέρνηση και η επιλογή της να πάει σε εκλογές εν μέσω.

Τώρα τον λόγο έχει, έτσι κι αλλιώς, ο «κυρίαρχος λαός». Οψόμεθα για τις 25 Ιανουαρίου. Όσο για την κινδυνολογία, παραπέμπω στις δύο τελευταίες αράδες του πρωτοσέλιδου άρθρου του Σταύρου Ψυχάρη στο «Βήμα της Κυριακής», με τίτλο «Κινδυνεύει η Ελλάς»: «Καθώς όλοι γνωρίζουμε τα όριά μας, λογικό είναι να περιμένει κανείς ότι μετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε καλύτερα...».
http://www.topontiki.gr/

Σήμερα παρουσιάζεται το πρόγραμμα του Ποταμιού

Η πρώτη πανηγυρική συνεδρίαση της Επιτροπής Εκλογικού Αγώνα του Ποταμιού πραγματοποιείται στις 13:00 την Τρίτη στο Ιδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης».
Στη διάρκεια της συνεδρίασης, ο Σταύρος Θεοδωράκης θα παρουσιάσει τις κυβερνητικές προτάσεις που θα υπερασπιστεί το Ποτάμι στη νέα διακυβέρνηση.

«Το Ποτάμι είναι εδώ, έτοιμο για τις μεγάλες προκλήσεις» τόνισε ο Σταύρος Θεοδωράκης αμέσως μετά την ανακοίνωση ότι η χώρα πάει σε εκλογές στις 25 Ιανουαρίου.

Η πλήρης δήλωση του επικεφαλής του Ποταμιού έχει ως εξής:

«Οι επαγγελματίες της πολιτικής έπαιξαν τα πολιτικά παιγνίδια τους καθοδηγούμενοι από το κομματικό τους γινάτι. Τώρα είναι η ώρα των πολιτών. Καλούμε τις Ελληνίδες και τους Έλληνες να αποδοκιμάσουν τον τυφλό κομματισμό, ένα σύστημα που εργάζεται για τον εαυτό του αδιαφορώντας για τις αγωνίες των απλών ανθρώπων. Το Ποτάμι είναι εδώ έτοιμο για τις μεγάλες προκλήσεις».
http://www.voria.gr/

Στάση αναμονής από ΕΚΤ

Στάση αναμονής τηρεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, αποφεύγοντας να παρέμβει στο εσωτερικό της χώρας.
«Το ελληνικό εκλογικό σώμα είναι αυτό που θα αποφασίσει για τη μελλοντική σύνθεση του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης. Δεν θα παρέμβουμε ή σχολιάσουμε κάτι για αυτή τη δημοκρατική διαδικασία», αναφέρει η ΕΚΤ σε ανακοίνωσή της.
Σημειώνει ακόμη πως περιμένει τις απόψεις των ελληνικών αρχών για το πώς θα προχωρήσουν με την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος. «Θα περιμένουμε για τις απόψεις και τις προτάσεις των ελληνικών αρχών για το πώς θα προχωρήσει καλύτερα η διαδικασία αξιολόγησης, και θα τις συζητήσουμε με την Κομισιόν και το ΔΝΤ», αναφέρει.
Η ΕΚΤ δήλωσε ότι η Ελλάδα έχει σημειώσει «εντυπωσιακή πρόοδο στην σταθεροποίηση των δημόσιων οικονομικών και στην μεταρρύθμιση της οικονομίας τα τελευταία χρόνια», και ότι η χώρα αναμένεται να επιστρέψει στην ανάπτυξη.

http://www.voria.gr/

Θ. Πάγκαλος: Συμμετοχή του Γ. Παπανδρέου στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ

Τη συμμετοχή του Γ. Παπανδρέου στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ αλλά και σε μία «τρόικα» μαζί με τον Ευάγγελο Βενιζέλο και ακόμα ένα στέλεχος που θα επιτηρεί την προεκλογική εκστρατεία πρότεινε ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
Σε δηλώσεις που παραχώρησε στο ραδιοφωνικό σταθμό Βήμα FM, ο κ. Πάγκαλος, αναφερόμενος στις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, τόνισε: «Μια πρόταση - που εγώ βρίσκω λογική - είναι να δεχθεί ο κ. Παπανδρέου να συμμετάσχει στους συνδυασμούς, υπό τον κ. Βενιζέλο, του ΠΑΣΟΚ, σε όποια εκλογική περιφέρεια θέλει- και να υπάρχει συνένωση και να μετάσχουν και όλα τα στελέχη του στους συνδυασμούς του ΠΑΣΟΚ. Και όλη η προσπάθεια, η προεκλογική εκστρατεία, η επικύρωση των συνδυασμών, τα οικονομικά, να επιτηρούνται από μια ‘τρόικα’, όπου θα είναι ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου και κάποιος τρίτος» και πρόσθεσε πως ο ίδιος είναι «πρόθυμος να μεσολαβήσω, και μέχρι ενός σημείου έχω κάνει κάποιες κινήσεις».
«Δεν βλέπω αποτέλεσμα, όμως. Και είναι κακό αυτό, διότι εξαντλούνται και τα τελευταία περιθώρια που και ο ένας και ο άλλος μπορούν να δείξουν κάποια ευαισθησία απέναντι στη διάθεση του χώρου, που είναι η ενότητα και η συνεργασία» πρόσθεσε ο κ. Πάγκαλος και σημείωσε:
«Ο κ. Βενιζέλος έχει την έννοια του μεγάλου ‘σφραγιδοκράτορα’. Έχει τα τυπικά στοιχεία στα χέρια του και έχει δίκιο σε αυτά που λέει- και σου λέει ‘τώρα, να μοιράσω εγώ την εξουσία μου με τον Παπανδρέου, που ξαφνικά του ήρθε να ξανακατέβει στην πολιτική ζωή της χώρας, επειδή εξάντλησε τον κύκλο των διαλέξεών του;’. Το θέμα είναι, όμως, ότι αν το ΠΑΣΟΚ πάρει ένα ποσοστό σαν αυτό που δίνουν οι δημοσκοπήσεις, τότε ο κ. Βενιζέλος τελείωσε και μαζί του τελείωσε και το ΠΑΣΟΚ, είτε υπάρχει ο Παπανδρέου είτε όχι. Μήπως θα ήταν, λοιπόν, μια προσπάθεια να εκμεταλλευτούμε αυτή τη δυνατότητα που δίνει η πολιτική, όπου ένα και ένα δεν κάνουν δύο αλλά τρία; Η λεγόμενη πλειοψηφική δυναμική και να επιτύχουμε την προσωρινή –έστω- ένωση των διαφόρων αρχηγών και αξιωματούχων, για να δοθεί στον κόσμο η εντύπωση ότι υπάρχει μια ενότητα και να αγωνιστούν για τα αποτελέσματα που θα προκύψουν από αυτή την ενότητα ουσιαστικά».
http://www.eklogika.gr/

Πιτέλα: Το μέλλον της Ελλάδας είναι στα χέρια του ελληνικού λαού

Ο κ. Πιτέλα, υπογραμμίζει ότι «καλούμε για ενότητα και υπευθυνότητα από όλες τις προοδευτικές και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η Ελλάδα μπορεί να προχωρήσει με μια ισχυρή κυβέρνηση, ικανή για διαχείριση των οικονομικών κρίσεων με μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη για τους πολίτες της».
Σύμφωνα με τον Πιτέλα, αυτή θα ήταν η καλύτερη απάντηση στην τρόικα και σε όλες τις ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι απολύτως σαφές, σημειώνει σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι η «δικτατορική πορεία» που ακολούθησε η τρόικα δεν έχει και δεν θα οδηγήσει πουθενά, και πρόσθεσε πως αντιθέτως, έχει προκαλέσει περισσότερη αγανάκτηση για τους ανθρώπους που έχουν ήδη πληγεί σοβαρά από τα μέτρα λιτότητας τα τελευταία πέντε χρόνια.
http://www.matrix24.gr/

