Η μάχη κατά της «ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς» αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος του ΛΑΟΣ κατά την άνοδό του στα δημόσια πράγματα. Από τα γελάκια στις εκπομπές των Ράδιο Αρβύλα έως την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μία έννοια που πριν την τραγουδήσει το ΛΑΟΣ, βρισκόταν στα χείλη μερικών μοναχικών νεοφιλελεύθερων, έγινε το όχημα για τον επικοινωνιακό ετεροκαθορισμό της σοβαρής ακροδεξιάς στη χώρα.
Από τους τέσσερις υποψήφιους για τη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, οι τρεις είναι απλώς εκδοχές προηγούμενων τύπων ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Μητσοτάκης, Καραμανλής, Έβερτ, κατά σειρά, ζωντανεύουν στα πρόσωπα του Κυριάκου, του Απόστολου και του Βαγγέλα.
Η παρουσία του Άδωνι όμως είναι αυτή που θα κρίνει την πολιτική που, ασχέτως του προσώπου, τελικά θα επικρατήσει στον χώρο της δεξιάς.
Τον Απρίλιο του 2014, με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις επαφές Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή, είχα θυμηθεί τον Σωτήρη Χατζηγάκη, που είχε αποπεμφθεί από τον Σαμαρά όταν κατήγγειλε εκείνα τα «σταγονίδια ακροδεξιάς», στα τέλη του μακρινού 2011.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο Σαμαράς και τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης τους έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους, με άριστες επιδόσεις στο ακροδεξιόμετρο.
Σήμερα, χωρίς φόβο και πάθος, ακούει κανείς στελέχη της Νέας Δημοκρατίας να μιλούν για «λαθρομετανάστες», για μια Χρυσή Αυγή που «θα μπορούσε να είναι συνομιλητής και εταίρος», και εσχάτως, για την «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».
Ο μόνιμος καημός του Μάκη Βορίδη, έχει γίνει ευαγγέλιο στα χείλη του Άδωνι, που καθημερινά δίνει στους άλλους τρεις το άλλοθι για την μόνιμη στροφή του διαλόγου ακόμα δεξιότερα.
Ωστόσο, στη Συγγρού δεν γελιόνται. Γνωρίζουν πως ο Άδωνις δεν πρόκειται να πάρει το κόμμα.
Στην καλύτερη περίπτωση θα καταγράψει την δυναμική της ακροδεξιάς στο κόμμα, στην χειρότερη, θα τους κάνει νόημα αμέσως μετά ο Βορίδης και θα φτιάξουν όλοι μαζί μετά το Εθνικό Μέτωπο.
Αντιθέτως, ο ρόλος του είναι να διαφημίσει μία σειρά από ιδεολογήματα όπως πως «για όλα φταίει ο Ανδρέας», «οι κρατικοποιήσεις του ΠΑΣΟΚ μας φάγανε», «η γενιά του Πολυτεχνείου φταίει για όλα», «οι μετανάστες θα πρέπει να φύγουν από την Ελλάδα και φταίνε για όλα», πριν καταλήξει στην «ορθή ανάγνωση της εποχής της Χούντας και της παρακαταθήκης της».
Ο Άδωνις είναι η ατραξιόν, όχι μόνο των εκλογών, αλλά και ολόκληρης της δεξιάς παλινόρθωσης που γίνεται με προμετωπίδα και αφορμή τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας. Είναι εκείνος που έχει αναλάβει την ιδεολογική καμπάνια της ακροδεξιάς κόντρα στην «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».
Στο «κρυφό χέρι του Καρατζαφέρη», ο Δημήτρης Ψαρράς του «Ιού» της ΕφΣυν περιγράφει πως ο πρώην πρόεδρος του ΛΑΟΣ κατάφερε να φτάσει εκεί που δεν δείχνουν τα φώτα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του χεριού του, είναι η Νέα Δημοκρατία που παρέδωσε ο Αντώνης Σαμαράς.
Εάν εξαιρέσει κανείς την καριέρα της Μπεκατώρου και τον εξανθρωπισμό του Βορίδη, η περσόνα του Άδωνι είναι ουσιαστικά η μεγαλύτερη επιτυχία του Καρατζαφέρη.
Με χαρακτηριστική ευκολία, ο πρόεδρος μετάγγισε το ΛΑΟΣ στην Νέα Δημοκρατία, και με τον παραγκωνισμό του επιχείρησε να θολώσει με μελάνι τα ακροδεξιά λιμνάζοντα νερά.
Ένας γραφικός εθνικιστής τηλεβιβλιοπώλης με τσιριχτή φωνή παντρεύεται μία από τις πιο αποκρουστικές περσόνες που έχουν περάσει από την τρας τιβί τα τελευταία χρόνια, γίνεται προβεβλημένος βουλευτής, υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και τελικά φθάνει να διεκδικεί το αξίωμα του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είτε ως υπουργός, είτε ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, όλο το περασμένο διάστημα, ο Άδωνις εξέφραζε λίγο πολύ τη γραμμή του κόμματος. Τώρα έχει τη δυνατότητα να την χαράξει, στα πρότυπα των βιβλίων που διαφημίζει. Όλα όσα τον ακούν οι τρεις κι ο κούκος από τις συχνότητες των παρακμιακών εκπομπών του, σήμερα θα τα λέει μέσα από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Ο Άδωνις ξέρει να εφαρμόζει καλά την τακτική του διπλού λόγου. Από τα χρόνια του ΛΑΟΣ είναι μαθημένος πως να μιλάει διαφορετικά στο δικό του ακροατήριο, και πως να μιλάει στο ευρύ κοινό.
Σήμερα, κάνει τον λόγο του έναν και αρθρώνει ως πολιτική πρόταση την στροφή στην ακροδεξιά, αναγκάζοντας τους συνυποψήφιους του να σπεύδουν να υιοθετήσουν έναν διπλό λόγο.
Θα είναι οι «αλήθειες του Άδωνι», και μέχρι τις εκλογές, αρκετές από αυτές θα έχουν γίνει και «αλήθειες της Νέας Δημοκρατίας».
Έχοντας στο μυαλό την πολύ πρόσφατη είσοδο της ακροδεξιάς στη δημόσια σφαίρα, καθώς και τον άκακο τρόπο με τον οποίο στρώθηκε ο δρόμος για τη Χρυσή Αυγή, αυτό που συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία δεν έχει και πολύ πλάκα.
Αυτό θα πρέπει να το έχουμε στο μυαλό μας κάθε φορά που γελάμε με φθηνά αστεία του τύπου «να βγει ο Άδωνις για να πάει κατά διαόλου τη Νέα Δημοκρατία».
Ειδικά σε μία εποχή, που μία μεγάλη μάζα ψηφοφόρων δείχνει πως τραβάει κατά ‘κει
https://eleutheriellada.wordpress.com/
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου