Ανασχηματισμός ήταν και πέρασε…

Λυπάμαι αλλά σήμερα οι θεοί τού διαδικτύου ξέσπασαν την οργή τους σε τούτο το ιστολόγιο. Φαίνεται πως κάποιον απ’ αυτούς εξόργισαν τα όσα έγραφα για τον προχτεσινό ανασχηματισμό και αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια δουλειά μερικών ωρών. Παρ’ ότι δεν έκανα την παραμικρή αναφορά στον Φίλη ή στην εκκλησία, ο Blogger απλώς εξαφάνισε το κείμενο αντί να το δημοσιεύσει (ή, έστω, να το αποθηκεύσει). Κι έτσι, μου έμειναν οι έρευνες για τον Δημήτρη Παπαδημητρίου και τον Κώστα Γαβρόγλου, παρέα με τον ενθουσιασμό μου για την επιλογή τής Έφης Αχτσιόγλου που με παρέσυρε να αλλάξω το όνομά της σε… Αξιόγλου.  Για να μη πάνε όλα χαμένα, ας παραθέσω τουλάχιστον δυο αποσπάσματα από εφημερίδες, τα οποία πιστοποιούν ότι ο κ. Τσίπρας κόβει σιγά-σιγά και

τους τελευταίους δεσμούς που -υποτίθεται πως- είχε με την αριστερά.

Το πρώτο απόσπασμα αφορά τον νέο υπουργό οικονομίας και ανάπτυξης Δημήτρη Παπαδημητρίου. Μιλώντας στον δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη, ο κ. Παπαδημητρίου ξεκαθαρίζει ότι δεν τον ενδιαφέρει η αριστερά (!) όσο κι αν κάτι τέτοιο ακούγεται παράδοξο από τα χείλη κάποιου που αναλαμβάνει υπουργός σε μια «αριστερή» κυβέρνηση. Σε μια κυβέρνηση, μάλιστα, στην οποία παραμένει αμετακίνητη η σύντροφός του Ράνια Αντωνοπούλου ως αναπληρώτρια υπουργός εργασίας αρμόδια για την καταπολέμηση της ανεργίας. Λέει, λοιπόν, ο κ. Παπαδημητρίου: «Δεν ξέρω τι λέει η Αριστερά και δεν με αφορά. Όσα λέω, τα έχω γράψει στη δική σας εφημερίδα ήδη από το 2010. Όσα ισχυρίζομαι δεν υποκινούνται από κάποια ιδεολογία. Αυτό που σαφώς μπορώ να πω είναι ότι είμαι κεϋνσιανός» (Καθημερινή, «Το ζητούμενο στην Ελλάδα είναι η αλλαγή νοοτροπίας», 27/1/2013).

Το δεύτερο απόσπασμα αφορά τον νέο υπουργό παιδείας Κώστα Γαβρόγλου. Συζητώντας με άλλους τέσσερις συναδέλφους του πανεπιστημιακούς, διατυπώνει μια άποψη μάλλον απαξιωτική για τον συνδικαλισμό στον χώρο τής εκπαίδευσης: «Αυτός ο κόσμος μεταξύ των εκπαιδευτικών που παίρνει πρωτοβουλίες για τη συζήτηση κάποιων νέων θεμάτων είναι ένας κόσμος που, κατά κανόνα, δεν μπλέκεται με τα συνδικαλιστικά. Από τη μία μεριά, υπάρχει μια κοινωνική παρουσία, ηγεμονία και διεκδικητικότητα ανθρώπων με διάφορα συνδικαλιστικά αιτήματα, καθόλα νόμιμα και από την άλλη, ένας κόσμος που ολοένα και απομακρύνεται από τον συνδικαλισμό αλλά με τεράστιο ενδιαφέρον, εμπειρία και συμβολή στα εκπαιδευτικά ζητήματα» (Αυγή, «5 πανεπιστημιακοί συζητούν για την Παιδεία», 19/1/2014).

Επίσης, στο χαμένο κείμενο διατύπωνα μια απορία που την έχω από το 1976, όταν ο Καραμανλής μετακίνησε τον Κωστή Στεφανόπουλο από το υπουργείο εσωτερικών στο υπουργείο κοινωνικών υπηρεσιών και άλλαξε τον Ανδρέα Ζαΐμη από υφυπουργό οικονομικών σε υφυπουργό εθνικής αμύνης. Στα 16 μου τότε, πίστευα πως ή κάνεις καλά την δουλειά σου και δεν σε πειράζει κανένας ή τα κάνεις ρόιδο και πας σπίτι σου.

Σαράντα χρόνια αργότερα, η απορία μου παραμένει. Για παράδειγμα, ο Γιώργος Σταθάκης πρέπει να απέτυχε ως υπουργός ανάπτυξης αλλά είμαστε σίγουροι ότι θα πετύχει ως υπουργός περιβάλλοντος, θέση στην οποία μάλλον τα μούσκεψε ο Πάνος Σκουρλέτης αλλά ευελπιστούμε ότι θα τα πάει πολύ καλύτερα στο υπουργείο εσωτερικών, όπου προφανώς δεν έκανε καλή δουλειά ο Παναγιώτης Κουρουμπλής επειδή κατά πάσα πιθανότητα το ταλέντο του ήταν το υπουργείο ναυτιλίας, όπου πήρε την θέση τού Θοδωρή Δρίτσα, ο οποίος έμεινε με τον μουτζούρη στο χέρι και βγήκε από το παιχνίδι.. Ένα παιχνίδι που… ανάθεμά με κι αν το καταλαβαίνω.

Τελειώνω. Ακόμη είμαι εκνευρισμένος από το καζίκι που έπαθα αλλά θα το ξεπεράσω. Τί άλλο να κάνω; Έτσι κι αλλιώς… ένας ανασχηματισμός ήταν και πέρασε.

ΥΓ: Ο Ελεύθερος Τύπος και πολλά ιστολόγια, προσπαθώντας να εμφανίσουν τον Παπαδημητρίου ως θαυμαστή του Σόρος, του αποδίδουν την εξής φράση: «Άτομα όπως ο Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο Τζορτζ Σόρος έχουν συμβάλει σημαντικά στη δημόσια συζήτηση αναφορικά με τη συγκρότηση μιας νέας παγκόσμιας χρηματοοικονομικής αρχιτεκτονικής». Επειδή εμείς εδώ ποτέ δεν στηρίζουμε την κριτική μας σε φήμες και ψεύδη, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η παραπάνω φράση δεν ανήκει στον νέο υπουργό ανάπτυξης. Ναι μεν βρίσκεται σε κείμενο που εκδόθηκε από το Ινστιτούτο Levy, πλην όμως συγγραφέας του είναι ο ερευνητής Χ. Πολυχρονίου, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε εδώ ιδίοις όμμασιν.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2016/11/09/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B5/#more-84391