Έχω βρει τον μπελά μου από την περασμένη εβδομάδα που εμφανίστηκε Το Ποτάμι στη ζωή μας. Διάφοροι πιστεύουν ότι ξέρω κάτι παραπάνω, άλλοι ότι μπορεί να είμαι και υποψήφιος, ενώ τελικός σκοπός της συζήτησης φαίνεται να είναι και το να μιλήσω στον… αρχηγό για να κάνει κάτι. Η αλήθεια όμως είναι πολύ πιο άχαρη για όλους μας. Ούτε το δαχτυλάκι μου δεν έχω βρέξει σε αυτό το Ποτάμι που κυλούσε δίπλα μου χωρίς καν να το πάρω είδηση. Και άλλωστε, οι ιδεολογικές μας διαφορές με τον Σταύρο Θεοδωράκη, ήταν πάντα τόσο φανερές και στους δυο μας, που από μόνες τους δημιουργούσαν ένα ολόκληρο ποτάμι ανάμεσά μας. Φίλοι όμως είμαστε ακόμη και συνεργάτες εδώ και αρκετά χρόνια.
Παρακολούθησα, λοιπόν, κι εγώ χθες την υποτιθέμενη πρώτη «ανάκριση», την πρώτη βουτιά στα νερά των ΜΜΕ, που δέχθηκε εθελοντικά να κάνει ο Σταύρος, σαν αρχηγός μιας πολιτικής κίνησης. Φορούσε τη φανέλα με το 9. Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση, πάλι άσπρη πάντως ήταν, όπως και στην πρώτη του εμφάνιση στο Πρόταγκον, προτροπή ίσως κάποιου έμπειρου στιλίστα, που σημειολογικά τουλάχιστον παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από τα γκρί-μαύρα κοστούμια, αλλά και σε κάτι πιο καθαρό και πιο αθώο.
Τη φανέλα δεν την ίδρωσε, παρ’ όλο το δίωρο, που ισοδυναμεί με έναν ποδοσφαιρικό ενενηντάλεπτο αγώνα συν μια ημίωρη παράταση, διότι οι δημοσιογράφοι, πάνω από πενήντα, δεν είχαν καμία διάθεση να τον στριμώξουν ή δεν είχαν βρει έστω και μια ερώτηση που να είναι πραγματικά δύσκολη. Στην αρχή, βέβαια, είχαμε κάποια προβλήματα, ίσως γιατί δεν είχε κάνει καλό ζέσταμα ο παίκτης. Διότι στην ερώτηση για το προς τα πού μπορεί να κυλήσει το Ποτάμι μέσα στην Ευρώπη και σε αυτή την ταραχώδη κατάσταση, μετά από κάποια αμηχανία, έδωσε την απάντηση πως ο προσανατολισμός μας είναι σαφώς μέσα σε αυτήν την Ευρώπη και μάλιστα χωρίς αμφισβητήσεις και ενδοιασμούς, αν κατάλαβα καλά. Μια Ευρώπη, λέω εγώ, που μόλις χθες επέβαλε μια παράνομη κυβέρνηση ναζί χωρίς κανείς από τα κράτη-μέλη να ερωτηθεί και με μεγάλη πιθανότητα αυτό να επαναληφθεί και αλλού(;). Είμαστε μια ουρά όπως αποδεικνύεται της Ευρώπης, έτσι αταβιστικά και γεωπολιτικά, χωρίς την παραμικρή διάθεση διαμαρτυρίας. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, αν καταφέρει να πνίξει τον Σημίτη που κουβαλάει μέσα του, ο αρχηγός του Ποταμιού θα πάει πολύ καλύτερα.
Και πολύ καλύτερα, πάντως, πήγε προς το τέλος, όταν είπε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδιανόητο να ετοιμάζονται να το δώσουν σε δικαστές και ενστόλους, όταν υπάρχουν όλες αυτές οι εξακόσιες χιλιάδες περίπου οικογένειες, που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ κατ’ ευθείαν από την Ευρώπη θα πρέπει να ζητούμε πράγματα, όπως το να οργανωθούν συσσίτια σε σχολεία εκεί που αυτό χρειάζεται.
Μια και ξεκινήσαμε σε ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα, ας θυμηθούμε και μια άλλη, κατά τη γνώμη μου φάουλ, δήλωση, του καινούριου αρχηγού, που είχε γίνει πριν και από αυτή την εμφάνιση αλλά κανείς δεν ζήτησε εξηγήσεις χθες. Ήταν αυτό που έγραψε ο Σταύρος, πως ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης αν συνεργαζόταν θα είχαν βγάλει την Ελλάδα από την κρίση (δηλαδή, οι δυο αποδεδειγμένα άχρηστοι θα μας έσωζαν;). Νομίζω πως δεν μπορεί να είμαστε τόσο θανάσιμα συμβιβαστικοί. Όσο για το λυσσασμένο σχολιασμό από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στον ραδιοφωνικό σταθμό του για το Ποτάμι, αυτός ξεκίνησε το πρωί και ακόμη σε εκπομπή 4-5 το απόγευμα συνεχιζόταν (κορόιδευαν τον Τατσόπουλο που έκανε δηλώσεις κάπως θετικές για το Θεοδωράκη! Αυτόν που οι ίδιοι σκέφτηκαν να κάνουν βουλευτή και τρόλαραν έτσι όλη την Ελλάδα και όταν έκανε τις γνωστές του δηλώσεις περί μισής Αθήνας αυτό δεν τους δημιουργούσε καμία υποχρέωση για σχόλια, αλλά απλά έκαναν πως δεν άκουσαν. Τώρα θα μας τρελάνουν;). Μπορώ να πω πάντως ότι οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζουν αυτές λιγδιάρη σουβλατζή, που βλέποντας να ετοιμάζεται απέναντί του να ανοίξει καινούριο ανταγωνιστικό μαγαζί το απαξιώνει ως βρώμικο, πριν καν ξεκινήσει να δουλεύει. Και βέβαια μαθαίνεις επιπλέον ότι φιλίες ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική δεν υπάρχουν ή δεν μακροημερεύουν…
Τέλος πάντων. Από σήμερα όμως, φαντάζομαι, οι άνθρωποι που θα ακούν και θα διαβάζουν για το Ποτάμι θα αρχίσουν να τρέφουν κάποιες προσδοκίες και σε λίγο να έχουν και απαιτήσεις. Και επειδή και για τις εκπομπές του Σταύρου σαν ένα είδος κριτικής αιωρείτο η άποψη πως μόνο δείχνει καταστάσεις αλλά δεν γίνονται τόσο αιχμηρές, ώστε να εκμαιεύουν και λύσεις από τους υπεύθυνους, πιστεύω πως θα πρέπει η ομάδα γύρω του (ο κατάλογος των ονομάτων είναι ενδιαφέρων), να ασχοληθεί με συγκεκριμένα θέματα και να του βάζει τις προτάσεις στα χέρια. Ας πούμε, μια και το υγρό στοιχείο είναι έντονο στο έμβλημά τους, και σε λίγες ημέρες πηγαίνουμε για ξεπούλημα των νερών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μια πρώτη τοποθέτηση των Ποταμιστών θα έπρεπε να γίνει στο θέμα Ε.Υ.Α.Θ. και Ε.Υ.Δ.Α.Π. Ιδιωτικά ή Δημόσια νερά; Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση υπογραφών κατά; Οι λίμνες αλλά και τα ποτάμια σε ποιόν να ανήκουν;
Κατά τα άλλα τους εύχομαι: Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά (από τα άλλα κόμματα).
http://www.protagon.gr/
Παρακολούθησα, λοιπόν, κι εγώ χθες την υποτιθέμενη πρώτη «ανάκριση», την πρώτη βουτιά στα νερά των ΜΜΕ, που δέχθηκε εθελοντικά να κάνει ο Σταύρος, σαν αρχηγός μιας πολιτικής κίνησης. Φορούσε τη φανέλα με το 9. Δεν ξέρω αν ήταν σύμπτωση, πάλι άσπρη πάντως ήταν, όπως και στην πρώτη του εμφάνιση στο Πρόταγκον, προτροπή ίσως κάποιου έμπειρου στιλίστα, που σημειολογικά τουλάχιστον παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό από τα γκρί-μαύρα κοστούμια, αλλά και σε κάτι πιο καθαρό και πιο αθώο.
Τη φανέλα δεν την ίδρωσε, παρ’ όλο το δίωρο, που ισοδυναμεί με έναν ποδοσφαιρικό ενενηντάλεπτο αγώνα συν μια ημίωρη παράταση, διότι οι δημοσιογράφοι, πάνω από πενήντα, δεν είχαν καμία διάθεση να τον στριμώξουν ή δεν είχαν βρει έστω και μια ερώτηση που να είναι πραγματικά δύσκολη. Στην αρχή, βέβαια, είχαμε κάποια προβλήματα, ίσως γιατί δεν είχε κάνει καλό ζέσταμα ο παίκτης. Διότι στην ερώτηση για το προς τα πού μπορεί να κυλήσει το Ποτάμι μέσα στην Ευρώπη και σε αυτή την ταραχώδη κατάσταση, μετά από κάποια αμηχανία, έδωσε την απάντηση πως ο προσανατολισμός μας είναι σαφώς μέσα σε αυτήν την Ευρώπη και μάλιστα χωρίς αμφισβητήσεις και ενδοιασμούς, αν κατάλαβα καλά. Μια Ευρώπη, λέω εγώ, που μόλις χθες επέβαλε μια παράνομη κυβέρνηση ναζί χωρίς κανείς από τα κράτη-μέλη να ερωτηθεί και με μεγάλη πιθανότητα αυτό να επαναληφθεί και αλλού(;). Είμαστε μια ουρά όπως αποδεικνύεται της Ευρώπης, έτσι αταβιστικά και γεωπολιτικά, χωρίς την παραμικρή διάθεση διαμαρτυρίας. Κατά τη γνώμη μου, πάντως, αν καταφέρει να πνίξει τον Σημίτη που κουβαλάει μέσα του, ο αρχηγός του Ποταμιού θα πάει πολύ καλύτερα.
Και πολύ καλύτερα, πάντως, πήγε προς το τέλος, όταν είπε ότι το πρωτογενές πλεόνασμα είναι αδιανόητο να ετοιμάζονται να το δώσουν σε δικαστές και ενστόλους, όταν υπάρχουν όλες αυτές οι εξακόσιες χιλιάδες περίπου οικογένειες, που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας, ενώ κατ’ ευθείαν από την Ευρώπη θα πρέπει να ζητούμε πράγματα, όπως το να οργανωθούν συσσίτια σε σχολεία εκεί που αυτό χρειάζεται.
Μια και ξεκινήσαμε σε ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα, ας θυμηθούμε και μια άλλη, κατά τη γνώμη μου φάουλ, δήλωση, του καινούριου αρχηγού, που είχε γίνει πριν και από αυτή την εμφάνιση αλλά κανείς δεν ζήτησε εξηγήσεις χθες. Ήταν αυτό που έγραψε ο Σταύρος, πως ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης αν συνεργαζόταν θα είχαν βγάλει την Ελλάδα από την κρίση (δηλαδή, οι δυο αποδεδειγμένα άχρηστοι θα μας έσωζαν;). Νομίζω πως δεν μπορεί να είμαστε τόσο θανάσιμα συμβιβαστικοί. Όσο για το λυσσασμένο σχολιασμό από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ στον ραδιοφωνικό σταθμό του για το Ποτάμι, αυτός ξεκίνησε το πρωί και ακόμη σε εκπομπή 4-5 το απόγευμα συνεχιζόταν (κορόιδευαν τον Τατσόπουλο που έκανε δηλώσεις κάπως θετικές για το Θεοδωράκη! Αυτόν που οι ίδιοι σκέφτηκαν να κάνουν βουλευτή και τρόλαραν έτσι όλη την Ελλάδα και όταν έκανε τις γνωστές του δηλώσεις περί μισής Αθήνας αυτό δεν τους δημιουργούσε καμία υποχρέωση για σχόλια, αλλά απλά έκαναν πως δεν άκουσαν. Τώρα θα μας τρελάνουν;). Μπορώ να πω πάντως ότι οι αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ μου θυμίζουν αυτές λιγδιάρη σουβλατζή, που βλέποντας να ετοιμάζεται απέναντί του να ανοίξει καινούριο ανταγωνιστικό μαγαζί το απαξιώνει ως βρώμικο, πριν καν ξεκινήσει να δουλεύει. Και βέβαια μαθαίνεις επιπλέον ότι φιλίες ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται με την πολιτική δεν υπάρχουν ή δεν μακροημερεύουν…
Τέλος πάντων. Από σήμερα όμως, φαντάζομαι, οι άνθρωποι που θα ακούν και θα διαβάζουν για το Ποτάμι θα αρχίσουν να τρέφουν κάποιες προσδοκίες και σε λίγο να έχουν και απαιτήσεις. Και επειδή και για τις εκπομπές του Σταύρου σαν ένα είδος κριτικής αιωρείτο η άποψη πως μόνο δείχνει καταστάσεις αλλά δεν γίνονται τόσο αιχμηρές, ώστε να εκμαιεύουν και λύσεις από τους υπεύθυνους, πιστεύω πως θα πρέπει η ομάδα γύρω του (ο κατάλογος των ονομάτων είναι ενδιαφέρων), να ασχοληθεί με συγκεκριμένα θέματα και να του βάζει τις προτάσεις στα χέρια. Ας πούμε, μια και το υγρό στοιχείο είναι έντονο στο έμβλημά τους, και σε λίγες ημέρες πηγαίνουμε για ξεπούλημα των νερών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μια πρώτη τοποθέτηση των Ποταμιστών θα έπρεπε να γίνει στο θέμα Ε.Υ.Α.Θ. και Ε.Υ.Δ.Α.Π. Ιδιωτικά ή Δημόσια νερά; Συμμετέχουμε στη συγκέντρωση υπογραφών κατά; Οι λίμνες αλλά και τα ποτάμια σε ποιόν να ανήκουν;
Κατά τα άλλα τους εύχομαι: Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά (από τα άλλα κόμματα).
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου