Οι επιστολές που απειλούν βουλευτές της πλειοψηφίας ότι θα στήσουν γκιλοτίνα στην πλατεία Κονκόρντ, όπου καρατομήθηκε ο Λουδοβίκος 16ος, αγγίζουν τις ευαισθησίες του μικρού Ροβεσπιέρου που γαργαλάει την Αριστερή του ψυχή. Και όλ’ αυτά χωρίς να κάνει τίποτε ο ίδιος. Τα πλήθη τα κινητοποίησε ο αντίπαλός του Μακρόν. Την ευτυχία του την ζήλεψε και ο Ερίκ Ζεμούρ, ο κατηραμένος «ακροδεξιός» για τον δημοσιογραφικό λυρισμό, ξενοφοβικός, και «χολερικός» ρατσιστής. Τις προάλλες δήλωσε πως υπάρχουν πολλά σημεία σύγκλισης ανάμεσα σ’ αυτόν και τον Μελανσόν. Η αντίθεσή τους στην Ευρώπη για παράδειγμα, του επιτρέπει να εισπνεύσει κι αυτός λίγο από το άρωμα της ευτυχίας.
Η Λεπέν, πιο ρεαλίστρια, κατέγραψε το ζήτημα στο εκλογικό της τεφτέρι. Δεν θα κατεβάσει δικούς της υποψήφιους στις περιφέρειες όσων γκωλικών βουλευτών δεν καταψηφίσουν την πρόταση μομφής. Απλά πράγματα. Δημοκρατική μπακαλική. Οσο για την πρόταση μομφής, αυτή κατετέθη με πρωτοβουλία του κ. Μπερτράν Πανεέρ, επικεφαλής ενός ετερόκλητου σχηματισμού από εκπροσώπους των υπεράκτιων περιφερειών, Κορσικανούς και δύο δυσαρεστημένους σοσιαλιστές.
Δεν έχω επιχειρήµατα υπέρ ή κατά της μεταρρύθμισης. Τα βασικά είναι το δημογραφικό, η αύξηση του προσδόκιμου και η γήρανση του πληθυσμού, και το χρέος της Γαλλίας που αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσόν των 3.000 δισ. ευρώ. Ο δημόσιος τομέας πληρώνεται με δανεικά. Και οι αγορές είναι νευρικές. Κάτι μας θυμίζει αυτό; Ισως κάτι παραπάνω. Η Ελλάδα το 2010 βρέθηκε στην ανάλογη θέση, όμως η Ελλάδα ήταν η Ελλάδα. Μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης που οι υπόλοιποι, αφού την αναθεμάτισαν, αποφάσισαν να την ελεήσουν. Η Γαλλία όμως; Η Γαλλία είναι η ίδια η Ευρώπη. Οταν η κοινωνία της αντιδρά με τόσο βίαιο τρόπο, αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη έχει κουραστεί από τον εαυτό της. Γέρασε πριν προλάβει να ωριμάσει.
Και µη µου πείτε για τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό των δύο άκρων. Αυτός φυτρώνει και γιγαντώνεται στον ζωτικό χώρο που του αφήνει η ευρωπαϊκή νομιμοφροσύνη. Και οι πρώτοι που οφείλουν να αναρωτηθούν είναι όσοι εκπρόσωποι της πολιτικής ελίτ υπερασπίζονται τη δημοκρατία της. Δεν φτάνουν οι λογαριασμοί. Χρειάζεται και η πολιτική για να εμπνεύσει τις κοινωνίες. Κι αυτές έχουν γεράσει, όχι λόγω δημογραφικού, αλλά επειδή τους λείπει το όραμα.
Δεν έχω επιχειρήµατα υπέρ ή κατά της μεταρρύθμισης. Τα βασικά είναι το δημογραφικό, η αύξηση του προσδόκιμου και η γήρανση του πληθυσμού, και το χρέος της Γαλλίας που αγγίζει το ιλιγγιώδες ποσόν των 3.000 δισ. ευρώ. Ο δημόσιος τομέας πληρώνεται με δανεικά. Και οι αγορές είναι νευρικές. Κάτι μας θυμίζει αυτό; Ισως κάτι παραπάνω. Η Ελλάδα το 2010 βρέθηκε στην ανάλογη θέση, όμως η Ελλάδα ήταν η Ελλάδα. Μια χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης που οι υπόλοιποι, αφού την αναθεμάτισαν, αποφάσισαν να την ελεήσουν. Η Γαλλία όμως; Η Γαλλία είναι η ίδια η Ευρώπη. Οταν η κοινωνία της αντιδρά με τόσο βίαιο τρόπο, αυτό σημαίνει ότι η Ευρώπη έχει κουραστεί από τον εαυτό της. Γέρασε πριν προλάβει να ωριμάσει.
Και µη µου πείτε για τον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό των δύο άκρων. Αυτός φυτρώνει και γιγαντώνεται στον ζωτικό χώρο που του αφήνει η ευρωπαϊκή νομιμοφροσύνη. Και οι πρώτοι που οφείλουν να αναρωτηθούν είναι όσοι εκπρόσωποι της πολιτικής ελίτ υπερασπίζονται τη δημοκρατία της. Δεν φτάνουν οι λογαριασμοί. Χρειάζεται και η πολιτική για να εμπνεύσει τις κοινωνίες. Κι αυτές έχουν γεράσει, όχι λόγω δημογραφικού, αλλά επειδή τους λείπει το όραμα.
https://www.kathimerini.gr/opinion/562331785/i-eyropi-gernaei-prin-orimasei/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου