Μια ανησυχητική σειρά δηλώσεων και κυρίως ενεργειών σε πολλές χώρες –και στην Ελλάδα– δείχνουν ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας αντιδραστικής ποιοτικής στροφής στην επίθεση κατά των εργατικών λαϊκών ελευθεριών και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, με απρόβλεπτες και πολύμορφες συνέπειες: Η κυνική δήλωση Μέι, «θα εξετάσουμε αλλαγές στο νομικό πλαίσιο για τα ανθρώπινα δικαιώματα, εάν αυτό χρειάζεται για την καταπολέμηση του εξτρεμισμού», η δημόσια κατάργηση της τυπικής ανεξαρτησίας του FBI, δηλαδή της αμερικανικής αστυνομίας μαζί με τον πόλεμο ακόμη και κατά του αστικού δικαστικού συστήματος από τον Τραμπ στις ΗΠΑ, η συνέχιση και από τον Μακρόν του «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» στη Γαλλία, παρά τις αντίθετες προεκλογικές δηλώσεις του, η προώθηση του δικτατορικού κοινοβουλευτισμού στην Τουρκία και πολλά άλλα.
Η προαναφερθείσα διεθνής «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» δεν είναι άσχετη με όσα προωθεί η δήθεν αριστερή και δήθεν δημοκρατική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μαζί με δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς υπό ή και παρά τον έλεγχό της.
Ο τέως «Ρηγάς» και σημερινός υπ. Δικαιοσύνης, Στ. Κοντονής, καταθέτει τροπολογία στους «αντιτρομοκρατικούς νόμους» του Σημίτη, που ξεδιάντροπα ποινικοποιεί και διώκει το φρόνημα, τις ιδέες και που οδηγεί σε κυνήγι ακόμη και της προσωπικής άποψης, επειδή εκφέρεται στα «σόσιαλ μίντια». Η τροπολογία προωθείται από στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που ως αντιπολίτευση είχε τη θέση για κατάργηση των αντιτρομοκρατικών νόμων. Αποσύρθηκε λόγω των αντιδράσεων, όχι για πάντα αλλά για να επανέλθει «καλύτερη». Στο μεσοδιάστημα, το στέλεχος του υπουργείου, Μ. Γιαννακάκη, πρόλαβε να κοστολογήσει τα δημοκρατικά δικαιώματα: Οι νέες διατάξεις πρέπει να ενσωματώσουν νόμους της ΕΕ «και σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν συμμορφωνόταν, θα κινδύνευε με πρόστιμο […] που όπως καταλαβαίνετε θα πληρωνόταν από τα δημόσια ταμεία» (The Press Project, 6/6/17).
Λίγο πριν την αντιδημοκρατική τροπολογία, ο υπουργός Προ.Πο., Ν. Τόσκας, παραγγέλνει εισαγγελική έρευνα κατά απόψεων στα σόσιαλ μίντια μετά από δημοσιοποιμένη απαίτηση του τραπεζίτη Στουρνάρα. Η κυβέρνηση υποκύπτει στο κλίμα αντιδημοκρατικής υστερίας που σήκωσε η ΝΔ και ο Κ. Μητσοτάκης με σημαία το «νόμο και την τάξη». Δίνει διαρκή διαπιστευτήρια στην άρχουσα τάξη.
Την ίδια στιγμή, το δικαστικό σύστημα εξαντλεί σκόπιμα όλη του την αυστηρότητα με την εξοντωτική ποινή κατά του Τάσου Θεοφίλου, αλλά και με τις φυλακίσεις του Φοίβου Χαρίση, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και της Ηριάννας, με φανερά κατασκευασμένα. Η Αντιτρομοκρατική είναι άμεσα μπλεγμένη κάτω από το άγρυπνο μάτι της Πρεσβείας και της Επιτρόπου. Πίσω από αυτές τις κορυφαίες αυταρχικές πρακτικές κρύβεται μια βιομηχανία χιλιάδων –στην κυριολεξία– δικαστικών διώξεων ενάντια σε αγωνιστές, διαδηλωτές, απεργούς, καταληψίες, ακόμη και σε τυχαίους περαστικούς. Αντί να μπουν στο αρχείο, σέρνονται άνθρωποι στα δικαστήρια με μεγάλες ψυχολογικές και οικονομικές επιπτώσεις. Η συγκινητική, τις περισσότερες φορές, αλληλεγγύη και η μαχητική στάση εκατοντάδων κατηγορουμένων έχει οδηγήσει σε σημαντικές δικαστικές νίκες.
Δεν πρέπει να προσπεραστεί η προώθηση καθαρά αντιαπεργιακών, αντισυνδικαλιστικών νόμων μέσω του «τέταρτου μνημονίου» που ψήφισε η κυβέρνητική πλειοψηφία, στις 15 Μάη. Το ζήτημα αυτό δεν είναι πίσω μας, είναι μπροστά μας.
Όλα τα παραπάνω, σε διεθνές και εγχώριο επίπεδο, δεν αποτελούν μια τυχαία αλληλουχία γεγονότων. Συνδέονται μεταξύ τους, όχι με κάποια συνωμοτική διεθνή λέσχη, αλλά με τη γενικότερη παγκόσμια ατμόσφαιρα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι οι περισσότερες από τις αστικές επιθέσεις στις εργατικές λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα πραγματοποιούνται στο όνομα της «τρομοκρατίας». Δικαιολογούνται με τις ολοένα και αυξανόμενες, τυφλές τρομοκρατικές ενέργειες κατά αθώων πολιτών εκ μέρους κυρίως του ISIS, σε χώρες της Δ. Ευρώπης, της Μ. Ανατολής και αλλού. Με τελευταίες τις αιματηρές επιθέσεις στην Τεχεράνη (αποκλείεται να μην είχε στήριξη από κάποια μεγάλη ή μέτρια κρατική δύναμη), στο Λονδίνο, στο Παρίσι.
Στην ουσία τους, οι παραπάνω ενέργειες δεν αποτελούν «τρομοκρατία». Είναι ενέργειες στα πλαίσια ενός πολέμου που διεξάγεται στη Μ. Ανατολή, με τη μορφή απελπισμένων και εντελώς αναποτελεσματικών τρομοκρατικών πράξεων που δεν μπορούν να επηρεάσουν σε τίποτε ουσιαστικό τα πεδία των μαχών, στη Συρία, στο Ιράκ και τα κουρδικά εδάφη. Πηγή τους δεν είναι ο «φανατισμός» ή το «εξτρεμιστικό ισλάμ», όπως σκόπιμα διαδίδεται. Είναι οι ανελέητες, μαζικά δολοφονικές, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο «χώμα του χαλίφη» που δεν ονομάζεται Μωάμεθ, αλλά Πετρέλαιο (ή Φυσικό Αέριο). Σε αυτόν το βρόμικο πόλεμο είναι άμεσα μπλεγμένες οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μ. Βρετανίας. Και οι τρεις «πούλησαν» τον ISIS που οι ίδιες δημιούργησαν. Η προδοσία γεννά τα πιο αδίστακτα πάθη. Οι αθώοι πολίτες της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είναι παρά μια άδικη πληρωμή για λογαριασμό της προδοσίας των κυβερνήσεών τους. Δεν έχουμε, όμως, μια απλή συνέχιση των πολέμων στη Μ. Ανατολή.
Η εκλογή Τραμπ στην κυβέρνηση των ΗΠΑ σηματοδότησε την έναρξη του τρίτου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», μετά τον πρώτο που κήρυξε ο Τζ. Μπους Β’ και το δεύτερο που κήρυξε ο Μπ. Ομπάμα. Ο τρίτος «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ξεκίνησε με μια σειρά προβοκατόρικων ενεργειών της κυβέρνησης Τραμπ (πύραλοι κατά Συρίας, «μητέρα όλων των βομβών» στο Αφγανιστάν κ.α.). Κάνει τώρα ένα αποφασιστικό βήμα με τον ενορχηστρωμένο από τον ίδιο τον Τραμπ και επικίνδυνο για τη Μ. Ανατολή, διπλωματικό και οικονομικό αποκλεισμό του Κατάρ. Προωθείται στο περιβάλλον μιας βαθιάς και αξεπέραστης καπιταλιστικής κρίσης, της ποιοτικής κλιμάκωσης των πολεμικών προετοιμασιών και ανταγωνισμών και μιας εμφανούς ανόδου των κοινωνικών αγώνων και των πολιτικών αντιδράσεων από εργατολαϊκές μάζες (κυρίως ΗΠΑ, Γαλλία, Μ. Βρετανία κ.α.).
Κοινός παρονομαστής και των τριων πολέμων είναι η διαρκής κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στις εργατικές λαϊκές ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Και τώρα, διεξάγεται ο τρίτος, διεθνής «πόλεμος κατά της δημοκρατίας», που έχει κηρύξει το κεφάλαιο, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και κάτω από την ηγεμονία του ακροδεξιού και νεοφασιστικού ρεύματος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν σέρνεται απλώς, σταδιακά συμμετέχει όλο και πιο ενεργά με άμεσες και επικίνδυνες συνέπειες για το λαό της χώρας και τις ελευθερίες του. Η αστική τάξη δεν κρύβει τη χαρά της για την «απρόσκοπτη συνεργασία» με τις ΗΠΑ –όπως και ο Πρέσβης– και ταυτόχρονα σπρώχνει την κυβέρνηση για άμεση συμμετοχή με στρατεύματα στις εμπόλεμες ζώνες κάτι που δεν είναι πλέον απευκταίο για την αστική τάξη. Κάτι παραπάνω, είναι επιθυμητή. Ακόμη κι αν ισοδυναμεί με «πρόσκληση» για «τρομοκρατικές ενέργειες» κατά αθώων πολιτών και στη χώρα μας.
Η ισλαμικές επιθέσεις κατά αθώων πολιτών δεν μπορεί να αντιμετωπιστούν με μέτρα κατά των δημοκρατικών «ανθρώπινων δικαιωμάτων», όπως είπε η Τερέζα Μέι, ούτε με οποιοδήποτε «καθεστώς έκτακτής ανάγκης», όπως στη Γαλλία. Η Βρετανία είναι η χώρα με το μεγαλύτερο αριθμό καμερών ανά κάτοικο, το Παρίσι είναι η πιο αστυνομοκρατούμενη, στρατιωτικοποιημένη πόλη στον κόσμο. Όλα αυτά δεν απέτρεψαν τους νεκρούς στη Γέφυρα του Λονδίνου ή τους χίλους «φυλακισμένους» τουρίστες, επί πέντε ώρες στη Νοτρ Νταμ κάτω από τις ψαλμωδίες του καθολικού ιερέα. Για τους λαούς της Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας κ.λπ., λύση είναι η απόσυρση των κυβερνήσεών τους από αυτούς τους πολέμους. Η μαζική λαϊκή αντιπολεμική κινητοποίηση μπορεί να το επιβάλει και μέχρι τότε, μπορεί να δώσει στους αραβικούς λαούς το μήνυμα της αλληλεγγύης, απομονώντοντας τον ισλαμοφασισμό.
Στη χώρα μας απαιτείται ένα εργατικό και λαϊκό μέτωπο πάλης για την υπεράσπιση αλλά και για τη διεκδίκηση των ελευθεριών της εποχής μας με καρδιά μια νέα, μετωπική κίνηση που είναι πιο αναγκαία από ποτέ και θα συνεχίσει το έργο από εκεί που το άφησε η ΚΕΔΔΕ. Σε αυτή την υπόθεση καλείται να συμβάλει το ΝΑΡ, η νΚΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ευρύτερο κομμουνιστικό ρεύμα, όλη η αντικαπιταλιστική και μαχόμενη Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου