Μεταναστοτρομοκρατία και κοινωνική συναίνεση

Τις τελευταίες ημέρες επανήλθε έντονα η μεταναστοφοβία δεμένη με την εγκληματικότητα και την απελευθέρωση των κρατουμένων από τα κέντρα κράτησης. Κι ενώ λίγες χιλιάδες έμεναν φυλακισμένοι χωρίς διάκριση και κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, ουδείς φαινόταν να νοιάζεται για τις εκατοντάδες χιλιάδες μεταναστών που ζούσαν υπό εξίσου άθλιες συνθήκες. Μία ξαφνική αγωνία για την προστασία των πολιτών και ένα "ανθρωπιστικό" ενδιαφέρον για τους απελεύθερους έπιασε κανάλια και εφημερίδες.

Ξανακούσαμε τον βαθιά ακροδεξιό λόγο του Δένδια, του ακραίου πολιτικού εκφραστή του Ξενίου Διός. Ο πρ. Υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ επανέφερε -ντυμένη με αγωνία για τους πολίτες- όλη τη ρατσιστική
ρητορεία της Χρυσής Αυγής και της σαμαρικής δεξιάς, που αποκτά τη δική της σημασία όταν εκείνος αυτοπροβάλλεται ως σημαίνον πρόσωπο (με τη φιλοδοξία της προεδρίας) στη ΝΔ. Η ακροδεξιά, βέβαια, δεν είναι νέα ασθένεια στην Ελλάδα. Από χρόνια βιώσαμε την επισημοποίησή της στο δημόσιο διάλογο και την αντιπροσώπευσή της στη Βουλή, κατέχοντας κυβερνητικούς θώκους επί κυβερνήσεων Παπανδρέου, Σαμαρά και φυσικά με τη νεοναζιστική εκπροσώπηση.
Σαφώς και ο πρόσφατος τηλεοπτικός θόρυβος δεν αναφέρεται απλά στην αγωνία για τη μοίρα των μεταναστών ούτε υποκινείται από ανησυχίες ουμανιστικής πνοής. Αντίθετα, υπαγορεύονται από την ανάγκη που πουλάει η σύγχρονη δημοσιογραφία στο τηλεοπτικό κι αναγνωστικό κοινό ως ένα διάλλειμα από την οικονομική τρομοκράτηση των πολιτών.
Στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο η σχετική ειδησεογραφική αναφορά μονοδιάστατα στέκεται στο κέντρο των Αθηνών (ούτε στους περιφερειακούς δήμους της πρωτεύουσας, ούτε σε άλλες πόλεις με κέντρα κράτησης). Μέσα από τον ειδησεογραφικό αθηνοκεντρισμό (το πλέον συντηρητικό χαρακτηριστικό των ελληνικών καναλιών) η εικόνα ενός χαώδους κέντρου, πλούσιου σε μετανάστες, γίνεται εικόνα τρόμου σε όλη τη χώρα, εισέρχεται σε όλα τα σπίτια δημιουργώντας ψευδείς -συνειδητά- εντυπώσεις κι υποδαυλίζοντας το συναισθηματικό βάρος του ρατσισμού και του τρόμου. Ο αθηνοκεντρισμός όμως όχι απλά είναι βολικός (δε χρειάζονται συνεργάτες σε άλλες πόλεις, δε χρειάζονται ταξίδια δημοσιογράφων εκτός έδρας για τέτοια ολιγόλεπτα ρεπορτάζ), αλλά και μετατρέπει τη διοικητική πρωτεύουσα της χώρας σε πρωτεύουσα πολιτικής συνείδησης.
Βέβαια, τα ίδια κανάλια κι οι ίδιοι δημοσιογράφοι ξεχνούν ότι τις προηγούμενες δεκαετίες έγιναν τεράστιες δημόσιες επενδύσεις σε περιοχές της Αθήνας με υψηλό εμπορικό τζίρο και σε περιοχές με υψηλή ποιότητα ζωής (Ψυχικό κλπ), αλλά όχι στο κέντρο της πρωτεύουσας. Τόσο χρόνια που το κέντρο εγκαταλείπονταν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις και τους δεξιούς Δημάρχους, λίγες ήταν οι δημοσιευμένες αγωνίες τους. Και ενώ οι περιοχές όπου δέχτηκαν τις επενδύσεις μείωσαν λόγω κρίσης την εμπορική τους κίνηση, το κέντρο παρέμεινε σταθερό. Σήμερα όμως επενδύουν στην ακροδεξιά.
Η δημοσιογραφία επιστρέφει στο γνώριμο δρόμο που –αποδεδειγμένα- δημιούργησε τις προϋποθέσεις υποστήριξης της σαμαρικής ακροδεξιάς και της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Είναι η άλλη οδός αποδόμησης μιας κυβέρνησης που πράττει το αυτονόητο (να μην κρατά, δηλαδή, φυλακισμένους ασθενείς και υγιείς, παιδιά κι ενήλικες ωσάν εγκληματίες, να απελευθερώνει ανθρώπους που ζουν υπό απάνθρωπες συνθήκες -τις οποίες πολιτικά επαίνεσε ο Δένδιας γιατί λειτουργούν τάχα ως φόβητρο ώστε να μην έρθουν άλλοι μετανάστες ή πρόσφυγες στην Ελλάδα, λες και η προσφυγιά ή η φτώχεια είναι σε εξάρτηση με τη φυλάκιση). Ταυτόχρονα όμως συνθέτει και τις προϋποθέσεις ώστε να σχηματιστεί ένα ισχυρό αντίβαρο κατά της αριστεράς ως επένδυση.
Σε μία άλλη προσέγγιση, παρατηρώντας τη στάση των ευρωπαϊκών οικονομικών και πολιτικών ελίτ απέναντι στην αναπτυσσόμενη ακροδεξιά, καταλήγουμε στο -επιβεβαιωμένο ιστορικά- συμπέρασμα πως όχι μόνο δε φοβούνται την ενίσχυσή της, αλλά αντίθετα την υποδαυλίζουν, υπό το φόβο ανάπτυξης ριζοσπαστικών κινημάτων που θα απειλήσουν τα συμφέροντά τους. Και τα ελληνικά κανάλια έχουν συνταυτιστεί με αυτή τη λογική.

Η κοινωνική συναίνεση καλλιεργείται από τα μίντια όχι μέσα από την κατάθεση προτάσεων και την άσκηση κριτικής στις κυβερνήσεις, αλλά μέσα από την καλλιέργεια του τρόμου, μέσα από φιλτραρισμένες εικόνες και συνεντεύξεις. Το βιώσαμε με την εγκληματοφοβία τα προηγούμενα χρόνια, με την τρομολαγνεία μετά τις δραπετεύσεις τρομοκρατών, με την αποσιώπηση της απάτης για τις πτέρυγες τύπου Γ΄ (που ευτυχώς καταργούνται), με την αποσιώπηση των άθλιων συνθηκών διαβίωσης σε φυλακές και κολαστήρια τύπου Αμυγδαλέζας. Γιατί η κοινωνική συναίνεση χτίζεται πάνω στην αδιαφορία για τους ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο οιονεί νεκροί.
http://tvxs.gr/