Σταθερά προς την έξοδο

Δεν ξέρω με ποιά διαδικασία ωριμάζουνε μέρα-με-τη-μέρα τα πράγματα μέσα μας και μας οδηγούν σε αλλαγή πορείας. Πάντως συμβαίνει. Ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς, ενω ξημερώνει και βραδιάζει και εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε περίπου τα ίδια, κάπου στην άκρη του μυαλού μας (και της καρδιάς βεβαίως), γίνεται δουλειά και νέα σχέδια εξυφαίνονται. Μέχρι που κάποιο πρωΐ, (ή νύχτα, ή μεσημέρι) ξυπνάς και βρίσκεσαι ήδη να ζείς μέσα στην νέα σου πραγματικότητα και να σχεδιάζεις άλλα σχήματα στην φωτεινή σου οθόνη – ή στο λευκό χαρτί μπροστά σου. Οσοι απο εσάς μας παρακολουθείτε στο toportal.gr εδω και δυόμιση περίπου χρόνια, θα έχετε διακρίνει κάποια πράγματα. Δεν είναι της στιγμής να τα καταγράψω σήμερα. Θα πω τα ευνόητα – τα γνωστά, τα για πολλούς και ακατανόητα και διάτρητα και πολυ συναισθηματικά. Ο
προσωπικός μου ενθουσιασμός για την ολόφρεσκη (τότε) παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή, μαζί με την πρόταση που μου έγινε στα μέσα του 2012 να προχωρήσω στην δημιουργία ενός site αποχωρώντας απο το protagon.gr (του οποίου ήμουν ιδρυτικό μέλος και μικρομέτοχος), κυριολεκτικά με «έστειλε». Οπως κάνω πάντα, με ότι κι’ αν καταπιάνομαι, ενθουσιάστηκα, «στρατεύτηκα», το πίστεψα και για τρία χρόνια το υπηρέτησα με αφοσίωση. Πολιτικά ήμουν σαφής: Ημουν «του Τσίπρα». Με τον ΣΥΡΙΖΑ ( και με την «αριστερά» γενικότερα) ούτε είχα ούτε και απέκτησα σχέσεις. Μέχρι τίς εκλογές του Ιανουαρίου είχα τέτοιο ενθουσιασμό με το ενδεχόμενο να τους «στείλει» όλους αδιάβαστους προσωπικά ο Αλέξης Τσίπρας ώστε έγραφα σχεδόν «τυφλό σύστημα». Μετά ήρθε η διαπραγμάτευση – και η ηλιοφάνεια! Κολυμπούσα δυό-τρείς ώρες κάθε μέρα, οι ενδορφίνες στο φόρτε τους, δούλευα για toportal.gr οκτώ και δέκα ώρες, μέχρι τα άγρια χαράματα – και ο Αλέξης Τσίπρας ήταν για μένα (και είναι ακόμα εδω που τα λέμε) η μοναδική πολιτικά ρεαλιστική ελπίδα ν’ αλλάξουν κάποτε τα πράγματα. Οχι το "περιβάλλον" του, ούτε οι (δύο μέχρι στιγμής) κυβερνήσεις του. Ο ίδιος ο Τσίπρας. Και όχι ώς αριστερός. Ως μεσοπρόθεσμο ενδεχόμενο εκπροσώπησης ενός μεγάλου ποσοστού Ελλήνων που δεν έχουν που να πάνε χωρίς ΠΑΣΟΚ (και πολύ σύντομα και χωρίς Νέα Δημοκρατία).
Ξέρω: Θα μου πείτε πως δεν είναι πολιτική λογική αυτή, να θέλω έναν Τσίπρα που να μην εξαρτάται και να μην στηρίζεται σε αριστερές ιδεοληψίες – ούτε καν στον ΣΥΡΙΖΑ - και να μην διακατέχεται απο αριστερές τύψεις. Ετσι όμως το σκέφτομαι και με αυτή την προοπτική τον στηρίζω ακόμα (μέσα μου, γιατί δεν πρόκειται να ξαναγράψω γι’ αυτά τα πράγματα για πολύ καιρό ελπίζω).
Πέρα απο την εκτίμηση, την συμπάθεια και την αγάπη που νοιώθω για τον σημερινό πρωθυπουργό, τίποτε άλλο δεν με συνδέει με την πολιτική ζωή έτσι που έχει καταντήσει. Δεν δίνω μία για τα κόμματα και την νομή της εξουσίας – ειναι πολλά τα λεφτά για μένα έτσι κι’ αλλοιώς, δεν θα ήξερα να χειριστώ τέτοια ποσά!
Παρακολουθώ με αγωνία τα μεγάλα κοινωνικά μας προβλήματα, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, τους δολοφόνους της Τζιχάντ και όλο αυτό που κάθε μέρα αγριεύει και πιό πολύ, με αποτέλεσμα να μεταμορφώνει απειλητικά την ήδη προβληματική Ευρώπη – και να απειλεί άμεσα την πατρίδα μας με μεγάλες, ιστορικές, περιπέτειες.
Θα μου πείτε τι τα λέω όλα αυτά σήμερα – και γιατί τα λέω. Δεν έχω ιδέα. Γράφω άλλο ένα κείμενο που με βοηθάει να προχωρήσω προς την έξοδο του toportal.gr χωρίς νευρικότητες και να κλείσω έτσι ακόμα ένα κεφάλαιο, για να ανοίξω πάλι άλλο μονοπάτι.
Πεθύμησα τα τραγούδια, τους συνθέτες, τους τραγουδιστές, τα στούντιο, πεθύμησα το μυαλό μου ελεύθερο, χωρίς πολιτικούρες, με συνειρμούς τρελούς, πεθύμησα τον Ελλάδιο που με περιμένει έντεκα χρόνια τωρα και εγω κάνω το βλάκα, πεθύμησα του φίλους μου τους αληθινούς, τις αγάπες και τα πάθη μου, τις υπερβολές μου, την Αλεξάνδρεια, το Παρίσι, το σινεμά, το θέατρο, τα βιβλία, το Άγιον Όρος, τη θάλασσα, το κολύμπι, την ηλιοφάνεια, τη ζωή όπως την ονειρεύτηκα, τη ζωή όπως την έζησα, την ζωή όπως την ονειρεύομαι.
Και γράφω τα τελευταία μου κείμενα σε αυτό το αγαπημένο site προσπαθώντας να πω κάποια πράγματα όσο πιο ευγενικά μπορώ.
Δεν ειναι εύκολο όμως.
Μάλλον αδίκως ταλαιπωρούμαι.Πολυ πιο απλό θα ήτανε να κάτσω να γράψω κάνα στιχάκι.
Αλλά έχω αυτή την επαγγελματική στρέβλωση που έπαθα, νέος ακομα, στον «Ταχυδρόμο» (όταν έγραφα «Σφήνες» και «ΙΝ και ΟUΤ»), τον βλακώδη εγωκεντρισμό του «opinion maker» - τρομάρα μου.
Άρα μάλλον θα χρειαστεί τουλάχιστον άλλο ένα κείμενο πριν το τελικό «φτου ξελεφτερία» ....
http://www.toportal.gr/