Χάσαμε ένα εθνικό κεκτημένο. Οδηγηθήκαμε σε εθνική οπισθοχώρηση

Κυρίες και κύριοι βουλευτές, όπως και να το κάνουμε, είναι μια ικανοποίηση να βλέπεις την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να προσχωρεί στη στρατηγική μας, στη λογική του μνημονίου, να αυτοδιαψεύδεται, να δικαιώνει δύσκολες επιλογές των προηγούμενων έξι ετών.

Είπαμε να γίνει αυτό και έχει την ιστορική αξία του, αλλά όχι και έτσι. Η διαπραγματευτική τακτική του κ. Τσίπρα έχει διαμορφωθεί. Μας οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο χωρίς αυτό να χρειάζεται το Δεκέμβριο του 2014. Η τακτική είναι πάρα πολύ απλή. Διαμορφώνεται ένα επικοινωνιακό σκηνικό δήθεν σκληρής διαπραγμάτευσης. Εξαντλείται ο χρόνος. Η χώρα κολλάει με την πλάτη στον τοίχο και η κυβέρνηση μετά υποχωρεί κατά κράτος.

Έτσι φτάσαμε να παραμείνουμε στο μνημόνιο άλλα τρία χρόνια και σήμερα μπορούμε να γιορτάσουμε

την επέτειο του περιβόητου ιστορικού mail Χαρδούβελη, το οποίο μπορεί να συγκριθεί με το μνημόνιο ΙΙΙ και τα μέτρα που εισάγει η κυβέρνηση. Και ο καθένας μπορεί να κρίνει κατά συνείδηση και αν όχι μέσα στην αίθουσα αυτή, μόνος του, εάν η χώρα το Νοέμβριο του 2015 είναι σε καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση από το Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 2014.

Η διαφορά δυστυχώς είναι καταλυτική. Χάσαμε ένα εθνικό κεκτημένο. Οδηγηθήκαμε σε εθνική οπισθοχώρηση. Τώρα υπάρχει μια προσδοκία, σύμφωνα με εκτιμήσεις που γίνονται, αισιόδοξες, να επανέλθουμε στο σημείο στο οποίο βρισκόμασταν το Δεκέμβριο του 2014, τον Δεκέμβριο του 2017 και αναφέρομαι στα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας. Την ίδια στιγμή η Πορτογαλία δανείζεται πλέον με αρνητικό επιτόκιο στις διεθνείς αγορές.

Και όλα αυτά συνέβησαν ενώ είχαμε βρεθεί πραγματικά ένα βήμα πριν την έξοδο, πριν την αλλαγή status. Βέβαια στις Βρυξέλλες, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η ανάλυση που κάνουν είναι πάρα πολύ απλή. Θεωρούν ότι έχει πετύχει η στρατηγική τους, διότι τελικά από εκεί που το Δεκέμβριο του 2014 υπήρχε ένα ποσοστό ας πούμε 30 – 35% υπέρ της Ευρωπαϊκής στρατηγικής, του δύσκολου δρόμου και ένα 65% – 70% στα κάγκελα κατά του μνημονίου, το οποίο είχε εντυπωσιαστεί από τις δημαγωγίες και τις υποσχέσεις, τώρα ένα χρόνο μετά, το 80% του εκλογικού σώματος και σίγουρα της Βουλής έχει προσχωρήσει λίγο ή πολύ στη δύσκολη ευρωπαϊκή στρατηγική του "απεχθούς μνημονίου". Προσέξτε το 2015. Σκεφτείτε τι δυσκολίες υπήρχαν το 2010, 2011, 2012 κοκ.

Βεβαίως εκτός Ελλάδος είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή η διπλή γλώσσα του κ. Τσίπρα και του κ. Καμμένου. Η αμφιθυμία, το υπολανθάνον ψέμα, το οποίο δεν θεραπεύεται εύκολα, διότι βλέπετε πως και στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ έχουμε αντιστάσεις. Δεν έχουμε μόνο την παραίτηση του κ. Σακελλαρίδη, που τον τιμά από πλευράς προσωπικής συνείδησης, αλλά δείχνει την εσωτερική αντίφαση στην πλειοψηφία.

Έχουμε και το ζήτημα του κ. Νικολόπουλου στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Έχουμε μια ασταθή πλέον κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Έχουμε μια κρίση νομιμοποίησης πρώιμης. Δυο μόλις μήνες μετά τις εκλογές έχουμε προβλήματα στρατηγικής, προβλήματα ήθους, προβλήματα θεσμών. Θεσμικό κατήφορο, υπόθεση Πανούση. Έχουμε αμφισβήτηση θεμελιωδών επιλογών της κυβέρνησης από την κυβερνητική της πλειοψηφία.

Και ταυτόχρονα όλα αυτά δημιουργούν ένα εξαιρετικά επισφαλές πλαίσιο για να συνδέσεις την οικονομική σου πολιτική με ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, με εθνικά θέματα, με τη διαχείριση των προσφυγικών πιέσεων και ροών, με την διαχείριση της απειλής της τρομοκρατίας.

Ο κ. Τσίπρας πήγε στην Τουρκία, στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα, άκουσα τις δηλώσεις του, έχω ζήσει αυτό το περιβάλλον των συζητήσεων και των κοινών δηλώσεων. Τι ακούσαμε;  Αποδοχή της θέσης του κ. Νταβούτογλου ότι πρέπει να αποφεύγονται οι παραβιάσεις ένθεν και ένθεν στο Αιγαίο και ότι θα υπάρξει τεχνική συνεργασία των ακτοφυλακών. Αυτό ήταν το ζητούμενο; Γι’ αυτό πήγε; Εδώ είμαστε. Μπορούμε να βοηθήσουμε. Μπορούμε να διασφαλίσουμε την εθνική συνέχεια και την εθνική στρατηγική.

Το ζήτημα είναι πολύ βαθύτερο. Τι γίνεται με όλα αυτά που τώρα συνομολογεί ο κ. Τσίπρας στις κοινές δηλώσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, αλλά για τα οποία μας λοιδορούσε, μας έβριζε, μας καταδίωκε τα προηγούμενα χρόνια σε σχέση με τη Συρία, με τη Μέση Ανατολή, με τη Βόρεια Αφρική, σε σχέση με την ανατολική γειτονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε σχέση με το πώς αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας μέσα στον κόσμο και μέσα στην ευρωατλαντική συμμαχία.

Και τα σημερινά. Τα οποία είναι το προοίμιο αυτών που ακολουθούν, γιατί ακολουθούν τα πραγματικά δύσκολα. Ακολουθούν τα ζητήματα του ασφαλιστικού, της αγροτικής φορολογίας, νέα δημοσιονομικά μέτρα, διαρθρωτικές αλλαγές για το άνοιγμα αγορών, αλλαγές στη δημόσια διοίκηση. Επιτέλους θα δούμε τι επιβάρυνση στο χρέος είχε η καθυστέρηση και η περιπετειώδης ενασχόληση με το χρέος τη στιγμή που θα έπρεπε να έχουμε ολοκληρώσει τις διευθετήσεις και τις συμφωνίες του 2012, να πάρουμε το κάτι  παραπάνω που μας είχαν υποσχεθεί δίπλα σε αυτό το μεγάλο που πήραμε ως μείωση το 2012.

Αλλά και το νομοσχέδιο αυτό έχει τη σημασία του, γιατί η πρώτη κατοικία. Δυστυχώς, αν η κυβέρνηση τελικά άφηνε την προστασία της πρώτης κατοικίας και τους πλειστηριασμούς στην διακριτική ευχέρεια των τραπεζών, οι τράπεζες θα προσέφεραν στους οφειλέτες μεγαλύτερη προστασία από την προστασία που προσφέρει ο νόμος της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου.

Τώρα, δυστυχώς, με το νόμο μέσα από το σύστημα εποπτείας των τραπεζών οι τράπεζες δεν θα μπορέσουν να κάνουν τις κινήσεις διευκόλυνσης που θα μπορούσαν να κάνουν. Η δε απάντηση του κ. Καϊτάνεν που επικαλέστηκε ο κ. Τσακαλώτος είναι αστείο να ερμηνεύεται έτσι. Ο κ. Καϊτάνεν είπε ότι υπάρχει ως προσωρινό μέτρο η αναστολή πλειστηριασμών με βάση τη νομοθεσία μας και προστίθεται ως διαρθρωτικό μέτρο το σύστημα προστασίας των ευπαθών ομάδων, το εγγυημένο κοινωνικό εισόδημα.

Έτσι διαβάζεται με κοινή λογική η απάντηση του κ. Καϊτάνεν, όχι για να δικαιολογήσει την οπισθοχώρηση και την ταπείνωση τη διαπραγματευτική της κυβέρνησης.  Και για τις 100 δόσεις. Σας το ξαναείπαμε. Μην το ψηφίζετε, θα το ξε-ψηφίσετε, σεβαστείτε αυτό που βρήκατε.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν μιλάμε για τα επιχειρηματικά δάνεια, δεν μιλάμε για τις αναδιαρθρώσεις δανείων και επιχειρήσεων, για τις προϋποθέσεις δανεισμού των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Το έχουμε πει και άλλη φορά. Ο τρόπος που έγινε ο έλεγχος της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών, του χαρτοφυλακίου των τραπεζών, οδηγεί σε δραματική δυσκολία νέων χορηγήσεων, άρα και νέων επενδύσεων από τον κορμό της οικονομίας που είναι η μικρή και μεσαία επιχείρηση και αυτό πρέπει να δούμε μετά την ανακεφαλαιοποίηση.

Αυτό είναι το μεγάλο θέμα για την ανάπτυξη, για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αυτά δεν συζητιούνται. Λέει ο κ. Τσακαλώτος, έχουμε μια στρατηγική, έχουμε δρομολογήσει εξελίξεις, θα κάνουμε το ένα, θα κάνουμε το άλλο, θα κάνουμε το τρίτο. Αυτά, ξέρετε τα έχουμε πει χρόνια πριν, υπό πολύ χειρότερες συνθήκες με πολύ μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τότε. Τώρα αυτό είναι το θέμα;Εάν δεν έχεις εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης που ενσωματώνει και υπερβαίνει το μνημόνιο, δεν μπορείς να διαπραγματευτείς, δεν μπορείς να κινητοποιήσεις τις παραγωγικές δυνάμεις, τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας, να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη.

Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα δυσκόλεψε την ανακεφαλαιοποίηση σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έκανε πρόσθετη ζημιά στην οικονομία. Δυσκολεύει την επάνοδο του επενδυτικού ενδιαφέροντος στην Ελλάδα. Το θέμα είναι η αβεβαιότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στα χέρια του ένα εντυπωσιακό όπλο. Ο ίδιος δημιουργούσε την πολιτική αβεβαιότητα τα προηγούμενα χρόνια.

Ο ίδιος έδιωχνε επενδύσεις. Ο ίδιος δημιουργούσε φόβο κατανάλωσης. Ο ίδιος έπληττε την οικονομία. Αν ως κυβέρνηση διαβεβαίωνε ότι αλλάζει πραγματικά, οτι θα εγγυηθεί μια διαδικασία σοβαρής προσαρμογής και υπέρβασης, ο ίδιος θα ακύρωνε τον κίνδυνο της χώρας, θα διευκόλυνε την ανάπτυξη, την ανάκαμψη και δεν το κάνει. Δεν το κάνει γιατί θέλει να διατηρεί την εκκρεμότητα, τη διπλή γλώσσα, το κλείσιμο του ματιού, τις μικρές πολιτικές σκοπιμότητες.

Πρέπει να κρατάει συνεκτική μια αντιφατική Κοινοβουλευτική Ομάδα. Μια εκλογική πλειοψηφία μεσαίου μεγέθους, 35,5% αντιφατική εξ ορισμού, που ο καθένας μέσα σε αυτή, πιστεύει αυτό που νομίζει. Άρα τώρα που πρέπει να φύγουμε από τις υποσχέσεις, τα κούφια λόγια, τις δημαγωγίες και να πάμε στο συγκεκριμένο και πρακτικό, τώρα δεν υπάρχει τίποτα αποτελεσματικό, τίποτα συγκεκριμένο.

Γι’ αυτό ψηφίστε τουλάχιστον την τροπολογία, η οποία λέει  ότι όταν υπάγεται κάποιος στο νόμο 3869 όπως ισχύει, οι ευνοϊκές ρυθμίσεις δεν θα θίγονται, ούτε σε περίπτωση μεταβολής του προσώπου του δανειστή, γιατί τα δάνεια ρυθμίζονται, αλλά μπορεί μετά να ενεχυριάζονται, ή μπορεί να μεταβιβάζονται.

Επίσης οι ευνοϊκές ρυθμίσεις δεν θα θίγονται, ούτε σε περίπτωση αλλαγής του κανονιστικού πλαισίου εποπτείας του δανειστή, δηλαδή των τραπεζών, που ως κανονιστικό πλαίσιο ευρωπαϊκού κοινοτικού δικαίου, υπερισχύει του εθνικού νόμου. Επίσης αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία.

Και το κρισιμότερο απ’ όλα, επειδή όταν αλλάζεις γραμμή, άλλαξε γραμμή με γενναιότητα, πες ότι" εντάξει, έλεγα λάθη, έλεγα ψέματα, είχα αυταπάτες, εμπόδισα την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, έχω προκαλέσει βλάβη στην οικονομία". Δεν το λέει αυτό η κυβέρνηση. Δεν θέλω να το πει, δεν θέλω να ταπεινώνεται κανείς. Έχει σημασία να το συνειδητοποιούν αυτοί που νέμονται την εξουσία και έχουν την ευθύνη για την εκπροσώπηση της ελληνικής δημοκρατίας. Να το κατανοήσουν για να μην προκαλέσουν μεγαλύτερη βλάβη.

http://evenizelos.gr/