Είναι μονόδρομος

 Του Γιώργου Κογκαλίδη

“Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει. Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω, καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι” έγραψε ο Φώντας Λάδης, με τον οποίο είχα την τύχη να συνυπάρξω στην “Πρώτη” και στον “Αδέσμευτο Τύπο“. Ο φασισμός έχει πολλές μορφές έκφρασης, αλλά σταθερό παρανομαστή: Μισεί τον άνθρωπο. Είναι θεωρία (που γίνεται πράξη) μίσους. Η βία και η καταστολή είναι εργαλεία του και το είδαμε σε… ζωντανή μετάδοση από την Καταλονία.
Οι μπάτσοι του Ραχόι δεν είχαν σκοπό να σταματήσουν τις όποιες αυτονομιστικές τάσεις έχουν οι Καταλανοί. Θα ήταν ηλίθιο να σκεφτεί κάποιος πως με πλαστικές σφαίρες και αίμα στους δρόμους θα αλλάξει η απόφαση ενός λαού. Είχαν στόχο να κατασταλεί η λαϊκή αντίδραση, να τρομοκρατηθεί ο πολίτης, να σκύψει το κεφάλι.

Όχι πως πρόκειται για… “επανάσταση“, όχι πως αν αυτονομηθεί ένα κομμάτι της Ισπανίας θα βελτιωθεί η ζωή των Καταλανών, ή θα φυσήξει αέρας ελευθερίας στην Ευρώπη. Μήπως βελτιώθηκε η ζωή του κόσμου στις χώρες της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας; Αν ρωτήσεις σήμερα τους Σέρβους, ή τους Κροάτες, θα σου πουν πως δεν θέλουν να συνυπάρξουν ξανά, δίχως αυτό να σημαίνει πως καλυτέρευσαν οι συνθήκες, πως το αίμα του εμφυλίου πότισε κάποιο δέντρο, το οποίο δεν άνθισε ματαίως.
Συμφέροντα παίζονται, ισορροπίες αλλάζουν, μπιλιάρδο στην πλάτη του λαού, αλλά και όξυνση εθνικισμού και διχασμού, που είναι η πρώτη ύλη για τον φασισμό. Είδατε περισσότερη ελευθερία στη Βρετανία μετά το δημοψήφισμα, ή μήπως το δικό μας “ΟΧΙ” (αναίμακτο) πρόσφερε κάτι; Τσαλακώθηκε, έγινε σκουπίδι, μετατράπηκε -δίχως βία, αλλά με κυβερνητικό αυταρχισμό- σε “ΝΑΙ“.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έσπευσε (συνεπέστατη) να στηρίξει τον Ραχόι, Όπως έκανε ο Χίτλερ με τον Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο. Πάντα τα καθάρματα συμπλέουν. Η αντανακλαστική μας αντιπάθεια προς τη φασίζουσα ολοένα και περισσότερο “Ε.Ε.” (ο Τσίπρας βλέπει ακόμα εκείνο το όνειρο με την “Ευρώπη των λαών“;), μας φέρνει όλο και πιο κοντά στους Καταλανούς, μας κάνει να θέλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας μαζί τους, να πούμε το “no pasaran” στους ένστολους κουκουλοφόρους που έστειλε ο Ραχόι.
Οι αλλαγές συνόρων ελάχιστα έχουν βοηθήσει ιστορικά στον εκδημοκρατισμό της ηπείρου μας. Μια σύντομη αναδρομή στη βιωματική εμπειρία, πείθει ότι ακόμα κι αν αυτονομηθεί μέρος της Ισπανίας, λίγα θα κερδίσει ο λαός. Αλλά αυτό μάλλον δεν θα το κρίνουμε εμείς, είναι ζήτημα των ίδιων να αποφασίσουν.
Αυτό που είναι δεδομένο είναι η απέχθεια μας σε κάθε Ραχόι, σε κάθε μορφή κρατικής βίας και καταστολής, σε κάθε έκφανση φασιστικής αντίληψης. Η σιχασιά για κάθε μπάτσο που χτυπά γέρους και παιδιά, που αποτελεί το μακρύ χέρι του κράτους. Απέναντι σε κάθε τέτοιο μπάτσο, υπάρχει (έστω κι αν η αναλογία είναι σε… βάρος μας) ένας αστυνομικός που αγκαλιάζει τον πολίτη και κλαίει μαζί του, που γυρνά ανάποδα την ασπίδα.
Τι μάθαμε από την κρατική καταστολή στην Καταλονία; Πως όσο πιο πολύ φοβάται το κράτος, τόσο περισσότερο χτυπά, για να κρύψει τον φόβο του. Υποχρέωση των λαών είναι να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες. Όχι με τυφλά χτυπήματα βίας, που στρέφονται και πάλι κατά του λαού (γι’ αυτό και δεν προέρχονται από αυτόν κι από επαναστατημένους), αλλά με μαζικές κινητοποιήσεις, με αποφασιστικότητα απέναντι στη βία.
Όσο πιέζεται το φασιστικό κτήνος με το φιλελεύθερο προσωπείο, τόσο θα ξεγυμνώνεται, τόσο θα αποκαλύπτεται. Κι όποιος γνωρίζει ιστορία, μπορεί να… διαβάσει το μέλλον. Ο δρόμος των λαών είναι… μονόδρομος. Αντιφασιστικός, αποφασιστικός απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας, που δεν μπορεί να αντέξει στη διαφορετική άποψη, που μισεί τον άνθρωπο.
 https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/10/03/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%b4%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%82/#more-91514