Ν: Συγχαρητήρια, γεννήσατε ένα υγιέστατο αγοράκι αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα. Το μωρό είναι μαύρο.
Μ: Α, εντάξει. Πριν 9 μήνες στα γυρίσματα ήταν και ένας μαύρος.
Ν: Έχει όμως και ξανθά μαλλιά.
Μ: Ναι, συμμετείχε και ένας Σουηδός.
Ν: Συγνώμη, αλλά έχει και σκιστά μάτια.
Μ: Η αλήθεια είναι πως στα γυρίσματα ήταν και ένα Γιαπωνέζος.
Η μαμά παίρνει το μωράκι στην αγκαλιά της και το τσιμπάει δυνατά. Ουαου, ουαουου, βάζει τα
κλάματα το μωράκι. Δόξα το Θεό, λέει η μαμά. Ευτυχώς δεν γαυγίζει.
Αν μαμά είναι η διαπραγμάτευση, το καλό είναι ότι το μωράκι της είναι υγιές και δεν γαυγίζει. Παρότι στα «γυρίσματα» συμμετείχε και γερμανικός ποιμενικός. Να δούμε όμως τα κυριότερα ποιοτικά δεδομένα και τι κατάσταση διαμορφώνουν.
(I) Η κυβέρνηση εξουδετέρωσε τις νάρκες που φρόντισε από πριν να βάλει ο Σαμαράς. Ασφυκτικά χρονικά περιθώρια, εξάντληση περιθωρίου ELA, αποδοχή μέτρων εξαθλίωσης κ.λπ. Η διαπίστωση αυτή δεν αναιρείται κι αν ακόμα δεχτούμε πως η συμφωνία είναι 100% ίδια (που ΔΕΝ είναι) με την υπάρχουσα. Η χώρα λοιπόν πήρε παράταση. Βεβαίως υπό αίρεση αλλά που της δίνει πολύτιμη ανάσα για να παζαρέψει (και) τα δικά της μέτρα, και το κυριότερο να μπει στην ουσία του κατ’ εξοχήν κυρίαρχου ζητήματος που είναι η βιωσιμότητα του χρέους και πως αυτό θα γίνει εξυπηρετίσιμο. Αντίθετα, ο Σαμαράς δεν πήρε παράταση και ισχύει το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου που εξέδωσε ο ελληνικός λαός στις 25 Ιανουαρίου. Αναμενόμενη η προσπάθεια που θα συνεχίσει να κάνει για την ακύρωσή του. Προσπάθεια που ήδη ξεκίνησε και κινείται στις ίδιες ράγες όπως και η προεκλογική του εκστρατεία. Τελικά, όχι μόνο είναι μικρόψυχος, όχι μόνο δεν ξέρει ότι reus reum non facit[1], αλλά δείχνει πως τίποτα δεν έμαθε και τίποτα δεν ξέχασε. Η κυβέρνηση κι αν ακόμα δεν υπήρχε Σαμαράς έπρεπε να τον «εφεύρει».
(II) Η κυβέρνηση πέτυχε να προκαλέσει μια ρωγμή στη νέα Ρώμη των αυτοκρατορικών δομών που χτίζει η Γερμανία. Ανεπαίσθητη ακόμα αλλά ρωγμή. Η Ελλάδα ΔΕΝ διαπραγματεύτηκε με την Γερμανία. Ο Τσίπρας δεν διαπραγματεύτηκε με την Μέρκελ, ούτε ο Βαρουφάκης με τον Σόιμπλε. Ακόμα και στην τελευταία σύνοδο της Ευρωομάδας, ανάμεσά τους ήταν και παραμένουν οι θεσμοί (Ευρωζώνη, ΕΚΤ και ΔΝΤ). Κι αυτό αποτυπώθηκε στη συμφωνία. Με αυτούς συνομίλησε η Ελλάδα και με αυτούς πλέον θα συνομιλεί. Γιατί αυτά έχουν σημασία; Διότι:
(Α) Η δύναμη του συμβολισμού είναι τεράστια. Ουσιαστικά ο Τσίπρας αμφισβήτησε ευθέως τη νέα Ρώμη και έκανε πράξη αυτό που πολλές φορές έχει πει. «Στην Ευρώπη δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές». Θυμίζω πως τα τελευταία πέντε χρόνια, το 80% των επισκέψεων αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών, γίνονται στο Βερολίνο και μόνο το 20% σε όλες τις υπόλοιπες πρωτεύουσες των 27 χωρών της Ε.Ε. Ο Τσίπρας, πήγε σε Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία κ.λπ. αλλά όχι (ακόμα) στο Βερολίνο. Ευελπιστώ πως το υπόδειγμά του θα ακολουθήσουν σταδιακά και άλλοι ηγέτες.
(Β) Η τρόικα που ξέραμε τέλειωσε. Οι συζητήσεις γίνονται απ’ ευθείας με Ευρωζώνη, ΕΚΤ και ΔΝΤ και όχι με τρεις υπαλλήλους αυτών των θεσμών, που ουσιαστικά ήταν υπάλληλοι της νέας Ρώμης. Αυτό με τη σειρά του είναι σημαντικό γιατί:
Πρώτον. Βάζει ταφόπλακα σε μέτρα που εκπορεύονταν από το εσωτερικό της χώρας (διάβαζε διαπλοκή) και επέστρεφαν ως απαιτούμενα της τρόικα. Παραδείγματα. (i) Το μνημόνιο επέβαλε την μείωση της τιμής εισόδου στα καζίνο!! Θα έλεγα: «Ορίστε Έλληνες τι άλλο θέλετε:», αν δεν ήταν ο ορισμός της φράσης «δούλεμα ψιλό γαζί». Λέτε ΔΝΤ, ΕΚΤ και Ευρωζώνη να σκέφτηκαν αυτό το μέτρο ή κάποιοι από εδώ το πλασάρισαν στην τρόικα κι αυτή το εισήγαγε ως απαιτούμενο; (ii) Πως γίνεται σε μια ελεύθερη αγορά, που όπως (σωστά) λένε «οι τιμές δεν διατάσσονται», να διατάσσεται με το μνημόνιο η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης (μισθός);
Δεύτερο και σπουδαιότερο. Υπάρχουν ζητήματα που αυτοί οι τρείς θεσμοί έχουν (και κάνουν) διαφορετικές εκτιμήσεις. Κι αυτό βολεύει την ελληνική κυβέρνηση στην κατεύθυνση αξιοποίησης των διαφορών. Θυμίζω πως το ΔΝΤ θεωρούσε (και σωστά) το χρέος μη βιώσιμο όπως ομολόγησε ο ίδιος ο Στουρνάρας: «Μου είπαν ότι έπρεπε να ταχθώ με το μέρος τους. Τους είπα: ‘OΚ’. Αν το έκανα θα βοηθούσε πραγματικά την Ελλάδα. Όμως δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ο Σόιμπλε μου είπε: ‘Yannis, forget it. Έτσι δεν γίνεται’. Τι μπορώ να κάνω;»[2] Προφανώς, στο ραγιαδισμό τους ούτε καν υπήρχε στο μυαλό τους η περίπτωση να αξιοποιήσουν διαπραγματευτικά την διαφορετική προσέγγιση του ΔΝΤ. Αυτοί άλλωστε διατυμπανίζουν πως το χρέος είναι βιώσιμο, όταν και οι πέτρες ξέρουν πως δεν είναι. Βέβαια, άλλο πέτρες κι άλλο τούβλα.
Παρένθεση. Το ζήτημα της βιωσιμότητα του χρέους και πως αυτό θα γίνει εξυπηρετίσιμο, τέθηκε στο τραπέζι και στη συμφωνία γίνεται αναφορά για: «διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους, σύμφωνα με ανακοινωθέν του Eurogroup το Νοέμβριο του 2012.» Ερωτώ λοιπόν. «Το χρέος είναι βιώσιμο» (θέση Σόιμπλε, Σαμαρά, Βενιζέλου) και «το χρέος ΔΕΝ είναι βιώσιμο ούτε εξυπηρετίσιμο» (θέση Τσίπρα) είναι το ίδιο; Κύριοι μηδενιστές, αν δεν το έχετε ακόμα καταλάβει, το ζήτημα του χρέους είναι «όλα τα λεφτά». Και μόνο γι’ αυτό λοιπόν σας λέω: «Όχι σύντροφοι, ΔΕΝ είναι μνημόνιο …».
(III) Η κυβέρνηση με τη στάση της, εδραίωσε στους Έλληνες την πεποίθησή τους πως πλέον η χώρα έχει ΕΛΛΗΝΙΚΗ κυβέρνηση που θέλει, μπορεί και ξέρει να διαπραγματεύεται. Για να ευλογήσω τα γένια μου, έχουμε «κόκορα διαπραγματευτή». Η ευχή πλέον είναι να συνειδητοποιηθεί από όλους του Έλληνες πως σωτήρες δεν υπάρχουν (ποτέ δεν υπήρχαν), ούτε μπορούν να περιμένουν να σωθεί (ή και ελευθερωθεί) η χώρα από κάποιους άλλους. Πήραν λοιπόν κι αυτοί παράταση, η καθεμιά κι ο καθένας ξεχωριστά, προκειμένου να αλλάξουν εαυτούς και τη χώρα. (Ζήτημα που θα αναλύσω σε επόμενο άρθρο.)
(IV) Παράταση όμως πήρε και η ίδια η ευρωζώνη. Έτσι όπως την ξέρουμε και όπως λειτούργησε, και βέβαια λειτουργεί, ως υποτακτικό όργανο της νέας Ρώμης. Μόνο οι αφελείς και οι από σκοπιμότητα(;) μηδενιστές θα περίμεναν μέσα σε 20 ημέρες η νέα κυβέρνηση να αλώσει τη νέα Ρώμη. Ίσως κάποιοι να περίμεναν πανωλεθρία του νεοφιλελευθερισμού. Σε προηγούμενο άρθρο μου ανέλυσα γιατί οι Γερμανοί έχουν επιλέξει τη συνειδητή μη επίλυση της κρίσης. Επεσήμανα «… πόσο δύσκολο είναι να τους πάρεις έστω και ‘ένα μέτρο’. Όσα κερδηθούν στις διαπραγματεύσεις, και θα κερδηθούν, είναι τεράστια νίκη για την Ελλάδα και τους λαούς της Ευρώπης. Είναι όμως και μια επίσης τεράστια υποθήκη για τον πολύ δύσκολο δρόμο που ακολουθεί». Αν τώρα κάποιοι θέλουν να μιλούν για μνημόνιο, ή να βάζουν «μηδέν εις το πηλίκον», ή να κάνουν δίκη προθέσεων (για κολοτούμπες, υποταγή κ.λπ.), με γεια τους με χαρά τους. Θα τους συμβούλευα όμως να μην βάλουν τα λεφτά τους σ’ αυτό το «στοίχημα». Μαζί με αυτήν την ευρωζώνη, πήραν παράταση και οι πολιτικές της λιτότητας. Πως το Δ’ Οικονομικό Ράιχ θα χειριστεί την παράταση είναι κάτι που θα φανεί στο μέλλον. Κοντινό και απώτερο. Το δεδομένο είναι πως το «ζήτημα Ελλάδα» ξέφυγε από την αυλή της νέας Ρώμης. Βρίσκεται στις αυλές όλων των ευρωπαϊκών χωρών (κι όχι μόνο). Το κυριότερο, έγινε και γίνεται υπόθεση των λαών. Όχι στην έκταση που θα έπρεπε ή θα μπορούσε να γίνει (τουλάχιστον στο εσωτερικό), αλλά μην το μηδενίζουμε κι αυτό. Φτάνει πια η μιζέρια και ο μηδενισμός.
Εν κατακλείδι, είναι νωρίς για να εικάσουμε νίκες, ήττες ή ισοπαλίες. Δεν πρόκειται για ματσάκι. Πρόκειται για ματσάρα με παρατάσεις, πέναλτι, κίτρινες και κόκκινες κάρτες. Έγινε ένα μικρό βήμα. Αν θέλουμε, και θέλουμε, κι άλλα μικρά αλλά και μεγάλα βήματα ένας είναι ο ασφαλής τρόπος. Παλλαϊκή κινητοποίηση με το «όπλο πάρα πόδας».
Χρήστος Γιαννίμπας
[1] Ένοχος, ένοχον ου ποιεί.
[2] Το ΔΝΤ (Λαγκάρντ) του λέει πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο, κι αυτός τρέχει στο Σόιμπλε και του σκάει «το μυστικό». Αν αυτό δεν είναι αποδοχή (από Σαμαρά, Βενιζέλο) των αυτοκρατορικών δομών της νέας Ρώμης, τότε τι είναι; Παραβλέπω πως του είπε «Yannis, forget it» και ο Γιάννης το ξέχασε. Θεέ μου πόσο υποτελείς είναι οι άνθρωποι;
* Ο Χρήστος Γιαννίμπας είναι αρθρογράφος και συγγραφέας
http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου