Πολιτικές διώξεις(!)

Του Θανάση Νικολαΐδη
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ήταν, αλλά λειτούργησε σαν μιζαδόρος. Δεν
ήταν πολιτική πράξη η συγκεκριμένη ενέργεια του κ.
Τσοχατζόπουλου, δεν είχε καμιά σχέση με το κόμμα και
την πολιτική. Βρέθηκε στην ανάγκη (με χειροπέδες…) και
βροντοφώναξε: «Με διώκουν πολιτικά!». Επίκληση
απελπισίας με τόνο υποκρισίας. Λες και οι προμήθειες απ’ τις
αγοροπωλησίες του δημοσίου έχουν τη σφραγίδα του κόμματος, λες και
αντίπαλοι, εμπαθείς και εκδικητικοί, περίμεναν την ευκαιρία…
ΚΑΠΟΙΟΣ…άγνωστος κατέθεσε στο όνομα του κ. Μαντέλη περ. 200
χιλιάρικα «για τις σπουδές των παιδιών του». Τα εισέπραξε ασμένως ο
τ. Υπουργός. Αύριο, κι αυτός θα διώκεται…πολιτικά.ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ, αφήνουμε τους πολιτικούς. Πάμε στους θαμώνες της «Παράγκας», με τα πρωτοφανή αίσχη περί τα στημένα στο ποδόσφαιρο
(και όχι μόνο). Παντοδύναμος στο χώρο ο κ. Μ. Ψωμιάδης και το’ χες καμάρι να σε χαιρετήσει.
Ταρακουνήθηκε η Παράγκα και, πριν
καταρρεύσει(;), είδαμε το πρωτοφανές. Με χειροπέδες και στη «στενή»
ο Μάκαρος. Χωρίς ηθικούς συμπαραστάτες και μπράβους στο κατόπι
του. Και χτύπησε η έκπληξή μας στο ταβάνι, όταν ακούσαμε πως «η
δίωξή του είναι πολιτική»! Του το σφύριξαν, μόδα είναι, το’ πε χωρίς
δισταγμό κι ήταν σαν να του’ ριξαν (τρύπιο) σωσίβιο στη φουρτούνα.
ΚΙ ερχόμαστε στα τωρινά, τα συνταρακτικά. Μπλεγμένοι με φόνους και
άλλα έργα θαυμαστά οι «αξιωματούχοι» ΧΑυγίτες, έσπευσαν να (μας)
προκαταλάβουν. «Πολιτική η δίωξή μας» και…καθάρισαν. Τους
είχαν…άχτι οι κομουνιστές, τους έβαλαν σημάδι οι δημοσιογράφοι, τα
κόμματα, οι…δικαστές.
ΠΟΛΙΤΙΚΗ πράξη, λοιπόν, να κάνεις οπλαποθήκη το σπίτι σου και να
οπλοφορείς παράνομα, να μετέχεις σε δολοφονία ως ηθικός αυτουργός
και να σου δίνει αναφορά ο μαχαιροβγάλτης, να παρέχεις προστασία
απ’ αμοιβή…Να βρίζεις πολίτες και πολιτικούς, θεσμούς και
λειτουργούς; Κι αυτό πολιτική πράξη, άρα η δίωξή τους
είναι…πολιτική(!).
ΔΕΝ είναι δεξαμενή απείρου χωρητικότητας η πολιτική (και τα κόμματα)
για να απορροφά τα κάθε λογής αδικήματα. Κι αν δεν αφήσεις απ’ έξω
τα ποινικά και την ευθύνη τους, μετέτρεψες την Ελλάδα σε απέραντο
κήπο, με τα γαϊδουρλάγκαθα να’ χουν το πάνω χέρι.

Θανάσης Νικολαίδης