«Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια". Τους ξέρεις; Ο Διονύσης τους ξέρει και από την καλή και από την ανάποδη. Εδώ, όμως, δεν θα μιλήσουμε για τον Διονύση. Θα μιλήσουμε για σένα για μένα, για τον ανθρωπάκο που είδες δίπλα σου σήμερα και τον κοίταξες οικτρά για την εικόνα του, σου πέρασε από το μυαλό φευγαλέα πως πολλαπλάσιοι σαν αυτόν πια πεινούν, κρυώνουν, ταλαιπωρούνται δικαίως ή αδίκως, αλλά μόνο φευγαλέα. Τόσο κρατάει η συμπόνια σου. Και η δική μου, φιλαράκο, τα γράφω για σένα για να τα ξαναδιαβάσω και να τα ακούσω εγώ.
Ξέρεις τι με παιδεύει; Ότι, ενώ θεωρητικά είμαι κοινωνικά ευαισθητοποιημένη, θέλω να βοηθήσω τους γύρω μου, τρελαίνομαι αν κακοποιηθεί παιδί, γέροντας, ανήμπορος και τετράποδο, στη ζέστη του σπιτιού μου- που ακόμα είναι ζεστό- στο μάλλινο παλτό μου (παλτά για την ακρίβεια), φορώντας τα δερμάτινά μου (όχι όλα μαζί, αλλά ναι, είναι αρκετά) και όλα τα λοιπά που γεμίζουν αρκετά φύλλα ντουλάπας, νοιώθω σαν την διακοσμητική ανθρωπίστρια που από την ασφάλεια της ζωής της – όπως αυτή είναι δρομολογημένη μέχρι στιγμής πάντα- λέει πως νοιάζεται για τον άστεγο. Ε, όχι! Ούτε νοιάζομαι, ούτε και πολύ τον συμπονώ. Γιατί δεν βγήκα μέσα στη νύχτα για να του δώσω εκείνες τις κουβέρτες που έχω χρόνια διπλωμένες στο πάνω φύλλο της ντουλάπας, δεν βγήκα να του χαρίσω ένα παλτό μου, ούτε εκείνο το πουλόβερ που το φρεσκάρω κάθε χρόνο, αλλά ποτέ δεν βρίσκω τη διάθεση να το φορέσω. Το κοιτώ, το ξεδιπλώνω, το ξαναδιπλώνω και το επανατοποθετώ στην άψυχη θέση του για να μου πιάνει το χώρο. Και όσες φορές- αρκετές μάλλον- έχω δώσει ρούχα και παιχνίδια και βιβλία κλπ κλπ δεν ήταν σχεδόν ποτέ από το υστέρημα μου, αλλά από το περίσσευμά μου. Όλα από το περίσσευμα. Τι στην ευχή ανθρωπιά είναι αυτή, μα την αλήθεια, τώρα που το ξανασκέπτομαι και σου γράφω, ούσα μπρος στο υπέροχο πληκτρολόγιο του λαπ-τοπ μου και εννοείται στη ζεστασιά μου πίνοντας και καφέ, δεν την καταλαβαίνω.
Να το γυρίσουμε στους πολιτικούς και να τους καταλογίσω ευθύνες, δεν θα το κάνω γιατί τα άτομα είναι τόσο ανόητα, τέτοιου μεγέθους λαμόγια με απίθανα βλακώδες μυαλό, που ό,τι και να τους πω,
Να το γυρίσουμε στους πολιτικούς και να τους καταλογίσω ευθύνες, δεν θα το κάνω γιατί τα άτομα είναι τόσο ανόητα, τέτοιου μεγέθους λαμόγια με απίθανα βλακώδες μυαλό, που ό,τι και να τους πω,