Δημήτρης Νατσιός: Ροζ

Τίνος είναι το σύμβολο; Σε ποιον ανήκει η σημαία; Ποιος έχει δικαίωμα χρήσης της; Και ποιες χρήσεις επιτρέπονται; Την έχουμε μόνο για να την ανεμίζουμε και να την καμαρώνουμε από μακριά;

Η δημιουργός ζήτησε από γυναίκες που είχαν πέσει θύματα κακοποίησης να της στείλουν τα σεντόνια τους. Ηταν, εξήγησε, τα σεντόνια πάνω στα οποία είχαν ονειρευτεί. Σε αυτό το υλικό ύφανε την άυλη ισχύ ενός συμβόλου – της ελληνικής σημαίας. Ετυχε –ή μπορεί και να μην έτυχε– το ύφασμα να είναι χρώματος ροζ.

Μάλλον αυτό το υπερβολικά θηλυκό χρώμα ερέθισε τα αντανακλαστικά εθνικής τεστοστερόνης παραγόντων της ομογένειας και κατόπιν του προέδρου της Νίκης, Δημήτρη Νατσιού. Ο Νατσιός είδε την καλλιτεχνική ανάπλαση του συμβόλου ως βεβήλωσή του. Γι’ αυτό υπάρχουν ο πρόεδρος και το κόμμα του στη Βουλή. Για να εκπροσωπούν εκείνους που νιώθουν τόσο μεγάλη ανασφάλεια για την ταυτότητα και τα «σύμβολά» τους, ώστε να αντιμετωπίζουν ακόμη και τον δημιουργικό αναχρωματισμό σαν απειλή εκθήλυνσης.

Ο Νατσιός υπάρχει στη Βουλή για να καταγγέλλει ότι επιχειρείται διάβρωσις των παίδων επειδή στα βιβλία του δημοτικού εμφανίζεται η Σόνια η γατοπυροσβέστρια («έτσι τιμούμε τους ήρωες;»), ή η μάγισσα Φρικαντέλα, ή επειδή η φωτογραφία του Μεγάλου Αλεξάνδρου εμφανίζεται «ισομεγέθης και ισόκυρη» με τη φωτογραφία της Κοκκινοσκουφίτσας. Σε αυτά έχει όντως αφιερώσει τον χρόνο του κοινοβουλευτικού ελέγχου.


Η Φρικαντέλα, ο Μεγαλέξανδρος και ο εγχώριος τζιχαντισμός.

Το ότι μια μερίδα του Τύπου αναπαράγει τον ηθικό πανικό του Νατσιού για τη ροζ παραχάραξη των συμβόλων και σηκώνει με ιερά οργή τη μάνικα της κάθαρσης κατά της γατοπυροσβέστριας, δεν είναι έκπληξη. Υπήρχαν πάντα αυτοί οι πάγκοι ευπώλητων φρονημάτων, όπου η έννοια του εθνικού περιορίζεται στην πλαστική σημαία και η πνευματικότητα της θρησκείας στην πλαστικοποιημένη εικονίτσα.

Το ότι όμως αυτή η πανήγυρη των φρονημάτων έλκει ακόμη και το υπουργείο Εξωτερικών –σε βαθμό που να του υπαγορεύει λογοκριτικές παρεμβάσεις στο προξενείο στη Νέα Υόρκη– είναι έκπληξη.

Μπορεί να κρίθηκε ότι η κυβέρνηση έχει ανοίξει ήδη πολλά μέτωπα «πολιτισμικών πολέμων» – στο μεταναστευτικό και το οικογενειακό δίκαιο. Μπορεί να μην ήθελε να επωμιστεί και το κόστος από τις κραυγές των σημαιοφυλάκων.

Το γεγονός όμως ότι η λογοκρισία επιχειρείται σε χώρο εκπροσώπησης της Ελλάδας στο εξωτερικό –στο πρόσωπό της προς τα έξω– δίνει στην παρέμβαση αντίστροφη συμβολική υπεραξία.

Ο Νατσιός και οι ομοϊδεάτες του ανησυχούν γι’ αυτό που περιγράφουν ως «πολιτισμική αλλοίωση» την οποία θα επιφέρουν, λένε, οι εισαγόμενοι ισλαμιστές. Οπως μαρτυρεί ο γυμνωμένος τοίχος του προξενείου –η «καθαρισμένη» όψη της Ελλάδας– δεν χρειάζεται να εισάγουμε ισλαμισμό. Εχουμε τον δικό μας.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562792714/dimitris-natsios-roz/