Toυ Βαγγέλη Μαρινάκη
Εδώ πού είμαστε κρύβουν μαχαίρια των ανθρώπων τα χαμόγελα.Γουίλιαμ Σαίξπηρ (Μάκβεθ)
Διαβάζοντας πως ο Τζο Μπάιντεν κριτικάρει την προεδρική εντολή για τον θάνατο του Κ. Σολεϊμανί επειδή μπορεί να φέρει τις ΗΠΑ στο χείλος μιας μεγάλης σύγκρουσης στη Μ. Ανατολή1 ή πως η Ν. Πελόζι βρίσκει την επίθεση «προκλητική» και ζητάει τα ρέστα από τον Τραμπ επειδή δεν συμβουλεύτηκε το Κογκρέσο2 με πιάνουν γέλια. Όπως είχε αποκαλύψει λίγα χρόνια πριν το site The Intercept, ο καθόλου αλλοπρόσαλλος ή ιδιόρρυθμος
-συνηθισμένες εκφράσεις που φορτώνονται στον Τραμπ αντί για ουσιώδη πολιτική κριτική- Ομπάμα που διοργάνωνε το πρόγραμμα των επικείμενων δολοφονιών -συνήθως Τρίτες- με την παρέα Αμερικανών στρατηγών με τη συνοδεία πίτσας. Ανάμεσα σε αυτές ήταν και αυτή ενός 16χρονου παιδιού, του Abdulrahman al-Awlaki3, Αμερικανού πολίτη, που εκτελέστηκε καθώς έπαιρνε το γεύμα του ανάμεσα σε φίλους του. Μοναδικό του έγκλημα πως ήταν συγγενής -άρα πιθανός συνεχιστής σε κάποιο μακρινό μέλλον- του επιχειρησιακού αρχηγού της Αλ-Κάιντα πατέρα του, Anwar.
Φυσικά πολλές από αυτές τις δολοφονίες δεν πέρασαν καν από την έγκριση του υπό Ρεπουμπλικανικό έλεγχο Κογκρέσου τότε, ούτε ο τότε Αντιπρόεδρος Μπάιντεν διαφοροποιήθηκε. Την ίδια περίοδο o Μπέρνι Σάντερς δήλωνε πως το θέμα σήκωνε «πολύ μεγάλη συζήτηση»4. Ψάχνω δηλώσεις κριτικής άλλων επιφανών Δημοκρατικών και δεν βρίσκω κάτι καλύτερο από αυτό, αντίθετα5.
Η ΕΕ πάλι, δια μέσου του Προέδρου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Σαρλ Μισέλ, έκανε έκκληση να σταματήσει η βία και οι προκλητικές ενέργειες στη χώρα της Μέσης Ανατολής, όσο ο Μακρόν έκανε κομψή κριτική ζητώντας ψυχραιμία (μόνο) από το Ιράν. Θα νόμιζε κανείς αν προσγειωνόταν με διαστημόπλοιο στη Γη πως η ΕΕ είναι ένας ευγενικός διαιτητής, λες και δεν συμμετείχαν γαλλικά πλοία και ρουκέτες στην πυραυλική επίθεση κατά της Συρίας το 2018 ή στην ισοπέδωση της Λιβύης το 2011.
Όλα αυτά συμβαίνουν, για να δούμε το συνολικότερο πλαίσιο, όσο η αμερικανική οικονομία δεν είναι στα καλύτερά της. Παρά την οικονομική ανάπτυξη, το περασμένο έτος σημειώθηκε ρεκόρ στις απολύσεις όπως και στις χρεωκοπίες (αύξηση κατά 59% σε σχέση με πέρυσι)6. Την ίδια ώρα τα νέα της βιομηχανικής παραγωγής είναι εξίσου άσχημα7. Αν και προφανώς οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι ακόμη η μοναδική υπερδύναμη -με κυρίαρχο αποθεματικό νόμισμα, τον καλύτερο στρατό και επίκεντρο τεχνολογικής καινοτομίας- ο δρόμος της αποδρομής έχει αρχίσει. Η ηγεσία παίζει κρίσιμο ρόλο και προφανώς ο πορτοκαλί ασβός που βρίσκεται πίσω από το Οβάλ γραφείο αντιλαμβάνεται την πολιτική με όρους πόκας και εταιρικού σχήματος. Η υψηλή γραφειοκρατία ωστόσο, οι διαβόητοι στρατηγοί και τα γεράκια των διαδρόμων των υπουργείων που επιχαίρουν την πρωτοβουλία φαίνεται να έχουν χάσει εκείνη την παλιά αυτονομία που τους έδινε το πλεονέκτημα της χάραξης του μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Υπό αυτή την έννοια ο Τραμπ αποτελεί μια ζαριά της αμερικανικής κοινωνίας σε μια χώρα σε δομική κρίση, ένα παυσίπονο που πιθανόν να καταστείλει τα συμπτώματα μα δεν θα γιατρέψει μακροπρόθεσμα την ασθένεια.
Εντός αυτού του πλαισίου και έχοντας στο μυαλό μας τις νεκροκεφαλές επί των οποίων χτίστηκαν τα θεμέλια της σύγχρονης Αμερικής, θα γελάμε με τις δηλώσεις εκείνων που διέπραξαν τα χειρότερα εγκλήματα από τα υψηλότερα κλιμάκια εξουσίας και σήμερα στραβομουτσουνιάζουν για εκτελέσεις που ευχαρίστως θα προσυπέγραφαν. Υπό αυτή την έννοια ένας τζογαδόρος καραγκιόζης κατόρθωσε να ξεσκεπάσει την υποκρισία προκατόχων και αντιπάλων με πάταγο. Ένας πρόεδρος-μαφιόζος, larger than life, επικεφαλής μιας ελίτ βουτηγμένης στο αίμα 230 χρόνια τώρα, επίσης larger than life.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου