Τσίπρας, Σακελλαρίδης, Παππάς, τρεις σαραντάρηδες που βαδίζουν Ηρώδου Αττικού. Αποστρατεύουν δύο γενιές πολιτικού προσωπικού. Τι καλά! Χείμαρρος δηλώσεων μέτρων-μνημονιακών-άρα κακών, που καταργούνται στα τηλεοπτικά δελτία. Αφρόντιστα, χωρίς ευθύνη των συνεπειών τους. Πόσο λάθος! Οι Ευρωπαίοι πολίτες συμπαθούν τον Αλέξη, ανακαλύπτουν στον Βαρουφάκη δικό τους χρώμα και οικειότητα, άγνωστα στην γκρίζα άπνοια των Βρυξελλών και του απόμακρου Βερολίνου. Αν οι λαοί όταν ψηφίζουν δεν αποφασίζουν, τότε σε τι είναι κυρίαρχοι; Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες βλέπουν στην εκκεντρικότητα του ενός, στην άγνοια του άλλου, στο κοινό θράσος και των δυο απειλή για τον πυρήνα του οικοδομήματος. Αν ο καθένας από τους 28 ή τους 18
κάνει του κεφαλιού του, τι είναι Ευρώπη; Το απλόχερο πορτοφόλι των μεν που εποφθαλμιούν οι δε; Κι η Ουκρανία;
Είμαστε σε ορατό αδιέξοδο άναρχης συζήτησης.
Το συμπέρασμα στηρίζεται σε τρεις ορισμούς.
- Κρίση είναι η μετάβαση από μια παλιά σε μια νέα κατάσταση.
- Η Ε.Ε. είναι το ευρωπαϊκό εγχείρημα να ξεπεραστεί η παγκόσμια κρίση χωρίς πόλεμο, για πρώτη φορά στην Ιστορία της. Δεν βρισκόμαστε μακριά από πόλεμο. Η Ουκρανία και η συζήτηση εξοπλισμού της είναι εδώ.
- Η μετά το 2009 διακυβέρνηση είναι το ελληνικό εγχείρημα να ξεπεραστεί η κρίση χωρίς διχασμό, για πρώτη φορά στην Ιστορία της. Η Ελλάδα όμως ενσωματώνει διχαστικά, ακραία τις αντιθέσεις της κρίσης. Αν συνεχίσει, οι πλάτες της είναι μικρές για τόσο βάρος.
Το συμπέρασμα στηρίζεται σε τρεις διαπιστώσεις.
Η κυβέρνηση διεξάγει διαπραγμάτευση. Δεν είναι κυβέρνηση μόνο όσων την ψήφισαν. Θέλουμε να πετύχει. Χωρίς αστερίσκους. Η Ευρώπη παράγει επιείκεια και ενσωμάτωση, στηριζόμενη στην ύπαρξη και τήρηση συμφωνιών. Δεν μπορεί να υπάρξει, δεν υφίσταται ως Ένωση, εάν θεωρηθεί ως σύνολο εθνικά νομίμων εξαιρέσεων. Είμαστε πολύ διαφορετικοί για να συνυπάρχουμε αλλιώς. Οι υπουργοί είναι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί, δεν είναι εξώφυλλα για ανδρικά ή γυναικεία περιοδικά life style. Ο υποδειγματικός τους ρόλος στην κρίση είναι σημειολογικός, ορίζει το συλλογικό τρόπο του φέρεσθαι. Στις επίσημες συζητήσεις οι υπουργοί δεν ζυμώνονται, ούτε διαβουλεύονται. Διαπραγματεύονται. Με χαρτιά, ποσοστά και σχέδια. Με ή χωρίς γραβάτα σέβονται τους κανόνες συνύπαρξης που έχουν τα κράτη τους συνυπογράψει. Διαπραγμάτευση εξωτερικού και δηλώσεις εσωτερικού δεν είναι συνταγή που πετυχαίνει στην Ευρώπη.
Τα παραπάνω είναι τα αξιώματα. Παράγουν τα παρακάτω πορίσματα.
Θέλουμε να πετύχει η διαπραγμάτευση της κυβέρνησής μας. Δηλαδή με τη συμφωνία των εταίρων να υπάρξει πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα φέρουν απασχόληση, φορολογική δικαιοσύνη, βιώσιμη ανάπτυξη, ασφαλιστικό δικαίωμα. Δίκαιο κράτος και κράτος δικαίου. Αυτά θέλουμε, όχι 5 ή 25% παραπάνω απ’ ό,τι είχαμε. Η λογική του «και 5% να καταφέρουμε είναι καλύτερα από πριν και το mail Χαρδούβελλη» είναι της Ψωροκώσταινας, αρμόζει στα καφενεία κι όχι για την ελπίδα ανασυγκρότησης. Είναι η λογική του επαίτη που ξεφτιλίζεται για το επιπλέον τάλιρο, έχοντας πεισθεί αμετάκλητα για τη μοίρα του! Επειδή λοιπόν ραγιάδες δεν είμαστε, ας αναρωτηθούμε στα σοβαρά: Τι προσθέτει η ελληνική πρόταση στην Ευρώπη; Σε τι βελτιώνει την κοινή προσπάθεια, δηλαδή την προσπάθεια διάσωσης της Ευρώπης στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, με την μικρότερη δυνατή απώλεια ωφελημάτων κοινωνικού κράτους και με μείωση εθνικών ανισοτήτων; Εάν δεν υπάρχουν χειροπιαστές απαντήσεις σε αυτά τα απλά ερωτήματα εκ μέρους της κυβέρνησης, τότε δεν θα υπάρξει ως απάντηση από τους υπόλοιπους εταίρους «ευρωπαϊκό μέρισμα». Η έννοια του θετικού συμβιβασμού, όχι σαν μια διαμάχη εμείς κι εσείς, αλλά σαν μια πολιτική σύγκρουση εντός πλαισίου κοινά αποδεκτής συνείδησης, νομιμότητας και πολιτισμού είναι η προϋπόθεση συζήτησης και συνύπαρξης. Έξω από αυτά τραγουδάμε ύμνο του ΕΑΜ, τη Διεθνή ή τον εθνικό μας ύμνο, αλλά όχι την Ενάτη. Πρόεδρος της Βουλής που κάνει σημαία το κατοχικό δάνειο είναι εκτός θέματος. Απλά και ξεκάθαρα.
Τα πορίσματα στηρίζονται στην ανάλυση των παρακάτω γεγονότων και στοιχείων.
Η εθνική μας περηφάνια δεν είναι στεφάνια στα Ίμια με τα τούρκικα F16 να υπερίπτανται. Ο κοινωνικός αταβισμός στο ξανθό γένος ή οι ανοησίες για plan b με δάνεια από Ρωσία και Κίνα είναι επικίνδυνες, χρεοκοπημένες σκέψεις. Η Κύπρος δέχτηκε εισβολή το '74 και η Ελλάδα σήμερα γλυκοκοιτάζει έναν εισβολέα; Η Κύπρος το προσπάθησε το plan b του ρώσικου δανείου και έχασε ο κόσμος τις καταθέσεις του. Εθνική περηφάνια είναι η συνείδηση που μας έδωσε η κρίση. Ότι η Ευρώπη έχει μία και μόνο μία κοινή γλώσσα που είναι οι κοινές τύχες των πολιτών της. Ποτέ δεν μπόρεσε να ενωθεί βιώσιμα κάτω από την υπερίσχυση ενός κράτους-έθνους και κάθε προσπάθεια επιβολής κόστισε πολύ κι απέτυχε. Άρα, η Γερμανία χρειάζεται να μοιραστεί τη δύναμή της για να είναι δυνατή. Στην Ευρώπη κερδίζει όποιος ενώνει, όχι όποιος υποτάσσει, ούτε βέβαια όποιος καταγγέλλει χωρίς πρόταση. Ο λόγος είναι απλός. Ανάμεσα στις εθνικές εκλογές και στις ουσιώδεις κυβερνητικές αποφάσεις του ορατού, εθνικού κοινού συμφέροντος υπάρχει κάτι αόρατο, «μακρινό» που είναι η κοινή Ευρώπη. Αν ένας λαός διαφωνεί, γιατί βλέπει αντιθετικά τα ισχύοντα εθνικά και ευρωπαϊκά και ψηφίζει αντίστοιχα, τι μπορεί να κάνει όταν χρειάζεται τη συμφωνία άλλων 18 ή 27; Η Ελλάδα πάει να λύσει αυτό το υπαρκτό δίλημμα με «εξαγωγή» επανάστασης, με αυθάδη διαμαθητικό ή εθνικιστικό τσαμπουκά. Η Γερμανία απαντά με έναν εξοντωτικό ρεαλισμό της ήδη εθελούσιας παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας, στις υπογεγραμμένες συνθήκες. Είναι φανερά λάθος δρόμος για την Ευρώπη και επικίνδυνος για την Ελλάδα. Επικίνδυνος γιατί εάν από τη μια το «δίκιο» συγκινεί ή κινητοποιεί τους πολίτες, από την άλλη η ισχύς επικρατεί στις διαπραγματεύσεις. Το 'γραψε ο Θουκυδίδης στον διάλογο των Μηλίων και από τότε δεν άλλαξε. Η ισχύς σήμερα δεν είναι με την Ελλάδα.
Ο πολιτισμός του θετικού συμβιβασμού είναι το ευγενέστερο εγχείρημα που παρήγαγε η γηραιά μας Ήπειρος. Είναι η βαθύτερη προσπάθεια εξανθρωπισμού της δημοκρατικής πολιτείας. Εξανθρωπισμός σημαίνει παθιασμένη στοχαστικότητα στη διαχείριση των προσωπικών παθών και συλλογικών παρορμήσεων. Ποτέ αδιάλλακτοι, ποτέ αυτάρεσκοι, ποτέ απορριπτικοί. Περηφάνια αντί για εγωισμό, ευελιξία αντί για θυμό, καλλιέργεια αντί για επίδειξη. Περίπου ό,τι δεν κάνει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση. Μπορεί να έφτασε να συζητά με 70 μνημόνιο και 30 αντιμνημόνιο αλλά επιτείνει μια γλώσσα φανατισμού και εθνικιστικού άκρου, σαν την γελοιογραφία της Κυριακάτικης Αυγής που δείχνει τον Σόιμπλε Γερμανό του Άουσβιτς ή τον Γλέζο που ξαναλέει ναζί τους Γερμανούς.
Ευελιξία είναι η δύναμη της δίκαιου, δηλαδή της θετικότητας του επιχειρήματος. Είναι η ευγένεια και η εξυπνάδα, που παράγει στον δημόσιο λόγο συζητητικά αντικείμενα, επιτρέπει συνεκδοχικές ερμηνείες, ανοίγει δηλαδή δρόμους δεν κλείνει. Η δημόσια, άτεγκτη λεκτική απόρριψη από έναν υπουργό Οικονομικών στον προσκεκλημένο εταίρο του είναι φόβος ιθαγενούς σε περιτύλιγμα οπλαρχηγού. Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα πλεγματικά tweets περί Πούτιν. Καλό το μπλε ελεκτρίκ απέναντι στο γκρίζο των ευρωκρατών, καλός ο αέρας αντισυμβατικότητας στο άκαμπτο πρωτόκολλο του Λονδίνου, αλλά αυτά είναι κερασάκια στην τούρτα των κοινωνικών δικτύων και τηλεοπτικών δελτίων. Οι εντυπώσεις δεν συνιστούν πολιτικές, οι ατάκες δεν είναι σχέδιο. Το θετικό μέρος του επιχειρήματος που χρειαζόμαστε είναι δικαιοσύνη, μείωση ανισοτήτων, ανθρωπιά του φτωχού: φορολογική μεταρρύθμιση, απονομή δικαιοσύνης, κατάργηση προνομίων όχι όμως μόνο στους ολιγάρχες αλλά και στα τόσο ακραία πελατειακά δίκτυα καστών, συντεχνιών δημοσίου και επαγγελματικών συμφερόντων που καθηλώνουν την παραγωγική ανασυγκρότηση.
Η πατριωτική συνείδηση ως ευρωπαϊκή απόκλιση είναι το πιο επικίνδυνο στοιχείο που ανέδειξαν οι τελευταίες ημέρες. Προοιωνίζει διχασμό και σίγουρη εθνική καταστροφή. Εδώ τα πρόσωπα μετρούν και το τρίδυμο που στεγάζεται στα υπουργεία Εθνικής Άμυνας, Εξωτερικών και ΕΥΠ είναι ξεκάθαρα παράγοντας συστημικής αστάθειας. Το ερώτημα είναι απλό. Εμπιστευόμαστε τον κ. Καμμένο και οτον κ. Κοτζιά στο να διαχειρισθούν εθνικά θέματα, με βάση τις πληροφορίες που θα κομίζει ο κ. Ρουμπάτης; Τους εμπιστευόμαστε ως πρόσωπα, δηλαδή ικανότητες, απόψεις αλλά και χαρακτήρες, συμπεριφορές; Χαρακτηριστικά αντισυμβατικής κενότητας ανδροειδούς, έχει ο κομψευόμενος μηχανόβιος έφηβος που απορρίπτει ακκιζόμενος, δηλαδή εξευτελίζει τον πρόεδρο του Eurogroup τον οποίο φιλοξενεί. Ο πολιτισμός των παθών της κρίσης που ζήσαμε και θέλουμε να λύσουμε είναι η ενσυναίσθηση, η ανανεωμένη ελληνικότητα που προσφέρουμε στην Ευρώπη. Είναι η υπόμνηση στην Ευρώπη του Ομηρικού Οδυσσέα που αρνείται στην Αθηνά η οποία τον καλεί να παρακολουθήσει εκδικητικά το μαρτύριο του Αίαντα: είμαι άνθρωπος μπορεί να μου συμβεί κι εμένα. Έτσι, απέναντι στη λογική διαλέγεται η ανθρώπινη ουσία. Τι σχέση έχει αυτό με τον κ. Βαρουφάκη που αυτοσημειολογείται ως δίτροχος αντι-Σόιμπλε του Νότου, δηλαδή ίδιος σωτήρας της Ευρώπης αλλά με άλλη στολή και μηχανή; Ποιος είναι ο λόγος της μονομερούς απόρριψης, άρα αυτοπεριορισμού, από το βήμα; Τον προστάτεψε, δηλαδή του είπε στο αυτί πόσο λάθος έκανε κι ο προσκεκλημένος του πρόεδρος του Eurogroup. Το ερώτημα στον κάθε πολίτη Βαρουφάκη είναι απλό. Αν οι εκλογές ήταν στην Γερμανία κι οι Γερμανοί ψήφιζαν και αποφάσιζαν πως πολλά έδωσαν για την Ελλάδα ενώ η Ελλάδα παρόλα αυτά πετύχαινε τους στόχους του μνημονίου, τότε τι θα λέγαμε; Θα μας έπνιγε το δίκιο που οι απαίσιοι Γερμανοί δεν τηρούν τις συμφωνίες; Ο κ. Βαρουφάκης έχει γίνει σταρ των Μέσων κι αυτό είναι αξιοσημείωτο και αξιοποιήσιμο. Θα κρατήσει όμως λίγες μέρες αν στο λουκ δεν προστεθεί η σοβαρότητα μιας συστηματικής άποψης και συζήτησης, όχι του παντογνώστη αλλά του ενός υπουργού που έχει άλλους 18 συναδέλφους.
Στην Ευρώπη περίσσευαν πάντα οι τιμωροί και τα σύμβολά τους: σε Βορρά και Νότο, σε Ανατολή και Δύση. Η Ε.Ε. είναι μια δύσκολη προσπάθεια να φτιάξουμε και «Έλληνες, ομηρικούς ανθρώπους» όπως έλεγε η Ζακλίν ντε Ρομιγί. Η ελπίδα της νέας διακυβέρνησης θα είναι αν κάποιοι «Έλληνες» βρεθούν να κατοικούν και να διοικούν και την Ελλάδα. Η κυβέρνηση δεν έχει τεκμήριο αθωότητας, χρειάζεται όμως χρόνο για να ακούσει την πραγματικότητα των άλλων. Οι εκκεντρικοί κοστίζουν αν και ανακουφίζουν, ικανοποιώντας τηλεοπτικούς συλλογισμούς, κοινωνικά κόμπλεξ και πληβειακά απωθημένα. Σε λίγο κανείς δεν θα τους παίρνει στα σοβαρά. Ούτε Ελλάδα ούτε Ευρώπη. Και τότε, μετά τα προκαταρκτικά της διαπραγμάτευσης, θα μιλήσει η δύναμη αν συνεχιστεί το λάθος να παίζουμε σε αυτό το γήπεδο με δική μας ευθύνη. Αντί να επικαλούνται και να προβάλλουν το δίκαιο, μιλούν για δύναμη είτε για ιστορική επανάληψη της αντίστασης, όντας αδύναμοι και απομονωμένοι. Να διαβάσουν Θουκυδίδη, επαναλαμβάνω, τον διάλογο με τους Μηλίους που εξανδραποδίσθηκαν. Δεν υπήρχε ελληνικό σχέδιο. Εάν υπήρχε και πατούσε στη γη, δεν θα έκαναν βόλτα στην Ευρώπη προς εξαγωγή επανάστασης και εξαγορά εντυπώσεων οι κυβερνώντες. Θα πήγαιναν στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Μόνο. Τώρα γίνονται σχέδια, λίγο πρόχειρα. Οι γέφυρες και τα ενδιάμεσα δουλεύουν όταν τα άκρα που συνδέουν είναι στέρεα, αλλιώς καταρρέουν. Τι ενώνει η γέφυρα του Βαρουφάκη; Ποιο είναι το τέλος, το άλλο άκρο του σήμερα; Μπορούμε να το περιγράψουμε; Όχι με ιδέες αλλά με αριθμούς; Ξεκάθαρα όχι. Άρα η γέφυρα δεν θα κτιστεί γιατί της λείπει το ένα πόδι. Δηλαδή η ευθύνη του να περιγράψεις το τι περιμένεις στο τέλος της περιόδου γεφύρωσης και τι θα κάνεις αν αυτά που περιμένεις δεν συμβούν. Δηλαδή απλά, η γέφυρα για να χτιστεί θέλει σχέδιο λεπτομερές, είναι συμφωνίες, τελικά μνημόνιο κι όχι αέρας κοπανιστός. Όσο δεν δεσμευόμαστε δεν θα μας ακούσει κανείς.
Υπάρχει ευρωπαϊκή αποτυχία στην Ελλάδα ως αποτέλεσμα εκλογών και πενταετούς διαχείρισης, και καθολική ελληνική αποτυχία στην Ευρώπη. Το ότι οι εταίροι μας δεν τα πήγαν καλά στην Ελλάδα για μια πενταετία το ξέραμε. Αν όμως πιστεύουμε πως ο Βαρουφάκης κι ο Τσίπρας τα πήγαν καλά στην Ευρώπη αυτές τις δυο βδομάδες, τότε τα χειρότερα αναμένονται. Είναι ο ορισμός της τραγωδίας. Κι όταν τον από μηχανής θεό τον λένε Βαρουφάκη, και τον τραγωδό αφηγητή τον λένε Τύπο ή δελτία των 8, τότε τα νέα του εξάγγελου δεν μπορεί να είναι τα καλύτερα.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου