Του Πάσχου Λαζαρίδη
Η ανάρτηση μέλους του ΣΥΡΙΖΑ που μετρά τους νεκρούς περιμένοντας να «ισοφαριστούν» οι απώλειες από το Μάτι για να αρχίσει να αποκαλεί «δολοφόνο» τον Μητσοτάκη, είναι τοξική και λερώνει. Ας μην μας διαφεύγει όμως ότι η πολιτική που πατά στον αριθμό των πτωμάτων, ούτε ξένη είναι, ούτε πρωτόγνωρη, για όσους δεν ιεραρχούν ως πρώτη πολιτική προτεραιότητα τον άνθρωπο και τη ζωή, και όχι τα κέρδη και τα μνημόνια. Και αυτό αφορά και τις δύο πλευρές. Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ επισήμως αποστασιοποιήθηκε, με την επίσημη γραμμή του κόμματος μέσα από τις τοποθετήσεις
Τσίπρα και Ξανθού να αναδύουν άρωμα συναίνεσης, η τοξικότητα τέτοιων τοποθετήσεων είναι μαζικό φαινόμενο. Η αντιπολίτευση περιμένει από την κυβέρνηση να αποτύχει. Και το ανάποδο. Δεν αφορά φυσικά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντίστοιχες τοξικές τοποθετήσεις υπήρχαν από οπαδούς και μέλη της ΝΔ στο Μάτι. Συμψηφισμοί και συγκρίσεις ήταν τόσο διαδεδομένοι ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ που δημοσιογράφοι μετρούσαν φέρετρο το φέρετρο, για να πανηγυρίσουν την «νίκη» των δικών τους ή την «ήττα» των αντιπάλων.
Ποια αξία νομιμοποιεί το να χαίρεσαι από τον θάνατο; Και μάλιστα από τον θάνατο απλών άγνωστων συνανθρώπων σου, όχι εχθρών, τυράννων ή βασανιστών;
Δεν είναι μόνο ο τυφλός κομματισμός ή η προσδοκία κομματικών κερδών πάνω σε ερείπια και τάφους. Είναι και η αίσθηση ότι σε μια κοινωνία που πολιτικά υποτάσσεται χωρίς δεύτερη κουβέντα στις ορέξεις της αγοράς, η πολιτική στράτευση, σε τελική ανάλυση, δεν αφορά την υπεράσπιση κάποιων ιδεών, αλλά την εναλλαγή ενός πολιτικού δυναμικού σε θέσεις εξουσίας. Πράγματι, αν λίγο ή πολύ, όσοι κυβέρνησαν ακολούθησαν παρόμοια πολιτική, σε τι να διαφοροποιηθούν από τον εχθρό, αν όχι στην θλιβερή καταμέτρηση απωλειών;
Πολιτική πάνω σε πτώματα δεν κάνουν μόνο οι θλιβεροί της αντιπολίτευσης που μετρούν τους νεκρούς περιμένοντας «ισοφάριση». Κάνουν και οι θλιβεροί της κυβέρνησης που βρήκαν ώρα να «κεφαλαιοποιήσουν» την υπεροχή Μητσοτάκη, θεωρώντας ότι τα ανθρώπινα κέρδη από τις χαμηλές απώλειες πρέπει να γίνουν πολιτικά κέρδη για την παράταξή τους. Βγήκαν λοιπόν συντεταγμένα και με άνωθεν σχεδιασμό, (ας μην γελιόμαστε για την ομοβροντία δημοσιευμάτων), να ρίξουν την ιδέα για πρόωρες εκλογές. Στο σενάριο της καλής εξέλιξης της επιδημίας, οι πρόωρες εκλογές προφανώς θα τελειώσουν τον Τσίπρα.
Το επιχείρημα είναι εξίσου χυδαίο, με αυτό των πωρωμένων οπαδών εκατέρωθεν: Αφού το δημοσκοπικό προβάδισμα εκτοξεύεται όσο ο αριθμός των νεκρών παραμένει χαμηλός, ας χρησιμοποιήσουμε την πανδημία προς κομματικό όφελος. Θανατοπολιτική από την ανάποδη, σε μια συγκυρία μάλιστα που ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί η υγειονομική μάχη στον κόσμο και στη χώρα, τουλάχιστον στη δεύτερή της φάση, μετά το φθινόπωρο. Που δεν έχει ίχνος της τόσο διαφημιζόμενης εθνικά υπεύθυνης, ωφέλιμης, ενωτικής, εμπνευσμένης, αποφασιστικής, θαρραλέας, σοφής, μελετημένης, περίπου θεϊκής ηγεσίας που αποδίδεται στον Μητσοτάκη από τα αδέκαστα ΜΜΕ.
Η παράταξη Μητσοτάκη, ευνοούμενη εμμέσως από την μέχρι τώρα (και μακάρι και στο μέλλον) θετική εξέλιξη της πανδημίας στη χώρα, σκέφτεται να το εξαργυρώσει μικροκομματικά. Η παράταξη Τσίπρα, απεύχεται τη συγκεκριμένη εξαργύρωση, ενώ οι πελταστές της, είτε αναμένουν η επιδημία να ξεφύγει, είτε προσδοκούν γραμμή άμυνας στην κατακραυγή από το πρωτοφανές εργασιακό και οικονομικό σφαγείο που θα ακολουθήσει.
Πόσο όμοιοι είναι στα αλήθεια οι επίσημοι κομματικοί σχεδιασμοί και οι καθωσπρέπει υπολογισμοί, με τις ασχήμιες των οπαδών τους!
Και πόσο διαφορετική είναι η πολιτική που βάζει σε πρώτη θέση, ανεξαρτήτως σκοπιμοτήτων, προσωρινών ή απώτερων κερδών και συσχετισμών, την κοινωνία, τον άνθρωπο, τη Δημόσια Υγεία.
Γιατί η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν είναι μέσα στις νοσηρές αντεγκλήσεις του διαδικτύου με το τοξικό και σάπιο κλίμα των κομματικών αψιμαχιών. Η διαχωριστική γραμμή ορίζεται από την πολιτική που θεωρεί ότι για να σωθούν οι ανθρώπινες ζωές, χρειάζεται πρόληψη (άρα κλείσιμο της αγοράς και περιοριστικά μέτρα), αλλά και αντιμετώπιση (άρα στήριξη του ΕΣΥ). Και ζητά να λογαριαστεί με την διακομματική πολιτική που αποδυνάμωσε απελπιστικά το δημόσιο σύστημα υγείας. Γιατί μόνο ο θάνατος αυτής της πολιτικής μπορεί να εξασφαλίσει την ζωή και την υγεία της κοινωνίας. Στόχος πολύ σημαντικότερος από το ονοματεπώνυμο του ενοίκου του Μαξίμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου