Ο καπιταλισμός έφτασε στα όριά του

 «…Προσπαθεί να επιβιώσει καταστρέφοντας για να μπορεί να ξαναχτίσει όσα καταστρέφει για να αποφύγει τον θάνατό του».​

«Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής μπήκε από τον προπερασμένο αιώνα στη φάση της γρήγορης παρακμής του και προσπαθεί να επιβιώσει καταστρέφοντας για να μπορεί να ξαναχτίσει όσα καταστρέφει για να αποφύγει τον θάνατό του.

Γι’ αυτό δεν είναι λογικό να μιλάμε για καπιταλιστική ανάπτυξη και πολύ περισσότερο δεν είναι λογικό να περιμένουμε κάποια ανάπτυξη. Φρόνιμο και λογικό είναι να κατανοήσουμε ότι οι σύγχρονες επιστήμες και η αντίστοιχη τεχνολογία πρέπει να αποσπαστούν από το κεφάλαιο και να τεθούν υπό τον έλεγχο της αμεσοδημοκρατικά οργανωμένης κοινωνίας για να υπηρετήσουν τον άνθρωπο, την ίδια την κοινωνία, την ανθρωπότητα και τον ανθρώπινο πολιτισμό».

Ο συγγραφέας και οικονομολόγος Κώστας Λάμπος, μέσα σε λίγες λέξεις δίνει το στίγμα της θεώρησής του για τα «πράγματα», αλλά και τη διέξοδο από τα αδιέξοδα της παγκοσμιοποίησης…

Ο Κώστας Λάμπος, σπούδασε εργαζόμενος πάντα, όπως μας είπε, Οικονομικές Επιστήμες στη Ζυρίχη,

στην Αθήνα και στο Βερολίνο και τον Φεβρουάριο 1981 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Σχολής Οικονομικών Επιστημών του FREIE UNIVERSITÄT BERLIN.

Δίδαξε Ιστορία Οικονομικών Θεωριών και Οικονομική Ιστορία της Ευρώπης, στην ΑΒΣΘ, (Πανεπιστήμιο Μακεδονίας), κράτος και αναπτυξιακή εμπειρία της Ελλάδας και Τεχνολογία και Εργασιακές σχέσεις, στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Οικονομικό Προγραμματισμό και Συνεταιριστική Οικονομία στο ΤΕΙ Αθήνας. Έχει γράψει αρκετά βιβλία, και έχει δημοσιεύσει μελέτες και άρθρα, στα ελληνικά και σε αρκετές ξένες γλώσσες. Σήμερα μιλάει στην «Ελευθερία».

*

Συνέντευξη στη Γεωργία Κωστακοπούλου

* Πού οδηγείται κατά τη γνώμη σας η Ευρώπη με τις πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται; Είναι δεδομένη η συνοχή της;

- Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται, με κάποιες διαφοροποιήσεις από χώρα σε χώρα και ανάλογα με τη θέση της κάθε χώρας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, αποτελούν την αναπόφευκτη απόληξη του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ενός συστήματος που στηρίζεται στην εξουσία των λίγων πάνω στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα συνολικά. Αυτό σημαίνει ότι οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε ότι δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από τις πολιτικές λιτότητας αν δεν απαλλαγούμε από τον καπιταλισμό. Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου είναι που οδηγεί όλο και πιο βαθιά την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα της φτωχοποίησης, της ανεργίας, των σχεδιασμένων για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης τοπικών και περιφερειακών, πιθανότατα και νέων παγκόσμιων πολεμικών συγκρούσεων, της βίαιης προσφυγοποίησης και της καταστροφής της Βιόσφαιρας. Και επειδή στην κορυφή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής με στρατηγικό στόχο την παγκόσμια ηγεμονία τους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σημερινή Ευρώπη, με την ηγεσία που διαθέτει, δεν πάει προς ένα καλύτερο για τους λαούς της μέλλον, αλλά την πάνε οι επιλογές των ΗΠΑ. Και είναι πια ολοφάνερο ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν την πλήρη υποταγή και δορυφοροποίηση της Ευρώπης για να τη χρησιμοποιήσουν ως προπύργιο για την αναγκαία σύγκρουσή τους με την Ρωσία και στη συνέχεια με την Κίνα με λάφυρο την Ευρασία, την παγκόσμια ενεργειακή τράπεζα, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για την παγκόσμια ηγεμονία του αμερικανισμού.

Στο πλαίσιο αυτής της πορείας η συνοχή της Ευρώπης, ως Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωζώνη απειλείται με μια επιστροφή της στον καταστροφικό εθνικισμό του 19ου και του 20ού αιώνα των εμφύλιων συγκρούσεων μεταξύ ευρωπαϊκών κρατών και λαών. Αυτή η καταστροφική πορεία μπορεί και πρέπει να σταματήσει:

1. με την απεξάρτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής,

2. με την απογερμανοποίηση της Ευρώπης

3. με την αποκαπιταλιστικοποίηση των οικονομικών και των κοινωνικών θεσμών και δομών της και την αντικατάστασή τους από θεσμούς και δομές ήπιας και κοινωνικά ελεγχόμενης οικονομίας, και τέλος

4. με την ανάδειξη των δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού σε υποκείμενο της ιστορίας, εξέλιξη που θα καταστήσει και πάλι την Ευρώπη παράδειγμα προς μίμηση και ελπίδα ολόκληρης της εργαζόμενης ανθρωπότητας στον αγώνα της για κοινωνική ισότητα και για έναν καλύτερο ουμανιστικό, αμεσοδημοκρατικό και ειρηνικό κόσμο.

Οτιδήποτε άλλο θα είναι μια ακόμα ήττα του ευρωπαϊκού και του ανθρώπινου πολιτισμού».

* Και η Ελλάδα; Ποια η θέση της σε όλο αυτό το γίγνεσθαι;

- Από όσα προηγήθηκαν γίνεται φανερό ότι η πορεία της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με την πορεία της Ευρώπης, αλλά όχι της σημερινής Ευρώπης υπό την ηγεσία του νεογερμανισμού και του συντηρητικού Διευθυντηρίου που είναι όργανο των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Χρειαζόμαστε, όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, αλλά και ολόκληρη η εργαζόμενη ανθρωπότητα μια άλλη προοδευτική, αντικαπιταλιστική, αντιηγεμονική Ευρώπη που θα εμποδίσει την καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και θα ματαιώσει τα σχέδια των ΗΠΑ για την παγκόσμια ηγεμονία τους.

Αλλά αυτή η άλλη Ευρώπη δεν μπορεί να είναι έργο κανενός μεσσία, καμιάς πρωτοπορίας, κανενός πολιτικού κόμματος και κανενός ηγέτη-σωτήρα, αλλά έργο των αυτενεργών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού και σε τελική ανάλυση έργο του καθενός μας που θα σκέπτεται στη βάση ενός Ευρωπαϊκού Οράματος πυρήνας του οποίου θα είναι η διαχρονική αξία σύμφωνα με την ποία «μέτρο όλων των πραγμάτων είναι ο άνθρωπος» και όχι τα κέρδη των λίγων και θα ενεργεί στη βάση της αλήθειας των αιώνων και των λαών σύμφωνα με την οποία η κοινωνική ισότητα και η ελευθερία δεν χαρίζονται αλλά με αγώνες κατακτώνται. Η Ελλάδα με τον πολιτισμό της και με τους αγώνες της χάρισε στον κόσμο αυτή τη Γνώση-Δύναμη και αυτές τις αξίες που μπορούν και σήμερα να αναμετρηθούν με τη σκοταδιστική θεοκρατία και την καπιταλιστική βαρβαρότητα, για μια ανθρωποκεντρική κοινωνία και για μια ειρηνική ανθρωπότητα. Μόνο που αυτές τις αξίες οφείλει και η πνευματική ηγεσία, αντί να σιτίζεται στο πρυτανείο της εκάστοτε εξουσίας, να τις μεταλαμπαδεύει και η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση, αντί να γονατίζει για να σώσει τα οφίτσια της δοτής εξουσίας της, να τις μεταφέρει και να τις παλεύει όχι μόνο στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στα ζωντανά οργανωτικά κύτταρα των ευρωπαϊκών δυνάμεων της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού.

kostas lampos