Ένα τελευταίο παράδειγμα, αρκετά πιο κραυγαλέο και επαρκώς πιο επικίνδυνο είναι το γράμμα των 58. Προφανώς επικροτούμε βαθύτατα κάθε νέα κίνηση παραγωγής πολιτικής, ανατροπή των
πολιτικών λιτότητας και προσπάθειας για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας προς μία κατεύθυνση βασισμένη σε επιχειρήματα και μελέτες.
Για κάποιον καλόβουλο με τα παραπάνω λόγια περιγράφεται η κίνηση αυτή. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει αυτή η κίνηση είναι ο χαρακτηρισμός κέντρο(αριστερά) γιατί, απλούστατα, διαβρώνεται και διαβρώνει μια λέξη που είναι τελείως έξω από τους σκοπούς της και τις επιδιώξεις της.
Η Αριστερά, παραδοσιακά, σημαίνει αντίδραση, σημαίνει κίνημα. Η διαύγαση νέων εννοιών έρχεται από πραγματικά ριζοσπαστικές ιδέες παραγόμενες είτε στον δρόμο είτε στις ακαδημίες οι οποίες έχουν ως βασικό στόχο την ανατροπή των κατεστημένων εννοιών. Η Αριστερά διαφωνεί στο εσωτερικό της για το πώς θα γίνει αυτό και διαφωνεί για το αν ακόμα μπορεί να γίνει. Αναγνωρίζει όμως την ανάγκη του, αναγνωρίζει πως οι ρίζες του πραγματικού είναι σαθρές και πως υπάρχουν δυνατότητες να αλλάξουν. Η Αριστερά αναγνωρίζει την ταξικότητα της κοινωνίας και αναγνωρίζει πως αυτή είναι πηγή αρκετών δεινών. Είτε ελπίζει είτε όχι στις λενινιστικές φενάκες του κόμματος, είτε στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα χίλια δύο δεσμά- που διαφωνεί για το ποια είναι, είτε είτε είτε, ξέρει τι σημαίνει ταξικότητα, ξέρει τι σημαίνει καπιταλισμός και καταπίεση.
Διακηρύξεις τέτοιου τύπου δεν πληρούν καμία προϋπόθεση. Έχουν στόχο απλώς να διαιωνίσουν την κατάσταση, να χρυσώσουν το χάπι για τις καταπιεζόμενες τάξεις έχοντας απλώς μία επίφαση Αριστεράς, γιατί η λέξη πουλάει και η θεωρία του τρίτου πόλου είναι κάτι που θα δούμε να κάνει κύκλους τα επόμενα χρόνια. Κύκλους γύρω από ήδη υπάρχουσες θεωρίες οι οποίες είτε θα γκρεμιστούν -με ανακατάληψη πρακτική ή θεωρητική- είτε θα αναθεωρηθούν ώστε να προχωρήσουν. Πάντως, δεν θα φτιαχτούν από το πουθενά με γραφειοκρατικές διακηρύξεις, δήθεν προοδευτική γλώσσα και ανοχή σε κάποιες ιδέες κάπως πιο έξαλλες. Και αυτό γιατί κανείς δεν το έχει ανάγκη, γιατί υπάρχει και λέγεται μνημόνιο, υπάρχει και λέγεται κεντροδεξιά.
Όσον αφορά στην επικινδυνότητα, έγκειται τόσο στη διάβρωση της λέξης "Αριστερά", όσο και στη διάβρωση της λέξης "Δεξιά". Αν οι θεωρητικοί των δύο άκρων και της πλήρους υποταγής είναι κεντροαριστερά, τότε η κυβέρνησή μας είναι κέντρο ή, στην καλύτερη, κεντροδεξιά και, κατά συνέπεια, Δεξιά η Χρυσή Αυγή και πάει λέγοντας, ανοίγοντας διάπλατα τους ορίζοντες της ανοχής του τέρατος και όχι μόνο.
http://www.protagon.gr
πολιτικών λιτότητας και προσπάθειας για εκσυγχρονισμό της κοινωνίας προς μία κατεύθυνση βασισμένη σε επιχειρήματα και μελέτες.
Για κάποιον καλόβουλο με τα παραπάνω λόγια περιγράφεται η κίνηση αυτή. Αυτό όμως που δεν μπορεί να έχει αυτή η κίνηση είναι ο χαρακτηρισμός κέντρο(αριστερά) γιατί, απλούστατα, διαβρώνεται και διαβρώνει μια λέξη που είναι τελείως έξω από τους σκοπούς της και τις επιδιώξεις της.
Η Αριστερά, παραδοσιακά, σημαίνει αντίδραση, σημαίνει κίνημα. Η διαύγαση νέων εννοιών έρχεται από πραγματικά ριζοσπαστικές ιδέες παραγόμενες είτε στον δρόμο είτε στις ακαδημίες οι οποίες έχουν ως βασικό στόχο την ανατροπή των κατεστημένων εννοιών. Η Αριστερά διαφωνεί στο εσωτερικό της για το πώς θα γίνει αυτό και διαφωνεί για το αν ακόμα μπορεί να γίνει. Αναγνωρίζει όμως την ανάγκη του, αναγνωρίζει πως οι ρίζες του πραγματικού είναι σαθρές και πως υπάρχουν δυνατότητες να αλλάξουν. Η Αριστερά αναγνωρίζει την ταξικότητα της κοινωνίας και αναγνωρίζει πως αυτή είναι πηγή αρκετών δεινών. Είτε ελπίζει είτε όχι στις λενινιστικές φενάκες του κόμματος, είτε στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα χίλια δύο δεσμά- που διαφωνεί για το ποια είναι, είτε είτε είτε, ξέρει τι σημαίνει ταξικότητα, ξέρει τι σημαίνει καπιταλισμός και καταπίεση.
Διακηρύξεις τέτοιου τύπου δεν πληρούν καμία προϋπόθεση. Έχουν στόχο απλώς να διαιωνίσουν την κατάσταση, να χρυσώσουν το χάπι για τις καταπιεζόμενες τάξεις έχοντας απλώς μία επίφαση Αριστεράς, γιατί η λέξη πουλάει και η θεωρία του τρίτου πόλου είναι κάτι που θα δούμε να κάνει κύκλους τα επόμενα χρόνια. Κύκλους γύρω από ήδη υπάρχουσες θεωρίες οι οποίες είτε θα γκρεμιστούν -με ανακατάληψη πρακτική ή θεωρητική- είτε θα αναθεωρηθούν ώστε να προχωρήσουν. Πάντως, δεν θα φτιαχτούν από το πουθενά με γραφειοκρατικές διακηρύξεις, δήθεν προοδευτική γλώσσα και ανοχή σε κάποιες ιδέες κάπως πιο έξαλλες. Και αυτό γιατί κανείς δεν το έχει ανάγκη, γιατί υπάρχει και λέγεται μνημόνιο, υπάρχει και λέγεται κεντροδεξιά.
Όσον αφορά στην επικινδυνότητα, έγκειται τόσο στη διάβρωση της λέξης "Αριστερά", όσο και στη διάβρωση της λέξης "Δεξιά". Αν οι θεωρητικοί των δύο άκρων και της πλήρους υποταγής είναι κεντροαριστερά, τότε η κυβέρνησή μας είναι κέντρο ή, στην καλύτερη, κεντροδεξιά και, κατά συνέπεια, Δεξιά η Χρυσή Αυγή και πάει λέγοντας, ανοίγοντας διάπλατα τους ορίζοντες της ανοχής του τέρατος και όχι μόνο.
http://www.protagon.gr
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου