Του Κ.Μαραγκού
Η υπόθεση της “πάταξης της διαπλοκής” κατέληξε, όπως και τα σκισίματα των μνημονίων, σε άτακτη φυγή με ελαφριά πηδηματάκια. Μετά το ρεζίλεμα της υπογραφής του 3ου μνημόνιο δια χειρός Αλέξη Τσίπρα, «η μάχη κατά της διαπλοκής», με τους «καταπατητές των δημοσιών συχνοτήτων», «τους καναλάρχες που στήριζαν και συμμετείχαν εδώ και 26 χρόνια στη λεηλασία του δημοσίου πλούτου» αναδείχθηκε από τον Σύριζα ως το νέο ορόσημο της κυβερνητικής θητείας του. «Το ασύδοτο καθεστώς της διαπλοκής, αυτοί που έφεραν τη χώρα μέχρι εδώ, ήρθε η ώρα να πληρώσουν».
Το αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκο. Όσο η «πρώτη φορά αριστερά» κατάφερε να βάλει πέρσι στη θέση τους τους δανειστές και να τους υποχρεώσει στην κατάργηση των μνημονίων και στην «απομείωση» του χρέους, άλλο τόσο φέτος έβαλε τάξη στην ασυδοσία της τηλεοπτικής μαφίας που νέμεται εδώ και 3 δεκαετίες τις δημόσιες συχνότητες χωρίς να πληρώνει ένα ευρώ και μέσω αυτών να αβαντάρει τις κυβερνήσεις της αρεσκείας της, με το αζημίωτο πάντα. Εξασφαλίζοντας σε αντάλλαγμα εργολαβίες στο δημόσιο, επιδοτήσεις κάθε είδους και εκατοντάδες εκατομμύρια δανεικά και αγύριστα για τους ίδιους και το στρατό των πραιτοριανών που στήριζαν και συνεχίζουν να στηρίζουν το συγκεκριμένο σύστημα.
Και μετά από κάθε σφαλιάρα που τρώει η καθεστωτική μεταπολιτευτική αριστερά, η απάντηση είναι μια ακόμα πιο δεξιά προσαρμογή. Είτε στο μέτωπο των τηλεοπτικών αδειών που οι θλιβερές μαριονέτες του Μαξίμου υποχωρούν μέρα με τη μέρα στις θέσεις των δεξιάς αντιπολίτευσης και του μιντιακού συστήματος. Είτε στον ανασχηματισμό που ο Τσίπρας ως βοναπαρτίσκος της πεντάρας εκπαραθύρωσε από τις θέσεις τους, τους υπουργούς που έδειχναν να μην τους συνεπέρνουν τα εφαρμοστικά μέτρα του 3ου μνημονίου. Ο Σκουρλέτης που έκφρασε τη δυσαρέσκειά του για το ξεπούλημα της ΔΕΗ, ο Δρίτσας που μισοέλεγε εδώ και κει ότι δεν πολυσυμφωνεί με το ξεπούλημα του ΟΛΠ, ο Κατρούγκαλος που καθυστερούσε το νέο εργασιακό. Η τρόικα δεν ανέχεται ούτε καν αυτό. Για τους τροϊκάνους ακόμα και οι άψυχες δηλώσεις δυσαρέσκειας από υπουργούς δεν γίνεοτναι ανεκτές. Με την ίδια επιφύλαξη που αντιμετώπιζαν την πολυλογία του Βαρουφάκη, έτσι και τώρα η παραμικρή δήλωση, ακόμα κι αν έχει πολιτικάντικο χαρακτήρα, στον κώδικα της τρόικα μεταφράζεται σαν άρνηση εφαρμογής του μνημονίου. Δεν φτάνει να υπογράφει κανείς στα μουλωχτά τα προαπαιτούμενα. Θα πρέπει να τα υπερασπίζεται ανοιχτά σαν την μόνη λύση. Αυτός είναι ο λόγος που οι γρινιάριδες αντικαταστάθηκαν με πρόθυμα πρόσωπα που έχουν δηλώσει ανοιχτά την θέλησή τους να τρέξουν την εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και να αποπερατώσουν την αξιολόγηση του Νοέμβρη το γρηγορότερο δυνατό. Το τελεσίγραφο της τρόικα άλλωστε λήγει στις 5 Δεκέμβρη.
Πέρα όμως από τις απαιτήσεις της τροϊκανής επιστασίας, ο Σύριζα θα πρέπει να σκύβει το κεφάλι και στα εσωτερικά μέτωπα μπροστά στα πραγματικά αφεντικά της χώρας. Ο Φίλης καρατομήθηκε όταν τόλμησε να τα βάλει με τον βασικό πυλώνα του εθνικού κορμού, την ακροδεξιά φωλιά της ορθόδοξης εκκλησίας. Στην κόντρα για τις τηλεοπτικές άδειες το ίδιο.
Πάμε γι’ άλλα τώρα
Μέχρι πρότινος η κυβέρνηση Συριζανελ παρουσίαζε τον εαυτό της ως θύμα των δυσμενών συσχετισμών της «μερκελικής ευρώπης» που την εξανάγκασαν παρά τη θέλησή της να υπογράψει το 3ο μνημόνιο προκειμένου να αποφευχθούν τα τρις χειρότερα. Τώρα με την υπουργοποίηση του κύριου ΤΑΙΠΕΔ Σ. Πιτσιόρλα, την αναβάθμιση του Σταθάκη για να καθαρίσει με τη ΔΕΗ, την υπουργοποίηση του Δ. Παπαδημητρίου ειδήμονα στα της αμερικάνικης Busness class που θα φέρει επενδύσεις και μιας 30αρας υφιστάμενης του Κατρούγκαλου στη θέση του προφανώς για να κλείσει τα εργασιακά χωρίς περιττές φλυαρίες που μπερδεύουν τη διδα Μπαρμπουλέσκου, το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα και είναι αυτό των NewYorkTimes: Ο ανασχηματισμός έγινε για να εξευμενίσει τους δανειστές.
Δεν θα ασχοληθούμε περαιτέρω με τα επικοινωνιακά τρικ του Συριζα, αλλά προκαλεί αλγεινή εντύπωση το νέο αφήγημα της κυβερνητικής προπαγάνδας: «Ο πρωθυπουργός θέλει να κλείσει γρήγορα τις εσωτερικές εκκρεμότητες (εκκλησία, τηλεοπτικές άδειες) με την μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση και την αξιολόγηση για να πάμε στο μέγα θέμα που είναι η ελάφρυνση του χρέους». Μάλιστα. Βρήκαμε τώρα νέο όραμα. Όλα τα άλλα, η μέγιστη μάχη κατά της διαπλοκής που θα πλήρωναν οι νταβατζήδες καναλάρχες πήγε περίπατο, αφού πρώτα πήγε στράφι το σκίσιμο των μνημονίων. Τώρα τα κεφάλια μέσα, να συγκροτηθεί άρον-άρον το ΕΣΡ για να δώσει τις προσωρινές άδειες (ότι δηλαδή γινόταν μέχρι τώρα) με κάποιο συμβολικό τίμημα, να κλείσει η αξιολόγηση στις 5 Δεκέμβρη και μετά να πάμε στη μεγάλη κουβέντα για το χρέος. Που θα καταλήξει αυτή κουβέντα; Μα φυσικά σε ένα 4ο μνημόνιο. Άλλωστε οι εταίροι του Σύριζα ήδη το προαναγγέλλουν. Και γιατί άλλωστε να περιμένουμε κάτι διαφορετικό, πέρα από μια ακόμα άτακτη υποχώρηση;
Η μάχη των θρησκευτικών, που ο Συριζα θεώρησε ότι θα μπορούσε να δικαιολογήσει κάτι από την πάλαι ποτέ αριστερή του φυσιογνωμία κατέληξε κι αυτή σε μια οικτρή ήττα αφού μπροστά στις απειλές του ακροδεξιού ιερατίου (και μετά μας λένε για την Τεχεράνη και τον Χομεϊνί) η κοινοβουλευτική πλειοψηφία το έβαλε στα πόδια. Τι έγιναν οι αρχές του διαφωτισμού κύριοι; Που πήγαν οι «αξίες του ευρωπαϊσμού» και της ανεξιθρησκίας; Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο; Η εκλεγμένη σας κυβέρνηση ή οι απεσταλμένοι του θεού; Που πήγε «η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε»; Γιατί κανείς δεν αντιδρά σε αυτό το θεσμικό πραξικόπημα; Από αυτούς που κόπτονται για τη «δημοκρατία» λέμε, για τον «ιερό θεσμό» των εκλογών και της «νόμιμα εκλεγμένης» κυβέρνησης. Από ότι φαίνεται όμως όλα αυτά τα «ιδανικά» δεν αξίζουν τίποτα όταν τα πραγματικά αφεντικά αυτής της χώρας χτυπάνε το χέρι στο τραπέζι. Τι να φτουρίσει άλλωστε μια κυβέρνηση ή ένα δημοψήφισμα; Τι να μας πει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Εδώ κύριοι υπάρχει εκκλησία, στρατός, αστυνομία, κοτζάμ πρόεδρος που εδώ και δύο μήνες περιφέρεται σε όλη την επικράτεια και βγάζει δεκάρικους για τη Λοζάνη με φόντο 15 στρατοκράτες. Και ρωτάμε τους λάτρεις του κοινοβουλευτισμού και των πλατιάς πλειοψηφίας; Είναι αρμόδιος ο «εγγυητής του πολιτεύματος» να αλωνίζει την Ελλάδα και να παριστάνει εκτός από τον πρόεδρο και τον πρωθυπουργό; Αλλά ο ίδιος δεν ήταν που τις μέρες του δημοψηφίσματος απειλούσε μαζί με τους «μένουμε Ευρώπη», τους σαμαροβενιζέλους και τους τραπεζίτες ότι δεν θα επιτρέψει στην έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ; Οι αρμοδιότητες του προέδρου φαίνεται οτι επεκτείνονται σε κάθε είδους ζητήματα όπως άλλωστε και του κάθε Ιερώνυμου που μέχρι προχθές εθεωρείτο μετριοπαθής ιεράρχης (κάτι σαν τη μετριοπαθή αντιπολίτευση της Αλ Νούσρα στο Χαλέπι) μέχρι να αποδειχτεί ότι ανήκει στην χουνταίϊκη φράξια Πειραιώς, Καλαβρύτων και Θεσσαλονίκης.
Αλλά αν δεν φτάνουν αυτοί υπάρχει και το ΣτΕ, για να αντιληφθεί και ο τελευταίος θιασώτης της αστικής δημοκρατίας, ποιος κυβερνά πραγματικά αυτόν τον τόπο και ποιος είναι η θλιβερή του μαριονέτα ακόμα και αν το ανεκδιήγητο κόμμα του, τον έχει ανακηρύξει σε βοναπάρτη. (Ψευδο;) πρωθυπουργός δεν είναι άλλωστε; Ε σύντροφοι του ινστιτούτου Πουλατζά και της ανανεωτικής δημοκρατικής αριστεράς της αυτονομίας των κινημάτων, του κοινωνικού φόρουμ, των διαρκών συνεδρίων και του πλουραλισμού. Τι έγινε αγαπητοί, αέρα κοπανιστό πουλάγατε τόσα χρόνια; Εντάξει καταλαβαίνουμε ότι σας πιέσανε και το βάλατε στα πόδια, ότι η βαρύγδουπη θεωρία σας είναι σαν το λαγό που λέει μερικές μαλ..ες για να περνάει η ώρα, αλλά ότι θα μας τα πλασάρεται τώρα όλα αυτά σαν νέο όραμα και τον αλαζόνα Τσίπρα που πετάει όλο το παλιό επιτελείο στον Καιάδα σαν το ισχυρό χαρτί της αριστεράς, ε αυτό ξεπερνάει κάθε όριο ανοχής.
Κύριοι, πάρτε το χαμπάρι, εδώ υπάρχει κράτος
Ο θλιβερός πρωθυπουργός επιμένει ότι θα τους ταράξει στη νομιμότητα. Ξεχνάει όμως ότι η νομιμότητα που επικαλείται έχει προσδιορισμό και δεν είναι υπό διαπραγμάτευση. Όπως δεν είναι και το χρέος. Η νομιμότητα δεν είναι ουδέτερη και υπεράνω ανταγωνισμών. Είναι η αστική νομιμότητα. Είναι το σύνταγμα και οι νόμοι, ο κρατικός μηχανισμός (βαθύ κράτος) που την εγγυάται. Δεν το ήξερε αυτό ο Τσίπρας; Και αν δεν το ήξερε γιατί είναι αμόρφωτος, τόσοι γκραμισανόι, πουλατζικοί μαρξισταράδες δεν τον ενημέρωσαν; Λέμε τώρα. Αλλά κάτι θα ήξερε όταν μας έλεγε ότι το «κράτος έχει συνέχεια». Η κλασική διπλή γλώσσα των ρεφορμιστών.
Γιατί κάποιοι έπεσαν από τα σύννεφά με την απόφαση του ΣτΕ; Οι δικαστές ερμηνεύουν το νόμο με γνώμονα το καθολικό αστικό συμφέρον. Επιπλέον οι άνθρωποι αυτοί είναι τμήμα της αστικής τάξης πέρα από θεματοφύλακες των συμφερόντων της. Ο καπιταλισμός είναι σύστημα, δεν είναι μόνο οι κεφαλαιοκράτες, οι επιχειρηματίες τα συγκεκριμένα αφεντικά και τα μικροσυμφέροντά τους. Η δικαστική ΕΞΟΥΣΙΑ δεν είναι απλά ένας ρόλος, δεν είναι μόνο μια διαμεσολάβηση ανάμεσα στην αστική τάξη και τους υποτελείς της, είναι οργανικό μέρος της αστικής εξουσίας και καθόλου συσχετισμός δύναμης που με την πίεση των από κάτω θα λειτουργήσει ως διαιτητής των ταξικών συγκρούσεων.
Η υπόθεση με τα κανάλια ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το γεγονός αυτό, όσο κι αν κάποιοι μας ζάλιζαν χρόνια ότι υπάρχουν περιθώρια για κάτι άλλο. Ότι δήθεν θα χρησιμοποιήσουν τα παραθυράκια της αστικής δημοκρατίας για να διασχίσουν τον δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Όχι, ότι γίνεται λόγος για σοσιαλισμούς. Υπενθυμίζουμε τι έλεγαν όταν ήταν ακόμα στα σαράντα και φαντάζονταν ότι τα παραμύθια του δημοκρατικού δρόμου, η κατάκτηση της εκλογικής πλειοψηφίας και η συγκρότηση μιας «προοδευτικής κυβέρνησης» και πρόσφατα αντιμνημονιακής θα ανοίξει το δρόμο για την αλλαγή. Τρίχες κατσαρές. Μόνο αυτές οι δύο λέξεις αξίζουν για όλες αυτές τις φαντασιώσεις. Λοιπόν τέλος. Όποιος επιμένει ότι υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την αναμέτρηση, όποιος νομίζει ότι μπορεί να αποφύγει την εξέγερση και τη συντριβή του αστικού νόμου, του κράτους και όλων των μηχανισμών του, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια άλλη κοινωνία είναι απλά ένας απατεώνας, αν δεν είναι απλά ηλίθιος. Δεν μιλάμε για τις αυταπάτες των απλών ανθρώπων. Μιλάμε για όσους συνειδητά μετά από ακόμα μια τραγική εμπειρία διάψευσης συνεχίζουν να μιλάνε για το ίδιο σχέδιο που αυτοί δήθεν θα πάνε μέχρι τέλος. Δεν υπάρχει κανένα άλλο τέλος του ρεφορμισμού και της οποιασδήποτε θεωρίας σταδίων πέρα από το βατερλό του Σύριζα. Μα δεν μιλάμε εδώ για μια άλλη κοινωνία θα αντιτείνουν τα οφανά του Μπερλίγουερ. Τόσο το χειρότερο γιας σας κύριοι. Δεν μπορείτε να επιβάλλεται στον μαφιόζικο καπιταλισμό ένα στοιχειώδες καθεστώς ευνομίας. Τι άλλο χρειάζεται πια για να αντιληφθεί κανείς ότι η εμμονή στην -αστική- νομιμότητα είναι μια σκέτη μπαρούφα.
Μιντιακή μαφία: μια ζωή κλέφτες
Τα κανάλια εδώ και 26 χρόνια λειτουργούν όντως κάτω από ένα καθεστώς ασυδοσίας. Οι καναλάρχες ήταν κοινοί καταπατητές της δημόσιας περιουσίας. Οι συχνότητες είναι δημόσια περιουσία. Εδώ και 25 χρόνια δεν πληρώνουν τίποτα και ποτέ δεν πήραν άδεια, ούτε έγινε κανένας διαγωνισμός για να την πάρουν. Οι κυβερνήσεις ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έδιναν προσωρινές άδειες στους πειρατές και τα λαθροκάναλά τους, του ΑΝΤ1, του ΜΕΓΑ, του ΣΚΑΙ, του ΣΤΑΡ, του Αλφα κοκ Για να αντιληφθούμε το μέγεθος της κομπίνας μόνο για τα τελευταία 6 χρόνια το ΕΣΡ έκοψε 23εκ πρόστιμα για τη λειτουργία των καναλιών από τα οποία μόνο τα 9εκ έχουν εισπραχθεί. Δηλαδή 1,5 εκ. το χρόνο για όλα τα κανάλια. Το μόνο που υποτίθεται ότι πληρώνουν είναι ένας φόρος για τις διαφημίσεις, αλλά και αυτό μόνο από το… 2015 (!!!!) και δώθε. Εν πάση περιπτώσει το 2015 ήταν να καταβάλουν 39εκ αλλά χρωστάνε ακόμα τα μισά. Να φανταστούμε μόνο ότι η διαφημιστική πίτα στις καλές εποχές έφτανε τα 600 εκ ετησίως και στα μνημονιακά χρόνια έπεσε στα 180 εκ. Ο φόρος για τις διαφημίσεις είναι στο 20%, ψηφίστηκε μόλις το 2010 και εφαρμόστηκε το 2015 μετά από τέσσερις αναβολές. Δηλαδή για τα 600 εκ επί 20 χρόνια η μαφία των καναλαρχών δεν πλήρωσε ούτε ένα ευρώ στο κράτος. Λογικό είναι. Οι περισσότεροι καναλάρχες είναι ο αφρός της αστικής τάξης. Η λέξη φόρος για αυτά τα ρεμάλια είναι μια άγνωστη λέξη. Πίσω από αυτούς υπήρχε ένας ολόκληρος στρατός από εγκάθετους δημοσιογράφους αστέρες που έγιναν κυριολεκτικά εκατομμυριούχοι τις δεκαετίες του 90 και του μιλένιουμ. Και ένα κάρο παρατρεχάμενοι με απολαβές και μπόνους που δεν υπήρχαν πουθενά αλλού. Αυτά τα υποκείμενα ανέβαζαν και κατέβαζαν, με το αζημίωτο πάντα, κυβερνήσεις και πολλές φορές τα κόμματα εξουσίας έκαναν τις μεταγραφές τους από την τηλεοπτική μαφία με «πετυχημένους» δημοσιογράφους που αναβαθμίζονταν σε αρχιστελέχη και υπουργοί της εκάστοτε κυβέρνησης. Αν ο φόρος στη διαφημιστική πίτα είχε επιβληθεί από την αρχή της λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης οι καναλάρχες θα έπρεπε με σημερινές τιμές να είχαν καταβάλει 2,5 δις. Είναι προφανές ότι μόνο οι εφοπλιστές και οι καναλάρχες έχαιραν και χαίρουν μιας τέτοιας φορολογικής ασυλίας.