Ανησυχία, φόβος, ανασφάλεια: Πως βλέπουν τα διεθνή ΜΜΕ τις εξελίξεις στην Ελλάδα

Στα πρωτοσέλιδα όλων των διεθνών ΜΜΕ βρίσκεται για ακόμη μια φορά η Ελλάδα έπειτα από την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες έπειτα από την αποτυχία της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η τριπλή ψηφοφορία είχε συγκεντρώσει, ούτως ή άλλως, τα φώτα με αρκετούς ανταποκριτές να βρίσκονται συνεχώς στη Βουλή και, πλέον, τα ξένα ΜΜΕ σχολιάζουν το αποτέλεσμα κάνοντας λόγο για «αποτυχία» εκλογής Προέδρου και επιστροφής στην αβεβαιότητα στη χώρα.
Reuters: Κίνδυνος εκτροχιασμού του προγράμματος διάσωσης
Το πρακτορείο Reuters τονίζει ότι η αποτυχία εκλογής προέδρου και οι πρόωρες εκλογές δημιουργούν νέο κίνδυνο εκτροχιασμού του προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, το οποίο χρειάζεται η χώρα για να πληρώνει τους λογαριασμούς της.
Σε δημοσίευμα του πρακτορείου γίνεται ειδική αναφορά στη σημερινή βουτιά του Χρηματιστηρίου, ενώ, σημειώνεται ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θέλει να ακυρώσει το μνημόνιο που έχει υπογράψει η Ελλάδα με την ΕΕ και το ΔΝΤ και να διαγράψει μεγάλο μέρος του χρέους της χώρα έχει σταθερό προβάδισμα επί μήνες στις δημοσκοπήσεις, αλλά αυτό έχει μειωθεί τις τελευταίες εβδομάδες».
«Οι διασπάσεις στους δυνητικούς συμμάχους μετά τις εκλογές τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της Νέας Δημοκρατίας έχουν επίσης περιπλέξει τις προοπτικές, αυξάνοντας τον κίνδυνο να είναι βραχύβια η όποια νέα κυβέρνηση» προσθέτει το Reuters.
Bloomberg: Ξυπνούν μνήμες από την οικονομική κρίση του 2012
Στο 2012 και την εποχή που κινδύνευε η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη επιστρέφει το πρακτορείο Bloomberg σημειώνοντας ότι η προκήρυξη πρόωρων εκλογών έχει αναστατώσει τις αγορές.
Δημοσίευμα του πρακτορείου αναφέρει ότι οι τιμές των μετοχών και των ομολόγων υποχώρησαν στην Αθήνα μετά την σημερινή ψηφοφορία στη Βουλή, ενώ η απόδοση των 10ετών ελληνικών τίτλων αυξήθηκε κατά 99 μονάδες βάσης στο 9,46%.
CNBC: «Βουτιά» για τις ελληνικές μετοχές
Η ιστοσελίδα του τηλεοπτικού δικτύου CNBC καταγράφει τις εξελίξεις και αναφέρεται στην πτώση των τιμών των ελληνικών μετοχών, μετά την αποτυχία του ελληνικού κοινοβουλίου να εκλέξει Πρόεδρο.
Η εφημερίδα New York Times, από την πλευρά της, τονίζει ότι το σημερινό αποτέλεσμα «ανοίγει τον δρόμο για πρόωρες εκλογές, στις οποίες ένα κόμμα που αντιτίθεται στους όρους της διεθνούς διάσωσης της χώρας αναμένεται να κερδίσει».
Financial Times: Οι αριστεροί λαϊκιστές και τα παραδοσιακά κόμματα που δεν πείθουν
Σε αντίστοιχο μήκος κύματος κινούνται και οι Financial Times, καθώς σε δημοσίευμα της εφημερίδας γίνεται λόγος για την πρώστη των ελληνικών μετοχών και τις επιπτώσεις στα ομόλογα.
Σχολιάζοντας το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ο αρθρογράφος των FT υποστηρίζει πως από τη μια πλευρά στέκει ο αριστερός λαϊκισμός στυλ ΣΥΡΙΖΑ και Podemos και από την άλλη τα παραδοσιακά κόμματα που δεν πείθουν, καθώς και αυτά με τη σειρά τους ρέπουν προς μια μορφή λαϊκιστικής ανάγνωσης. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Είτε φορά ρούχα της αριστεράς, είτε της δεξιάς, ο ευρωπαϊκός λαϊκισμός προσφέρει απλοϊκές ακόμη και παράλογες λύσεις σε πολύπλοκα προβλήματα. Για παράδειγμα η πρόταση – που θέτει το Κόμμα Ανεξαρτησίας της Βρετανίας ή οι Δημοκράτες της Σουηδίας – ότι η καταστολή της μετανάστευσης θα λύσει τα κοινωνικά προβλήματα της χώρας είναι λάθος διάγνωση του προβλήματος και κατά συνέπεια λάθος ελπίδα για τη γιατρειά. Το ίδιο ισχύει και με τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των Podemos για μεγάλες αυξήσεις των δημοσίων δαπανών και του κατώτατου μισθού, λες και αυτά τα μέτρα μπορούν να υποκαταστήσουν τις δύσκολες αλλά αναγκαίες επιλογές για να αντιμετωπιστούν τα βαθιά προβλήματα της Ελλάδας και της Ισπανίας».
Wall Street Journal: Φόβος για ρήξη με την Τρόικα εάν έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία
«Μία νέα κυβέρνηση θα έχει την ευθύνη να διαπραγματευθεί μία νέα συμφωνία με την Τρόικα των διεθνών δανειστών για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών της χώρας την επόμενη διετία» αναφέρει η εφημερίδα Wall Street Journal, προσθέτοντας ότι πολλοί επενδυτές φοβούνται ότι οι ήδη τεταμένες σχέσεις με την τρόικα μπορεί να χαλάσουν, εάν μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπαναχωρήσει από μεταρρυθμίσεις και μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που έχει εφαρμόσει η Ελλάδα.
CNN:Ετοιμαστείτε για ένα νέο ελληνικό δράμα
Ο πιο σκληρός τίτλος είναι του αμερικανικού CNN το οποίο κάνει λόγο για ένα νέο Ελληνικό δράμα.
Το ρεπορτάζ του καναλιού για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα συνοψίζονται στην τίτλο του άρθρου ο οποίος είναι δηλωτικός: «Ετοιμαστείτε για ένα νέο ελληνικό δράμα». Τη στιγμή που η Ελλάδα κρατήθηκε εν ζωή έπειτα από δύο χρεοκοπίες το 2010 και το 2012, μέσω των προγραμμάτων διάσωσης των πιστωτών, τώρα αντιμετωπίζει μια νέα κατάσταση, έτσι όπως αυτή θα διαμορφωθεί μετά τις πρόωρες εκλογές.
Ανησυχία εκφράζουν και τα Γερμανικά ΜΜΕ, αλλά «ουδέν σχόλιον» από το Βερολίνο
Οπως ήταν αναμενόμενο, η αποτυχία εκλογής του Σταύρου Δήμα στην Προεδρία της Δημοκρατίας, απασχολεί έντονα και τα γερμανικά ΜΜΕ στα οποία εκφράζονται φόβοι και ανησυχίες.
«Η Ελλάδα τραντάζει τον Dax», είναι ο τίτλος δημοσιεύματος της οικονομικής εφημερίδας «Handelsblatt», η οποία επισημαίνει, ότι οι πρόωρες εκλογές χάλασαν την διάθεση των επενδυτών. «Ο φόβος της επιστροφής της ευρωκρίσης αυξάνεται και τα χρηματιστήρια πέφτουν. Αλλά μόνο για λίγο», αναφέρει η εφημερίδα και περιγράφει τη σημερινή κίνηση του Χρηματιστηρίου της Φρανκφούρτης, το οποίο σημείωσε μικρή πτώση. «Αυτό που προκάλεσε το σύντομο σοκ στους επενδυτές ήταν η αποτυχημένη προεδρική εκλογή στην Ελλάδα» επισημαίνει η Handelsblatt και προσθέτει «Οι επενδυτές φοβούνται, ότι το αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης ΣΥΡΙΖΑ, με μια εκλογική νίκη, θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο την πολιτική διάσωσης της ΕΕ και του ΔΝΤ».
Η Sueddeutsche Zeitung μεταδίδει το αποτέλεσμα της κοινοβουλευτικής διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, σε δημοσίευμα με τίτλο «Η εκλογή Προέδρου απέτυχε- Νέες εκλογές στην Ελλάδα», στο οποίο αναπαράγονται οι πρόσφατες δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στην εφημερίδα «Bild», ότι «κάθε νέα κυβέρνηση πρέπει να τηρήσει συμβατικές συμφωνίες των προκατόχων της». Ο συντάκτης προσθέτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να βασιστεί σε κυβερνητικό εταίρο και αναφέρει, ότι «φέρεται να έχει ήδη υποσχεθεί στη ΔΗΜΑΡ το πόστο του Προέδρου, αλλά (η ΔΗΜΑΡ) δεν τοποθετείται. Η Ελλάδα θα μπορούσε λοιπόν να έχει μπροστά της μια μακροχρόνια διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης, η οποία θα παρέλυε και πάλι τη χώρα που ήδη πλήττεται από την κρίση.
Στην ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού «Der Spiegel», δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Νέες εκλογές. Τώρα αρχίζει πραγματικά η κρίση», στο οποίο σημειώνεται, ότι «το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα έχει καλές πιθανότητες για μια νίκη» και συνεχίζει: «Ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να τερματίσει την γερμανική επιβολή λιτότητας στην Ευρωζώνη και να πετύχει ένα κούρεμα χρέους. Αυτήν τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας την περίμενε χρόνια. Τώρα στέκεται ο χαρισματικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ενώπιον της ευκαιρίας της ζωής του... Θα ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας που θα ερχόταν στην εξουσία ένα κόμμα της Αριστεράς. Τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να βρεθεί ενώπιον μιας ριζοσπαστικής αλλαγής- ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στην πολιτική του χρέους.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται ακόμη: «Κάποιοι πιστεύουν ο 40χρονος Τσίπρας δεν θα τηρήσει τις μεγαλόστομες ανακοινώσεις. Όπως και ο συντηρητικός Σαμαράς συγκέντρωνε αρχικά ψήφους με "αγριάδες" εναντίον των Βρυξελλών και μετά έγινε αξιόπιστος ευρωεταίρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως διαφέρει σε ένα βασικό σημείο από τα καθιερωμένα κόμματα, όπως η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ: Ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργήθηκε από ένα κίνημα της βάσης, το οποίο συνενώνει τις διάφορες αριστερές τάσεις και το οποίο είναι ακόμη ριζοσπαστικό. Τα μέλη του βλέπουν τώρα να έχει έρθει η ιστορική τους ευκαιρία: Αν κερδίσουν στην Ελλάδα, θα μπορούσε να είναι η έναρξη για μια ευρωπαϊκή επανάσταση, οποία -στα μάτια τους- θα τελειώσει τη γερμανική επιβολή στην Ευρωζώνη».
Το Βερολίνο, πάντως, από την πλευρά του κρατάει αποστάσεις από το σημερινό αποτέλεσμα της τρίτης ψηφοφορίας, ενώ, στο στρατόπεδο της Ανγκελα Μέρκελ αναφέρουν ότι δεν μπορούν να σχολιάσουν εσωτερικά ζητήματα μιας χώρας.
«Κατ' ουσίαν μιλάμε για ένα καθαρά ελληνικό εσωτερικό ζήτημα», δήλωσε η αναπληρωτής κυβερνητική εκπρόσωπος κ. Βιρτς, όπως μετέδωσε η Deutsche Welle.
Στο επίκεντρο της ειδησεογραφίας των αυστριακών Μέσων Ενημέρωσης βρίσκονται από το μεσημέρι οι επικείμενες πρόωρες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα.
Η σχετική είδηση και ανάλυση της εξέλιξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας, ήταν πρώτη τόσο στη μεσημβρινή ραδιοεφημερίδα της Αυστριακής Ραδιοφωνίας όσο και στο μεσημβρινό δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης, όπου σχολιαζόταν ότι η επίσπευση της προεδρικής εκλογής υπήρξε «πολιτικό λάθος» του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος παραχώρησε «πέναλτι» στην αντιπολίτευση, που ήθελε οπωσδήποτε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση.
Κατά την εκτίμηση του απεσταλμένου τους, η αναμέτρηση αυτή θα είναι «στήθος με στήθος» ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Δημοκρατία, καθώς, όπως αναφέρει, στις τελευταίες δημοσκοπήσεις η αρχικά μεγάλη διαφορά τους έχει συρρικνωθεί σημαντικά και οι Έλληνες φαίνεται να είναι τώρα επιφυλακτικοί απέναντι στην αξιωματική αντιπολίτευση, ενώ τίθεται το ερώτημα κατά πόσο θα εκπροσωπούνται στη νέα Βουλή «αντιμνημονιακά» κόμματα, τα οποία θα χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ για τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Στο σχετικό ρεπορτάζ των δελτίων τόσο της ραδιοφωνίας όσο και της τηλεόρασης, ο ανταποκριτής τους στις Βρυξέλλες, έκανε λόγο για παρατηρούμενη εκεί νευρικότητα, αλλά και για υποχώρηση του ευρώ μετά τη άκαρπη ψηφοφορία στην Αθήνα, επισημαίνοντας ταυτόχρονα το πρόσφατο «σπάσιμο της παράδοσης» στην τήρηση ουδέτερης στάσης της ΕΕ, από τον νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, ο οποίος, όπως σημειωνόταν, τοποθετήθηκε καθαρά υπέρ της εκλογής στην Ελλάδα «γνώριμων προσώπων».
http://www.iefimerida.gr/

Τον χαβά του ο Μητσοτάκης

Το θέμα της διαθεσιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων αποφάσισε να «λύσει» ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης Κυριάκος Μητσοτάκης. Μετά τις αντιδράσεις των πρυτάνεων ότι τα ΑΕΙ είναι υποστελεχωμένα, αλλά και τις αντιδράσεις από άλλα πεδία του δημόσιου τομέα, μπήκε σε βαθιά περίσκεψη και αποφάσισε να συνεχίσει την «ομηρεία» των εργαζομένων – οι οποίοι δεν ξέρουν ακόμη αν θα απολυθούν – βγάζοντας εγκύκλιο, σύμφωνα με την οποία παρατείνεται η διαθεσιμότητα έως τον Ιούνιο του 2015. Κι όλα αυτά φυσικά εξαιρουμένων των σχολικών φυλάκων και των καθαριστριών που έχουν ήδη απολυθεί.

Αφού πρώτα λοιπόν αποφάσισε να αφήσει στον ΣΥΡΙΖΑ την καυτή πατάτα των απολύσεων των δημοσίων υπαλλήλων, στο πλαίσιο των δεσμεύσεων στους αγαπημένους μας δανειστές αποφάσισε να προχωρήσει τη σκέψη του ένα βήμα παραπέρα.

Τι έκανε; Έφερε προς ψήφιση νομοθετική ρύθμιση, σύμφωνα με την οποία οι κάτοχοι προσόντων που αφορούν γνώση και καλή χρήση Η/Υ είναι υποχρεωμένοι ανά τριετία να επαναπιστοποιούν τα προσόντα τους σε ιδιωτικούς παρόχους πιστοποίησης για να έχουν τη δυνατότητα διορισμού στο Δημόσιο - θέμα με το οποίο έχει ασχοληθεί κατά το παρελθόν το «Ποντίκι».

Μάλιστα ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδας Μιχάλης Κουρουτός και ο εκπρόσωπος της ΑΔΕΔΥ στον Εθνικό Οργανισμό Πιστοποίησης Προσόντων και Επαγγελματικού Προσανατολισμού Οδυσσέας Δριβαλάς καταγγέλλουν:

«Η ρύθμιση αυτή αποτελεί άνευ προηγουμένου δώρο, προφανώς προεκλογικού χαρακτήρα, σε μερικές δεκάδες επιχειρηματίες που ελέγχουν τον χώρο και προβλέπεται από τη ρύθμιση αυτήν να κερδίσουν εκατομμύρια ευρώ εις βάρος χιλιάδων εργαζομένων και ανέργων, των οποίων η ανάγκη για εργασία γίνεται αντικείμενο βάναυσης εκμετάλλευσης.

Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε ότι η έννοια της επαναπιστοποίησης του ίδιου προσόντος δεν νοείται πουθενά στην Ε.Ε. (η ρύθμιση αυτή, αν εφαρμοζόταν στον χώρο των Ξένων Γλωσσών, θα απαιτούσε από τους κατόχους π.χ. του Proficiency να δίνουν ανά τριετία εξετάσεις επ’ αμοιβή για να ανανεώνεται ο τίτλος τους!)».

Για το ίδιο θέμα, Κουρουτός και Δριβαλάς προσθέτουν ότι: «Το πλέον εξοργιστικό στην παρούσα υπόθεση είναι ότι προ ολίγων μηνών, μετά από καταγγελίες των κοινωνικών εταίρων, ο νυν υπουργός Παιδείας Α.

Λοβέρδος είχε αποσύρει σκανδαλώδη ΚΥΑ με το ίδιο περιεχόμενο, αναφέροντας μάλιστα δημόσια ότι θα στείλει τους συντάκτες της ΚΥΑ στη Δικαιοσύνη.

Θα αναμένουμε με ενδιαφέρον τις πρωτοβουλίες που θα αναλάβει ο κ. Λοβέρδος, ώστε να αποσυρθεί η συγκεκριμένη ρύθμιση - ρουσφέτι». Τελικά η ρύθμιση αποσύρθηκε μετά τις έντονες αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τους κοινωνικούς εταίρους. Και μη χειρότερα...

http://www.topontiki.gr/

Οι επιλογές μιας χώρας κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ: H Ρώσικη περίπτωση

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

 Πρόλογος Τ.Φ. για την Ελληνική έκδοση του άρθρου

Το άρθρο αυτό δεν αφορά βέβαια μόνο τη Ρώσικη περίπτωση, αλλά και την περίπτωση κάθε χώρας, όπως η Ελληνική, που επίσης βρίσκεται εδώ και τέσσερα χρόνια κάτω από την ολομέτωπη επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Παρόλα αυτά, το θέμα της άμεσης μονομερούς εξόδου από την ΕΕ δεν αποτέλεσε ποτέ θέμα της δημοσίας συζήτησης στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες χώρες που δεν έχουν καν υποστεί παρόμοια οικονομική καταστροφή!) ακόμη και τώρα που ολοκληρώνεται η οικονομική και κοινωνική καταστροφή. Και γι’ αυτό ευθύνονται βέβαια απόλυτα οι πολιτικές δυνάμεις μιας «Αριστεράς», η οποία ετοιμάζεται μάλιστα ν’αναλάβει και την εξουσία, που δεν διανοείται καν να θέσει παρόμοιο θέμα. Απλά, οι πιο «ριζοσπαστικές» δυνάμεις μέσα στην, πλήρως ενσωματωμένη στην ΝΔΤ της παγκοσμιοποίησης, «Αριστερά» (εξαιρούμενου του ΚΚΕ που θέτει μεν το θέμα, αλλά το συνδέει με την …επανάσταση) θέτουν μόνο θέμα εξόδου από το Ευρώ, που βέβαια θα είναι εξίσου σχεδόν καταστροφική με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, εάν δεν συνοδευθεί με μέτρα όπως τα προτεινόμενα στο άρθρο.

Τ.Φ., 28.12.2014

--

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2014/12/28/i-epiloges-mias-choras-kato-apo-tin-olometopi-epithesi-tis-iperethnikis-elit-h-rosiki-periptosi

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει τις επιλογές που είναι διαθέσιμες στη Ρωσία, έτσι ώστε, όχι μόνο να ανατραπεί η μετωπική επίθεση της Υ/Ε εναντίον της, αλλά επίσης να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν την οικονομική και εθνική της κυριαρχία και θα την έκαναν άτρωτη σε παρόμοιο οικονομικό πόλεμο στο μέλλον. Διαπιστώνεται ότι υπάρχουν τρεις βασικές επιλογές που εξαρτώνται από τη μέθοδο κατανομής των οικονομικών πόρων, ουσιαστικά από τη μορφή της οικονομίας, που θα επιλεγεί. Δηλαδή, α) η συνέχιση της σημερινής καταστροφικής διαδικασίας της πλήρους ενσωμάτωσης της χώρας στη ΝΔΤ β) η δημιουργία μιας οικονομίας έξω από το σύστημα της οικονομίας της αγοράς και την  ΝΔΤ ή, εναλλακτικά, γ) μια «ενδιάμεση» κοινωνικά-ελεγχόμενη οικονομία της αγοράς, την οποία θεωρούμε εδώ ότι είναι η μόνη εφικτή λύση στις συγκεκριμένες συνθήκες.

Είναι γενικά αποδεκτό σήμερα, (τουλάχιστον ανάμεσα σε όσους δεν ανήκουν στο ακαδημαϊκό και μιντιακό δίκτυο της Υ/Ε–δηλαδή της Υπερεθνικής Ελίτ, η οποία αποτελείται, κυρίως, από τις ελίτ που εδράζονται στις χώρες της «Ομάδας των 7»– καθώς και τους συνοδοιπόρους της στη φιλελεύθερη «Αριστερά» και στη ρωσική ελίτ, (δηλαδή την «πέμπτη φάλαγγα» όπως την έχει ονομάσει ο ίδιος ο Πούτιν), ότι η Ρωσία αντιμετωπίζει σήμερα μία ολομέτωπη και γενικευμένη επίθεση. Μια επίθεση από την Υ/Ε που στοχεύει στην υποταγή της Ρωσίας στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τη συντονισμένη επίθεση στο οικονομικό, όπως και στο πολιτικό, το στρατιωτικό και στο προπαγανδιστικό μέτωπο, και επιβεβαιώθηκε ακόμη και από την πρόσφατη σημαντική συνέντευξη του Πούτιν[1]. Συνεπώς, το ερώτημα είναι ποιες είναι οι διαθέσιμες επιλογές για τη Ρωσία ώστε, όχι μόνο να αντιμετωπίσει την επίθεση, αλλά και να δημιουργήσει τις συνθήκες που θα της διασφάλιζαν την οικονομική και εθνική κυριαρχία, και θα την έκαναν απρόσβλητη σε παρόμοιο μελλοντικό οικονομικό πόλεμο εναντίον της που είναι, όπως έγραψα πρόσφατα,[2] η κύρια μορφή πολέμου που χρησιμοποιείται από την Υ/Ε.

Όπως θα προσπαθήσω να δείξω, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα εξαρτάται αποφασιστικά από την ίδια την μέθοδο για τη κατανομή των οικονομικών πόρων που θα επιλεγεί και από τις σχετικές κοινωνικο-οικονομικές αλλαγές. Μπορούμε, επομένως, να διακρίνουμε μεταξύ τριών διαφορετικών επιλογών, που εξαρτώνται από τη μέθοδο κατανομής των οικονομικών πόρων, στην πραγματικότητα, από τη μορφή της οικονομίας που θα επιλεγεί.

1. Οικονομία της αγοράς ενσωματωμένη στη ΝΔΤ

Οι σημερινές πολιτικές της ελεύθερης αγοράς που εφαρμόζουν οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης (‘παγκοσμιοποιητές’) μέσα στη ρωσική ελίτ, οι οποίοι φαίνεται να ελέγχουν τους κύριους οικονομικούς θεσμούς της χώρας, βασίζονται στην υπόθεση ότι η χρήση των νεοφιλελεύθερων οικονομικών εργαλείων, που είναι κυρίως νομισματικής φύσης (επιτόκια, άμεσες επεμβάσεις της κεντρικής τράπεζας στην αγορά νομίσματος κλπ), που μπορεί να συνοδεύονται και από διοικητικά μέτρα τιμωρίας των κερδοσκόπων, τελικά θα σταθεροποιήσουν την αξία του νομίσματος. Ωστόσο, αυτή είναι μία «πολιτική», (αν κανείς θα μπορούσε να την αποκαλέσει πολιτική), η οποία, στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να απαλύνει κάποια από τα συμπτώματα της τρέχουσας κρίσης, και όχι τις αιτίες της. Είναι σαν την ασπιρίνη που χρησιμοποιείται για να κατεβάσει τον πυρετό του ασθενούς. Μια σταθεροποίηση της τιμής του πετρελαίου στα $60 ή παρακάτω τον ερχόμενο χρόνο, και μία αντίστοιχη σταθεροποίηση της αξίας του νομίσματος στα τρέχοντα πολύ χαμηλά επίπεδα, τα οποία θα μπορούσαν τελικά να οδηγήσουν στην απώλεια περισσότερου του ενός τρίτου της αξίας του σε σχέση με πέρυσι, δεν είναι βέβαια ό,τι καλύτερο για μία χώρα που βασίζεται έντονα στις εισαγωγές για να καλύψει ακόμη και τις βασικές ανάγκες του λαού της. Με άλλα λόγια, ο συνδυασμός μιας πολύ χαμηλής τιμής του πετρελαίου με μία δραστική υποτίμηση του νομίσματος είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε μία αντίστοιχη δραστική πτώση στα πραγματικά εισοδήματα, δηλαδή, στην αγοραστική δύναμη μισθών και ημερομισθίων. Άρα, όσο περισσότερο διαρκεί η εσκεμμένη δραματική πτώση στην τιμή του πετρελαίου, και παρατείνονται οι οικονομικές κυρώσεις ενάντια στη Ρωσία, τόσο πιο δραματικές θα είναι οι κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες.

Επιπρόσθετα, οι πολιτικές υποκατάστασης των εισαγωγών, με σκοπό την αναδιάρθρωση της παραγωγικής δομής––από μία που είναι εξαρτώμενη από τις εισαγωγές για σχεδόν τα πάντα σε μία πιο αυτοδύναμη οικονομία με έναν σημαντικό εξαγωγικό τομέα που εξάγει μία ποικιλία προϊόντων–– προϋποθέτει μαζική επένδυση στην έρευνα και ανάπτυξη, καθώς και σημαντικές παραγωγικές επενδύσεις, όχι μόνο στην υποδομή, που βοηθάει κυρίως το εμπόριο, αλλά πρωτίστως στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα. Εντούτοις, τέτοιες μαζικές επενδύσεις δεν μπορούν απλώς να αφεθούν στο ιδιωτικό κεφάλαιο, ντόπιο η ξένο. Τα κριτήρια των ιδιωτικών επενδύσεων είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα των κοινωνικών επενδύσεων. Το κύριο κριτήριο των ιδιωτικών επενδύσεων είναι η κερδοφορία και η ανάπτυξη (των επιχειρήσεων), ενώ το κύριο κριτήριο των κοινωνικών επενδύσεων είναι η καλύτερη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, με έναν τρόπο που να προστατεύει τόσο την εργασία όσο και το περιβάλλον. Επιπλέον, οι Υπερεθνικές Επιχειρήσεις (Πολυεθνικές) ελκύονται στο να επενδύσουν μόνο αν έχουν εξασφαλισμένο υψηλό ποσοστό κέρδους για τις δραστηριότητές τους –λόγου χάρη, εξαιτίας του πολύ χαμηλότερου συγκριτικού κόστους παραγωγής (δηλαδή, εργασία σε συνθήκες γαλέρας, χαμηλοί εταιρικοί φόροι, μειωμένοι κοινωνικοί έλεγχοι για την προστασία της εργασίας και του περιβάλλοντος κ.λπ.), σε σχέση με άλλες ανταγωνιστικές χώρες. Αυτο άλλωστε ακριβώς συνέβη με την μαζική εκροή επενδυτικού κεφαλαίου τις τελευταίες δύο δεκαετίες από τον «Βορρά» στο «Νότο» (κυρίως στις χώρες των «BRICS»), οδηγώντας στην αποβιομηχάνιση στις χώρες του Βορρά και τα υποτιθέμενα οικονομικά «θαύματα» του Νότου.

Στην περίπτωση της σημερινής Ρωσίας, υπάρχουν επιπρόσθετοι λόγοι γιατί τέτοιες μαζικές επενδύσεις για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής της δομής δεν μπορούν να αφεθούν στο ξένο κεφάλαιο, είτε είναι δανειακό, είτε επενδυτικό.  Το πρώτο αποκλείεται εξαιτίας των αυστηρών κυρώσεων που επιβάλλονται από την Υ/Ε, ενώ το δεύτερο από μία ανεπίσημη «επενδυτική απεργία» εκ μέρους των Πολυεθνικών. Προφανώς, οι Πολυεθνικές που κυριαρχούν στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ μέσα στην Υ/Ε δεν έχουν κανένα απολύτως λόγο να ξεκινήσουν να επενδύουν στη Ρωσία, οποιαδήποτε και αν είναι τα κίνητρα που προσφέρονται από αυτή, εάν αυτή τη στιγμή ο στρατηγικός στόχος της Υ/Ε είναι να υποτάξει τη Ρωσία και να τη μετατρέψει σε έναν μη-κυρίαρχο οικονομικό «εταίρο», όπως η Κίνα και η Ινδία.

Όπως σωστά τόνισε ο Πούτιν στη προαναφερθείσα συνέντευξη τύπου, η Ρωσία πληρώνει το τίμημα της απροθυμίας της να γίνει ένα υποτελές μέλος της Υ/Ε, όπως είναι οι άλλες χώρες των «BRICS» (Βραζιλία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική). Στην πραγματικότητα, η Ρωσία πληρώνει ακριβά το τίμημα, όχι μόνο επειδή δεν έχει δείξει καμία πρόθεση να υποκύψει στο θέμα της Ουκρανίας, αλλά επίσης επειδή συνεχίζει τη συστηματική της προσπάθεια να προωθήσει την Ευρασιατική Ένωση, ως έναν εναλλακτικό πόλο κυρίαρχων εθνών. Έτσι, όπως είχε προειδοποιήσει η Χίλαρι Κλίντον πριν από αρκετό καιρό :

«Οι ΗΠΑ προσπαθούν να αποτρέψουν τη Ρωσία από το να αναδημιουργήσει μια νέα εκδοχή της Σοβιετικής Ένωσης με το τέχνασμα της οικονομικής ενοποίησης… Υπάρχει μια κίνηση για επανα-σοβιετικοποίηση της περιοχής… Δεν πρόκειται να ονομαστεί έτσι. Θα την ονομάσουν τελωνειακή ένωση, ή Ευρασιατική Ένωση και όλα τα σχετικά… Αλλά ας μην κάνουμε κανένα λάθος σχετικά με αυτό. Ξέρουμε ποιος είναι ο στόχος [τους] και προσπαθούμε να βρούμε αποτελεσματικούς τρόπους να καθυστερήσουμε ή να αποτρέψουμε την πραγματοποίηση του.»[3]

Και στη συνέχεια, ένα πολύ πρόσφατο κύριο άρθρο των Times ήταν πολύ ειλικρινές στο να αποκαλύψει την άμεση σχέση μεταξύ της ρωσικής οικονομικής κρίσης και της Ουκρανίας, και επίσης στο να δείξει τι πρέπει να κάνει ο Πούτιν, αν θέλει να δει το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης να επιλύεται άμεσα:

«Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η Ρωσία είναι πολύ ευάλωτη στις διακυμάνσεις της τιμής του πετρελαίου επειδή ο κύριος Πούτιν δεν έχει κάνει αρκετά ώστε να διαφοροποιήσει την οικονομία της. Από τη στιγμή που η ανάπτυξη βούλιαξε, στράφηκε στον εξωτερικό τυχοδιωκτισμό για να αποσπάσει την προσοχή των ψηφοφόρων, οι οποίοι την πληρώνουν ακριβά. Δεν είναι πολύ αργά εάν θέλει να απαλύνει το βάρος τους, αποσυρόμενος άνευ όρων από την Ουκρανία.»[4]

Δεν χρειάζεται να προσθέσουμε ότι η δημιουργία νέων αγορών πετρελαίου και αντίστοιχων δικτύων διανομής (με Κίνα, Τουρκία κ.λπ.) μπορεί μεν να είναι σημαντική στη διασφάλιση αγορών, αλλά είναι ασήμαντη σε σχέση με τις παραπάνω συνέπειες της σημερινής, προσχεδιασμένης από την Υ/Ε, Ρώσικης κρίσης. Οι νέοι επιχειρηματικοί εταίροι της Ρωσίας προφανώς δεν πρόκειται να πληρώσουν ακριβότερη τιμή του πετρέλαιου από αυτή στη διεθνή αγορά, η οποία σε τελική ανάλυση καθορίζεται από τα πελατειακά καθεστώτα του Κόλπου και τις πολυεθνικές της Υ/Ε. Ακόμα κι αν η Ρωσία, μαζί με αυτές τις χώρες, δημιουργήσουν ένα νέο δικό τους νόμισμα –π.χ. στη βάση της αξίας ενός «καλαθιού νομισμάτων» των χωρών που ανήκουν στις BRICS– θα μπορούσε κανείς να προβλέψει πως η τιμή του πετρελαίου και του φυσικού αερίου θα μετατρεπόταν μεν στο νέο νόμισμα αντί για το αμερικάνικο δολάριο, αλλά σε τιμές που θα αντανακλούν την διεθνή τιμή του πετρελαίου σε αμερικανικά δολάρια––ιδιαίτερα εάν τυχόν η προσφερόμενη τιμή απο τη Ρωσία θα ήταν υψηλότερη από την παγκόσμια τιμή. Προφανώς, μία επιχειρηματική συνεργασία, όπως είναι η τωρινή σχέση μεταξύ Ρωσίας-BRICS, δεν την κάνει, από μόνη της, και συμμαχία!

Το συμπέρασμα είναι ότι όσο η Ρωσία είναι ενσωματωμένη στη ΝΔΤ, την οποία διαχειρίζεται η Υ/Ε, θα είναι ένα υποτελές μέλος της, όπως είναι και οι υπόλοιπες χώρες των BRICS, των οποίων οι οικονομικές πολιτικές δεν καθορίζονται από τις κυβερνήσεις τους αλλά από τις «αγορές», δηλαδή τις Πολυεθνικές, οι οποίες ελέγχουν αυτές τις αγορές. Καμιά από τις χώρες των BRICS δεν είναι, για παράδειγμα, ικανή να επιβάλλει τον οποιοδήποτε αποτελεσματικό κοινωνικό έλεγχο στις αγορές της για να προστατέψει την εργασία ή το περιβάλλον, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι θα αντιμετωπίσει άμεση οικονομική και/ή στρατιωτική βία που θα την εξαναγκάσει να αλλάξει γνώμη. Η Ρωσία, όπως και άλλα καθεστώτα που προσπάθησαν στο παρελθόν να αντισταθούν στην Υ/Ε (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Ιράν κ.ο.κ.)         γνωρίζουν πολύ καλά αυτή τη βασική «αλήθεια» μέσα στην ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που κάνει ξεκάθαρο τον τρόπο λειτουργιάς της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς σήμερα.

2. Μια οικονομία έξω από το σύστημα της αγοράς και την ΝΔΤ

Η δεύτερη επιλογή είναι η ριζοσπαστική, η οποία προϋποθέτει την απόρριψη της οικονομίας της αγοράς συνολικά ως μεθόδου κατανομής των οικονομικών πόρων. Η λογική πίσω από αυτή είναι πως το σύστημα της αγοράς στερεί από την κοινωνία την ικανότητα να καθορίζει συλλογικά την οικονομική διαδικασία, την οποία αφήνει αντίθετα στο υποτιθέμενο «αόρατο χέρι» της αγοράς, το οποίο, όμως, όπως έχει δείξει η ιστορική εξέλιξη του συστήματος, οδηγεί αναπόφευκτα σε αυξανόμενη συγκέντρωση εισοδήματος και πλούτου (και συνεπώς οικονομικής και πολιτικής δύναμης) στα χέρια των ολίγων. Αυτό είναι αναπόφευκτο, επειδή η αυξανόμενη συγκέντρωση πλούτου/εισοδήματος είναι ενσωματωμένη στη λογική «ανάπτυξη ή θάνατος» του καπιταλιστικού συστήματος της αγοράς. Στην πραγματικότητα, το σύστημα της αγοράς, όχι μόνο δεν είναι η τέλεια μέθοδος για την κατανομή των πόρων, όπως διαφημίζεται από τους διανοούμενους κλπ στην υπηρεσία του, αλλα μπορεί να δειχθεί ότι είναι η χειρότερη, τόσο θεωρητικά όσο και ιστορικά.[5]  Αυτό συμβαίνει όχι μόνο εξαιτίας των ενδημικών καταστροφικών κρίσεων του συστήματος, αλλά, ακόμη πιο σημαντικό, εξαιτίας του γεγονότος ότι οδηγεί τελικά σε εξαιρετικά άνισες κοινωνίες και οικονομίες, που επιπλέον καταστρέφουν και το περιβάλλον – όλα στο όνομα του κέρδους.

Η σοσιαλιστική οικονομία ήταν ένα εγχείρημα που είχε σκοπό να αποκαταστήσει τον κοινωνικό έλεγχο πάνω στην οικονομική διαδικασία, δηλαδή να μπορεί η ίδια η κοινωνία συλλογικά να δίνει απαντήσεις στα θεμελιώδη οικονομικά ερωτήματα που αντιμετωπίζει κάθε κοινωνία, όπως μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές οικονομικών: δηλαδή, τι παράγεται, πώς παράγεται και για ποιον. Μια κοινωνία, στην οποία η οικονομία ελέγχεται συλλογικά και είναι σε θέση να καθορίζει ποιες ανάγκες θα καλυφθούν και πώς με βάση τους υπάρχοντες πόρους αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα μια μορφή κοινωνικής απελευθέρωσης, και η ρώσικη επανάσταση του 1917 αντιπροσώπευε ακριβώς μία τέτοια προσπάθεια για κοινωνική απελευθέρωση. Δυστυχώς, για λόγους που εξέτασα αλλού,^[6] η μέθοδος της κατανομής των πόρων στη βάση του κεντρικού σχεδιασμού, ο οποίος στόχευε να υλοποιήσει το πρόταγμα για τον συλλογικό έλεγχο της οικονομίας, μολονότι ήταν πολύ πιο επιτυχημένη από το σύστημα της αγοράς όσον αφορά την ικανοποίηση των βασικών αναγκών όλων των πολιτών (και όχι μόνων εκείνων με παχιά πορτοφόλια, όπως στις καπιταλιστικές κοινωνίες) απέτυχε εξαιτίας της γραφειοκρατικής (μη δημοκρατικής) του φύσης . Όχι με την έννοια της πολιτικής δημοκρατίας, καθώς στην πραγματικότητα καμία αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» δεν είναι πραγματική δημοκρατία, Ουτε βέβαια γίνεται τέτοια, απλά επειδή έχει καταφέρει καλύτερα από κάθε άλλο πολιτικό σύστημα να συγκαλύπτει την τεράστια συγκέντρωση δύναμης που εξασφαλίζει το ίδιο το θεσμικό της πλαίσιο! Αλλά, κυρίως, με την έννοια ότι δεν ήταν ούτε μία οικονομική δημοκρατία, όπως υποσχέθηκε να είναι, με την έννοια ότι οι πολίτες ως εργάτες, υπάλληλοι, καθώς και ως καταναλωτές να παίρνουν τις θεμελιώδεις οικονομικές αποφάσεις, οι οποίες, αντίθετα, λαμβάνονταν από τις διάφορες γραφειοκρατίες. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αδιανόητο να δημιουργηθεί μία διαφορετική μορφή κοινωνικά ελεγχόμενης οικονομίας, όπου οι συνελεύσεις των πολιτών λαμβάνουν όλες τις θεμελιώδεις οικονομικές αποφάσεις, ως παραγωγοί και καταναλωτές, στο πλαίσιο μίας πραγματικής οικονομικής δημοκρατίας.^[7]

Όμως, μια τέτοια εναλλακτική οικονομία θα αντιμετωπίσει άμεσα μια ακόμα χειρότερη επίθεση από τη ΝΔΤ και την Υ/Ε από αυτή που αντιμετωπίζει η Ρωσία σήμερα. Πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδύνατο να χτιστεί σήμερα από οποιονδήποτε λαό στη γη παρόμοια οικονομία, εάν δεν έχει εξασφαλίσει πρώτα την εθνική και οικονομική κυριαρχία του. Με άλλα λόγια, η κοινωνική απελευθέρωση σήμερα περνάει αναπόφευκτα μέσα από την εθνική απελευθέρωση. Γι’αυτό ο σημερινός κοινωνικός αγώνας δεν μπορεί να είναι απλά ένας αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, όπως προτείνουν οι παλαιολιθικοί Μαρξιστές, αναρχικοί κ.α., αλλά πρέπει να είναι και αγώνας για την εθνική απελευθέρωση.

3. Μια «ενδιάμεση» κοινωνικά-ελεγχόμενη οικονομία της αγοράς

Εάν επομένως η συνέχιση του σημερινού συστήματος των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών είναι καταστροφική για όλους τους ανθρώπους στον κόσμο, εκτός από μία μικρή μειονότητα του παγκόσμιου πληθυσμού που ωφελείται από τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, και εάν η άμεση δημιουργία μίας εναλλακτικής κοινωνικά ελεγχόμενης οικονομίας αποκλείεται αυτή τη στιγμή για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω, τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η Ρωσία σήμερα, και συγκεκριμένα οι απαντήσεις που θα πρέπει να δώσει σε αυτά, είναι σημαντικά για κάθε λαό στον κόσμο σήμερα που παλεύει για την απελευθέρωσή του.

Αλλά, τι μπορεί να κάνει η Ρωσία σήμερα, έτσι ώστε όχι μόνο να μπορέσει να ξεπεράσει την παρούσα κρίση, η οποία κάθε άλλο παρά προσωρινή είναι όσο δεν ελέγχει την οικονομική διαδικασία και επιπλέον δεν δημιουργεί τις συνθήκες για πραγματική εθνική κυριαρχία, που αποτελούν και τις προϋποθέσεις για την κοινωνική απελευθέρωση; Δεδομένου ότι ούτε το σημερινό της σύστημα κατανομής των πόρων μπορεί να διασφαλίσει πραγματική κυριαρχία, ούτε οι υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες για ένα εναλλακτικό σύστημα είναι παρούσες αυτή τη στιγμή, η μόνο εφικτή λύση σήμερα είναι, κατά την άποψή μου, ενδιάμεση. Δηλαδή, μια λύση ανάμεσα στα δύο συστήματα που περιεγράφησαν παραπάνω, που θα συνεπάγεται όμως μία κοινωνικά ελεγχόμενη οικονομία της αγοράς, η οποία δεν θα είναι, εντούτοις, μία επανάληψη της αποτυχημένης σοσιαλδημοκρατίας που γνωρίσαμε στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες στη Δύση. Θα περιγράψω σύντομα παρακάτω τα κύρια βήματα που πρέπει να παρθούν σε αυτήν την κατεύθυνση βραχυπρόθεσμα και μέσο-μακροπρόθεσμα.

Τα άμεσα μέτρα που πρέπει να παρθούν σε αυτή τη διαδικασία μπορούν να περιγραφούν ως εξής :

• Μονομερής έξοδος από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ), το ΔΝΤ και παρόμοιους, ελεγχόμενους από την Υ/Ε, οργανισμούς, που θα δημιουργήσει τις απαραίτητες συνθήκες για οικονομική και εθνική κυριαρχία.
• Ακύρωση κάθε νομοθεσίας που στοχεύει στο παραπέρα άνοιγμα και στην απελευθέρωση των αγορών, τις ιδιωτικοποιήσεις και άλλες παρόμοιες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», που έχουν επιβληθεί από την Υπερεθνική Ελίτ μέσω των παραπάνω θεσμών· οι αγορές πρέπει να υπόκεινται σε κοινωνικό έλεγχο για την προστασία της εργασίας, του περιβάλλοντος και της εθνικής οικονομίας από τη λειτουργία της ίδιας της αγοράς ·
• Ακύρωση του ξεπουλήματος του κοινωνικού πλούτου σε ολιγαρχίες και Πολυεθνικές ·
• Επιβολή αυστηρών κοινωνικών ελέγχων σε όλες τις αγορές (εμπορευμάτων, εργασίας και κεφαλαίου). Οι βασικές κοινωνικές ανάγκες θα πρέπει να καλύπτονται από έναν νέο κοινωνικοποιημένο (όχι απλά εθνικοποιημένο) τομέα στον οποίο η ιδιωτική επιχειρηματικότητα θα πρέπει να αποκλειστεί. Αυτός ο τομέας θα πρέπει να διευθύνεται από τις συνελεύσεις των εργαζομένων στις κοινωνικές υπηρεσίες, κάτω από την καθοδήγηση της Κυβέρνησης και των τοπικών αρχών, οι οποίες θα χρηματοδοτούν αυτές τις υπηρεσίες μέσα από ένα ιδιαίτερα «προοδευτικό» φορολογικό σύστημα·
• Επανασχεδιασμός του ευρύτερου δημοσίου τομέα, στον οποίο περιλαμβάνονται οι υπηρεσίες που καλύπτουν μη βασικές κοινωνικές ανάγκες (τράπεζες, ενέργεια, μεταφορές, επικοινωνίες κλπ), οι οποίες μπορούν να         διευθύνονται από τους εργαζομένους του δημοσίου τομέα και τους αντιπροσώπους των συνελεύσεων των πολιτών κάτω από τη γενική καθοδήγηση της κυβέρνησης ·
• Η εξασφάλιση πλήρους απασχόλησης για όλους τους πολίτες όπως και ενός ελαχίστου εισοδήματος για όλους (που θα καλύπτει τουλάχιστον τις ανάγκες επιβίωσης για τροφή, ένδυση, στέγαση κλπ) μέσω της βαριάς φορολόγησης των προνομιούχων κοινωνικών ομάδων (η οποία θα ακολουθήσει μία πραγματική απογραφή όλου του πλούτου και του εισοδήματος τους, συμπεριλαμβανομένων και των καταθέσεων στο εξωτερικό) ·
• Τέλος, η απαραίτητη προϋπόθεση για την εφαρμογή όλων των παραπάνω         βραχυπρόθεσμων μέτρων, όπως και των μέτρων που θα παρθούν μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, είναι η ριζική αλλαγή των γεωπολιτικών σχέσεων, έτσι ώστε το ‘Λιβυκό’ και ‘Ουκρανικό’ παράδειγμα να μην επαναληφθούν στις χώρες που γενικά απομακρύνονται από τη ΝΔΤ. Μια τέτοια αλλαγή προϋποθέτει τη δημιουργία μιας διεθνούς πολιτικής και οικονομικής ένωσης όλων των χωρών που σήμερα αντιστέκονται στη ΝΔΤ, οι οποίες θα είναι πρόθυμες να υιοθετήσουν ένα πρόγραμμα σαν αυτό που περιγράφτηκε εδώ. Μία τέτοια ένωση θα μπορούσε να είναι μία διευρυμένη Ευρασιατική Ένωση κυρίαρχων εθνών που θα υιοθετήσουν τα παραπάνω μέτρα και θα μπορούσε να περιλαμβάνει χώρες πέρα από αυτές στην Ευρασιατική περιοχή που αντιστέκονται στη ΝΔΤ –δηλαδή από τη Βενεζουέλα και τη Βολιβία μέχρι χώρες από την περιφέρεια της ΕΕ που θα αποσπαστούν από αυτή, και τους λαούς στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν κ.α.).

Οι μέσο-μακροπρόθεσμοι στόχοι θα πρέπει να στοχεύουν στο ξανά-χτίσιμο των παραγωγικών και καταναλωτικών δομών, έτσι ώστε να μπορεί να ανακύψει μια αυτο-δύναμη οικονομία. Οι στόχοι των μέτρων που θα μπορούσαν να παρθούν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είναι οι ακόλουθοι:

• Αναβίωση του πρωτογενούς τομέα και αναζωογόνηση γενικά της υπαίθρου, μέσω της βαριάς χρηματοδότησης της γεωργίας, με στόχο έναν αυτοδύναμο πρωτογενή τομέα που θα μπορεί να καλύπτει τις περισσότερες βασικές ανάγκες. Η εξέλιξη αυτή θα μπορούσε να συνοδευτεί από μια ριζική αποκέντρωση των κοινωνικών υπηρεσιών, έτσι ώστε οι πολίτες, άσχετα με τον τόπο κατοικίας τους, να μπορούν να απολαύουν ίδιας ποιότητας δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες στην Υγεία, την Εκπαίδευση κ.α..
• Δημιουργία ενός βιομηχανικού τομέα που θα μπορεί να καλύπτει τις περισσότερες βασικές ανάγκες όλων των πολιτών, και όσες είναι εφικτό από τις υπόλοιπες ανάγκες, μέσω διμερών ή πολυμερών εισαγωγών. Οι εισαγωγές θα χρηματοδοτούνται από τις εξαγωγές πλεονασμάτων αγαθών και υπηρεσιών (περιλαμβανομένου του τουρισμού).
• Ενθάρρυνση της ανάδυσης μιας νέας παραγωγικής δομής που θα αποτελεί κίνητρο για την ανάπτυξη ενός νέου καταναλωτικού προτύπου. Το νέο καταναλωτικό πρότυπο θα πρέπει να ορίζεται από τις αξίες και τις ανάγκες της αυτοδυναμίας, και θα συνάδει με τις παραδοσιακές αξίες κάθε λαού, αντί για τις αξίες και τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης. Αυτο θα σημαίνει επίσης πως θα πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη οι πιθανές οικολογικές επιπτώσεις, καθώς και το γεγονός ότι τα περισσότερα μη-βασικά αγαθα και υπηρεσίες που παράγονται σήμερα στοχεύουν στη κάλυψη τεχνητών αναγκών που δημιουργεί το μάρκετινγκ κλπ.
• Ανάπτυξη ενός μικτού συστήματος ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, που θα κυμαίνεται από τη μικρό-ιδιοκτησία (π.χ. γεωργία, μικρο-υπηρεσίες) μέχρι τις διάφορες μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας (από κοινωνικοποιημένες βιομηχανίες λ.χ. στην ενέργεια, τις επικοινωνίες, μέχρι τις μεταφορές και τις κο-οπερατίβες κλπ.).. Το μικτό αυτό σύστημα μπορεί να περιλαμβάνει «δημοτικές» επιχειρήσεις στις οποίες οι άνθρωποι που θα τις διαχειρίζονται θα είναι οι εργαζόμενοι σε αυτές, κάτω από την καθοδήγηση των δημοτικών συνελεύσεων, δηλαδή των συνελεύσεων των πολιτών στους κατά τόπους δήμους και κοινότητες οπου θα εδράζονται οι εν λόγω επιχειρήσεις. Και τέλος, ακόμη σημαντικότερο,
• Καθιέρωση ενός μικτού συστήματος κατανομής των πόρων για αυτό το μεταβατικό στάδιο, το οποίο θα αποτελείται από έναν συνδυασμό ενδεικτικού σχεδιασμού (που διακρίνεται από τον αναγκαστικό κεντρικό σχεδιασμό), οικονομικής δημοκρατίας (όπως την ορίζουμε σαν συστατικό στοιχείο μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας) και της αγοράς.

http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/