Οι «κόκκινες γραμμές» του Κυριάκου

Η αλήθεια είναι πως, όσο κι αν ο ίδιος δεν το παραδέχεται επ’ ουδενί, το πλαίσιο που παρουσίασε όσον αφορά στην οικονομική πολιτική είχε σαφείς αναλογίες με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, ιδιαίτερα στο σκέλος της δραστικής μείωσης των πρωτογενών πλεονασμάτων αλλά και σε εκείνο των πολυπόθητων φοροαπαλλαγών. Άλλωστε, κι ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ, ως πιο ρεαλιστής (ή «απαλλαγμένος από αυταπάτες» σύμφωνα με μια άλλη ορολογία), γνωρίζει καλά πως πολύ δύσκολα θα γίνουν οι εν λόγω αλλαγές αποδεκτές,

όσο «πιο αξιόπιστος από τον Αλέξη Τσίπρα»  κι αν αυτοπαρουσιάζεται.

Την ίδια στιγμή πάντως, ο κύριος Μητσοτάκης δεν έχασε την ευκαιρία να βάλει τις δικές του «κόκκινες γραμμές». Κι αυτές βέβαια προφανώς δεν αφορούσαν τους δανειστές, αλλά την ίδια την κοινωνία. Ούτε είχαν φυσικά να κάνουν στην πραγματικότητα με την δημιουργία ενός μικρότερου, λειτουργικού δημόσιου τομέα. Όλα αυτά αναμένεται να ξεχαστούν την επαύριο κιόλας τυχόν ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ. Άλλωστε, είναι ηλίου φαεινότερο πως η στοχοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται αποκλειστικά και μόνο για εκλογική κατανάλωση, επενδύοντας συνειδητά σε ένα κλίμα ανθρωποφαγίας που δείχνει να έχει καλλιεργηθεί σε κάποια τμήματα της κοινωνίας.

Αντιθέτως, ήταν σαφής ως προς τις προθέσεις του σε ό,τι αφορά τον ιδιωτικό τομέα, τις οποίες επιχείρησε να καλύψει πίσω από πομπώδεις εκφράσεις, όπως «επενδυτική έκρηξη» και «να απενοχοποιηθεί η επιχειρηματικότητα». Αλήθεια με τι όρους θα γίνει κάτι τέτοιο; Θα «πατήσει» πάνω στο ήδη αποδιαρθρωμένο περιβάλλον;

Σχετικά με αυτό το ζήτημα ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπήρξε αφόρητα κυνικός: «Ο κατώτατος μισθός αποτυπώνει την ίδια την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας» ήταν η απάντησή του σχετικά με την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων., ενώ την ίδια στιγμή απέφυγε επιμελώς να πάρει αποστάσεις από τις θέσεις του ΣΕΒ για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών. Τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω; Μισθοί Βουλγαρίας και πολύ σας είναι…

Από την άλλη, δεν είναι καθόλου τυχαία η εμμονική επιμονή του στο δόγμα «τάξη κι ασφάλεια», με την έμφαση στην περίπτωση των Εξαρχείων.  «Η ασφάλεια αποτελεί προϋπόθεση για την οικονομική ανάκαμψη» υποστήριξε σχετικά, βάζοντας στο επίκεντρο της ρητορικής του τους όρους «ανομία» και «μπαχαλάκηδες».

Και σε αυτό τον τομέα πάντως δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς ότι ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης επιδεικνύει καταφανώς επιλεκτική ευαισθησία. Γιατί οι καταγγελίες περί «κράτους ανομίας των Εξαρχείων» έρχονται την ίδια ώρα που σε νησιά του Αιγαίου «αγανακτισμένοι πολίτες» δημιουργούνε ομάδες κρούσης εις βάρος μεταναστών. Ή την ίδια στιγμή που εκλεγμένοι τοπικοί άρχοντες προτρέπουν πολίτες να «πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους». Σε αυτές τις περιπτώσεις άραγε δεν επικρατεί, στην πραγματικότητα όμως, ένα άκρως επικίνδυνο καθεστώς ανομίας; Προφανώς κι υπάρχει, μόνο που όλοι οι παραπάνω αποτελούν εν δυνάμει εκλογικό κοινό της ΝΔ.

Σε καμιά περίπτωση λοιπόν δεν κρύφτηκε  ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν και παραμένει αμετανόητα νεοφιλελεύθερος. Θεωρεί ευλογία τις αποκρατικοποιήσεις, πιστεύει βαθιά πως η αγορά οφείλει να «αυτορρυθμίζεται» (με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο), δεν έχει σε μεγάλη εκτίμηση το κοινωνικό κράτος αλλά ούτε κι αρκετές από τις κοινωνικές ελευθερίες. Το δυστύχημα είναι πως στο σημείο που έχουν φτάσει σήμερα τα πράγματα, εάν κι εφόσον έρθει η ΝΔ στην εξουσία, ο πρόεδρός της αναμένεται να βρει μια αρκετά «στρωμένη» για τον ίδιο κατάσταση.

http://tvxs.gr/