Χθές, Σάββατο βράδυ, είχαμε καλέσει μια Ιταλίδα φίλη στο σπίτι. Μοιραία, η συζήτηση γύρισε στον Ρέντσι και την κατάσταση στη γειτονική χώρα που είναι σε κρίση όπως και η δική μας. Δύο πράγματα της έκαναν εντύπωση από τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων. Επώνυμες και παγκόσμια γνωστές ιταλικές επιχειρήσεις, η μια μετά την άλλη, πουλιούνται σε ξένους. Τελευταίο παράδειγμα η Peroni που πουλήθηκε σε εναν ινδικό όμιλο. Οι Ιταλοί νιώθουν την πώληση των επιχειρήσεών τους, ιδιαίτερα των παραδοσιακών, σαν απώλεια της εθνικής τους ταυτότητας. Η άλλη ιστορία αφορά το γιο της, που γεννήθηκε, μεγάλωσε και σπούδασε στην Ελλάδα και εμφανίσθηκε στο CERN της Γενεύης για να διεκδικήσει μια θέση εργασίας μηχανικού, με 5ατές
συμβόλαιο. Οι θέσεις στο CERN έχουν 5ετή διάρκεια, που λήγει ακόμα και αν εκείνος ή εκείνη που την κατέχουν υπηρετούν περισσότερα χρόνια στο ευρωπαικό ερευνητικό κέντρο. Τη συγκεκριμένη θέση την κατείχε ένας μηχανικός που υπηρετούσε 8 χρόνια στο CERN, το 5ετές συμβόλαιό του έληξε και τώρα το κέντρο ήθελε να δει αν υπάρχουν καλύτεροί του στην αγορά εργασίας. Προκήρυξε τη θέση του, για την οποία ηταν και εκείνος υποψήφιος. Ο γιος της φίλης μας ήταν «εξωτερικός» υποψήφιος, διεκδικούσε τη θέση του εργαζόμενου που κάθε 5 χρόνια κρίνεται. Διότι αυτά που κάποτε έμαθε στο πανεπιστήμιο δεν είναι αρκετά, πρέπει συνέχεια να δοκιμάζεται καθώς καινούργια γνώση προστίθεται. Οι δύο ιστορίες της Ιταλίδας φίλης είναι οι δύο όψεις της Ευρώπης, η μία που υποχωρεί μπροστά στην Ασία με την πώληση παραδοσιακών επιχειρήσεων και η άλλη που έχει μετατρέψει σε καθημερινή διοικητική πρακτική μια διαδικασία αξιολόγησης (άγνωστη στην Ελλάδα).
Η Ευρώπη για να επιβιώσει πρέπει να γίνει μια ήπειρος-μουσείο, με καλές συντάξεις για τους απόμαχους της παραγωγής και επιδόματα ανεργίας -ούτε αυτά δεν μπορεί να πληρώσει πιά -για τους νέους ανθρώπους. Με μικροσκοπικά κράτη που μένουν αγκυλωμένα στα εθνικά τους σύνορα, αρνούμενα να μεταφέρουν εξουσίες στο κέντρο, διευρύνοντας το δημοκρατικό έλεγχο αποφάσεων που παίρνονται πίσω απο κλειστές πόρτες από τις πιο ισχυρές χώρες. Όλοι μιλούν για την Ευρώπη με δέος μπροστά στις κάλπες του Μαΐου αλλά δεν μας λένε καθαρά για ποια Ευρώπη. Γιατί γι' αυτήν που υπάρχει σήμερα κανείς δεν πετάει τη σκούφια του.
http://www.protagon.gr/
συμβόλαιο. Οι θέσεις στο CERN έχουν 5ετή διάρκεια, που λήγει ακόμα και αν εκείνος ή εκείνη που την κατέχουν υπηρετούν περισσότερα χρόνια στο ευρωπαικό ερευνητικό κέντρο. Τη συγκεκριμένη θέση την κατείχε ένας μηχανικός που υπηρετούσε 8 χρόνια στο CERN, το 5ετές συμβόλαιό του έληξε και τώρα το κέντρο ήθελε να δει αν υπάρχουν καλύτεροί του στην αγορά εργασίας. Προκήρυξε τη θέση του, για την οποία ηταν και εκείνος υποψήφιος. Ο γιος της φίλης μας ήταν «εξωτερικός» υποψήφιος, διεκδικούσε τη θέση του εργαζόμενου που κάθε 5 χρόνια κρίνεται. Διότι αυτά που κάποτε έμαθε στο πανεπιστήμιο δεν είναι αρκετά, πρέπει συνέχεια να δοκιμάζεται καθώς καινούργια γνώση προστίθεται. Οι δύο ιστορίες της Ιταλίδας φίλης είναι οι δύο όψεις της Ευρώπης, η μία που υποχωρεί μπροστά στην Ασία με την πώληση παραδοσιακών επιχειρήσεων και η άλλη που έχει μετατρέψει σε καθημερινή διοικητική πρακτική μια διαδικασία αξιολόγησης (άγνωστη στην Ελλάδα).
Η Ευρώπη για να επιβιώσει πρέπει να γίνει μια ήπειρος-μουσείο, με καλές συντάξεις για τους απόμαχους της παραγωγής και επιδόματα ανεργίας -ούτε αυτά δεν μπορεί να πληρώσει πιά -για τους νέους ανθρώπους. Με μικροσκοπικά κράτη που μένουν αγκυλωμένα στα εθνικά τους σύνορα, αρνούμενα να μεταφέρουν εξουσίες στο κέντρο, διευρύνοντας το δημοκρατικό έλεγχο αποφάσεων που παίρνονται πίσω απο κλειστές πόρτες από τις πιο ισχυρές χώρες. Όλοι μιλούν για την Ευρώπη με δέος μπροστά στις κάλπες του Μαΐου αλλά δεν μας λένε καθαρά για ποια Ευρώπη. Γιατί γι' αυτήν που υπάρχει σήμερα κανείς δεν πετάει τη σκούφια του.
http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου