Ο πολίτης στη γωνία

Δεν είναι λίγοι οι πολίτες εκείνοι, πολίτες που δουλεύουν για το προσωπικό, οικογενειακό και κοινωνικό αγαθό, οι οποίοι αισθάνονται ότι βρίσκονται στο περιθώριο. Οσο παράδοξο κι αν ακούγεται, η δημόσια σφαίρα αναφέρεται σε αυτούς κατά περίπτωση και μόνο αν υπάρξει πίεση, παρότι είναι αυτοί που κινούν τη μηχανή, μέρα – νύχτα, με απίστευτο κόπο, ανησυχία, ανασφάλεια αλλά και επιμονή και εν τέλει πίστη πως όλα θα πάνε καλά.

Αλλά είπαμε… στην ελληνική πραγματικότητα ο δημόσιος διάλογος γεμίζει από θέματα που δήθεν αφορούν αυτόν τον γενναίο τύπο πολίτη. Επί της ουσίας, η συμβολή αυτού του πολίτη θεωρείται αυτονόητη όσο και αδιαμφισβήτητη. Και γι’ αυτό αγνοείται συστηματικά. Συνήθως η ειδησεογραφία γεμίζει με ιστορίες του κοινωνικού περιθωρίου, με ακραία γεγονότα βίας και εξτρεμισμού, με καταιγισμό πληροφοριών ότι η τάδε ομάδα ανατρέπει την κοινωνική ειρήνη, ότι οι συγκοινωνίες θα διακοπούν, ασχέτως αν η μητέρα και ο πατέρας πρέπει να σηκωθούν στις 6 το πρωί, να φροντίσουν παιδιά, σπίτι, υποχρεώσεις και να προβλέψουν και χρόνο μετάβασης εντός ωραρίου στον χώρο εργασίας. Ο πολίτης αυτός συμπιέζεται.

Αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό και εντοπίζεται στον κεντρικό κορμό της πολιτικής ιδεολογίας, σε διαβάθμιση αποχρώσεων. Αλλωστε, η ζωή του καθενός μπορεί και πρέπει να αναπτύσσεται πέρα και μακριά από κόμματα και πολιτική. Στην πραγματική ζωή συναντούμε χιλιάδες ανθρώπους που έχουν άποψη, αλλά όχι κομματική συνείδηση. Ευτυχώς. Το θέμα όμως είναι πολιτικό – πρωτίστως.

Και δεν είναι μόνο αυτή καθεαυτή η συστηματική περιθωριοποίηση της μεσαίας τάξης από τη δημόσια σφαίρα. Είναι η ανάδειξη των μειοψηφιών που πλήττουν την κοινωνική ειρήνη σε πρωτεύοντες παράγοντες της καθημερινότητας. Ο απλός πολίτης που θέλει να προοδεύσει σε ένα κράτος δικαίου και ισονομίας και σε μια κοινωνία μιας στοιχειώδους αξιοκρατίας, νιώθει συχνά –και δυστυχώς συχνότατα– αόρατος. Οι κόποι του απλώς φορολογούνται. Η ποιότητα της καθημερινότητας παραμένει ζητούμενο. Η ασφάλεια για τον ίδιον και τα παιδιά του δεν υπάρχει. Ο έλεγχος απουσιάζει. Οι κυρώσεις σε κρούσματα παραβατικότητας θεωρούνται καταστολή.


Αλλά ο πολίτης αυτός είναι η ραχοκοκαλιά. Σε αυτόν θα αποταθεί η πολιτεία για παραπάνω φόρους, για επιστράτευση σε καιρό πολέμου, για στήριξη σε καιρό κρίσης, για χειροκρότημα σε περίπτωση επιτυχίας. Αυτός ο πολίτης παραμένει σε αφάνεια από το προσκήνιο της δημόσιας ζωής.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562362262/o-politis-sti-gonia/