Γράφει ο Γιώργος Κουτρουμάνης, πρώην Υπουργός εργασίαςΚάθε φορά που «άνοιγε» η συζήτηση για αλλαγές στο ασφαλιστικό, παρουσιαζόταν μια μεγάλη αύξηση του αριθμού των αιτήσεων για συνταξιοδότηση. Αυτό συνέβαινε λόγω της εύλογης ανησυχίας που επικρατούσε για ανατροπές και όσοι αποχωρούσαν από την εργασία τους για να συνταξιοδοτηθούν, επεδίωκαν απλά να τις... αποφύγουν.
Αυτό που συμβαίνει όμως την τελευταία περίοδο, δεν φαίνεται να έχει προηγούμενο.
Όχι γιατί αυτή την περίοδο θα αποχωρήσουν περισσότεροι από όσους αποχώρησαν το 2010 ή το 2000 ή αν πάμε και πιο παλιά την περίοδο 1990-1992. Αυτό δεν μπορεί να γίνει για τον απλό λόγο
ότι σήμερα ο αριθμός των εργαζομένων που θα μπορούσε άμεσα να συνταξιοδοτηθεί, είναι πολύ μικρότερος από τις εκατοντάδες χιλιάδες του παρελθόντος.
Μετά την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης σταδιακά μέχρι τον Αύγουστο του 2015 και βίαια μετά την ψήφιση του νόμου 4336/2015, οι έχοντες θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα σήμερα σε ηλικίες κάτω των 67 ετών δεν ξεπερνούν τις 70.000-80.000.
Αυτό που ζούμε σήμερα και θα οδηγήσει στην τελευταία μαζική έξοδο, είναι το γεγονός ότι για πρώτη φορά με όσα έγιναν τον τελευταίο χρόνο, ανατρέπονται και θεμελιωμένα δικαιώματα. Είναι επίσης απολύτως σαφές ότι η ψήφιση του σχεδίου που έχει παρουσιάσει η κυβέρνηση θα προκαλέσει νέες ριζικές ανατροπές, οι οποίες θα πλήξουν ακόμη και εργαζόμενους που έχουν θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα.
Είναι λοιπόν η πρώτη φορά, που επί της ουσίας και με βάση τον σχεδιασμό του νέου ασφαλιστικού, ένας εργαζόμενος ο οποίος μπορεί σήμερα να συνταξιοδοτηθεί καλείται να υποβάλει αίτηση πριν την ψήφιση του νόμου, έτσι ώστε να μην υποστεί τη μείωση μέσα από το νέο τρόπο υπολογισμού. Και η απόφαση δεν είναι καθόλου εύκολη και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι εφικτή.
Δεν είναι εύκολο για ένα εργαζόμενο να παραιτηθεί από τη δουλειά του ή σε ένα επαγγελματία να διακόψει τη δραστηριότητά του, χωρίς να γνωρίζει το νέο καθεστώς και το πώς θα διαμορφωθούν οι συντάξεις έστω το αμέσως επόμενο διάστημα. Δεν είναι εύκολο, από την άλλη πλευρά να αφήσει κάποιος τη δουλεία του, για όποιους εργάζονται και να περιμένει 2-3 χρόνια χωρίς εισόδημα για να πάρει την πρώτη του σύνταξη, μετά τις μεγάλες καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην απονομή τους.
Δεν είναι εφικτό για ένα εκπαιδευτικό να αποχωρήσει πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς, αφού το ισχύον πλαίσιο δεν του το επιτρέπει.
Κανένας επίσης μέχρι σήμερα δεν μπορεί να απαντήσει στο ερώτημα τι ακριβώς θα γίνει με τις υφιστάμενες συντάξεις, μετά τον επανϋπολογισμό τους που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις νέες νομοθετικές πρωτοβουλίες και όσες έγιναν τα προηγούμενα χρόνια είναι ότι δεν διασφαλίζονται πλέον ούτε τα θεμελιωμένα δικαιώματα. Σαφή δείγματα αυτής της νέας πρακτικής δόθηκαν με τους νόμους του Ιουλίου-Αυγούστου του 2015, με τους οποίους παραβιάστηκαν θεμελιωμένα δικαιώματα όπως για συνταξιοδοτούμενους με τα κατώτατα όρια ή τους δικαιούμενους μειωμένη σύνταξη. Σε όλους τους προηγούμενους νόμους 3863/2010, 3865/2010 και 4093/2012 υπήρχε ρητή διάταξη η οποία προέβλεπε ότι όσοι έχουν θεμελιώσει ή κατοχυρώσει δικαίωμα σε σύνταξη δεν θίγονται από τις αλλαγές. Αυτό που ήταν αυτονόητο, δεν υπάρχει στο νέο σχέδιο.
Πέρα, όμως, από το μεγάλο δίλημμα στο οποίο έχουν περιέλθει χιλιάδες εργαζόμενοι, πέρα από τις χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους που έχουν υποβάλει και έχουν ανακαλέσει πολλές φορές τις αιτήσεις παραίτησης, αναμένεται να υπάρξουν πολύ μεγάλες αρνητικές συνέπειες, εφόσον η κυβέρνηση παραμείνει στην ίδια προσέγγιση μέχρι τέλους.
Με την κατάθεση του νομοσχεδίου, ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων θα οριστικοποιήσει την αποχώρησή του και την προσφυγή στη σύνταξη.
Εκεί λοιπόν που η κυβέρνηση αναζητεί τρόπους να καλύψει ένα έλλειμμα 800-900 εκατ. ευρώ με σκληρές περικοπές, η μαζική έξοδος 30-40 χιλιάδων εργαζομένων θα επιβαρύνει άμεσα τα ταμεία με 500 τουλάχιστον εκατ. ευρώ. Επομένως σε λίγους μήνες θα αναζητούνται και νέα επώδυνα μέτρα.
Το αντίθετο, εάν είχε προσανατολιστεί η κυβέρνηση να διασφαλίσει με ρητή διάταξη έστω τους έχοντες θεμελιώσει δικαίωμα, δηλαδή όσους έχουν τη δυνατότητα άμεσης συνταξιοδότησης, η αποχώρηση όλων αυτών που φεύγουν άρον-άρον θα γινόταν σταδιακά μέσα στην επόμενη πενταετία, χωρίς την άμεση και μεγάλη επιβάρυνση των Ταμείων. Σίγουρα δεν είναι αυτό το μείζον πρόβλημα του Ασφαλιστικού. Είναι, όμως, ένα σαφές δείγμα της προχειρότητας με την οποία προσεγγίζεται το όλο θέμα.
http://www.imerisia.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου