Η... "Λατινική Αυτοκρατορία" της Ευρώπης !

Στις αρχές Σεπτέμβρη, αν όλα πάνε καλά, θα συγκληθεί μια σύνοδος των χωρών του Νότου, στην Αθήνα, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης.

Θα μετάσχουν, σύμφωνα με πληροφορίες, εφτά χώρες του ευρωπαϊκού Νότου: Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Κύπρος, Μάλτα και, προφανώς, η Ελλάδα. Η πρωτοβουλία αυτή του Αλέξη Τσίπρα, είδηση πρώτης τάξης, μπορεί να αποτελέσει μείζον πολιτικό γεγονός, για όλη την Ευρώπη –κι' αυτό ανεξάρτητα με το αν κάποιος τη βλέπει θετικά, επιφυλακτικά ή αρνητικά. Προφανώς, εμείς, ως Ευρωπαίοι

του Νότου [πρέπει να] τη βλέπουμε απολύτως θετικά.  Η πρωτοβουλία είναι μείζον γεγονός για πολλούς λόγους.

1. Οι χώρες του Νότου έχουν πολλές ομοιότητες που τις συνδέουν, παρά τις διαφορές τους:  Πέραν της γεωγραφίας και του κλίματος, έχουν κοινά στην ιστορική διαδρομή, την κοινωνική δομή, τη νοοτροπία, τη ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο τις έπληξε η πρόσφατη κρίση. Με αυτή την έννοια,  ο Νότος δεν είναι μόνο γεωγραφικός όρος, δεν έτυχε απλώς οι χώρες αυτές να βρίσκονται στα «νότια» της Ευρώπης, είναι και ιστορικο-κοινωνικός, πέρα από γεωγραφικός. Μια μορφή επαφής και συνεργασίας αυτών των χωρών θα συγκροτούσε έναν πόλο με μεγάλη σημασία, πολιτικο-οικονομικο-γεωστρατηγική, εντός ΕΕ, αλλά και εκτός αυτής: στα νότια του Νότου και προς Ανατολάς, στις χώρες δηλαδή της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

2. Θα ήταν μεγάλο λάθος να δούμε τη "σύνοδο των εφτά" σαν σύνοδο των "φτωχών μεσογειακών χωρών". Ανάμεσα στους "εφτά" περιλαμβάνονται τρεις χώρες με μεγάλη βαρύτητα στην ΕΕ: Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία. Χωρίς αυτές, η ΕΕ οικονομικά και πολιτικά δεν μπορεί να υπάρξει. Η σημασία των τριών χωρών αυτών, και πολύ περισσότερο ενός συντονισμού και μιας συνεργασίας τους, έχει αυξηθείκατακόρυφα μετά, βέβαια, το Brexit.

3. Η σύνοδος έχει σαφές πολιτικό στίγμα: από τις εφτά χώρες οι δύο έχουν αριστερή κυβέρνηση [Ελλάδα, Πορτογαλία], οι τρεις κεντροαριστερή [Γαλλία, Ιταλία, Μάλτα], και μόλις μία δεξιά [Κύπρος], ενώ δεν ξέρουμε ακόμα τι θα γίνει στην Ισπανία, παρά την πρωτιά του Ραχόι. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ο νεοφιλελευθερισμός δεν θα έχει το πάνω χέρι, στη σύνοδο αυτή –το αντίθετο.

4. Για την Ελλάδα,  ειδικότερα, η σύνοδος αυτή είναι μεγάλη επιτυχία [αν, βέβαια, πραγματοποιηθεί] αφού έτσι η σημερινή αριστερή κυβέρνηση εμπεδώνει σχέσεις και συμμαχίες, που της είναι απαραίτητες. Και, μάλιστα, παίρνοντας η ίδια την πρωτοβουλία και με τόπο σύγκλισης την Αθήνα. 

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ιδίως στο περιβάλλον της ρευστότητας που έχουν δημιουργήσει τα αδιέξοδα της γερμανικής ηγεμονίας και της αποτυχίας του νεοφιλελευθερισμού, και έχει παροξύνει το Brexit, η σύνοδος του Νότου, που συγκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας, μπορεί να είναι η απαρχή για έναν ισχυρό άξονα. Έναν άξονα που θα αμφισβητήσει τη γερμανική ηγεμονία [καθώς, μάλιστα, η Γαλλία θα "τραβηχτεί" προς τα εδώ, και όχι σε έναν γαλλογερμανικό άξονα] και θα υπερασπιστεί την ιδέα της Ευρώπης της δημοκρατίας και της κοινωνίας –όχι της λιτότητας και της καταστολής. 

Ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος Αλεξάντρ Κοζέφ μίλαγε το 1947 [και την ιδέα του επανέφερε, πρόσφατα, ο Ιταλός φιλόσοφος Τζόρτζιο Αγκάμπεν] για μια ένωση των χωρών της Νότιας Ευρώπης προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ανερχόμενη Γερμανία. Την ονόμαζε "Λατινική Αυτοκρατορία της Ευρώπης". Λέτε;

http://newpost.gr/