Γράφει ο Ceteris Paribus
«Σκληρό Brexit» έχουν αποφασίσει, λένε όλα τα δημοσιεύματα του διεθνούς Τύπου, το Βερολίνο και το Παρίσι, με τη σύμφωνη γνώμη των Βρυξελλών. Ο προφανής λόγος είναι ότι έτσι θέλουν να «κόψουν τη φόρα» σε ιδέες ή τάσεις για exit σε άλλες χώρες της Ε.Ε. Δεν είναι όμως μόνο αυτός. Όπως είχαμε γράψει από την επαύριο του δημοψηφίσματος, πίσω από την πίεση στη Μ. Βρετανία και την «τιμωρία» της για την απόφαση του λαού της στο δημοψήφισμα, κρύβονται πολύ πιο ιδιοτελείς λόγοι: ο κανιβαλισμός του χρηματο-οικονομικού της δυναμικού και η πίεση πάνω στη στερλίνα, που ούτως ή άλλως δεν είναι στα καλύτερά της…
Μια είδηση των τελευταίων ημερών, το επιβεβαίωσε: ο τίτλος των σχετικών δημοσιευμάτων ήταν ότι 20.000 τραπεζίτες εγκαταλείπουν το Λονδίνο και πάνες στο Παρίσι. Κυρίως στο Παρίσι, αλλά και στη Φραγκφούρτη… Ότι τα σχετικά ρεπορτάζ ήταν προϊόν διαρροών από ενιαίο κέντρο, φαίνεται από το εντυπωσιακά ακριβές μέτρημα των τραπεζιτών που φεύγουν από Λονδίνο από την αρχική πηγή: 20.000 ακριβώς! Τι συμβαίνει εδώ; Γαλλία και δευτερευόντως Γερμανία κανιβαλίζουν το Citi, το ισχυρό έως σήμερα ευρωπαϊκό χρηματο-οικονομικό κέντρο.
Αν πρόκειται για τη λειτουργία του ελεύθερου ανταγωνισμού, ουδείς ψόγος. Όταν όμως αυτό σιγοντάρεται από πυκνή ειδησεογραφία και δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων περί «σκληρού Brexit», τότε είναι σχέδιο!
Επίσης τις τελευταίες μέρες, εντυπωσίασε μια άλλη είδηση: Ο νέος επικεφαλής του πασίγνωστου γερμανικού Ινστιτούτου Ifo, κ. Κλέμενς Φούεστ, ο οποίος αντικατέστησε τον γνωστό μας «σκληρό» κ. Χανς – Βέρνερ Σιν, με δηλώσεις του ήγειρε ζήτημα πιθανής εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ, με πλάγιο πλην σαφή τρόπο: «Το επίπεδο ζωής στην Ιταλία βρίσκεται σήμερα στο σημείο που βρισκόταν το έτος 2000. Αν αυτό δεν αλλάξει, οι Ιταλοί θα φθάσουν να πουν ‘‘δεν θέλουμε πια να συμμετέχουμε στη ζώνη του ευρώ’’». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα ενός διευθυντή Ινστιτούτου να εκφράσει δημόσια μια γνώμη; Ασφαλώς κανείς. Ωστόσο, όταν το αποτέλεσμα αυτής και ανάλογων δηλώσεων συνεπάγεται την εκροή κεφαλαίων από την Ιταλία με φυγή από τα ιταλικά ομόλογα προς τα γερμανικά, τότε τέτοιες δηλώσεις πιθανότατα δεν είναι καθόλου τυχαίες.
Πιο πρόσφατα, η περιπέτεια των ιταλικών τραπεζών και ιδιαίτερα της Monte dei Paschi di Siena, αντιμετωπίστηκε από το γερμανικό κέντρο με την απαίτηση να εφαρμοστεί ο κανόνας του bail in, δηλαδή να «κουρευτούν» οι μέτοχοι, ομολογιούχοι, ενδεχομένως και οι καταθέτες της τράπεζας. Οι Γερμανοί ιθύνοντες ήταν «τυπικώς εντάξει»: πράγματι, αυτό προβλέπουν οι ευρωπαϊκές αποφάσεις για την τραπεζική ενοποίηση, οι οποίες ελήφθησαν υπό την πίεση της Γερμανίας. Ωστόσο, τελικά το Βερολίνο «συμβιβάστηκε» με το bail out, δηλαδή την κρατική διάσωση της Monte dei Paschi di Siena. Ποιο είναι το πρόβλημα;
Ότι η αρχική επιμονή για bail in ήταν τόσο εξόφθαλμα καταστροφική, ώστε δεν ήταν ρεαλιστική: θα οδηγούσε σε μεγάλη περιπέτεια την ιταλική και ακόμη περισσότερο την ευρωπαϊκή οικονομία. Αφού λοιπόν η λογική έλεγε ότι το πράγμα θα κατέληγε στην κρατική διάσωση, γιατί όλη αυτή η περιπέτεια; Την απάντηση μας την έδωσαν ξανά οι αγορές: η συντήρηση επί μήνες κλίματος κρίσης γύρω από τις ιταλικές τράπεζες και ανασφάλειας περί του αν θα εφαρμοστεί το περιβόητο bail in, επιδείνωσε το ήδη οξύ πρόβλημα των ιταλικών τραπεζών και οδήγησε σε φυγή κεφαλαίων και καταθέσεων απ’ αυτές. Η κρίση είναι ευκαιρία για τα αρπακτικά, και στην περίπτωση των ιταλικών τραπεζών μια υπαρκτή κρίση «καθοδηγήθηκε» στα όρια του «ατυχήματος» ώστε η Φραγκφούρτη και δευτερευόντως το Παρίσι να μαζέψουν όσο περισσότερο ιταλικό χρήμα γινόταν…
Πριν τον κ. Κλέμενς Φούεστ, πάμπολλες δηλώσεις του… διάσημου προκατόχου του κ. Χανς-Βέρνερ Σιν είχαν «περιποιηθεί» την Ελλάδα επαναφέροντας ξανά και ξανά τα σενάρια περί Grexit. Δεν ήταν απλώς δηλώσεις ενός «ιδιόρρυθμου σκληρού»: αντικειμενικά λειτουργούσαν σαν προπαγάνδα που απαξίωνε τα ελληνικά assets. Όταν, υπό την πίεση της Γερμανίας και των δανειστών συνολικά, αυτά τα assets ξεπουλιούνται, αυτές οι δηλώσεις πολύ απλά ρίχνουν την τιμή τους εις όφελος των ενδιαφερομένων αγοραστών – στις περισσότερες των περιπτώσεων, Γερμανών και Γάλλων… Όταν τα ξένα funds επρόκειτο να αγοράσουν σε εξευτελιστικά χαμηλές τιμές την πλειονότητα του μετοχικού κεφαλαίου των ελληνικών τραπεζών στα τέλη του 2015, ο κατά τα άλλα σκληρός κ. Σόιμπλε έδωσε μετά χαράς τη σύμφωνη γνώμη του να γίνει η ανακεφαλαίωση πριν την πρώτη αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος…
Τι συμβαίνει εδώ; Θα πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια: Οι ισχυροί της Ευρώπης κανιβαλίζουν μεθοδικά τις χώρες που έχουν πρόβλημα, με τη λογική «Η κρίση (τους) είναι ευκαιρία (για μας)». Και όχι μόνο τους αδύναμους κρίκους όπως η Ελλάδα, αλλά και χώρες όπως η Μ. Βρετανία και η Ιταλία. Η Γαλλία «μαζεύει» κατά κύριο λόγο το χρηματιστικό κεφάλαιο, η Γερμανία το χρήμα για τα ομόλογα…
25 χρόνια ύστερα από το Μάαστριχτ, η «ευρωπαϊκή ιδέα» έχει ξεπέσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι θέμα χρόνου αυτός ο ιδιόρρυθμος προστατευτισμός των ισχυρών να βρει απέναντί του τον προστατευτισμό των θυμάτων τους. Και 72 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το «τέρας» αναδεύεται στον τάφο του… Σαν η ταινία της μεταπολεμικής Ευρώπης να ξετυλίγεται ανάποδα…
http://www.rizopoulospost.com/gallogermanoi-kanibaloi-kai-teras/?utm_source=newsletter&utm_medium=email&utm_campaign=daily-newsletter
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου