Je Suis Αρνί

Πλημμύρισε το μουτσουνοτέφτερο με φάτσες που βάφτηκαν στο τρικολόρ της γαλλικής σημαίας, όπως τότε που είχαμε όλοι μαυρίσει λέγοντας ότι ήμαστε charlie. H δική μου η ψυχή, είχε πραγματικά μαυρίσει τότε, όταν είχα πληροφορηθεί για την εκτέλεση του Georges Wolinski και των άλλων σκιτσογράφων∙κυρίως όμως είχα θρηνήσει τον χαμό του Wolinski που ξέραμε εμείς οι παλιοί από τη Βαβέλ κι αργότερα και από το Παρά Πέντε.

Εκείνο όμως ήταν διαφορετικό! Οι σκιτσογράφοι ήταν επικηρυγμένοι εχθροί των κακών σπόρων που ευδοκιμούν στη σκοτεινή πλευρά του Ισλάμ. Αυτή τη φορά ήταν ανυποψίαστοι περαστικοί. Τόσο ανυποψίαστοι, όσο ανυποψίαστοι ήταν και οι Σύριοι που τώρα

θαλασσοπνίγονται, πρόσφυγες, την πρώτη μέρα που άρχισαν να πέφτουν στις στέγες και στις αυλές των σπιτιών τους, οι βόμβες που εμείς οι δυτικοί προμηθεύσαμε στη συριακή αντιπολίτευση.

Κάποιοι, όχι αδίκως, διαμαρτυρήθηκαν γιατί ξαφνικά το παριζιάνικο αίμα απέκτησε μεγαλύτερη αξία από το λιβανέζικο και γιατί δεν έχομε ποτέ αναρτήσει τις φάτσες μας με τα χρώματα της σημαίας της Κένυας ή της Παλαιστίνης… Αναρίθμητες οι σημαίες των εθνών που υποφέρουν από την παράνοια που χαρακτηρίζει την απαίσια φάρα αυτών που ορίζουν τις τύχες μας.

Κάποιοι άλλοι, το πήγαν πιο μακριά το πράγμα και είπαν να βαφτούν στα χρώματα της γαλανόλευκης, εις μνήμη των χιλιάδων αυτοχείρων της κρίσης που και η Γαλλία, με την ψήφο της στο ευρω-ιερατείο, μας έχει επιβάλλει.

Ακόμα περισσότερο, οι πιο ενημερωμένοι, ορθά παρατήρησαν ότι γαλλικών συμφερόντων είναι τα αρπακτικά που θέλουν να καταβροχθίσουν τους ελληνικούς σιδηρόδρομους και να βάλουν χέρι στα ελληνικά νερά, μόλις βρουν την κατάλληλη ευκαιρία.

Κι όμως, δεν είναι θέμα εθνικών χρωμάτων. Ούτε φυλών. Ούτε θρησκειών.

Είναι θέμα παραδειγμάτων.

Αν άλλαζα την εικόνα του αβατάρ μου, δεν θα έβαζα ούτε τη γαλλική ούτε τη σημαία της Ρουάντας -ούτε καν την ελληνική.

Θα έβαζα τη φάτσα του Adel Termos, ενός Λιβανέζου, κατά πάσα πιθανότατα μουσουλμάνου στο θρήσκευμα. Είναι ο άνθρωπος που σύμφωνα με τις μαρτυρίες, προσπάθησε να εμποδίσει τον έναν από τους δύο τζιχαντιστές-καμικάζι που προχθές αιματοκύλησαν τη Βηρυτό, με αποτέλεσμα την πρόωρη πυροδότηση των εκρηκτικών, γεγονός που έσωσε πολλές άλλες ζωές, αλλά όχι και τη ζωή του ίδιου, του κατά πάσα πιθανότατα μουσουλμάνου, επαναλαμβάνω, Adel Termos.

Ένας άνθρωπος, σε μια στιγμή παρόρμησης ίσως και χωρίς πλήρη συνείδηση εκείνη τη στιγμή, με αλτρουισμό πάντως, έδωσε τη ζωή του για να γλυτώσουν άλλες ζωές.

Αυτουνού τη φωτογραφία θα έβαζα στο αβατάρ μου, ελπίζοντας να υπάρχουν γύρω κι άλλοι σαν κι αυτόν, «Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Πολωνοί, αγάδες, πασάδες, ντερβισάδες, Ρώσοι, Μπόερς και Οθωμανοί» που λέει κι ο Σπαθάρης…. Και Έλληνες… Όλοι εμείς που καθόμαστε μπροστά από τους υπολογιστές μας και γράφομε εξυπνάδες για να περνάει άσκοπα η ώρα μας. Να βρεθούμε και να συνεννοηθούμε πώς θα γίνει να τους σταματήσουμε όλους αυτούς τους κερατάδες που σχεδιάζουν για εμάς χωρίς εμάς.

Εν τω μεταξύ, με ότι χρώματα κι αν έχει βάψει τη μούρη του η καθεμιά κι ο καθένας μας, αυτό που έχει σημασία να θυμόμαστε, είναι ότι αυτό που συνέβη την Παρασκευή και 13 του Νοεμβρίου του σωτήριου έτους 2015, στο Παρίσι, ήταν διαφορετικό.

Ήταν ένα δυνατό σπρώξιμο των σχεδίων που ως προαπαιτούμενη, θέτουν την ακόμα μεγαλύτερη υποχώρηση των κατοχυρωμένων ελευθεριών μας, με αντάλλαγμα, υποτίθεται, περισσότερη ασφάλεια.

Το ζήτημα είναι μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε, αυτούς τους απαίσιους που απεργάζονται αυτά τα άθλια σχέδια!

Εν αναμονή της στιγμής, ας ανατρέξομε ξανά στον αγαπημένο μας τον Σπαθάρη: «Kατά διαταγή του πολυχρονεμένου μας πασά, όποιος μπορέσει και σκοτώσει τον κατηραμένον όφιν που είναι στο αραχνιασμένο σπήλαιο θα πάρει εκατό λίρες μπαξίσι, τη θυγατέρα του πασά δια σύζυγον και μετά τον θάνατον του πασά θα λαμβάνει και τον θρόνον!»

Υ.Γ. Επειδή η ζωή συνεχίζεται, διανθίζω αυτό το μάλλον ασυνάρτητο δημοσίευμα με τη φωτογραφία του γαλλικού Κατρέλ με το οποίο θα πάμε την επόμενη Κυριακή, στο ρακοκάζανο του Λευτέρη. Τα πρόβατα συμμετέχουν στη φωτοσύνθεση για να δικαιολογήσουν τον τίτλο –καμιά σχέση μ’ όλες κι όλους εμάς που τα λέμε καθαρά και ξάστερα κάθε μέρα με το πληκτρολόγιό μας. Εκεί, στου Λευτέρη, θα πιω μια και στην υγεία του Adel Termos. Αιωνία του η μνήμη!

Alexandros Raskolnick