Είναι ο θυμός πρόταση πολιτικής;

 Υπάρχει θυμός; Εννοώ μια ψυχική παρόρμηση η οποία χαρακτηρίζει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Και αναρωτιέμαι αν αυτή η παρόρμηση υπερβαίνει τον δείκτη του μέσου όρου «θυμού» ή οργής που χαρακτηρίζει εκ γενετής τον συλλογικό μας εαυτό. Ο θυμός, όντως, μπορεί να είναι ένα δημιουργικό αίσθημα. Οι πρόγονοί μας που πολέμησαν για την ανεξαρτησία μας ήσαν θυμωμένοι. 

Ησαν θυμωμένοι με την οθωμανική κατοχή, ήσαν όμως θυμωμένοι και ο ένας με τον άλλον. Ο θυμός είναι το πιο σταθερό χαρακτηριστικό της εθνικής μας συνείδησης. Τον χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε πως είμαστε ζωντανοί. Θα αποτολμήσω την αντιστροφή του στερεοτύπου. Λέμε πως είμαστε μονίμως θυμωμένοι διότι

αισθανόμαστε μονίμως αδικημένοι, κατατρεγμένοι, προδομένοι. Θέλουμε να αισθανόμαστε αδικημένοι για να δικαιολογούμε τον θυμό μας. Χρειαζόμαστε για να μπορούμε να παράγουμε θόρυβο. 

Ως γνωστόν ξέρουμε πως το δίκιο του το βρίσκει όποιος φωνάζει περισσότερο, όποιος παράγει περισσότερο θόρυβο. «Αρετή» της ψυχής μας που έχει βαθιές ρίζες στον ελληνισμό. Αν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι δεν είχαν τον θυμό τους, δεν θα είχαν επινοήσει ποτέ τη δημοκρατία. Η δημοκρατία ήταν ένας σοφός τρόπος εκτόνωσης του θυμού τους. Επαιρναν τις αποφάσεις τους αφού είχαν ξεφορτωθεί τον θυμό τους στο κενό του κέντρου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αθηναίοι, που έχτιζαν όπου έβρισκαν χώρο, την Πνύκα την άφησαν γυμνή.

Οσο πλησιάζουµε στις εκλογές η αντιπολίτευση προσπαθεί να διεγείρει το αίσθημα του θυμού. Ακουσα το σποτάκι του ΠΑΣΟΚ που θεωρεί δεδομένο ότι η ελληνική κοινωνία σήμερα είναι θυμωμένη. Και το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται ως δύναμη καταλλαγής, προδίδοντας τον ιστορικό του εαυτό, εδώ που τα λέμε. Ο θυμός είναι το βασικό μπαχαρικό στην πολιτική συνταγή της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη συμπάθεια με την οποία αντιμετωπίζει τους πάσης φύσεως κουκουλοφόρους εμπρηστές έως τη φαντασιακή ιδιωτικοποίηση του νερού και το φάντασμα της μικρής Μαρίας στον Εβρο. Ο κ. Τσίπρας από τότε που εμφανίστηκε στον δημόσιο βίο είναι θυμωμένος. Και παραμένει. Μιλάει λες και βρισκόμαστε σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου. Κοινωνικά προβλήματα υπάρχουν, απ’ την ακρίβεια έως τις δυσλειτουργίες της διοίκησης ή την κατάσταση στα νοσοκομεία. Η τραγωδία στα Τέμπη γέννησε θυμό, όμως ήταν εντοπισμένος. Η κοινωνία σήμερα δεν είναι η «κοινωνία των αγανακτισμένων», που για να ξεθυμάνει κόντεψε να βγάλει την Ελλάδα απ’ την Ευρώπη αδιαφορώντας για τη συνέχεια.

Οσοι πολιτικοί προσπαθούν να μετατρέψουν τον θυμό σε πολιτική πρόταση ας μετρήσουν το κοινότοπον του αισθήματος. Το έχουμε τόσο πολύ χρησιμοποιήσει, σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις, που δεν συγκινεί κανέναν πια.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562366795/einai-o-thymos-protasi-politikis/