ΚΚΕ, ΛΑΕ, εξωκοινοβούλιο: άλλα λόγια να αγαπιόμαστε
Πολλοί κάνοντας μια εξ αριστερών κριτική στο Συριζα είδαν μια ακόμα «ενδοαστική σύγκρουση». Ότι ο Σύριζα φέρνει τα νέα τζάκια (Καλογρίτσας, Μαρινάκης, Σαββίδης) για να διώξει τα παλιά (Αλαφούζος, Μπόμπολας, Λαμπράκης, Βαρδινογιάννης, Κοντομηνάς). Λάθος.
Η υπόθεση των καναλιών πέρα από το ποιος την ανοίγει, διαμορφώνει τον ταξικό συσχετισμό. Οι μιντιάρχες πρέπει να πληρώσουν για τις συχνότητες που καταπατούν ναι ή όχι; Πρέπει να πληρώσουν για την ελεεινή τους θέση και στάση όλα αυτά τα χρόνια πριν και μετά τα μνημόνια; Ήταν ή δεν ήταν ένας βασικός πυλώνας του συστήματος; Πρέπει να χτυπηθεί αυτή η λέρα; Αλλάζει κάτι αν ο Σύριζα ανοίγει το θέμα; Εμείς δεν πρέπει να έχουμε το δικό μας λόγο; Αν αύριο ο κάθε Συριζα ανοίξει το θέμα διαχωρισμού εκκλησίας κράτους θα κοιτάμε σαν χάνοι παριστάνοντας τους ουδέτερους καλυπτόμενοι πίσω από τη θεωρία κάποιας «ενδοαστικής σύγκρουσης». Όταν ο Τσίπρας για τους δικούς του λόγους έφερε το δημοψήφισμα τον Ιουλίου 2015, τι έπρεπε να πούμε; Το ΚΚΕ μας είπε ότι είναι μια ενδοαστική σύγκρουση. Με αυτό το πρόσχημα απέσυρε τις δυνάμεις του από τη μάχη βοηθώντας ουσιαστικά όχι μόνο την αστική τάξη και ολόκληρο το σύστημα που «έμενε Ευρώπη» αλλά και τον ίδιο τον Τσίπρα που στην πραγματικότητα ευχόταν την ήττα του ΟΧΙ για να μπορεί να φορτώσει τις δικές του επιλογές στις πλάτες του κόσμου αν υπερίσχυε το ΝΑΙ. Αυτός ήταν ακόμα ένας λόγος να ψηφιστεί το ΟΧΙ, για να μην επαληθευτεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία Τσίπρα, αλλά ούτε και η εξωτερική και εσωτερική τρόϊκα να ισχυρίζεται ότι ο κόσμος προτιμάει τα μνημόνια από το χάος. Αλλά και με αφορμή το ΟΧΙ να παρθούν πρωτοβουλίες από τα κάτω. Αυτές οι πρωτοβουλίες φυσικά δεν παρθήκανε γιατί το ΚΚΕ ήταν έτσι κι αλλιώς απών, ενώ η αναγνωρίσιμη εσωτερική αντιπολίτευση του Συριζα (Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου) ακόμα και μετά τη στροφή του Τσίπρα που έκανε το ΟΧΙ ΝΑΙ δεν απέσυραν την εμπιστοσύνη τους στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η τότε βουλή να ψηφίσει 15αύγουστο το 3ο μνημόνιο.
Προφανώς και υπάρχουν νέοι παίκτες που θέλουν να μπουν στο παιχνίδι. Αλλά πριν απ’ αυτό υπάρχει ένα ερώτημα που δεν πρέπει να αποφεύγει κανείς. Πρέπει να πληρώνει το κεφάλαιο; Το σύνθημα να πληρώσει την κρίση, εμπεριέχει και μια τέτοια διάσταση, ή περιλαμβάνει μόνο την απαλλοτρίωση του. Είναι ένα αίτημα που πρέπει να βάζουμε; Αν όχι, τότε να μην απαιτούμε τίποτα. Ας μην πληρώνουν οι εργοδότες τις εισφορές του ΙΚΑ, το ΦΠΑ, φόρους εισοδήματος, τίποτα. Αν κάνουν κομπίνες να μην τους καταγγέλλουμε, αφού πάλι αφεντικά θα είναι και με και χωρίς κομπίνες.
Το βασικό, να πληρώσουν οι καναλάρχες (δηλαδή οι καπιταλιστές) πάει στις καλένδες, για να καταγγελθεί ο Σύριζα ότι δίνει τα κανάλια ξανά στα αφεντικά και όχι στην κοινωνία. Βεβαίως το ζήτημα της ενημέρωσης και το ποιος την ελέγχει τίθεται εξ αντικειμένου. Αλλά πότε το θυμηθήκαμε, τώρα που η κυβέρνηση σκέφτηκε να ενεργοποιήσει τον αστικό νόμο στους καναλάρχες; Η σύγχυση στο θέμα είναι παροιμιώδης. Κάποιοι σχεδόν πανηγυρίζουν που η κυβέρνηση κάνει πίσω μετά την απόφαση του ΣτΕ, χωρίς να σκέφτονται ότι οι πρώτοι που πανηγυρίζουν είναι οι καναλάρχες, η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Ε τότε ας επεκταθεί αυτή η θέση παντού. Να μην λέμε να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση. Να μην γυρίσει πίσω αυτά που έβγαλαν με τις οφσόρ, ούτε αυτά που έφαγαν οι τραπεζίτες σαν τον Λαβρεντιάδη. Ας μην φέρουν «πίσω τα κλεμμένα». Τσάμπα το φωνάζαμε τόσο καιρό. Ο Αλαφούζος που δεσμεύτηκε η περιουσία του για 50εκ φοροδιαφυγή μας απασχολεί; Μήπως να απαλλαχθεί καλύτερα; Να τα δώσει ή να μην τα δώσει; Αν δεν τα δώσει να κατασχεθεί η περιουσία του ναι ή όχι; Ή να πούμε ότι όλα αυτά είναι μια ενδοαστική σύγκρουση και να τους κάνουμε έτσι τα μούτρα κρέας.
Έχει νόημα να μιλάμε για αυτά ή απλώς ρίχνουμε νερό στο μύλο των ρεφορμιστικών αυταπατών; Εμείς λέμε ότι όχι μόνο πρέπει να μιλάμε αλλά να χαλάμε τον κόσμο. Να καταδεικνύουμε ότι οι καπιταλιστές εκτός από εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης και της «νόμιμης» κλοπής της υπεραξίας της, είναι και κοινοί λωποδύτες. Ότι λεηλατούν τη δημόσια περιουσία. Ότι με αυτόν τον τρόπο αυξάνουν ακόμα περισσότερο την κλεμμένη υπεραξία. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Ποσά που στο τέλος φορτώθηκαν στο δημόσιο χρέος, για να σωθούν τα κιτρινοκάναλα και οι χρεοκοπημένες από τους ίδιους τράπεζες. Φυσικά απαιτούμε να πληρώσουν αντί να πουλάμε τρελίτσα ότι πρόκειται μονάχα για ακόμα μια ενδοαστική σύγκρουση.
Βεβαίως υπάρχει ενδοαστική σύγκρουση. Προφανώς και οι μαρινάκιδες θέλουν να πάρουν τη θέση των βαρδινογιαννέων. Αλλά αυτό είναι πιο σημαντικό από το ότι όλοι αυτοί είναι κλέφτες και πρέπει να πληρώσουν; Το να επιμένει κανείς στα νέα τζάκια και στον ανταγωνισμό τους με τα παλιά κάνει κάποια μεγαλύτερη αποκάλυψη; Σιγά θα πει ο καθένας. Κεφάλαια είναι, ανταγωνίζονται αναμεταξύ τους, που το περίεργο.
Μπορεί ένα πονηρός να πεί εδώ. Μα καλά τι να πληρώσουν, εσείς δεν λέτε ότι ο αστικός νόμος και οι θεματοφύλακές του τους καλύπτουν. Βεβαίως, μόνο που η αντικαθεστωτική αριστερά που δεν περιορίζεται από καμία αστική νομιμότητα θα έπρεπε να πάρει τις δικές της πρωτοβουλίες. Η κυβέρνηση ας περίμενε το ΣτΕ και τη συγκρότηση του ΕΣΡ. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η αριστερά του κράτους (γιατί υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι πέρα από το Σύριζα που παριστάνουν τελευταία τους προδομένους) στο τέλος σκύβει το κεφάλι μπροστά στις απειλές της αστικής τάξης και του βαθέως κράτους.
Όπως και να χει η προτεραιότητα να καταγγελθεί ο Συριζα και τα νέα τζάκια δεν άφησε κανένα περιθώριο δράσης. Αυτοί που λεηλάτησαν τη χώρα την έβγαλαν για ακόμα μια φορά λάδι ενώ η πέραν του Συριζα αριστερά περίμενε την έλευση των νέων τζακιών για να καταγγείλει τον Σύριζα που τα έφερε. Το ΚΚΕ αυτή τη φορά δεν ήταν μόνο του. Όλη η αριστερά είχε τα μάτια της καρφωμένα εκεί που της έδειχνε ο Μητσοτάκης και τα κιτρινοκάλανα: Στον Καλογρίτσα και τον Σαββίδη.
Ας μην μιλήσουμε τώρα για τον Γλέζο που τον απασχολούσε ο πλουραλισμός της ενημέρωσης που μπαίνει σε δοκιμασία από τον νόμο Παπά. Και τι εξασφάλιζε κύριε Γλέζο τον πλουραλισμό; Ο Σκαι το Μεγα και ο Αντ1; Είμαστε με τα καλά μας; Ή τον Αλαβάνο που χαιρετίζει την απόφαση του ΣτΕ ως νίκη της συνταγματικής τάξης. Και ίσως κάποιοι μαζί του επίσης να χαίρονται που ο η κυβέρνηση υπέστη ακόμα μια ήττα. Μόνο που αυτή είναι μια νίκη της αστικής αντίδρασης. Όποιος χαίρεται μαζί με τον Μητσοτάκη και τον Τζήμερο θα πρέπει να σκεφτεί στα σοβαρά για τις απόψεις του.
Οι εργαζόμενοι;
Όσοι έβλεπαν μόνο παλιά και νέα τζάκια χάνοντας από την οπτική τους το προφανές, θεώρησαν ότι το σημαντικότερο είναι οι εργαζομενοι στα κανάλια. Στο βαθμό λοιπόν που θα συνεχίσουν να λειτουργούν τουλάχιστον έτσι εξασφαλίζονται οι θέσεις εργασίας. Λογικό είναι. Όταν κανείς δεν καταλαβαίνει ποιο είναι το διακύβευμα στο τέλος ασχολείται με τα σίγουρα, δήθεν με τους εργαζόμενους με τον ίδιο τρόπο βεβαίως που ασχολείται και ο Μητσοτάκης. Μόνο που εδώ η τύχη των εργαζομένων εξαρτάται από την τύχη των αφεντικών τους. Ε τότε να μην πληρώσει ούτε ο Αλαφούζος ότι του αναλογεί από τα 50 εκ φοροδιαφυγή για να μην χάσουν τη δουλειά τους οι εργαζόμενοι στο Σκαι και ο αρχιεκβιαστής Θ. Αναστασιάδης να μην πληρώσει ποτέ για τα 5 εκατομμύρια που κουβάλαγε στο πορτμπαγάζ του αυτοκινήτου του για να μην κλείσει το πρώτο θέμα και χάσουν κι άλλοι τη δουλίτσα τους. Προφανώς το λουκέτο αυτών των δυο ευαγών ιδρυμάτων θα αποτελεί μια μέγιστη ήττα για το εργατικό κίνημα της χώρας. Τι να πει κανείς εδώ. Ας αγωνιστούμε τότε μαζί με τα αφεντικά για να σώσουμε τις δουλειές μας. Το κάνουν ήδη οι μεταλλωρύχοι της Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική μαζί με τον Αδώνη και τη ΧΑ. Αυτό δεν είναι ταξικός αγώνας είναι κανιβαλλισμός. Και μαζί με τους μεγαλοαγρότες και τους μεγαλοδικηγόρους πέρσι μπας και ρίξουν το ασφαλιστικό μιας και μεις δεν μπορούμε να πάρουμε τα πόδια μας. Μόνο που αυτοί δεν ήθαλαν απλά να πληρώνουν εισφορές, και ποσώς τους ενδιέφερε αν το ασφαλιστικό χρτύλαγε κυρίως την εργατική τάξη. Εξαίρεση ζητάγανε για την πάρτη τους, να συνεχίσουν να βρίσκονται σε καθεστώς ασφαλιστικής ασυλίας. Αυτός ήταν ο λόγος που το κινημα της γραβάτας έγινε η αιχμή των μενουμε ευρώπη, των παρετηθείτε του Σκαι και του Μεγα. Αλλά τι λέμε τώρα εδώ μιλάμε για τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους.
Ε λοιπόν κανένα εργατικό κίνημα δεν σώζεται κρυπτόμενο πίσω από τις πλάτες των αφεντικών του. Αν θέλουν να σωθούν οι εργαζόμενοι στο Μέγα να απαιτήσουν πρώτα από όλα από τους ιδιοκτήτες τους αυτά που τους χρωστάνε. Από κει και πέρα συζητάμε τα υπόλοιπα. Στο βαθμό που δεν το κάνουν ας πάνε να τους σώσει ο Ψυχάρης, ο Πρετεντέρης και η Ολγα Τρέμη. Και ας σταματήσουν επιτελούς διάφοροι να ψωνίζουν από αυτούς που έχουν ήδη πουληθεί στο διάβολο. Οι εργαζόμενοι κερδίζουν την αλληλεγγύη όταν τα αιτήματά τους αποκτούν και ένα καθολικό ταξικό περιεχόμενο. Αυτοί που βάζουν πάνω απ’ όλα τη συντεχνία και την επιχείρηση του αφεντικού δεν αξίζουν καμία αλληλεγγύη. Τελεία και παύλα.
Που καταλήγουν οι αλχημείες του Τσίπρα
Ο Σύριζα προσπαθώντας να αποδείξει ότι έχει ακόμα λίγη τσίπα μετά το 3ο μνημόνιο, το έριξε στη μάχη για την «πάταξη της διαπλοκής». Για να μας πει ότι είναι ακόμα αριστερός. Ότι δεν παρέδωσε εντελώς τα όπλα. Ότι τουλάχιστον θα αναγκάσει τους εδώ κλέφτες να πληρώσουν. Να δείξει ότι θα αποδώσει μια ελάχιστη δικαιοσύνη, ότι όντως είναι «ταξικά μεροληπτικός» υπέρ των αδυνάτων. Το κίνητρο της κυβέρνησης ήταν να βρεί μερικές δικαιολογίες για την ύπαρξή της. Ακόμα και αν στο τέλος θα κατέληγε σ’ ένα συμβιβασμό, κάτι άλλωστε που βρίσκεται στο γενετικό κώδικα της σκέψης κομμάτων όμως ο Σύριζα. Όπως και να χει ο Σύριζα δεσμεύεται ακόμα και τώρα από το παρελθόν του και από τις εξαγγελίες του. Μέχρι βεβαίως να τις φάει η μαρμάγγα εντελώς. Αλλά αυτό θέλει το χρόνο του.
Ανοίγοντας το μέτωπο των καναλιών ήταν επόμενο να εμφανιστούν νέοι παίκτες στο τηλεοπτικό παιχνίδι. Υπενθυμίζουμε σε κάποιους ότι το ζητούμενο που άνοιξε με τις αδειοδοτήσεις δεν είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων ενημέρωσης αλλά οι άδειες των καναλιών που για πρώτη φορά θα έπρεπε να πληρώσουν όσοι τις διεκδικούσαν. Η κοινωνικοποίηση των καναλιών προφανώς και δεν θα αποφασιστεί στο ελληνικό κοινοβούλιο ούτε και στο ΣτΕ για όσους αντιλαμβάνονται περί τίνος πρόκειται. Βεβαίως στην προπαγάνδα του κανείς μπορεί να λέει πως φαντάζεται την ενημέρωση σε μια άλλη κοινωνία. Αλλά όταν κάτι παίζεται τώρα η επαναστατική γραμμή δεν είναι τι μπορεί να συμβεί σε μερικές δεκάδες χρόνια αλλά τώρα. Τι ζημιά μπορούμε να προκαλέσουμε στον αντίπαλο αυτή τη στιγμή; Επαναστατική γραμμή είναι να ανοίγει το δρόμο στην επανάσταση, να καταφέρνει έστω μερικά χτυπήματα στον αντίπαλο. Οι θεωρητικές εξαγγελίες άνευ αντικειμένου δεν ενοχλούν κανένα. Βεβαίως έχουν την αξία τους αλλά μόνο προπαγανδιστικά. Πολιτική είναι τώρα τι κάνουμε στο πεδίο της μάχης.
Αν τώρα κάποιοι νομίζουν ότι το αίτημα για κοινωνικοποίηση των μιντια είναι κάτι που μπορεί να προκαλέσει κινητοποιήσεις και να επιβληθεί τότε ας γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις στο δρόμο. Αλλά τώρα καμία άλλη αριστερά δεν άνοιξε τέτοιο θέμα, ούτε και στο δρόμο μπήκε κατι ανάλογο. Απλώς πολιτεύτηκε εκ του πονηρού με άξονα την αντιπολίτευση στο Σύριζα και όχι να χτυπηθούν οι καναλάρχες. Λες και οι καναλάρχες είναι αντίπαλοι του Σύριζα και όχι του κινήματος και της υπόλοιπης αριστεράς. Το ξεκαθαρίζουμε για να μην ξεχνιόμαστε. Ο βασικός αντίπαλος είναι το κράτος των καπιταλιστών και όχι το ψευδοκράτοςτου Σύριζα.
Κάθε επαναστατικό μέτρο επιβάλλεται με επαναστατικά μέσα αφού πρώτα σκίσει το αστικό σύνταγμα και τους νόμους και τσακίσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Αλλά εδώ μερικοί μπορούν να πετάνε σε κάθε κουβέντα ότι να ναι λες και επαναστατική πολιτική είναι οι βερμπάλες και μάλιστα με ανάθεση να τις πραγματοποιήσει ο Τσίπρας του 3ου μνημονίου που δεν μπορεί καλά καλά να υποχρεώσει τους καναλάρχες να πληρώσουν για τις άδειές τους. Τέλος πάντων. Ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα.
Ο Σύριζα προσπαθώντας να βάλει «τάξη» στη μαφία με «θεσμικό» τρόπο, οργάνωσε ένα πλειοδοτικό διαγωνισμό με αυστηρούς υποτίθεται όρους συμμετοχής. Το αποτέλεσμα ήταν να αποκλειστεί μόνο το Μεγα αλλά να συμμετάσχουν ο Αλαφούζος που ελέγχεται για φοροδιαφυγή 50 εκ, ο Μαρινάκης που είναι υπόδικος για λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τα στημένα παιχνίδια, ο Καλογρίτσας που αν και ψιλικατζής φάνηκε ότι δεν είχε τις απαραίτητες εγγυήσεις, ο Κοντομηνάς που επίσης διώκεται για φοροδιαφυγή 48εκ. και ο Σαββίδης που επίσης είναι μια σκοτεινή προσωπικότητα. Σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι είναι φοροκλέφτες και πολλοί από αυτούς με ανοιχτές κακουργηματικές ποινικές υποθέσεις.
Ο Σύριζα προσπαθώντας να «βάλει τάξη», φαντασιωνόμενος ότι μπορεί να υπάρξει ένα είδος ηθικού και τίμιου καπιταλισμού έφαγε τα μούτρα του. Πρώτα γιατί τα νέα αγγελούδια που μας έφερε δεν διαφέρουν από τα παλιά, άσχετα αν οι στρατηγοί της κυβέρνησης πίστευαν ότι θα εξαναγκάσουν τους καπιταλιστές να συμπεριφέρονται σαν κύριοι και όσοι το κάνουν να ενταχθούν στο σχέδιο του σύριζα για μια νέα Ελλάδα χωρίς μαφίες να νταβατζήδες. Οι παλιοί καναλάρχες χρησιμοποίησαν δεόντως το βεβαρημένο παρελθόν των νέων αντιπάλων τους κυρίως για να απαξιώσουν το Σύριζα και να του επιβάλουν τη θέλησή τους. Το κλάμπ της αδιαμεσολάβητης αστικής προπαγάνδας είναι ένα κλειστό επάγγελμα και όποιος θέλει να μπει θα πρέπει να συνεννοηθεί με την κόζα νόστρα που το ελέγχει. Ο κάθε μαρινάκης και σαββίδης μπορεί να θέλουν να πάρουν τη θέση των βαρδινογιαννέων και να χρησιμοποιούν γι’ αυτό το Συριζα και μπορεί ο σύριζα να ψαχνει συμμάχους στην αστική τάξη για να γίνει αποδεχτός ως μια μόνιμη εναλλακτική για το σύστημα, αλλά αυτό δεν είναι μια απλή υπόθεση.
Η αστική τάξη έχει δικά της κόμματα και συμφέροντα που είναι κυρίως δεμένα με αυτά τα κόμματα. Η σχέση αυτή δεν είναι μόνο σχέση συμφερόντων αλλά ιδεολογική και πολιτική. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν δώσει εξετάσεις όχι μόνο στη διαχείριση του ελληνικού καπιταλισμού αλλά και στον αγώνα ενάντια σε όσους αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη. Ο Σύριζα θα περάσει πολλά τεστ για να γίνει αποδεκτός σε αυτό το κλαμπ και σίγουρα δεν θα μπορεί να μιλά τη διπλή γλώσσα που έχει ακόμα και σήμερα.
Όπως και να χει η μιντιακή μαφία δεν σπάει με συμμαχίες με νέους μαφιόζους. Ο καπιταλισμός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Μόνο με μαφιόζικες και κανιβαλικές μεθόδους μπορεί να εξασφαλίσει το σύστημα την αναπαραγωγή του. Το κράτος προσαρμόζεται σε αυτή την ανάγκη και νομοθετεί αναλόγως. Το ΣτΕ μπορεί να βγάζει αντισυνταγματικές τις περικοπές των δικαστών και των ένστολων αλλά όχι των άλλων εργαζομένων. Μπορεί επίσης να βρίσκει παραθυράκια να βγάλει συνταγματική την απόφαση του Σαμαρά να βάλει λουκέτο στην Ερτ αλλά αντισυνταγματικό το νόμο του Παπά γιατί δήθεν δεν έχει συγκροτηθεί το ΕΣΡ. Μπορούσε όλα αυτά τα χρόνια να βλέπει ότι οι προσωρινές αδειοδοτήσεις είναι παράνομες αλλά ποτέ δεν τις ακύρωσε για να υποχρεώσει τις σαμαροβενιζελικές κυβερνήσεις να τις δώσουν νόμιμα με διαγωνισμό. Ένα ΣτΕ άλλωστε που έβγαζε όλα τα μνημόνια συνταγματικά παρόλο που επιβλήθηκαν σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Η κυβέρνηση υπολόγιζε ότι οι εταίροι της θα είναι συγκαταβατικοί μαζί της με τον ίδιο τρόπο που περίμενε ότι οι δανειστές θα της δώσουν μια ευκαιρία για να αποδείξει ότι όλοι κάτι έχουν να κερδίσουν από την πολιτική της. Σε ένδειξη καλής θέλησης κάθε διαπραγμάτευση την ξεκινάγε με μια μεγάλη υποχώρηση από το 1ο λεπτό, δίνοντας έτσι το σήμα ότι στην πραγματικότητα είναι έτοιμη να λακίσει μέσα στο πρώτο τέταρτο. Αυτό έκανε το 2015 όταν συζήταγε με την τρόικα για το μνημόνιο, αυτό έκανε με τα κανάλια και με την εκκλησία. Αυτό όμως δεν είναι ένα θέμα ικανής διαπραγμάτευσης ούτε ένα game theory όπως πίστευε ο Βαρουφάκης. Στην πραγματικότητα είναι μια σκληρή ταξική αναμέτρηση, μια βίαιη σύγκρουση ανάμεσα σε δύο συνειδητά διαφορετικά κοινωνικά σχέδια. Πίσω από αυτή τη σύγκρουση υπάρχουν μηχανισμοί, ταγμένοι με τη μια ή την άλλη πλευρά. Μηχανισμοί που δεν διαιτητεύουν αλλά συμμετέχουν ενεργά στην αναμέτρηση. Ο κάθε σύριζα μαζί και οι κλώνοι του πιστεύουν ότι μπορεί να βρεθεί μια μέση λύση που να συμφέρει όλες τις πλευρές γιατί θεωρούν ότι μια ανοιχτή αναμέτρηση θα αποβεί μοιραία για όλους. Κανείς μπορεί να κάνει τις εκτιμήσεις του. Όπως και να χει όμως οι κυανόκρανοι στο τέλος δεν είναι ποτέ ουδέτεροι. Καταλήγουν στην αγκαλιά του ισχυρού, σε αυτόν που είναι αποφασισμένος να επιβληθεί χωρίς να χασομερά. Ο κάθε Σύριζα κατρακυλά σε αυτή την πλευρά και το αποδίδει σε κάποιον αρνητικό συσχετισμό. Κάθε φορά δήθεν για να σώσει ότι έχει απομείνει από την προηγούμενη χαμένη μάχη κάνει ακόμα μια υποχώρηση. Τώρα λέει ότι δεν έχουμε πολυτέλεια μπροστά στο νέο στόχο για την απομείωση του χρέους να κρατάμε ανοιχτά τα μέτωπα των αδειών ή της εκκλησίας. Επίσης δεν υπάρχει χρόνος για μικροαντιρρήσεις στη διάρκεια της αξιολόγησης. Μόλις φτάνει η ώρα της αλήθειας οι κόκκινες γραμμές του σύριζα καταρρέουν. Αυτό προδιαγράφει και την οικτρή κατάληξη του κόμματος αυτού.
Χαιρόμαστε για την κατρακύλα;
Η υπόλοιπη αριστερά μπορεί να χαίρεται που οι παλιοί τους σύντροφοι (γιατί όλοι αυτοί κάποτε ήταν κομματικοί σύντροφοι για να μην ξεχνιόμαστε από την εποχή της πτώσης του υπαρκτού) ξεπουπουλιάζονται, όμως όταν αυτό συμβαίνει από την πίεση από τα δεξιά, τότε δεν θα υπάρχει κανένα κέρδος προς τη δική μας πλευρά. Όποιος χαμογελάει στις νίκες του βαθέως κράτους, και της δεξιοποταμίσιας αντιπολίτευσης, απλά αυτό δικαιώνει τους απογόνους των ταγμάτων και της Χ. Η αντιπολίτευση του Γλέζου όταν λέει ότι ο νόμος Παπά περιορίζει τον πλουραλισμό δικαιώνει τον Σκάι και τον Μητσοτάκη. Τα χαιρέκακα αριστερά πανηγύρια για την απόφαση του ΣτΕ νομιμοποιούν το κράτος έκτακτης ανάγκης των σαμαροβενιζέλων στο οποίο ο καρπαζοεισπράκτορας Τσίπρας εκτελεί χρέη φατουρατζή μέχρι να επιστρέψουν οι έχοντες την υψηλή κυριότητα του Μαξίμου.
Η αριστερά αν θέλει να διεκδικήσει τον κόσμο που τώρα είναι εγκλωβισμένος στα όρια που θέτει ο Σύριζα θα πρέπει να σταματήσει να κλείνει το μάτι στη δεξιά προπαγάνδα και να αβαντάρει τα μέτωπα που ανοίγει ο εθνικός κορμός. Η αντιπολίτευση της δεξιάς στο Σύριζα δεν κατευθύνεται ενάντια στον Τσίπρα αλλά κυρίως ενάντια στην μαχόμενη αριστερά και στην πιθανότητα επανεμφάνισης του κινήματος στο δρόμο. Ο Κοντομηνάς και ο Ιερώνυμος δεν μιλάνε για Σύριζα, αλλά για μπολσεβίκους και κομμουνιστές. Όσοι δεν καταλαβαίνουν για ποιον χτυπάει η καμπάνα ας κοιμηθούν ήσυχοι. Οι υπόλοιποι ας ετοιμαστούν για την πιο σκληρή άμυνα στην αστική αντεπανάσταση.
https://eleutheriellada.wordpress.com/2016/11/12/%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CE%B8%CF%8D-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF/#more-84478
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου