Στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες δημιουργήθηκε ένα κοινωνικό πλαίσιο, το οποίο εν πολλοίς στηρίχτηκε στον δανεισμό (από τους «κακούς» σήμερα Ευρωπαίους) και στις συνεχείς εισφορές των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης. Έτσι λειτουργούσε και το πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που είχε
μάθει να «χαϊδεύει» τα αυτιά του λαού! Όμως η κατάρρευση της δανεικής οικονομίας και των επιδομάτων έφερε την κρίση. Και όπως σωστά είπαμε από τη πρώτη στιγμή ως Δημοκρατική Αριστερά, η κρίση έφερε το μνημόνιο! Έτσι, οι δανειακές συμβάσεις (και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές) θα είναι για τα επόμενα χρόνια μέρος της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής. H χώρα, η κοινωνία, οι πολίτες δίνουν μεγάλη μάχη για να ξεπεράσουν την κρίση, για την ανόρθωση της Ελλάδας. Πολιτικά, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή θα αγωνιστούμε να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θα λειτουργεί με αξιοκρατία, αλληλεγγύη και κοινωνική πρόνοια ή ας μην «κλαίμε» όταν οι σειρήνες του λαϊκισμού «περί εύκολων λύσεων» σαγηνεύσουν τους πολίτες!
Είναι πλέον πασιφανές ότι τα σημερινά δύσκολα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν με παλιές «εύκολες» απαντήσεις, τύπου από εδώ εμείς οι «καλοί αριστεροί» και από εκεί οι «κακοί δεξιοί». Αυτά τα απλοϊκά ιδεολογικά σχήματα τελείωσαν μαζί με τις αυταπάτες για… αιώνια «δανεική» ευδαιμονία! Σ’ αυτή τη συγκυρία το κάλεσμα των «58+» πιστεύω ότι υπηρετεί την αναγκαιότητα να ανιχνεύσουμε ιδεολογικές (και πολιτικές…) προτάσεις και θέσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε καλύτερα εξοπλισμένοι τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να συζητήσουμε τι σημαίνει προοδευτική, αριστερή πολιτική και παράλληλα, να αναζητήσουμε νέους τρόπους εφαρμογής των ιδεών μας με δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ισονομία. Σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη κοινωνία, τους πολίτες και τη χώρα πρέπει να καταθέσουμε απόψεις για το πώς η Ελλάδα και η Ευρώπη θα βρουν προοδευτικό δρόμο ανάπτυξης και πραγματικής ευημερίας, μακριά από τα «δανεικά» μέσα του αχαλίνωτου καταναλωτισμού, του εικονικού πλουτισμού και του άκρατου κρατισμού.
Ο Βρετανός ιστορικός Τόνι Τζαντ υποστήριζε ότι «… οι σοσιαλδημοκράτες είναι ανάγκη να ξαναμάθουν πώς να σκέφτονται πέρα από τα σύνορά τους: υπάρχει κάτι βαθιά ανακόλουθο σε μια ριζοσπαστική πολιτική βασισμένη σε προσδοκίες ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης, που κωφεύει μπροστά σε ευρύτερες ηθικές προκλήσεις και ανθρωπιστικά ιδεώδη». Αυτό πρέπει κατά την άποψή μου να κάνουμε όλοι όσοι τοποθετούμαστε στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Να συζητήσουμε με νηφαλιότητα, ισοτιμία, χωρίς αυτιστικούς αποκλεισμούς και φυσικά με αυστηρή αυτοκριτική για τη μέχρι σήμερα πορεία όλων μας, προκειμένου να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον. Χρειάζεται να διερευνήσουμε τους τρόπους για τη συνολική ανασυγκρότηση του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου.
Θεωρώ ότι ο ρόλος και η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου στον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, είναι πολυποίκιλος και καθοριστικός. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι τα πρώτα σημαντικά (και νικηφόρα...) βήματα προς την κατεύθυνση για την όσμωση των όμορων χώρων της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, σε πολύ δύσκολες εποχές, έγιναν με την καθοριστική συμβολή της ΔΗΜΑΡ. Αρχικά στις δημοτικές εκλογές του 2010 (με το ΠΑΣΟΚ στη αρχή της μνημονιακής του πορείας…) με τις εξαιρετικές πρωτοβουλίες και τη συγκρότηση των νικηφόρων ψηφοδελτίων του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα, του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, όταν ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, κόντρα στις προβλέψεις πέτυχε να «γκρεμίσει» συντηρητικά πολιτικά κατεστημένα δεκαετιών.
Στη συνέχεια, στις εθνικές εκλογές του 2012, όταν τα ψηφοδέλτια της ΔΗΜΑΡ στηρίχθηκαν από πολίτες προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, το περιοδικό Μεταρρύθμιση, την Πολιτική Οικολογία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα, αρχικά στην ΠΟΣΔΕΠ, στη συνέχεια με τη συνδικαλιστική παράταξη «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι» που συσπείρωσε τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του δημοσιογραφικού χώρου κερδίζοντας την πρώτη θέση στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ πριν από λίγους μήνες, αλλά στις επερχόμενες εκλογές του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος οι δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ συγκρότησαν το ενωτικό ψηφοδέλτιο με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ κι άλλες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, «Δημοκρατική Συμπαράταξη Μηχανικών». Έχουμε αποδείξει λοιπόν ως Δημοκρατική Αριστερά ότι και ξέρουμε και μπορούμε να συμβάλλουμε στη συνεργασία των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων…
Εν κατακλείδι…
Είναι η δεύτερη απόπειρα να ανοίξει ο διάλογος για τη συνεργασία των δυνάμεων του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου στην Ελλάδα. Η προηγούμενη τέτοιες μέρες περίπου πριν από έναν χρόνο, το Φόρουμ, είχε κακώς κατά την άποψή μου τορπιλιστεί (από πολλές πλευρές) και ναυαγήσει. Ίσως τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά στο πολιτικό σκηνικό αν τότε είχαμε τολμήσει να βρούμε κοινό βηματισμό. Τώρα η δεύτερη προσπάθεια έρχεται σε μια εποχή όπου η χώρα και η κοινωνία δίνει μάχη για να επιβιώσει, ξεπερνώντας τη βαθιά οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση που την οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία το 2009.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να τολμήσουμε, να συζητήσουμε ακόμα και μ’ αυτούς που διαφωνούμε. Χρειάζονται ενωτικές πρωτοβουλίες καθώς τα γεγονότα «τρέχουν» και πολλές φορές μας προσπερνούν. Χρειάζεται, πέρα από τη δράση των κομμάτων, ένας ζωντανός, ανοιχτός, πλουραλιστικός χώρος διαλόγου, που θα τροφοδοτεί τις πολιτικές δυνάμεις με ιδέες και προτάσεις, προκειμένου να δοθεί ώθηση στις προοδευτικές απόψεις. Μόνο έτσι θα προχωρήσει η ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της χώρας, που τόσο έχουν ανάγκη οι πολίτες και κυρίως η νέα γενιά αυτού του τόπου.
http://www.protagon.gr
μάθει να «χαϊδεύει» τα αυτιά του λαού! Όμως η κατάρρευση της δανεικής οικονομίας και των επιδομάτων έφερε την κρίση. Και όπως σωστά είπαμε από τη πρώτη στιγμή ως Δημοκρατική Αριστερά, η κρίση έφερε το μνημόνιο! Έτσι, οι δανειακές συμβάσεις (και οι υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτές) θα είναι για τα επόμενα χρόνια μέρος της πολιτικής και οικονομικής μας ζωής. H χώρα, η κοινωνία, οι πολίτες δίνουν μεγάλη μάχη για να ξεπεράσουν την κρίση, για την ανόρθωση της Ελλάδας. Πολιτικά, οι επιλογές δεν είναι πολλές. Ή θα αγωνιστούμε να αποκτήσουμε ένα σύγχρονο, ευρωπαϊκό κράτος, το οποίο θα λειτουργεί με αξιοκρατία, αλληλεγγύη και κοινωνική πρόνοια ή ας μην «κλαίμε» όταν οι σειρήνες του λαϊκισμού «περί εύκολων λύσεων» σαγηνεύσουν τους πολίτες!
Είναι πλέον πασιφανές ότι τα σημερινά δύσκολα ερωτήματα δεν μπορούν να απαντηθούν με παλιές «εύκολες» απαντήσεις, τύπου από εδώ εμείς οι «καλοί αριστεροί» και από εκεί οι «κακοί δεξιοί». Αυτά τα απλοϊκά ιδεολογικά σχήματα τελείωσαν μαζί με τις αυταπάτες για… αιώνια «δανεική» ευδαιμονία! Σ’ αυτή τη συγκυρία το κάλεσμα των «58+» πιστεύω ότι υπηρετεί την αναγκαιότητα να ανιχνεύσουμε ιδεολογικές (και πολιτικές…) προτάσεις και θέσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε καλύτερα εξοπλισμένοι τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να συζητήσουμε τι σημαίνει προοδευτική, αριστερή πολιτική και παράλληλα, να αναζητήσουμε νέους τρόπους εφαρμογής των ιδεών μας με δικαιοσύνη, αλληλεγγύη και ισονομία. Σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη κοινωνία, τους πολίτες και τη χώρα πρέπει να καταθέσουμε απόψεις για το πώς η Ελλάδα και η Ευρώπη θα βρουν προοδευτικό δρόμο ανάπτυξης και πραγματικής ευημερίας, μακριά από τα «δανεικά» μέσα του αχαλίνωτου καταναλωτισμού, του εικονικού πλουτισμού και του άκρατου κρατισμού.
Ο Βρετανός ιστορικός Τόνι Τζαντ υποστήριζε ότι «… οι σοσιαλδημοκράτες είναι ανάγκη να ξαναμάθουν πώς να σκέφτονται πέρα από τα σύνορά τους: υπάρχει κάτι βαθιά ανακόλουθο σε μια ριζοσπαστική πολιτική βασισμένη σε προσδοκίες ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης, που κωφεύει μπροστά σε ευρύτερες ηθικές προκλήσεις και ανθρωπιστικά ιδεώδη». Αυτό πρέπει κατά την άποψή μου να κάνουμε όλοι όσοι τοποθετούμαστε στον χώρο του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Να συζητήσουμε με νηφαλιότητα, ισοτιμία, χωρίς αυτιστικούς αποκλεισμούς και φυσικά με αυστηρή αυτοκριτική για τη μέχρι σήμερα πορεία όλων μας, προκειμένου να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη στο μέλλον. Χρειάζεται να διερευνήσουμε τους τρόπους για τη συνολική ανασυγκρότηση του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου.
Θεωρώ ότι ο ρόλος και η θέση της Δημοκρατικής Αριστεράς στη διαμόρφωση του νέου πολιτικού τοπίου στον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, είναι πολυποίκιλος και καθοριστικός. Δεν πρέπει κανείς να ξεχνά ότι τα πρώτα σημαντικά (και νικηφόρα...) βήματα προς την κατεύθυνση για την όσμωση των όμορων χώρων της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, σε πολύ δύσκολες εποχές, έγιναν με την καθοριστική συμβολή της ΔΗΜΑΡ. Αρχικά στις δημοτικές εκλογές του 2010 (με το ΠΑΣΟΚ στη αρχή της μνημονιακής του πορείας…) με τις εξαιρετικές πρωτοβουλίες και τη συγκρότηση των νικηφόρων ψηφοδελτίων του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα, του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη και σ’ άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, όταν ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, κόντρα στις προβλέψεις πέτυχε να «γκρεμίσει» συντηρητικά πολιτικά κατεστημένα δεκαετιών.
Στη συνέχεια, στις εθνικές εκλογές του 2012, όταν τα ψηφοδέλτια της ΔΗΜΑΡ στηρίχθηκαν από πολίτες προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, το περιοδικό Μεταρρύθμιση, την Πολιτική Οικολογία. Αλλά και στο συνδικαλιστικό κίνημα, αρχικά στην ΠΟΣΔΕΠ, στη συνέχεια με τη συνδικαλιστική παράταξη «Ενωμένοι Δημοσιογράφοι» που συσπείρωσε τις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις του δημοσιογραφικού χώρου κερδίζοντας την πρώτη θέση στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ πριν από λίγους μήνες, αλλά στις επερχόμενες εκλογές του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος οι δυνάμεις της ΔΗΜΑΡ συγκρότησαν το ενωτικό ψηφοδέλτιο με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ κι άλλες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, «Δημοκρατική Συμπαράταξη Μηχανικών». Έχουμε αποδείξει λοιπόν ως Δημοκρατική Αριστερά ότι και ξέρουμε και μπορούμε να συμβάλλουμε στη συνεργασία των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων…
Εν κατακλείδι…
Είναι η δεύτερη απόπειρα να ανοίξει ο διάλογος για τη συνεργασία των δυνάμεων του προοδευτικού, μεταρρυθμιστικού χώρου στην Ελλάδα. Η προηγούμενη τέτοιες μέρες περίπου πριν από έναν χρόνο, το Φόρουμ, είχε κακώς κατά την άποψή μου τορπιλιστεί (από πολλές πλευρές) και ναυαγήσει. Ίσως τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά στο πολιτικό σκηνικό αν τότε είχαμε τολμήσει να βρούμε κοινό βηματισμό. Τώρα η δεύτερη προσπάθεια έρχεται σε μια εποχή όπου η χώρα και η κοινωνία δίνει μάχη για να επιβιώσει, ξεπερνώντας τη βαθιά οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση που την οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία το 2009.
Είναι η κατάλληλη στιγμή να τολμήσουμε, να συζητήσουμε ακόμα και μ’ αυτούς που διαφωνούμε. Χρειάζονται ενωτικές πρωτοβουλίες καθώς τα γεγονότα «τρέχουν» και πολλές φορές μας προσπερνούν. Χρειάζεται, πέρα από τη δράση των κομμάτων, ένας ζωντανός, ανοιχτός, πλουραλιστικός χώρος διαλόγου, που θα τροφοδοτεί τις πολιτικές δυνάμεις με ιδέες και προτάσεις, προκειμένου να δοθεί ώθηση στις προοδευτικές απόψεις. Μόνο έτσι θα προχωρήσει η ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της χώρας, που τόσο έχουν ανάγκη οι πολίτες και κυρίως η νέα γενιά αυτού του τόπου.
http://www.protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου