Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή κάποιοι αισθάνονται πολύ σίγουροι, λόγω του γεγονότος ότι οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις τα τελευταία χρόνια διανύουν μια άνευ προηγουμένου θετική καμπή, μάλιστα με επίκεντρο τον τομέα που μας «καίει» περισσότερο: την άμυνα και την ασφάλεια. Η σχέση αυτή είναι αυτοτελής, ωστόσο η βελτίωσή της έτυχε να εξελιχθεί ταυτόχρονα με μια επίσης άνευ προηγουμένου επιδείνωση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Στην Αθήνα κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης και από τα δύο κόμματα που αναμετρώνται στις εκλογές της 21ης Μαΐου, η Ουάσιγκτον γινόταν (και γίνεται) αντιληπτή ως η μόνη αξιόπιστη δύναμη για διαμεσολάβηση σε περίπτωση ελληνοτουρκικής κρίσης.
Αυτή η τοποθέτηση της Ελλάδας στον άξονα που ξεκινάει από το Αιγαίο και φθάνει μέχρι τη Βαλτική, από την Κρήτη έως το Σάαρε της Βαλτικής, αποτελεί μια καλή ευκαιρία σύνδεσης με έναν τεράστιο χώρο στα βόρεια της χώρας, δίνει κάποιες απαντήσεις στη συμμαχία στην παρούσα φάση, μακροπρόθεσμα, όμως, δεν θα λύσει τις ελληνοτουρκικές διαφορές.
Οταν έλθει εκείνη η στιγμή, μια πιο αδύναμη Ε.Ε. που θα έχει απολέσει μέρος της κυριαρχίας της έναντι των μεγάλων τρίτων παγκόσμιων παικτών, όπως εν προκειμένω οι ΗΠΑ, αλλά έως έναν βαθμό και η Κίνα, δεν θα είναι απλά ένα πρόβλημα για τις γραφειοκρατικές Βρυξέλλες, αλλά για το σύνολο των κρατών που βρίσκονται στην περιφέρεια της Ευρώπης. Προφανώς, μια πιο αδύναμη και αποπροσανατολισμένη Ευρώπη δεν μπορεί παρά να είναι εις βάρος της Ελλάδας, όποτε κι αν έρθει η ώρα για συζητήσεις με την Τουρκία πάνω σε ζητήματα τα οποία δεν σηκώνουν ελαφρότητα και γενικεύσεις. Η Ε.Ε. ήταν και θα είναι πάντα τα κράτη της, ωστόσο η επικράτηση της αίσθησης ότι η «ολοένα στενότερη Ενωση» μπορεί να είναι αναστρέψιμη, θα έχει καταστροφικές συνέπειες προς όλες τις κατευθύνσεις.
https://www.kathimerini.gr/opinion/562397284/h-ellada-kai-mia-adynami-e-e/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου