Ο Αντώνης Σαμαράς σαν… αντι-Μιχαλολιάκος;

Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός

Υπάρχει μια διάσταση στις κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που δεν έχει αξιολογηθεί όσο της αξίζει. Συνδέεται με ένα από τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων που δεν είναι προς το συμφέρον κανενός εκ των υπαρχόντων συστημικών κομμάτων να αναδείξει: ότι διαμορφώνεται πολιτικό κενό στα δεξιά της ΝΔ αλλά και στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Στο άρθρο αυτό θα μας απασχολήσει το πολιτικό κενό στα δεξιά της ΝΔ και το μέλλον των «υπόκωφων» διεργασιών για να καλυφθεί.

Το πολιτικό αυτό κενό διαμορφώνεται αντικειμενικά για δύο λόγους:

Πρώτο, από τη στρατηγική επιλογή της ηγεσίας Μητσοτάκη για στροφή προς το

φιλελεύθερο κέντρο. Μια τέτοια στροφή είναι εντελώς συμβατή με την πολιτική προϊστορία της οικογένειας Μητσοτάκη, αλλά και υποχρεωτική για να υπηρετηθεί ο στόχος του διεμβολισμού του κέντρου σαν απάντηση στις προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ να επεκτείνει προς τα εκεί την επιρροή του.

Δεύτερο, από τη σταδιακή διαμόρφωση σε ένα τμήμα του εκλογικού σώματος χαρακτηριστικών και «ροπών» κοινωνικής άκρας ή «λαϊκής» δεξιάς που είναι πιο κοντά σε μια πολιτική κουλτούρα η οποία εμπνέεται από ξενοφοβικά ανακλαστικά και επενδύει «στην ασφάλεια, το νόμο και την τάξη». Το Ωραιόκαστρο, η Χίος και η όρια της Λέσβου ήταν τα συγκεκριμένα αποκαλυπτήρια ενός «ρεύματος» με τέτοια χαρακτηριστικά.

Το φαινόμενο δεν είναι καθαρά ελληνικό. Μια άκρα δεξιά με τέτοια χαρακτηριστικά διαμορφώνεται σε όλη την Ευρώπη. Στις χώρες του Βίσεγκραντ είναι ηγεμονική, στην Αυστρία διεκδικεί την καγκελαρία στις επαναληπτικές εκλογές της 2ας Οκτωβρίου, στη Γαλλία είναι πρώτη πολιτική δύναμη, στη Γερμανία έχει εντυπωσιακή άνοδο (AfD) και απειλεί ευθέως την κυριαρχία της Μέρκελ.

Το πρόβλημα με την ελληνική εκδοχή του «φαινομένου» είναι ότι στην Ελλάδα το χώρο αυτό διεκδικεί να εκφράζει προνομιακά η Χρυσή Αυγή. Παρότι πολιτικά απαξιωμένη, οργανωτικά αποδυναμωμένη και χωρίς δυναμική, είναι η πιο «κοντινή» πολιτική δύναμη στα χαρακτηριστικά αυτού του κοινωνικού ρεύματος που ψάχνει πολιτική εκπροσώπηση. Το να εκφραστεί πολιτικά από τη Χρυσή Αυγή στις επόμενες εκλογές, θα ήταν ένα συστημικό πρόβλημα, καθώς θα εγκαινίαζε ένα δεύτερο κύκλο πολιτικής δυναμικής για τη Χρυσή Αυγή. Η οποία, ας σημειώσουμε, διαφέρει από όλες τις πολιτικές εκπροσωπήσεις αυτού του «χώρου» στην Ευρώπη κατά το ότι δεν είναι απλώς ακροδεξιό, αλλά ναζιστικό κόμμα – το μοναδικό «καθαρόαιμο» ναζιστικό κόμμα σε κοινοβούλιο χώρας-μέλους. Το να καλυφθεί λοιπόν αυτό το πολιτικό κενό, είναι και συστημική προτεραιότητα…

Από δω και πέρα αρχίζει το καθαυτό πολιτικό στόρυ, που έχει δύο πλευρές:

Από τη μια, ποιος μπορεί να καλύψει αυτό το πολιτικό κενό; Και από την άλλη, τι θα συμβεί αν η αποτελεσματική κάλυψή του αφαιρέσει ένα κρίσιμο ποσοστό από τη ΝΔ;

Όσον αφορά το πρώτο ερώτημα, είναι φανερό ότι οι Καρατζαφέρης, Μπαλτάκος και Φαήλος Κρανιδιώτης δεν έχουν το «ειδικό βάρος» για να το καταφέρουν – δεν μπορούν καν να ενωθούν για να το διεκδικήσουν πιο αξιόπιστα. Κενό στα δεξιά, σημαίνει ότι δεν έχει εμφανιστεί μέχρι τώρα η αξιόπιστη πολιτική του έκφραση. Στο σημείο αυτό, εμφανίζεται η… υποψηφιότητα του Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος βέβαια, τουλάχιστον «κατά φύση», είναι πιο κοντά σε μια ριζοσπαστική λαϊκή δεξιά τύπου Νικολά Σαρκοζί, παρά σε μια ακροδεξιά τύπου AfD, αλλά υπάρχουν πολλά περιθώρια να «παίξει» κανείς με τις πολιτικές εμφάσεις και αποχρώσεις…

Η υποψηφιότητα Σαμαρά δεν είναι θεωρητική, αλλά πραγματικό ενδεχόμενο. Οι πληροφορίες μας λένε ότι ποτέ δεν παραιτήθηκε από το στόχο μιας επανόδου, μιας «ρεβάνς» στην «άδικη», όπως ο ίδιος θεωρεί, ανατροπή του από την ηγεσία της ΝΔ. Ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις, έχει εντοπίσει το πολιτικό κενό στα δεξιά και ετοιμάζεται να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που θα του προσφέρει η συγκυρία – ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ότι έχει καλές σχέσεις όχι μόνο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη αλλά και με την οικογένεια Μητσοτάκη…

Στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία λένε ότι πρώην «δικοί του άνθρωποι» με τους οποίους εξακολουθεί να έχει καλές σχέσεις, εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό ρόλο. Όπως, για παράδειγμα, ο εισαγγελέας κ. Ισίδωρος Ντογιάκος. Μεταξύ άλλων, η πλευρά ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η πλευρά Μαρινάκη «ψιθυρίζουν δυνατά» ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν που έστησε συστηματικά μέσω του κ. Ντογιάκου τη «σκευωρία» κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη…

Ο Αντώνης Σαμαράς όμως διεκδικεί και μια άλλη πολιτική προίκα»: ότι ήταν αυτός που κατάφερε το πιο αποφασιστικό πολιτικό πλήγμα στη Χρυσή Αυγή, με τη φυλάκιση και την παραπομπή της ηγεσίας της σε δίκη επί πρωθυπουργίας του. Είναι λοιπόν κατάλληλος για να της φράξει για δεύτερη φορά το δρόμο…

Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν η διπλή πολιτική υπεραξία που επικαλείται (ότι μόνο αυτός μπορεί να καλύψει αξιόπιστα το πολιτικό κενό στα δεξιά και να φράξει για δεύτερη φορά το δρόμο στη Χ.Α.) θα είναι αρκετή για να του εξασφαλίσει πολιτικά και καθεστωτικά στηρίγματα που θα τον κάνουν να νιώσει ασφαλής και να κάνει το «τόλμημα». Εξάλλου, πολλά θα εξαρτηθούν από την ίδια την πορεία των πολιτικών εξελίξεων και κυρίως το «ρυθμό» και την ταχύτητά τους.

Σε κάθε περίπτωση όμως, το πολιτικό κενό στα δεξιά της ΝΔ είναι ένα «ανοιχτό» πολιτικό ερώτημα…

http://www.rizopoulospost.com/