Ποιος είναι πλούσιος;

Ποιος είναι πλούσιος; Εξαρτάται ποιος ρωτάει και από πού σκοπεύει να πάρει την απάντηση. Ο Γιάνης είχε πει ότι πλούσιος είναι εκείνος που διαθέτει χρόνο για να διαβάσει ποίηση. Και, όντως, η ποίηση και η τέχνη μετρούν τον πλούτο που δεν μπορεί να αγοράσει τίποτα παρά μόνο τον κόσμο ολόκληρο. Όμως στην αληθινή ζωή, σημασία έχει αυτό που λέει η εφορία.
Η φορολογική πολιτική αποτυπώνει τη φιλοσοφία της κυβέρνησης, αν όχι για τον πλούτο, για τα εισοδήματα που κατατάσσει στα όρια της ευζωίας. Και σε λίγες μέρες θα μάθουμε ποιοι, τελικά, θα πληρώσουν περισσότερο. Όλοι γνωρίζουμε ότι όποιος βγάζει το κεφάλι πάνω από τα όρια της φτώχειας, θα βγάλει και λεφτά από το πορτοφόλι. Υπάρχει, όμως, ένα όριο εισοδήματος πάνω από το οποίο το χέρι της εφορίας βγαίνει από την τσέπη και πάει στο λαιμό σου. Ποιο θα είναι αυτό το όριο; Ποιος θα θεωρείται αρκετά
ευκατάστατος ώστε η επιβάρυνση του να θεωρείται και μέτρο φορολογικής δικαιοσύνης; Από ποιο ποσό και πάνω, τέλος πάντων, η εφορία θα βγάζει δόντια; Ένα ποσό που αγαπούν στον ΣΥΡΙΖΑ και συζητούν στο οικονομικό επιτελείο είναι οι 20.000 ευρώ. Είναι, όμως, πολλά είκοσι χιλιάρικα; Μα και εδώ δεν υπάρχει μία απάντηση. Για έναν εργένη είναι μία χαρά, για μία πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι. Είσαι, στα αλήθεια, ευκατάστατος με ένα εισόδημα 20.000 ευρώ τον χρόνο; Φυσικά, αν σε δουν δίπλα στους δείκτες που περιγράφουν ανεργία και ανέχεια, είσαι πλούσιος. Και μετά είναι και το άλλο: ο ιδεολογικός προσανατολισμός της κυβέρνησης και η σύνθεση του εκλογικού της ακροατηρίου δεν απευθύνονται στα «υψηλά» εισοδήματα -εκτός, βέβαια, αν πρόκειται για υπουργούς. Αν βγει, λοιπόν, αύριο ο Τσακαλώτος και πει ότι φορολογεί με μένος και σθένος τα εισοδήματα που βρίσκονται πάνω από τα είκοσι ή και τα τριάντα χιλιάρικα, τα χειροκροτήματα θα είναι πιο δυνατά από τη μουρμούρα. Το πολύ να βγει και ο Σκουρλέτης σε κανένα πρωινάδικο για να πει ότι η πολιτική της κυβέρνησης έχει ταξικό πρόσημο. Οι ίδιοι δεν έλεγαν ότι οι ψηφοφόροι τους δεν διαθέτουν καταθέσεις; Ε, τώρα θα μιλήσουν για δίκαιη κατανομή των βαρών, μπορεί να ακούσουμε και κανένα χαριτωμένο για αναδιανομή εισοδήματος. Ανοησίες.
Δεν μπορείς τη μία στιγμή να αυξάνεις θηριωδώς τους φόρους και τις εισφορές και την άλλη να εκστομίζεις αναπτυξιακές μπούρδες. Θα θυμάστε ότι στο προηγούμενο σύμπαν ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγε ότι θα αυξήσει τον βασικό μισθό προκειμένου να τονώσει τη ζήτηση και την οικονομική δραστηριότητα. Και τι κάνει τώρα; Φορολογεί αγρίως όλους όσους θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην κίνηση της οικονομίας. Περιορίζει και άλλο την κατανάλωση χωρίς να χορηγεί κανένα κίνητρο επένδυσης. Ουσιαστικά αφαιρεί και άλλους πόρους από την πραγματική οικονομία, προκειμένου να συντηρηθεί το τεράστιο κράτος με τα πολλά βασίλεια των κομματικών και συνδικαλιστικών αρχόντων. Φόροι. Περισσότεροι φόροι. Σαν να σε προκαλεί το κράτος να παίξετε και εκείνο να κάνει τον αστυνόμο. Ο Μοσκοβισί άφησε να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει και κάποιο πλήρες σχέδιο για το ασφαλιστικό. Λογικό είναι να μην υπάρχει. Δεν υπάρχει προοπτική, η ματιά δεν φτάνει πέρα από τον χειμώνα. Αρκεί να περάσει και αυτός. Θα περάσει από πάνω μας, αλλά σημασία έχει να φύγει. Μετά βλέπουμε.
http://www.protagon.gr/