Αλά κάρτ δικαιοσύνη

Του Νίκου Γεωργιάδη

Σε ένα σάπιο πολιτικό σύστημα, η δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να νοσεί

Μεγαλώνει διαρκώς η λίστα των περιπτώσεων που αποδεικνύει σε πόσο χαμηλό σημείο έχει φτάσει η ελληνική δικαιοσύνη. Άλλωστε η μη εμπιστοσύνη στο δικαστικό σύστημα είναι ακόμη ένας βασικός λόγος της γενικευμένης πολιτικής κρίσης που βιώνει η χώρα. Ένα δικαστικό σύστημα το οποίο με τις αποφάσεις του βρίσκεται όλο και σε μεγαλύτερη απόσταση από την κοινή λογική και το κοινό αίσθημα δικαίου. Ένα δικαστικό σύστημα που λειτουργεί κατα το δοκούν και ανάλογα με το ποιος δικαζεται αλλά και το ποιος αποζητά δικαιοσύνη. Έτσι, αν είσαι πρώην βουλευτής και συνεργάτης του μελλοντικού πρωθυπουργού και καταδικάζεσαι για παιδεραστία, χρειάζονται δυο χρόνια για

να ολοκληρωθεί η εισαγγελική έρευνα, η ποινή σου είναι μόλις λίγοι μήνες (και αυτοί με αναστολή), ενώ στο εφετείο μπορεί να μειωθούν και εν τέλει κυκλοφορείς ελεύθερος, με τα μισά ΜΜΕ να κάνουν οτι πρεπει για να ξεχαστεί η αποτρόπαια πράξη σου.

Αν εισαι ειδικός φρουρός και σκοτώσεις εν ψυχρώ ένα νεαρό παιδί, μετα από 11 χρόνια θα ειπωθεί ότι απλά έχασες την ψυχραιμια σου, δεν υπήρχε κανένας δόλος και η  ποινή σου οδεύει προς μείωση, ενώ ξεχνιούνται οι κατηγορίες του συνεργού σου.

Με αφορμή τις εξελίξεις στις δίκες Νίκου Γεωργιάδη και Κορκονέα-Σαραλιώτη, βρήκαν την ευκαιρία οι κυβερνητικοί και οι φίλοι τους να βγουν στα κάγκελα και να αναφωνήσουν «αυτοί είναι οι άριστοι» προσπαθώντας για ακόμη μια φορά να πείσουν πως είναι διαφορετικοί από τη Ν.Δ. του Κυριάκου.

Μάταια όμως, γιατί η επιλεκτική δικαιοσύνη δεν έχει να κάνει μόνο με το παλιό πολιτικό προσωπικό. Αλλά και το καινούργιο. Οπότε, αν εισαι κολλητός της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας μπορείς να γίνεις διοικητής νοσοκομείου καταθέτοντας τέσσερα πλαστά πτυχία, ενώ αν είσαι Υπουργός μπορείς να αναλαμβάνεις έργα υποδομής ή ακόμη να χτίζεις τη νέα, δική σου διαπλοκή.  Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, που λιγότερο ή περισσότερο, ευκολότερα ή δυσκολότερα να μη λύνεται ή έστω να κουκουλώνεται μέχρι αν ξεχαστεί.

Από την άλλη αν είσαι μια καθαρίστρια και παραποιεις τον τίτλο σπουδών είτε ως προς την τάξη ή ως προς την ημερομηνία λήψης του, προκειμένου να βρεις δουλεια για να θρεψεις την οικογένειά σου, τότε η αντιμετώπιση είναι τελείως διαφορετική. Η δίκη γίνεται στο άψε-σβήσε και το πόρισμα είναι πως ζημειώνεις το δημοσιο και καταλήγεις στη φυλακή.

Όχι λοιπόν, στην μνημονιακή Ελλάδα η δικαιοσύνη δεν είναι καθόλου τυφλή. Βλέπει ποιος είσαι, ποια είναι η θέση σου στο σύστημα, τις γνωριμίες και επαφές έχεις, ποιος είναι ο δικηγόρος σου και μέ βάση αυτά κρίνει αν είσαι αθώος ή ένοχος και τί ποινή σου αξίζει.

Η ελληνική δικαιοσύνη έχει αφενός ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο και ενδιαφέρεται εξαιρετικά για τη σχέση σου με το πολιτικό σύστημα και προσωπικό. Αν εισαι μέρος του μπορείς να ασελεγείς σε ανηλίκους, αν είσαι φίλος του Πολάκη και του Ξανθού μπορεις να πλαστογραφείς πτυχία, αν εισαι όργανο του συστήματος μπορεί να πέφτουν νεκροί από τα χέρια σου είτε πιτσιρικαδες στα Εξαρχεια ή μετανάστες στο Α.Τ. Ομονοιας. Αν εισαι πληρως ταγμένος και δουλεύεις για αυτο σάπιο πολιτικό σύστημα η δικαιοσύνη δεν σε αγγιζει ή σε φτάνει τόσο-όσο που θα πέσεις στα μαλακά και θα κάνει ότι μπορέσει ώστε να ξεχαστεί γρήγορα η πράξη σου και η  ζωή συνεχίζεται.

Και μια υπενθύμιση: Η δίκη της Χρυσής Αυγής ακόμη συνεχίζεται και γίνεται και αυτή εργαλείο στα χέρια του πολιτικού προσωπικού.

https://eleutheriellada.wordpress.com/2019/03/08/%CE%B1%CE%BB%CE%AC-%CE%BA%CE%AC%CF%81%CF%84-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%B7/#more-101986