Ο βασιλιάς τους κι εμείς

Με εµάς τους Ελληνες συμβαίνει το εξής παράδοξο: θεωρητικά είμαστε ένας λαός που αντιπαθεί σφόδρα τη μοναρχία. Την ίδια στιγμή, καταναλώνουμε περισσότερα βασιλικά θεάματα από αυτά που θα αναλογούσαν σε έναν αδιαπραγμάτευτο εχθρό του θεσμού. Αναφέρομαι στις εκδόσεις με ανάλογο περιεχόμενο που γίνονται ανάρπαστες αλλά και στη θεαματικότητα ζωντανών μεταδόσεων με κάθε ευκαιρία: γάμους γαλαζοαίματων, κηδείες, στέψεις.

Λίγες ώρες πριν από την τελετή στέψης μια Ελληνίδα ακαδημαϊκός μας μεταφέρει το κλίμα από τo Λονδίνο.

Προσπαθώντας να μεταφέρω την εικόνα από το επίκεντρο των εορτασμών απευθύνθηκα σε μια Ελληνίδα που ζει στο Λονδίνο, την Καλλιόπη Κυριακοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων στο βρετανικό παράρτημα του Queen’s University (Καναδάς) και στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Λιλ. Αλήθεια, η ίδια θα παρακολουθήσει τη σημερινή τελετή στέψης του νέου βασιλά; «Ναι, σκοπεύω να την παρακολουθήσω από την τηλεόραση. Από τα παράθυρα του διαμερίσματος, θα στρέψω τα μάτια μου στον ουρανό να δω τα αεροσκάφη της Βασιλικής Αεροπορίας. Από περιέργεια ίσως πεταχτώ στο πάρκο της γειτονιάς όπου pubs και εστιατόρια θα συμμετέχουν με προϊόντα τους». Είναι κάτι που ξεχνάμε (ή αγνοούμε) στην Ελλάδα, την πιο λαϊκή παράμετρο των βασιλικών τελετών, τις αργίες, τα πάρτι και τις γιορτές στις πιο ευτυχείς περιστάσεις όπως συμβαίνει σήμερα. Μόνο για την Κυριακή και τη Δευτέρα που έχει κηρυχθεί επίσημη αργία εξαιτίας της στέψης, περισσότερα από τρεις χιλιάδες τοπικά πάρτι έχουν εγκριθεί από τους αντίστοιχους δήμους.

«Αν και στο παρελθόν με δισταγμό και αυτοσυγκράτηση προσπαθούσα να συλλάβω τη σημασία τέτοιων εορτασμών, τώρα πια, με περίσσιο ενδιαφέρον μελετώ το περιεχόμενό τους διότι αποτελούν εργαλείο αξιολόγησης μεγαλύτερων εικόνων, π.χ. εκλογικές προτιμήσεις και συμπεριφορές αλλά και φαινομένων όπως π.χ. το Βrexit». Ρωτάω την κυρία Κυριακοπούλου αν το σημερινό γεγονός θα έχει τον συναισθηματικό αντίκτυπο άλλων βασιλικών γεγονότων όπως το πάνδημο αντίο στη μητέρα του νέου βασιλιά το περασμένο φθινόπωρο. «Την τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο ήταν τον Ιούνιο του 1953. Από τότε πολλά πράγματα έχουν μείνει ίδια (π.χ. ο θεσμός) αλλά και πάρα πολλά έχουν αλλάξει. Το Ηνωμένο Βασίλειο δεν είναι το ίδιο το 2023. Ο κόσμος αποχαιρετούσε πριν από λίγους μήνες μία μονάρχη που συνέδεσε τη ζωή της με τη ζωή της μεταπολεμικής Βρετανίας. Σήμερα θα υποδεχτεί τον διάδοχό της. Η στέψη θα είναι σίγουρα μεγαλοπρεπής, για κάποιους ίσως γλαφυρή ή και αναχρονιστική. Ο θάνατος όμως, ο κοινός για όλους, έχει μια δύναμη βαθιά ενωτική. Ενώνει ως δύναμη αναγνώρισης της κοινής μοίρας, του πεπερασμένου. Δεν αναγνωρίζει αξιώματα, προνόμια και εξουσία. Ισοσκελίζει, δεν διαφοροποιεί. Και γι’ αυτό θεωρώ ότι εκείνος ο αποχαιρετισμός δύσκολα θα ξεπεραστεί από τους εορτασμούς της στέψης».

https://www.kathimerini.gr/opinion/562405138/o-vasilias-toys-ki-emeis/