Του Τάκη Φωτόπουλου
Χωρίς φυσικά να τα κάνει, όπως στην προκειμένη περίπτωση, λιγότερο απεχθή.
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα θύματα ανήκουν, όπως φαίνεται συνέβη στα Τέμπη, στα λαϊκά στρώματα που εμπιστεύθηκαν το τρένο, όχι μόνο γιατί κάποτε ήταν το ασφαλέστερο μέσο συγκοινωνίας αλλά και γιατί ήταν και το φθηνότερο που προσέλκυε βέβαια κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν άλλα ακριβότερα μέσα συγκοινωνίας (όπως το αεροπλάνο ή το ΙΧ, που πολλοί στα λαϊκά στρώματα ακόμη δεν διαθέτουν) και καταφεύγουν συνήθως στο τρένο. Ακόμη περισσότερο μάλιστα σε χώρες σαν την Ελλάδα όπου λόγω της κατάστασης των δρόμων (από άποψη ατυχημάτων) το τρένο εθεωρείτο γενικά μέχρι σήμερα σαν το ασφαλέστερο ίσως μέσο συγκοινωνίας, πέρα επίσης από το ότι είναι και το πιο οικολογικό.
Γιατί το έγκλημα ήταν συστημικό;
Το έγκλημα δεν οφειλόταν δηλαδή απλώς στο ότι το σύστημα ήταν ιδιωτικοποιημένο, γιατί πολύ πιθανό θα συνέβαινε ακόμη και αν ήταν δημοσιοποιημένο, έτσι που λειτουργούν ιδιαίτερα οι “δημόσιες” υπηρεσίες στην Ελλάδα, όπου το «μέσον» είναι ο τρόπος εξασφάλισης μιας θέσης και προπαντός διατήρησης αυτής.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί καλύτερα στην Ελλάδα, αφού ο σιδηροδρομικός τομέας δεν είναι κάποιος πολύ επικερδής τομέας, ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου το πολύ φτωχό σιδηροδρομικό δίκτυο έχει ιστορία πολλών δεκαετιών. Τα κίνητρα επομένως για ιδιωτικές επενδύσεις ήταν ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα, γι’ αυτό και η πώληση των σιδηροδρόμων στην ιταλική (βασικά κρατική) εταιρεία πριν μερικά χρόνια εξασφαλίστηκε χάρη στους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους που προσφέρθηκαν σε αυτή και το κυριότερο γιατί την ιδιωτικοποίηση την επέβαλλε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού ο στόχος βέβαια της ίδρυσης της ΕΕ δεν είναι φυσικά να βελτιωθεί το οικονομικό επίπεδο των Ευρωπαϊκών λαών, αλλά, αντίθετα, των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε σχέση με τα άλλα μονοπώλια, μέσα στην Υπερεθνική Ελίτ που σήμερα διαφεντεύει την οικουμένη. Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι ένα από τα καλύτερα σιδηροδρομικά συστήματα της Ευρώπης, το βρετανικό, ουσιαστικά καταστράφηκε από τις ιδιωτικοποιήσεις της Θάτσερ και των διαδόχων της και τώρα πολλοί, όχι μόνον εργάτες αλλά και επιβάτες, ζητούν την επαν-εθνικοποίησή τους.
Γιατί το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο;
Η απάντηση γίνεται φανερή από το γεγονός ότι ήδη υπήρχε η τεχνολογική υποδομή, σχεδόν από δύο δεκαετίες πριν, αλλά από «ελληνική ανοργανωσιά» και, κυρίως, την απροθυμία να ξοδευτούν τα απαιτούμενα επιπρόσθετα κονδύλια, δεν είχε στηθεί ο απαιτούμενος ηλεκτρονικός εξοπλισμός.
Αυτό σημαίνει ότι στο εδώλιο με βαρύτατες κακουργηματικές ποινές δεν θα έπρεπε να καθίσουν οι «τελευταίοι τροχοί της αμάξης» (σταθμάρχες κ.α.) αλλά οι πραγματικοί πρωταίτιοι. Δηλαδή, εφόσον μιλάμε για συστημικά εγκλήματα ενάντια στο λαό, θα έπρεπε στο εδώλιο να καθόντουσαν τα υπεύθυνα μέλη των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, και έμμεσα, οι ίδιες οι αντίστοιχες Κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό σημαίνει βέβαια ότι παρόμοιο έγκλημα τιμωρείται, όπως όλα τα συστημικά εγκλήματα, μόνο με την αλλαγή του αντίστοιχου συστήματος:
Α) είτε, μαξιμαλιστικά, του ευρέος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, μέσω μια επαναστατικής (συστημικής) αλλαγής, εφόσον βέβαια υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την κοινωνικοποίηση της Οικονομίας μέσω π.χ. ενός συστήματος Περιεκτικής Δημοκρατίας, σαν αυτό που έχω προτείνει ήδη από την δεκαετία του 1990 (βλ. βιβλίο Περιεκτική Δημοκρατία -10 Χρόνια μετά)
Β) είτε, μινιμαλιστικά, του στενού σιδηροδρομικού συστήματος, μέσω της κοινωνικοποίησης (όχι απλώς κρατικοποίησης) των σιδηροδρόμων και της απόδοσης της λειτουργίας τους στους ίδιους τους εργαζομένους γενικά, και σε αυτούς που εργάζονται στους σιδηροδρόμους ειδικότερα.
Απόκειται στον Ελληνικό λαό να πάρει την κρίσιμη αυτή απόφαση!
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα θύματα ανήκουν, όπως φαίνεται συνέβη στα Τέμπη, στα λαϊκά στρώματα που εμπιστεύθηκαν το τρένο, όχι μόνο γιατί κάποτε ήταν το ασφαλέστερο μέσο συγκοινωνίας αλλά και γιατί ήταν και το φθηνότερο που προσέλκυε βέβαια κυρίως τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν καν τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν άλλα ακριβότερα μέσα συγκοινωνίας (όπως το αεροπλάνο ή το ΙΧ, που πολλοί στα λαϊκά στρώματα ακόμη δεν διαθέτουν) και καταφεύγουν συνήθως στο τρένο. Ακόμη περισσότερο μάλιστα σε χώρες σαν την Ελλάδα όπου λόγω της κατάστασης των δρόμων (από άποψη ατυχημάτων) το τρένο εθεωρείτο γενικά μέχρι σήμερα σαν το ασφαλέστερο ίσως μέσο συγκοινωνίας, πέρα επίσης από το ότι είναι και το πιο οικολογικό.
Γιατί το έγκλημα ήταν συστημικό;
Το έγκλημα δεν οφειλόταν δηλαδή απλώς στο ότι το σύστημα ήταν ιδιωτικοποιημένο, γιατί πολύ πιθανό θα συνέβαινε ακόμη και αν ήταν δημοσιοποιημένο, έτσι που λειτουργούν ιδιαίτερα οι “δημόσιες” υπηρεσίες στην Ελλάδα, όπου το «μέσον» είναι ο τρόπος εξασφάλισης μιας θέσης και προπαντός διατήρησης αυτής.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ιδιωτικός τομέας λειτουργεί καλύτερα στην Ελλάδα, αφού ο σιδηροδρομικός τομέας δεν είναι κάποιος πολύ επικερδής τομέας, ιδιαίτερα στην Ελλάδα όπου το πολύ φτωχό σιδηροδρομικό δίκτυο έχει ιστορία πολλών δεκαετιών. Τα κίνητρα επομένως για ιδιωτικές επενδύσεις ήταν ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα, γι’ αυτό και η πώληση των σιδηροδρόμων στην ιταλική (βασικά κρατική) εταιρεία πριν μερικά χρόνια εξασφαλίστηκε χάρη στους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς όρους που προσφέρθηκαν σε αυτή και το κυριότερο γιατί την ιδιωτικοποίηση την επέβαλλε η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού ο στόχος βέβαια της ίδρυσης της ΕΕ δεν είναι φυσικά να βελτιωθεί το οικονομικό επίπεδο των Ευρωπαϊκών λαών, αλλά, αντίθετα, των ευρωπαϊκών μονοπωλίων σε σχέση με τα άλλα μονοπώλια, μέσα στην Υπερεθνική Ελίτ που σήμερα διαφεντεύει την οικουμένη. Δεν είναι άλλωστε περίεργο ότι ένα από τα καλύτερα σιδηροδρομικά συστήματα της Ευρώπης, το βρετανικό, ουσιαστικά καταστράφηκε από τις ιδιωτικοποιήσεις της Θάτσερ και των διαδόχων της και τώρα πολλοί, όχι μόνον εργάτες αλλά και επιβάτες, ζητούν την επαν-εθνικοποίησή τους.
Γιατί το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο;
Η απάντηση γίνεται φανερή από το γεγονός ότι ήδη υπήρχε η τεχνολογική υποδομή, σχεδόν από δύο δεκαετίες πριν, αλλά από «ελληνική ανοργανωσιά» και, κυρίως, την απροθυμία να ξοδευτούν τα απαιτούμενα επιπρόσθετα κονδύλια, δεν είχε στηθεί ο απαιτούμενος ηλεκτρονικός εξοπλισμός.
Αυτό σημαίνει ότι στο εδώλιο με βαρύτατες κακουργηματικές ποινές δεν θα έπρεπε να καθίσουν οι «τελευταίοι τροχοί της αμάξης» (σταθμάρχες κ.α.) αλλά οι πραγματικοί πρωταίτιοι. Δηλαδή, εφόσον μιλάμε για συστημικά εγκλήματα ενάντια στο λαό, θα έπρεπε στο εδώλιο να καθόντουσαν τα υπεύθυνα μέλη των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, και έμμεσα, οι ίδιες οι αντίστοιχες Κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό σημαίνει βέβαια ότι παρόμοιο έγκλημα τιμωρείται, όπως όλα τα συστημικά εγκλήματα, μόνο με την αλλαγή του αντίστοιχου συστήματος:
Α) είτε, μαξιμαλιστικά, του ευρέος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος, μέσω μια επαναστατικής (συστημικής) αλλαγής, εφόσον βέβαια υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την κοινωνικοποίηση της Οικονομίας μέσω π.χ. ενός συστήματος Περιεκτικής Δημοκρατίας, σαν αυτό που έχω προτείνει ήδη από την δεκαετία του 1990 (βλ. βιβλίο Περιεκτική Δημοκρατία -10 Χρόνια μετά)
Β) είτε, μινιμαλιστικά, του στενού σιδηροδρομικού συστήματος, μέσω της κοινωνικοποίησης (όχι απλώς κρατικοποίησης) των σιδηροδρόμων και της απόδοσης της λειτουργίας τους στους ίδιους τους εργαζομένους γενικά, και σε αυτούς που εργάζονται στους σιδηροδρόμους ειδικότερα.
Απόκειται στον Ελληνικό λαό να πάρει την κρίσιμη αυτή απόφαση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου