Σε ένα άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο Truthdig στις 17 Σεπτεμβρίου, με τίτλο «Η σίγαση του Διαφωνούντα», ο Χέτζες ανέφερε το κείμενο του WSWSγια τη λογοκρισία που ασκεί η Google στις αριστερές ιστοσελίδες και προειδοποίησε για την ανάπτυξη «μαύρης λίστας, λογοκρισίας και συκοφαντίας των αντιφρονούντων ως πρακτόρων της Ρωσίας και προμηθευτών «ψεύτικων ειδήσεων».
Ο Χέτζες έγραψε ότι «το Υπουργείο Δικαιοσύνης κάλεσε την RT America και τους «συνεργάτες» της - που μπορεί να είναι άνθρωποι σαν εμένα - να εγγραφούν στο νόμο περί εγγραφής ξένων πρακτόρων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κράτος γνωρίζει ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν πρόκειται να εγγραφούμε ως ξένοι πράκτορες, πράγμα που σημαίνει ότι θα εκδιωχθούμε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αυτό, θεωρώ, ότι είναι η πρόθεση».
 |
| Ντέιβιντ Νορθ |
Ντέιβιντ Νορθ: Πώς ερμηνεύεις την εμμονή με τη Ρωσία και την ερμηνεία των εκλογών στο πλαίσιο της χειραγώγησης από τον Πούτιν;
Κρις Χέτζες: Είναι τόσο γελοίο όσο τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν. Είναι ένας απολύτως ανυπόστατος ισχυρισμός που χρησιμοποιείται για τη διαιώνιση μιας πολύ τρομακτικής κατηγορίας που είναι ότι όσοι επικρίνουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό είναι πράκτορες της Ρωσίας.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι Ρώσοι επενδύουν χρόνο, ενέργεια και χρήματα στην προσπάθεια να επηρεάσουν τα γεγονότα στις Ηνωμένες Πολιτείες με τρόπους που θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους, όπως ακριβώς κάναμε και κάνουμε εμείς στη Ρωσία και σε άλλες χώρες ανά τον κόσμο. Επομένως δεν υποστηρίζω ότι δεν υπήρξε επιρροή, ούτε προσπάθεια επηρεασμού των γεγονότων.
Αλλά όλη η ιδέα ότι οι Ρώσοι έστρεψαν τις εκλογές υπέρ του Τράμπ είναι παράλογη. Βασίζεται στον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι η Ρωσία έδωσε τα ηλεκτρονικά μηνύματα του Ποντέστα στο WikiLeaks και η δημοσίευση αυτών των μηνυμάτων έστρεψε δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές της Κλίντον προς τον Τραμπ. Κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Είτε αυτό, είτε, σύμφωνα με τον διευθυντή της εθνικής μυστικής υπηρεσίας, η RT America, στην οποία έχω εκπομπή, υποστήριξε την ψήφο προς το Πράσινο Κόμμα.
Αυτή η εμμονή με τη Ρωσία είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται από την κυρίαρχη ελίτ και ειδικότερα από το Δημοκρατικό Κόμμα για να αποφύγει μια πολύ δυσάρεστη πραγματικότητα: ότι η έλλειψη δημοφιλίας είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών τους που προκάλεσαν αποβιομηχάνιση και επίθεση εναντίον των εργαζομένων ανδρών και γυναικών και των έγχρωμων φτωχών.
Είναι αποτέλεσμα καταστροφικών εμπορικών συμφωνιών όπως η NAFTA, οι οποίες καταργούν τις καλές θέσεις εργασίας που προστατεύονται συνδικαλιστικά και τις στέλνουν σε μέρη όπως είναι το Μεξικό, όπου οι εργαζόμενοι δεν έχουν έξτρα παροχές και πληρώνονται 3,00 δολάρια την ώρα. Είναι αποτέλεσμα της έκρηξης ενός συστήματος μαζικής φυλάκισης, που ξεκίνησε ο Μπιλ Κλίντον με το νομοσχέδιο για το έγκλημα του 1994, και τον τριπλασιασμό και τετραπλασιασμό των ποινών φυλάκισης. Είναι το αποτέλεσμα της περικοπής των βασικών δημόσιων υπηρεσιών, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της πρόνοιας, που ο Κλίντον διέλυσε, των αποκρατικοποίησεων, των υποβαθμισμένων υποδομών, συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων σχολείων, και του de facto φορολογικού μποϊκοταρίσματος από τις εταιρείες. Είναι το αποτέλεσμα της μετατροπής της χώρας σε ολιγαρχία. Η εθνικιστική εξέγερση από τα δεξιά και η αποτυχημένη εξέγερση στο Δημοκρατικό Κόμμα γίνονται κατανοητά όταν δείτε τι έχουν κάνει στη χώρα.
Οι αστυνομικές δυνάμεις μετατράπηκαν σε οιονεί στρατιωτικές οντότητες που τρομοκρατούν τις περιθωριακές κοινότητες, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον δικαιώματα και μπορούν να πυροβοληθούν ατιμώρητα, σκοτώνονται καθημερινά πάνω από τρεις άνθρωποι. Το κράτος πυροβολεί και φυλακίζει τους έγχρωμους φτωχούς ως μορφή κοινωνικού ελέγχου. Είναι πολύ πρόθυμοι να χρησιμοποιήσουν την ίδια μορφή κοινωνικού ελέγχου σε οποιοδήποτε άλλο τμήμα του πληθυσμού που αντιστέκεται.
Ειδικότερα, το Δημοκρατικό Κόμμα είναι επικεφαλής αυτού του Ρώσικου κυνηγιού μαγισσών. Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν μπορεί να δει κατάφατσα τη συνενοχή του στην καταστροφή των πολιτικών ελευθεριών, της οικονομίας και των δημοκρατικών θεσμών μας. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η επίθεση του Μπαράκ Ομπάμα στις πολιτικές ελευθερίες ήταν χειρότερη από αυτήν που διεξήγαγε ο Τζωρτζ Μπους.
Πολιτικοί όπως οι Κλίντον, η Πελόζι, ο Σούμερ είναι δημιουργίες της Γουώλ Στρητ. Αυτός είναι ο λόγος που ήταν τόσο επιθετικοί στην πτέρυγα Σάντερς του Δημοκρατικού Κόμματος. Χωρίς τα χρήματα της Γουώλ Στρητ δεν θα είχαν πολιτική δύναμη. Το Δημοκρατικό Κόμμα δεν λειτουργεί ως πολιτικό κόμμα. Πρόκειται για ένα βραχίονα αέναης μαζικής κινητοποίησης και δημοσίων σχέσεων, που τόσο η μαζική κινητοποίηση όσο και οι δημόσιες σχέσεις πληρώνονται από εταιρείες. Η βάση του κόμματος δεν έχει λόγο στην ηγεσία ή στις πολιτικές του κόμματος, όπως ανακάλυψαν ο Μπέρνι Σάντερς και οι οπαδοί του. Είναι στηρίγματα στο στείρο πολιτικό θέατρο.
Αυτές οι κομματικές ελίτ, που χαρακτηρίζονται από απληστία, μυωπία και βαθύ κυνισμό, έχουν αγκαλιάσει με θανάσιμο τρόπο την πολιτική διαδικασία. Δεν πρόκειται να την αφήσουν ακόμα και εάν πρόκειται να ανατιναχτούν τα πάντα.
ΝΝ: Κρις, εργάστηκες για τους New York Times. Πότε ήταν ακριβώς;
ΚΧ: Από το 1990 μέχρι το 2005.
ΝΝ: Τι αλλαγές βλέπεις στους New York Times; Τονίσαμε ότι έχει δημιουργήσει μία εκλογική πελατεία που αποτελείται από την ανώτερη μεσαία τάξη.
ΚΧ: Οι New York Times στοχεύουν στα 30 εκατομμύρια ανθρώπους που ανήκουν στην ανώτερη μεσαία τάξη. Είναι μία εφημερίδα εθνικής εμβέλειας, μόνο το 11 τοις εκατό της αναγνωσιμότητάς της προέρχεται από τη Νέα Υόρκη.
Είναι πολύ εύκολο να διακρίνουμε σε ποιον στοχεύουν οι Τάιμς εάν δούμε τα ένθετα της εφημερίδας για το σπίτι, το στυλ, τις επιχειρήσεις ή τα ταξίδια. Στα ένθετα αυτά θα βρούμε άρθρα για τη δυσκολία διατήρησης, για παράδειγμα, ενός δεύτερου σπιτιού στα Χάμπτονς. Η εφημερίδα μπορεί να κάνει καλά ρεπορτάζ, αν και όχι συχνά. Καλύπτει τα διεθνή θέματα αλλά αντικατοπτρίζει τη σκέψη των ελίτ. Την διαβάζω κάθε μέρα, ίσως για να την εξισορροπώ με την ιστοσελίδα σας.
ΝΝ: Ελπίζω να την εξισορροπούμε.
ΚΧ: Ναι, την εξισορροπείτε με το παραπάνω. Οι Τάιμς ήταν πάντα μία ελιτίστικη εφημερίδα αλλά ενστερνίστηκε εξ ολοκλήρου την ιδεολογία του νεο-συντηρητισμού και του νεοφιλελευθερισμού σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας, όταν ο Αμπι Ρόζενταλ ήταν συντάκτης.
Ήταν αυτός που καθιέρωσε τα ειδικά ένθετα που απευθύνονταν στην ελίτ. Και επέβαλε μια de facto λογοκρισία για να αποκλείσει τους κριτικούς του ελεύθερου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, όπως είναι ο Νόαμ Τσόμσκυ και ο Χάουαρντ Ζιν. Καταδίκασε δημοσιογράφους όπως ο Σίντνεϋ Σάντμπεργκπου αμφισβήτησε τους κατασκευαστές ακινήτων στη Νέα Υόρκη, ή τονΡέιμοντ Μπόνερ που ανέφερε τη σφαγή El Mozote στο Ελ Σαλβαδόρ.
Γευμάτιζε κάθε εβδομάδα με τον εκδότη του Γουίλιαμ Μπάκλεϋ. Αυτή η στροφή στις πιο οπισθοδρομικές δυνάμεις του εταιρικού καπιταλισμού και των υποστηρικτών του αμερικανικού ιμπεριαλισμού έκανε την εφημερίδα πολύ κερδοφόρα.
Η άνοδος του Διαδικτύου και η απώλεια διαφημίσεων, οι οποίες αντιστοιχούσαν στο 40% των εσόδων της εφημερίδας, έπληξε τους Τάιμς όπως άλλωστε έπληξε κι όλες τις εφημερίδες. Το ενημερωτικό δελτίο έχει χάσει το μονοπώλιο που συνέδεε κάποτε τους πωλητές με τους αγοραστές. Οι εφημερίδες παγιδεύονται σε ένα παλιό σύστημα πληροφοριών που ονομάζουν «αντικειμενικότητα» και «ισορροπία», φόρμουλες που έχουν σχεδιαστεί για να εξυπηρετούν τους ισχυρούς και τους πλούσιους και να κρύβουν την αλήθεια. Όπως η Βυζαντινή Αυλή έτσι και οι Τάιμς θα καταρρεύσουν προσκολλημένοι στο Άγιο Δισκοπότηρό τους.
Τα πνευματικά μέρη της εφημερίδας, ιδιαίτερα η ανασκόπηση βιβλίων και η εβδομαδιαία ανασκόπηση, εξαλείφθηκαν από τον Μπιλ Κέλλερ, έναν νεοσύλλεκτο, ο οποίος, ως αρθρογράφος υποστήριξε με ζήλο τον πόλεμο στο Ιράκ. Ο Κέλλερ έφερε άτομα όπως ο Σαμ Τάνενχαουζ. Είναι στο σημείο αυτό όπου η εφημερίδα ενστερνίστηκε, χωρίς καμία διαφωνία, την ουτοπική ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και την υπεροχή της εταιρικής ισχύος ως αναπόφευκτης μορφής ανθρώπινης προόδου.
Οι Tάιμς, μαζί με τις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων, τις σχολές οικονομικών επιστημών των πανεπιστημίων και τους ειδήμονες που προωθούνται από το εταιρικό κράτος, προωθούσαν την παράλογη ιδέα ότι όλοι θα είμαστε καλύτεροι εάν κάθε τομέας της κοινωνίας βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της αγοράς. Πρέπει κάποιος να είναι πολύ ανόητος για να πιστέψει κάτι τέτοιο. Υπήρχαν φοιτητές στη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων του Χάρβαρντ που έκαναν εργασίες για την Ενρον(Enron) και το φοβερό επιχειρηματικό της μοντέλο μέχρι που η Ενρον κατέρρευσε και αποδείχτηκε το μέγεθος της απάτης.
Τελικά δεν επρόκειτο για ιδέες αλλά για καθαρή απληστία. Η απληστία αυτή προωθήθηκε από κάποιους που, υποτίθεται, είχαν καλύτερη εκπαίδευση από εμάς όπως ο Λάρυ Σάμερς ο οποίος υποστήριξε το ψέμα ότι κατά κάποιο τρόπο η παρακμή μας οφείλεται στην ανεπαρκή εκπαίδευση. Η παρακμή μας όμως οφείλεται σε μία χρεοκοπημένη και ανήθικη ελίτ και στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που την έκαναν πλούσια.
Η κριτική, λοιπόν, σκέψη, που δεν ήταν ούτως ή άλλως ποτέ πολύ ισχυρή, εξαφανίστηκε υπό τον Κέλλερ.
Η παγκοσμιοποίηση ήταν πέραν αμφισβήτησης. Δεδομένου ότι οι Τάιμς, όπως όλοι οι ελίτ οργανισμοί, είναι ένας ερμητικά κλειστός θάλαμος ηχούς (Σ.τ.Μ . μεταφορική έννοια, σημαίνει ότι διοχετεύονται ειδήσεις από τα κέντρα εξουσίας χωρίς να γίνεται οποιαδήποτε κριτική σε αυτές, ενώ αντίθετα λογοκρίνεται οποιαδήποτε άποψη εναντίωσης σε αυτά) χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο άσχετοι γίνονται ή πόσο γελοίοι φαίνονται. Ο Τόμας Φρίντμαν και ο Ντέιβιντ Μπρουκς (Σ.τ.Μ. αρθρογράφοι των New York Times) θα μπορούσαν να γράψουν και για το Onion (Σ.τ.Μ. πρόκειται περί σατυρικού εντύπου).
Εργάστηκα στο εξωτερικό. Δεν ήμουν πολύ στο γραφείο σύνταξης αλλά η εφημερίδα είναι ένα μέρος με πολύ άγχος. Οι κανόνες δεν είναι γραμμένοι στους τοίχους, αλλά όλοι γνωρίζουν, ακόμη και αν δεν το λένε, το ανεπίσημο σύνθημα της εφημερίδας: Μην αποξενώνετε όσους από τους οποίους εξαρτόμαστε για χρήματα και προσβάσεις! Μπορείτε να τους σπρώξετε μερικές φορές. Αλλά αν είστε σοβαρός δημοσιογράφος, όπως είναι ο Τσάρλι Λένταφ ή ο Σίδνεϊ Σάντμπεργκ, που θέλουν να δώσουν φωνή σε ανθρώπους που δεν έχουν φωνή, να μιλήσουν για θέματα φυλής, τάξης, καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ή των εγκλημάτων της αυτοκρατορίας, τότε πολύ γρήγορα θα γίνεται ένα πρόβλημα διαχείρισης και θα οδηγηθείτε προς την έξοδο.
Εκείνοι που ανεβαίνουν στον οργανισμό και αποκτούν εξουσία είναι οι τέλειοι καριερίστες. Πιστεύουν μόνο στην εξέλιξή τους και στην κερδοφορία του οργανισμού, γι 'αυτό η ιεραρχία της εφημερίδας είναι γεμάτη από τέτοιες μετριότητες. Οι καριερίστες είναι η αχίλλειος πτέρνα της εφημερίδας. Δεν είναι ότι έχει έλλειψη ταλέντων αλλά απουσιάζει η πνευματική ανεξαρτησία και το ηθικό θάρρος. Μου θυμίζει το Χάρβαρντ.
ΝΝ: Ας επανέρθουμε στο θέμα της ψεύτικης ρωσικής ειδησεογραφικής ιστορίας. Τόνισες την ικανότητα δημιουργίας μιας ιστορίας, η οποία δεν έχει καμία απολύτως τεκμηριωμένη βάση, τίποτα άλλο παρά διαβεβαιώσεις διαφόρων μυστικών υπηρεσιών και που παρουσιάζεται ως μια αδιαμφισβήτητη αξιολόγηση. Ποια είναι η γνώμη σου;
ΚΧ: Τα εμπορικά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα, συμπεριλαμβανομένων των CNNκαι MSNBC, δεν ασχολούνται με τη δημοσιογραφία. Μόλις και μετά βίας δείχνουν κάτι δημοσιογραφικό.
Οι ανταποκριτές διασημότητες που έχουν είναι αυλικοί της ελίτ. Ενισχύουν τα κουτσομπολιά της αυλής που είναι όλες αυτές οι κατηγορίες για τη Ρωσία και επαναλαμβάνουν αυτό που τους λένε να επαναλάβουν. Θυσιάζουν τη δημοσιογραφία και την αλήθεια για το κέρδος. Αυτές οι καλωδιακές εκπομπές ειδήσεων αποτελούν μία από τις πολλές ροές εσόδων της επιχείρησης. Ανταγωνίζονται άλλες ροές εσόδων.
Ο επικεφαλής του CNN, Τζέφ Ζάκερ, ο οποίος βοήθησε στη δημιουργία του φανταστικού προσώπου του Ντόναλντ Τραμπ για το «Celebrity Apprentice», έχει μετατρέψει την πολιτική στο CNN σε ένα εικοσιτετράωρο ριάλιτυ σόου.
Όλες οι αποχρώσεις, η διαφορετικότητα, το νόημα και το βάθος, μαζί με επαληθεύσιμα γεγονότα, θυσιάζονται για την ψυχαγωγία. Το ψέμα, ο ρατσισμός, η αδιαλλαξία, οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν τη βάση και θεωρούνται άξια λόγου, που συχνά υιοθετούνται από ανθρώπους των οποίων η μόνη ποιότητα είναι ότι είναι διαταραγμένοι. Δεν είναι ειδήσεις αλλά αστειότητα.
Ήμουν στην ερευνητική ομάδα των New York Times κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Η έδρα μου ήταν στο Παρίσι και κάλυψα την Αλ Κάιντα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Ο Lewis Scooter Libby, ο Dick Cheney, ο Richard Perle και ίσως κάποιος από τις μυστικές υπηρεσίες θα επιβεβαίωναν οποιαδήποτε ιστορία που η διοίκηση προσπαθούσε να πλασάρει. Οι δημοσιογραφικοί κανόνες στους Τάιμς λένε ότι δεν μπορείς να γράψεις μία ιστορία μιας πηγής. Αλλά εάν έχετε τρεις ή τέσσερις υποθετικά ανεξάρτητες πηγές που επιβεβαιώνουν την ίδια αφήγηση, τότε μπορείτε να συνεχίσετε και αυτό έκαναν. Η εφημερίδα δεν παραβίασε τους κανόνες που διδάσκονται στη σχολή δημοσιογραφίας του Κολούμπια αλλά ό,τι έγραψαν ήταν ψέμα.
Η όλη πράξη ήταν φρικτή. Ο Λευκός Οίκος θα διέρρεε κάποια ψεύτικη ιστορία στην Τζούντι Μίλερ ή στον Μάικλ Γκόρντον και στη συνέχεια στις τηλεοπτικές εκπομπές λόγου θα έλεγαν «όπως έγραψαν οι Τάιμς ...». Έδωσαν σε αυτά τα ψέματα τον λούστρο της ανεξαρτησίας και της αξιόπιστης δημοσιογραφίας. Αυτό υπήρξε μια τεράστια αποτυχία, τέτοια που η εφημερίδα δεν είχε συναντήσει ξανά.
ΝΝ: Η CIA ρίχνει την ιστορία και μετά η Τάιμς την επαληθεύει από αυτούς που την έδωσαν σε αυτήν.
ΚΧ: Δεν την ρίχνουν πάντα και δεν προέρχεται όλο αυτό από την CIA. Η CIAδεν πίστεψε την υστερία «των όπλων μαζικής καταστροφής».
ΝΝ: Ισχύει και το αντίστροφο;
ΚΧ: Σίγουρα. Διότι αν προσπαθείς να έχεις πρόσβαση σε έναν ανώτερο αξιωματούχο, θα υποβάλλεις συνεχώς αιτήματα και οι αξιωματούχοι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θέλουν να σε δουν. Και όταν θελήσουν να σε δουν, είναι συνήθως επειδή έχουν κάτι να σου πουλήσουν.
ΝΝ: Η αντι-ρωσική αφήγηση των μέσων ενημέρωσης έχει υιοθετηθεί από πολλούς που παρουσιάζονται ως «αριστεροί».
ΚΧ: Μην με κάνεις να ξεκινήσω από την αμερικανική αριστερά.
Πρώτα απ'όλα, δεν υπάρχει αμερικανική αριστερά – τουλάχιστον μία αριστερά που να έχει κάποια σοβαρότητα, που να κατανοεί τις πολιτικές ή επαναστατικές θεωρίες, που να μελετά την οικονομία, που να κατανοεί πως λειτουργεί το σύστημα εξουσίας, ιδιαίτερα η εταιρική και αυτοκρατορική εξουσία. Η αριστερά είναι παγιδευμένη στο ίδιο είδος λατρείας προσωπικότητας που μαστίζει την υπόλοιπη κοινωνία. Επικεντρώνεται στον Τραμπ, σαν να είναι ο Τραμπ το βασικό πρόβλημα. Ο Τραμπ είναι ένα προϊόν, ένα σύμπτωμα ενός αποτυχημένου συστήματος και μίας δυσλειτουργικής δημοκρατίας, όχι η ασθένεια.
Αν προσπαθήσεις να συζητήσεις τα περισσότερα από τα παραπάνω με την υποτιθέμενη αριστερά, τότε θα δεις ότι υποβαθμίζουν τη συζήτηση σε αυτό το γελοιογραφικό όραμα της πολιτικής.
Η σοβαρή αριστερά σε αυτή τη χώρα ήταν αποδεκατισμένη. Ξεκίνησε με την καταστολή των ριζοσπαστικών κινημάτων υπό την ηγεσία του Γουίλσον, στη συνέχεια ήταν τα «Red Scares» τη δεκαετία του 1920, όταν ουσιαστικά κατέστρεψαν το εργατικό μας κίνημα και τον ριζοσπαστικό τύπο, και στη συνέχεια με όλες τις εκκαθαρίσεις που έγιναν στη δεκαετία του 1950. Πέραν αυτού, εξολόθρευσαν την φιλελεύθερη τάξη - κοιτάξτε τι έκαναν στον Χένρυ Γουάλας - έτσι ώστε οι «φιλελεύθεροι» του Ψυχρού Πολέμου να εξισώσουν τον καπιταλισμό με τη δημοκρατία και τον ιμπεριαλισμό με την ελευθερία. Έζησα στην Ελβετία και στη Γαλλία. Εξακολουθούν να υπάρχουν υπολείμματα μίας μαχητικής αριστεράς στην Ευρώπη, κάτι που παρέχει ένα στήριγμα στους Ευρωπαίους. Αλλά εμείς πρέπει σχεδόν να ξεκινήσουμε από το μηδέν.
Μάχομαι συνεχώς με τους Αντίφα και το Μαύρο Μπλοκ. Νομίζω ότι αντιπροσωπεύουν μία φαινομενική πολιτική ανωριμότητα. Η αντίσταση δεν είναι μια μορφή προσωπικής κάθαρσης. Δεν αγωνιζόμαστε για την άνοδο του φασισμού τη δεκαετία του 1930. Οι εταιρικές ελίτ που πρέπει να ανατρέψουμε έχουν ήδη ισχύ. Και αν δεν οικοδομήσουμε με υπομονή ένα ευρύ, δημοφιλές κίνημα αντίστασης των εργαζομένων, τότε θα κατακρημνιστούμε.
Συνεπώς, ο Τραμπ δεν είναι το πρόβλημα. Αλλά και μόνο αυτή η φράση είναι ικανή να τελειώσει τις περισσότερες συζητήσεις με ανθρώπους που θεωρούν ότι αποτελούν μέρος της αριστεράς.
Το εταιρικό κράτος έχει καταστήσει πολύ δύσκολο τον βιοπορισμό κάποιου εάν εξακολουθεί να ασκεί ριζοσπαστική κριτική. Δεν θα πάρει πότε κάποια υψηλή θέση, πιθανότατα ούτε ακαδημαϊκή θέση. Δεν θα κερδίσει βραβεία. Δεν θα πάρει επιχορηγήσεις. Οι New York Times, εάν σχολιάσουν το βιβλίο σας, θα το κάνουν μέσω ενός μανδαρίνου όπως είναι ο Τζορτζ Πάκερ, για να το ρίξει στα σκουπίδια - όπως έκανε και με το τελευταίο μου βιβλίο.
Τα ελίτ σχολεία, και έχω διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε μερικά από αυτά, όπως είναι το Πρίνστον και το Κολούμπια, αναπαράγουν τη δομή και τους στόχους των εταιρειών. Αν θέλετε να περάσετε από μια διδακτορική επιτροπή, θα πρέπει να είστε πραγματικά πολύ προσεκτικοί. Δεν πρέπει να αμφισβητήσετε την φιλική προς τις επιχειρήσεις στάση που έχει το ίδρυμα και επιβάλλεται μέσω εταιρικών δωρεών και των επιθυμιών των πλούσιων αποφοίτων. Τα μισά από τα μέλη των περισσότερων από αυτά τα διοικητικά συμβούλια θα έπρεπε να είναι στη φυλακή!
Η κερδοσκοπία στη Βρετανία του 17ου αιώνα ήταν έγκλημα και οι κερδοσκόποι απαγχονίζονταν ενώ σήμερα διοικούν την χώρα και ελέγχουν την οικονομία. Έχουν χρησιμοποιήσει τον πλούτο για να καταστρέψουν την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική ζωή στη χώρα και να σβήσουν τη δημοκρατία μας. Υπάρχει μια λέξη για αυτούςτους ανθρώπους είναι προδότες.
ΝΝ: Ποιος είναι, κατά τη γνώμη σου, ο αντίκτυπος της πολιτικής της ταυτότητας στην Αμερική;
ΚΧ: Η πολιτική ταυτότητας ορίζει την ανωριμότητα του αριστερού. Το εταιρικό κράτος ενστερνίστηκε την πολιτική ταυτότητας. Είδαμε πού μας πήγε η πολιτική ταυτότητας με τον Μπαράκ Ομπάμα. Ο Ομπάμα ήταν, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Κόρνελ Ουέστ, μια μαύρη μασκότ της Γουώλ Στρητ και τώρα πηγαίνει να συλλέξει την αμοιβή από την πώλησή μας.
Η αγαπημένη μου ανέκδοτη ιστορία για την πολιτική ταυτότητας είναι η παρακάτω: ο Κόρνελ Ουέστ κι εγώ, μαζί με άλλους, ήμασταν σε μια πορεία άστεγων στη συνεδρίαση της Εθνικής Συνέλευσης των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια. Εκείνο το βράδυ συνέβηκε ένα γεγονός. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με εκατοντάδες ανθρώπους, κυρίως θυμωμένους υποστηρικτές τουΜπέρνι Σάντερς. Μου ζητήθηκε να πάω να μιλήσω. Στο πίσω δωμάτιο υπήρχε μια ομάδα νεότερων ακτιβιστών και ένας από αυτούς είπε: «Δεν αφήνουμε τον λευκό να πάει πρώτος». Τότε σηκώθηκε και έδωσε έναν λόγογια το πώς όλοι θα έπρεπε να ψηφίσουν για τη Χίλαρι Κλίντον. Εκεί σε οδηγείη πολιτική ταυτότητας. Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στουςυποστηρικτές του εταιρικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού όπως είναι οΚόρυ Μπούκερ και ο Βαν Τζόουνς και στους πραγματικούς ριζοσπάστες όπως είναι ο Γκλεν Φορντ και ο Ατζάμου Μπαράκα. Το εταιρικό κράτοςεπιλέγει προσεκτικά και προωθεί τις γυναίκες ή τους έγχρωμους και τους χρησιμοποιεί ως μάσκες για τη σκληρότητα και την εκμετάλλευσή του.
Είναι εξαιρετικά σημαντικό, προφανώς, να ακουστούν αυτές οι φωνές, αλλά όχι εκείνες οι φωνές που έχουν πωληθεί στην ελίτ της εξουσίας. Το φεμινιστικό κίνημα είναι ένα τέλειο παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Ο παλιός φεμινισμός, τον οποίο θαυμάζω, το είδος του φεμινισμού της Αντρεά Ντβόρκιν, αφορούσε την ενδυνάμωση των καταπιεσμένων γυναικών. Αυτή η μορφή φεμινισμού δεν προσπάθησε να δικαιολογήσει την πορνεία ως σεξουαλική εργασία. Ήξερε ότι είναι το ίδιο λάθος να κακοποιηθεί μία γυναίκα σε ένα εργοστάσιο όσο και στο εμπόριο σεξ. Η νέα μορφή φεμινισμού είναι ένα παράδειγμα του δηλητηρίου του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για την ύπαρξη μιας γυναίκας διευθύνοντος συμβούλου ή γυναίκας προέδρου, η οποία, όπως η Χίλαρι Κλίντον, θα εξυπηρετήσει τα συστήματα της καταπίεσης. Θεωρεί ότι η πορνεία είναι θέμα επιλογής. Ποια γυναίκα, η οποία θα είχε ένα σταθερό εισόδημα και ασφάλεια, θα επέλεγε να βιαστεί για να ζήσει; Η πολιτική τηςταυτότητας είναι αντιπολιτική.
ΝΝ: Μίλησες σε μια διάσκεψη για τη σύγκλιση των Σοσιαλιστών, όπου επέκρινες τον Ομπάμα και τον Σάντερς, και σε γιουχάρανε.
ΚΧ: Ναι, δεν το θυμάμαι. Με έχουν γιουχάρει γιατί επέκρινα τον Ομπάμα σε πολλά μέρη, συμπεριλαμβανομένου του Μπέρκλεϋ. Έπρεπε να υπομείνω αυτήν την κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα ως υποστηρικτής και συγγραφέας ομιλιών του Ραλφ Νέιντερ. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να διαλύσουν την ψευδαίσθηση των κατασκευασμένων προσωπικοτήτων τους, των πολιτικών σωτήρων τους, προσωπικότητες που δημιουργούνται από τη βιομηχανία δημοσίων σχέσεων. Δεν θέλουν να δουλέψουν σκληρά για να κατανοήσουν τον τρόπο λειτουργίας της εξουσίας και να οργανωθούν για να την καταργήσουν.
ΝΝ: Ανέφερες ότι εδώ και αρκετό καιρό διαβάζεις την Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ιστοσελίδα (WSWS). Ξέρεις ότι είμαστε πολύ έξω από αυτό το πλαίσιο.
ΚΧ: Δεν είμαι μαρξιστής. Δεν είμαι τροτσκιστής. Αλλά μου αρέσει ο ιστότοπος σας. Αναφέρετε σοβαρά και σημαντικά θέματα. Σας ενδιαφέρουν πράγματα που ενδιαφέρουν κι εμένα όπως είναι η είναι η μαζική φυλάκιση, τα δικαιώματα και οι αγώνες της εργατικής τάξης και τα εγκλήματα της αυτοκρατορίας. Διαβάζω την ιστοσελίδα σας αρκετό καιρό τώρα.
ΝΝ: Πολλά από αυτά που ισχυρίζονται ότι είναι αριστερά - δηλαδή, τα ψευδο-αριστερά- αντικατοπτρίζουν τα συμφέροντα της εύπορης μεσαίας τάξης.
ΚΧ: Ακριβώς. Όταν όλοι, όπως γνωρίζεις, πίεζαν για την πολυπολιτισμικότητα σε κορυφαία ιδρύματα, αυτό που σήμαινε πραγματικά ήταν η εισαγωγή μερικών εγχρώμων ή γυναικών σε πανεπιστημιακά τμήματα ή σε ειδησεογραφικά γραφεία, ενώ την ίδια στιγμή πραγματοποιούνταν άγρια οικονομική επίθεση εναντίον των φτωχών εργαζομένων και ιδιαίτερα των φτωχών έγχρωμων των αποβιομηχανοποιημένων περιοχών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πολύ λίγοι από αυτούς τους πολυπολιτισμικούς το παρατήρησαν.Υποστηρίζω την ποικιλομορφία, αλλά όχι όταν δεν υπάρχει οικονομική δικαιοσύνη. Ο Κόρνελ Γουέστ είναι ένας από τους μεγάλους πρωταθλητές, όχι μόνο της μαύρης προφητικής παράδοσης, της σημαντικότερης πνευματικής παράδοσης στην ιστορία μας, αλλά αποτελεί το εγερτήριο σάλπισμα για δικαιοσύνη σε όλες της τις μορφές.
Δεν υπάρχει φυλετική δικαιοσύνη χωρίς οικονομική δικαιοσύνη. Και ενώ αυτά τα ελίτ ιδρύματα έβαλαν μερικά συμβολικά πρόσωπα στην ιεραρχία τους, από την άλλη επιτέθηκαν με βαρβαρότητα στην εργατική τάξη και στους φτωχούς, ιδιαίτερα στους έγχρωμους φτωχούς.
Πολλοί από την αριστερά ξεγελάστηκαν από το κόλπο της πολιτικής ταυτότητας. Ήταν ένας μπουτίκ ακτιβισμός. Διατηρούσε άθικτο το εταιρικό σύστημα, αυτό που πρέπει να καταστρέψουμε. Ο ακτιβισμός αυτό έδωσε στο εταιρικό σύστημα ένα φιλικό πρόσωπο.
ΝΝ: Η Παγκόσμια Σοσιαλιστική Ιστοσελίδα έχει καταστήσει το ζήτημα της ανισότητας ένα από τα κεντρικά της θέματα.
ΚΧ: Γι 'αυτό τη διαβάζω και μου αρέσει.
ΝΝ: Επιστρέφοντας στο ζήτημα της Ρωσίας, πώς το βλέπεις να εξελίσσεται; Πόσο σοβαρή θεωρείς ότι είναι αυτή η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα; Εμείς το αποκαλούμε νέο μακαρθισμό.
ΚΧ: Ναι, φυσικά είναι ο νέος μακαρθισμός. Αλλά ας αναγνωρίσουμε πόσο άνευ σημασίας είναι οι φωνές μας.
ΝΝ: Δεν συμφωνώ μαζί σου σε αυτό.
ΚΧ: Λοιπόν, άνευ σημασίας υπό την έννοια ότι δεν ακουγόμαστε στα μαζικά μέσα. Όταν πηγαίνω στον Καναδά, είμαι στο CBC σε ώρα αιχμής. Το ίδιο ισχύει και στη Γαλλία. Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ εδώ. Το PBS και το NPR δεν πρόκειται ποτέ να το κάνουν. Ούτε πρόκειται να το κάνουν για οποιονδήποτε άλλο σοβαρό επικριτή του καπιταλισμού ή του ιμπεριαλισμού.
Εάν γίνεται κάποια συζήτηση για την επίθεση στη Συρία, για παράδειγμα, καταλήγει στον βομβαρδισμό της Συρίας ή στον βομβαρδισμό της Συρίας και στην αποστολή στρατευμάτων, σαν να είναι οι μοναδικές επιλογές. Το ίδιο ισχύει και για την υγειονομική περίθαλψη. Έχουμε Obamacare, μια δημιουργία του Ιδρύματος Heritage και της φαρμακευτικής και ασφαλιστικής βιομηχανίας, ή δεν έχουμε περίθαλψη; Η καθολική υγειονομική περίθαλψη για όλους είναι κάτι που δεν συζητείται. Είμαστε λοιπόν στο περιθώριο.
Ο νεοφιλελευθερισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι ιδεολογίες ζόμπι. Δεν τους έχει μείνει καμία αξιοπιστία, η απάτη ανακαλύφτηκε. Οι παγκόσμιοι ολιγάρχες είναι μισητοί και κακοί. Η ελίτ δεν έχει κανένα αντεπιχείρημα στην κριτική μας. Έτσι δεν μπορούν να αντέξουν να μας έχουν γύρω τους. Καθώς η ελίτ της εξουσίας γίνεται πιο φοβισμένη, πρόκειται να χρησιμοποιήσουν αυστηρότερες μορφές ελέγχου, συμπεριλαμβανομένων της λογοκρισίας και της βίας.
ΝΝ: Θεωρώ ότι είναι μεγάλο λάθος να επικεντρωθούμε στην αίσθηση της απομόνωσης ή της περιθωριοποίησης. Θα κάνω μια πρόβλεψη. Θα έχεις, πιθανώς νωρίτερα από ό,τι νομίζεις, περισσότερα αιτήματα για συνεντεύξεις και τηλεοπτικό χρόνο. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο κολοσσιαίας πολιτικής κατάρρευσης. Θα δούμε ολοένα και περισσότερο την εμφάνιση της εργατικής τάξης ως ισχυρής πολιτικής δύναμης.
ΚΧ: Γι 'αυτό είμαστε στόχος. Με την πτώχευση της κυβερνώσας ιδεολογίας και την πτώχευση της αμερικανικής φιλελεύθερης τάξης και της αμερικανικής αριστεράς, το σύστημα πρέπει να σιγουρευτεί ότι όσοι διατηρούν πνευματικό βάθος και εξετάζουν τα συστήματα εξουσίας, συμπεριλαμβανομένης της οικονομίας, του πολιτισμού και της πολιτικής, θα πρέπει να σιωπήσουν.
 |
| Φωτεινή Μαστρογιάννη |
http://mastroyanni.blogspot.gr/2017/10/blog-post_24.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου