Η οικονομία της πολιτικής κυριαρχίας

Του Χρήστου Μιάμη

Στην επικείμενη σύνοδο του Eurogroup στην Μπρατισλάβα το βασικό διακύβευμα δεν είναι φυσικά η υποδόση των 2,8 δισ. Ευρώ για την Ελλάδα. Καθώς ο Τσίπρας κάποια στιγμή θα κάνει ότι επιτάσσουν οι δανειστές και θα πάρει τα χρήματα για να χει πορεύεται. Το βασικό και κυρίαρχο επίδικο είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού που θα προσιδιάζει στο ΔΝΤ τόσο σε επίπεδο μορφολογικό όσο και σε επίπεδο αρμοδιοτήτων, και θα λειτουργήσει ως μέσο επιβολής ενός θεσμοποιημένου οικονομικού μοντέλου διαρκούς καπιταλιστικής λιτότητας, κοινό για όλες τις χώρες.

Αυτός ο μηχανισμός δημοσιονομικής σταθερότητας λοιπόν, θα έχει μια διττή λειτουργία :

• Καταρχήν θα λειτουργεί ως θεματοφύλακας της δημοσιονομικής πειθαρχίας των χωρών
  της Ευρωζώνης αλλά και της Ευρώπης, καθώς αυτή, – η δημοσιονομική πειθαρχία- θα αποτελεί απαράβατο όρο για την παροχή οποιασδήποτε οικονομικής βοήθειας από αυτόν τον μηχανισμό.
• Επιπρόσθετα θα έχει χαρακτήρα κυματοθραύστη, για την αντιμετώπιση εξωτερικών οικονομικών πιέσεων που θα μπορούσαν δυνητικά να απειλήσουν την εσωτερική συνοχή τόσο της ΕΕ όσο και ειδικότερα της ΟΝΕ.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για την επιβολή ενός καπιταλιστικού μοντέλου πολιτικής και οικονομικής πειθαρχίας, απόρροια των εκρηκτικών αντιθέσεων που αναφύονται εντός της ΕΕ και οι οποίες επιχειρείται να υπερκεραστούν υπό το καθεστώς μια ολιστικής οικονομικής και πολιτικής ηγεμονίας όπου την πρωτοκαθεδρία θα έχει Γερμανία, η οποία εξάλλου, βρίσκεται σε μια διαρκής διαδικασία μετατροπής της οικονομικής της κυριαρχίας, σε πολιτική, όχι μόνο σε ευρωπαϊκό αλλά και διεθνές επίπεδο.

Επιπρόσθετα το βασικό εγχείρημα έγκειται, στην επιβολή ενός μονολιθικού μοντέλου καπιταλιστικής ολοκλήρωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι χώρες αδύναμοι κρίκοι, όπως είναι οι χώρες του Νότου, με προεξάρχουσα την Ελλάδα, να μετατραπούν με γοργούς ρυθμούς σε αχανή καπιταλιστικά γκέτο που θα παράγουν αφειδώς εξαθλιωμένες εργατικές μάζες, που θα χαρακτηρίζονται από δύο βασικά στοιχεία :

• Από υψηλό βαθμό εξειδίκευσης τουλάχιστον στην πλειονότητά τους, ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις διαρκώς μεταβαλλόμενες ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής
• Από χαμηλό βαθμό πολιτικής και συνδικαλιστικής συνείδησης, με μόνη ταυτότητα αυτή, του μοναχικού περιπλανώμενου εργάτη στις φωταγωγημένες λεωφόρους της καπιταλιστικής οικονομίας

Η βασική αιτία όλων αυτών, δεν είναι η παράλογη εμμονή κάποιων παρανοϊκών νεοφιλελεύθερων εγκεφάλων, σε ένα υπόδειγμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Δεν πρόκειται δηλαδή για μια θεωρητική διαμάχη μεταξύ των θιασωτών του νεοφιλελευθερισμού και των οπαδών ενός ήπιου σοσιαλδημοκρατικού οικονομικού μοντέλου. Η κυρίαρχη αιτία είναι πραγματική, έκδηλα υλική, και αφορά στην εκκωφαντική ανικανότητα του καπιταλιστικού καθεστώτος σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, να προτάξει και να πραγματώσει ένα μοντέλο διαρκής ανάπτυξης που να μην εκβάλει συνεχώς σε κρισιακά επεισόδια που θέτουν σε κίνδυνο την καπιταλιστική κυριαρχία σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα δηλαδή, το καπιταλιστικό καθεστώς ακριβώς επειδή αναμετράται με τις παθογένειες της ίδιας του της κίνησης, οδηγείται στην δρομολόγηση και πραγμάτωση ενός προληπτικού και ταυτόχρονα κατασταλτικού πολιτικού και οικονομικού μοντέλου,που δεν έχει ως στόχο να αντιμετωπίσει τα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, αλλά μόνο να αποτρέψει το ενδεχόμενο αμφισβήτησης της καπιταλιστικής κυριαρχίας, που λόγω αυτών των προβλημάτων βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπη, με μια δυνητική διασάλευση της κανονικότητας που την συνέχει.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά το θέατρο του νέου κανιβαλικού κόσμου που αναδύεται από κάθε πόρο του καπιταλιστικού καθεστώτος, που είναι τόσο παλαιός, που μοιάζει σε ακόμη πιο δυσμενέστερη μορφή σε ακραία μεσαιωνικός, ακριβώς γιατί είναι βαθιά και ακραία καπιταλιστικός. Ακριβώς για αυτό, το καπιταλιστικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα οχυρώνεται -πολιτικά και οικονομικά- ώστε οι αποσυνάγωγοι της καπιταλιστικής κανονικότητας πότε να μην πλησιάσουν τις πύλες της κυριαρχίας.

Οι καπιταλιστικές ελίτ προσπαθούν να γράψουν την κίβδηλη ιστορία της ανθρωπότητας μέσα σε κλειστές αίθουσες συνεδριάσεων. Ακριβώς γιατί θέλουν να αποτρέψουν η ιστορία να γραφτεί, από αυτούς που πραγματικά, είναι η ιστορία.

Λησμονούν, πως σχεδόν πάντα, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή !

 https://eleutheriellada.wordpress.com/