Ο πόθος της αναγέννησης και η μικροπολιτική

Την περασμένη εβδομάδα γιορτάσαμε την Ανάσταση, σημειώσαμε την επέτειο του πραξικοπήματος του 1967, άλλος ένας Ελληνας ευρωβουλευτής συγκέντρωσε πάνω του τα φώτα της δημοσιότητας για θλιβερή αιτία, δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα της επιτροπής εμπειρογνωμόνων για την τραγωδία στα Τέμπη και χθες ήταν προγραμματισμένο ο πρωθυπουργός να ζητήσει από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαλύσει τη Βουλή, ξεκινώντας επισήμως την προεκλογική περίοδο. Στο εξωτερικό, ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στο Σουδάν (εγκλωβίζοντας και Ελληνες εκεί), η ένταση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας συνέχισε να αυξάνεται και ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται. Μέσα σε επτά ημέρες συνωστίζονται τόσα γεγονότα, μνήμες και συμβολισμοί που η εβδομάδα αυτή αποτελεί ακτινογραφία για το πού βρίσκονται σήμερα η Ελλάδα και οι Ελληνες.

Ο εορτασμός της Ανάστασης και η πορεία προς τις εκλογές συνδέουν τον πανάρχαιο πόθο για αναγέννηση (στις θρησκευτικές και πολιτικές εκδοχές του). Η δικτατορία του 1967-74 θέλησε να οικειοποιηθεί την ανάγκη αυτή, καταφέρνοντας όμως μόνο να προκαλέσει ζημιά στην κοινωνία και να πληγώσει θανάσιμα το αρχαίο σύμβολο του Φοίνικα. Η πτώση της χούντας συνδέθηκε με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο αλλά και με την ταχύτατη ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ επτά χρόνια αργότερα, το 1981. Η Ελλάδα συνέχισε να ζει επικινδύνως, όπως πάντα, όμως εδώ και 42 χρόνια κινείται μέσα στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης απολαμβάνοντας σταθερότητα και ευημερία που δεν θα τολμούσαν να ονειρευτούν οι πρόγονοι που πολέμησαν για την ελευθερία μας στην «Εθνική Παλιγγενεσία» και στους πολλούς πολέμους που ακολούθησαν. Οι εκλογές για το ελληνικό αλλά και το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε τακτά διαστήματα, χωρίς στρατιωτικούς φρουρούς στα τμήματα, χωρίς βία και νοθεία, με την ομαλή εναλλαγή κυβερνήσεων και εκλογή αντιπροσώπων, είναι η κανονικότητα μιας αέναης πολιτικής αναγέννησης. Το ότι η πολιτική τάξη συνήθως βρίσκεται πολλά βήματα πίσω από τις ανάγκες και τις αντιλήψεις της κοινωνίας δεν είναι παράξενο, καθώς οι Ελληνες (ιδίως οι νέοι) αισθάνονται πολίτες του κόσμου, διαθέτουν τις γνώσεις και τα τεχνολογικά μέσα να γνωρίζουν τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και να μην αποδέχονται όσα επικρατούν εδώ.


Προκαλεί αγανάκτηση η βραδύτητα με την οποία η πολιτική τάξη ανταποκρίνεται στον πόθο για αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικών.

Αυτό που προκαλεί αγανάκτηση είναι η βραδύτητα με την οποία η πολιτική τάξη ανταποκρίνεται σε αυτόν τον πόθο για αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικών. Είδαμε ότι παρά τα σημαντικότατα επιτεύγματά της σε δύσκολες συνθήκες, παρά το ουσιαστικό πέρασμα στην ψηφιακή εποχή, η Ν.Δ. ενδίδει σε παλαιοκομματικές αντιλήψεις και συμπεριφορές – γνωρίζοντας ίσως ότι χωρίς το πελατειακό σύστημα δεν θα έχει εκλογική βάση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δε, ενώ ευαγγελίζεται το νέο, το «ριζοσπαστικό», βασίζεται στο δυστύχημα στα Τέμπη για να πληγεί η κυβέρνηση. Γι’ αυτό και αρμόδιος εκπρόσωπός του έσπευσε να υποβαθμίσει το πόρισμα των εμπειρογνωμόνων που εξέθετε τα αίτια της τραγωδίας – για την αντιπολίτευση, η ουσία των πραγμάτων (τι φταίει και πώς θα διορθωθεί) έρχεται μετά την προσπάθεια να αποκομίσει κέρδη χωρίς κόπο. Διαχρονικά, ενώ όλοι οι πολιτικοί ασπάζονται δήθεν τον πάνδημο πόθο για αλλαγή, στην ουσία οι περισσότεροι συμβάλλουν στην καθήλωση της πολιτικής αντιπαράθεσης στο πλαίσιο του προηγούμενου αιώνα. Η συμπεριφορά των περισσότερων κομμάτων όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση το επιβεβαιώνει.


Τώρα η χώρα σπεύδει προς εκλογές με απλή αναλογική. Η βεβαιότητα της αστάθειας που θα ακολουθήσει είναι μέτρο για να κρίνουμε την υπευθυνότητα των πολιτικών. Αγωνιούν για το τι θα ακολουθήσει τις εκλογές και ευελπιστούν η περίοδος αυτή να ξεπεραστεί γρήγορα ή επενδύουν στην ταραχή; Να δούμε ποια Ελλάδα θα αναδυθεί από τη σύγκρουση αυτή.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562383667/o-pothos-tis-anagennisis-kai-i-mikropolitiki/