Ανοιχτή επιστολή στον Αλέκο Φλαμπουράρη

Από τον Σπύρο Ριζόπουλο

Αγαπητέ Υπουργέ,

Συμπληρώθηκε αισίως το πρώτο εικοσαήμερο της νέας κυβέρνησης αλλά η διοίκηση της χώρας δεν έχει πάρει ακόμη μπροστά. Οι πάντες είναι με τα μολύβια κάτω. Και αυτό συμβαίνει τουλάχιστον από τα τέλη του περασμένου Νοέμβρη, όταν άρχισε να διαμορφώνεται η βεβαιότητα πως η χώρα πάει σε εκλογές. Τότε τα μολύβια έπεσαν γιατί κανένας δεν βάζει υπογραφή ενόψει εκλογών. Τώρα, παραμένουν κάτω, διότι δεν έχουν βγει, λέει, τα ΦΕΚ των νέων οργανισμών των υπουργείων!

Ακόμη όμως κι αν υποθέσουμε πως γίνει προσπάθεια να βγουν συντομότερα τα ΦΕΚ, δεν βλέπω με ποιους ανθρώπους θα τρέξει η διοίκηση και μάλιστα στους ρυθμούς που έχει ανάγκη η χώρα. Διότι τα μηνύματα που έρχονται από όλες τις πλευρές είναι πως η στελέχωση σε κρίσιμες θέσεις του κρατικού μηχανισμού ακολουθεί
την πεπατημένη. Δηλαδή τα «δικά μας παιδιά», τα οποία έχουν «μαύρα μεσάνυχτα» για το αντικείμενο που καλούνται να αναλάβουν και το μόνο προσόν τους είναι η κομματική αφοσίωση στο ΣΥΡΙΖΑ ή το «αγωνιστικό παρελθόν» στις ένδοξες ημέρες του πασοκικού συνδικαλισμού.

Φέρνω ένα απλό παράδειγμα. Η αγορά έχει ανάγκη από ρευστότητα. Αντικειμενικά η μόνη πηγή ρευστότητας αυτή τη στιγμή είναι η εκταμίευση κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Όταν αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να μη βάζει κανένας και για τίποτα υπογραφή, όταν άνθρωποι που έχουν αποκτήσει σημαντική τεχνογνωσία τα προηγούμενα χρόνια παραμερίζονται ως «μνημονιακοί» κι όταν οι «αντιμνημονιακοί» που αναλαμβάνουν δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν το «ένταλμα πληρωμής» από το «ένταλμα σύλληψης», το πράγμα δεν πηγαίνει καθόλου καλά…

Το 70% που στηρίζει σήμερα την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση και προφανώς δεν ανήκει στην Αριστερά, θα έπρεπε να αντανακλάται και στις επιλογές και στα πρόσωπα της διοίκησης. Δυστυχώς αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει, παρά τις προεκλογικές διακηρύξεις για «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων». Η γνώση και οι ικανότητες φαίνεται πως μπαίνουν στην άκρη για να κυριαρχήσουν τα «κομματικά ένσημα». Είναι η παράλογη λογική που κατέστρεψε την Ελλάδα και είναι θλιβερό να τη βλέπουμε να αναπαράγεται από μια πολιτική δύναμη που φιλοδοξεί, τουλάχιστον στα λόγια, να αλλάξει την Ελλάδα.

Η διαπραγμάτευση κάποια στιγμή θα τελειώσει. Ωστόσο, δεν μπορεί μέχρι τότε όλη η πολιτική της κυβέρνησης να εξαντλείται στο να τρώνε οι υπουργοί «ποπ κορν» παρακολουθώντας το τι κάνουν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης, ούτε στο να κάνουν διάφορες μεγαλόστομες εξαγγελίες στα κανάλια όπου έχουν μόνιμο στασίδι «μαϊντανού», τουλάχιστον ορισμένοι εξ αυτών. Υπάρχει μια καθημερινότητα, η οποία έχει ανάγκη από επιλογές, αποφάσεις, υπογραφές, πρόοδο σε ανοιχτά ζητήματα και έργα. Στο τέλος εκεί κρίνονται όλα και όχι στα μεγάλα θέματα της «υψηλής πολιτικής». Κι εκεί,  οι επιδόσεις του πρώτου εικοσαήμερου είναι από αστείες έως ανύπαρκτες. Θα θυμίσω κάτι που είχε πει Υπουργός προηγούμενης κυβέρνησης που έκανε μια ολόκληρη μεταρρύθμιση στο χώρο ευθύνης της και στο τέλος πλήρωσε πως δεν υπήρχαν βιβλία στα σχολεία: «Νικήσαμε τα λιοντάρια και χάσαμε από τα μυρμήγκια».

Η καθημερινότητα είναι η πραγματική αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ και όχι η γελοία αντιπολίτευση που κάνει η ΝΔ, όπως και τα γελοία δείπνα που κάνουν όσοι θέλουν να αμφισβητήσουν αυτή τη γελοία αντιπολίτευση. Μην ανησυχείτε καθόλου. Αυτή η ΝΔ σε οποιαδήποτε παραλλαγή ή συσκευασία, δεν θα σας ενοχλήσει πραγματικά για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Αλλά είναι αμφίβολο αν η κυβέρνησή σας μπορέσει να μακροημερεύσει τόσο, στο βαθμό που αντί να δούμε «μια διακυβέρνηση για όλους», ζήσουμε τη «διακυβέρνηση με χαχόλους».

Με εκτίμηση
Σπύρος Ριζόπουλος