Το φθινόπωρο της δυσαρέσκειας

Την περασμένη Πέμπτη, στην Κακιά Σκάλα, το κράτος λειτούργησε όπως πρέπει να λειτουργεί πάντα. Ακολουθήθηκαν πρωτόκολλα, διεκόπη η κυκλοφορία, έγινε μετάγγιση του επικίνδυνου φορτίου. Βεβαίως δεν γνωρίζουμε αν οι κανόνες τηρήθηκαν πριν γίνει το κακό. Δεν ξέρουμε αν και κατά πόσον ελέγχονται τα οχήματα που μεταφέρουν επικίνδυνα φορτία, αν έψαξε κάποιος το συγκεκριμένο βυτιοφόρο πριν βγει στον δρόμο και όποιον πάρει ο χάρος.

Ξέρουμε πάντως ότι μία από τις παροχές που έκανε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας το 2008 –λίγο πριν οδηγήσει τη χώρα σε χρεοκοπία– ήταν η άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας βυτιοφόρων με επικίνδυνο φορτίο σε δρόμους που έχουν τούνελ άνω των 500 μέτρων. Αν η χώρα εξακολουθούσε να ακολουθεί τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές ασφάλειας, το συγκεκριμένο όχημα πιθανότατα δεν θα ήταν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Λέμε «πιθανότατα» διότι γνωρίζουμε πως στην Ελλάδα οι κανόνες ψηφίζονται για να μην εφαρμόζονται, παρά το γεγονός ότι έχουν συμβεί τραγικά περιστατικά, όπως στα Καμένα Βούλα το 1999, όταν πυροσβέστες προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά σε ένα βυτιοφόρο προπανίου. Σε ρεπορτάζ της εποχής διαβάζουμε: «Ακολουθεί έκρηξη. Οι τρεις πυροσβέστες και το όχημά τους τινάζονται σε απόσταση 150 μέτρων. Ο οδηγός του βυτιοφόρου είχε απομακρυνθεί σε απόσταση 200 μέτρων, αλλά σκοτώθηκε από χτύπημα λαμαρίνας στο κεφάλι. Το βυτίο τινάχτηκε σε ύψος 50 μέτρων και σε απόσταση 700 μέτρων. Γκρέμισε μια στέγη και προσγειώθηκε στο προαύλιο καφετέριας. Συνολικός απολογισμός: τέσσερις νεκροί και 14 τραυματίες από το ωστικό κύμα αλλά και από τα κομμάτια των αυτοκινήτων».

Τότε μάλλον είχαμε πει «ποτέ ξανά» και αυτή τη φορά επαληθεύτηκε. Την Πέμπτη είχαμε επαγγελματική αντιμετώπιση του συμβάντος, δηλαδή οι πυροσβέστες δεν πήγαν απροετοίμαστοι για ένα τόσο επικίνδυνο περιστατικό. Ουδέν καλόν, όμως, αμιγές κακού. Η επαγγελματική αντιμετώπιση θέλει καθαρή (από ανθρώπους και οχήματα) ακτίνα εκατοντάδων μέτρων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα επτάωρο κλείσιμο της εθνικής οδού και συνακόλουθη ταλαιπωρία των εποχουμένων.


Κανένας υπουργός δεν θεωρείται νέος και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την απειρία των νέων υπουργών της.

Το απίστευτο στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν το σύννεφο γκρίνιας που υψώθηκε· όχι μόνο στα κοινωνικά δίκτυα (όπου είναι ο φυσικός χώρος επώασής της) αλλά και στα δελτία ειδήσεων. Μπορεί να είναι αυτό προοίμιο ενός φθινοπώρου δυσαρέσκειας; Πολύ πιθανόν, διότι κάποια στιγμή οι περίοδοι μέλιτος τελειώνουν και τότε «αυτή αρχίζει να αναρωτιέται τι έγινε ο άνδρας που παντρεύτηκε κι εκείνος τι απέγινε εκείνο το κορίτσι που δεν παντρεύτηκε» (Evan Esar). Δεύτερον, η ψευδαίσθηση περί «ισχυρής/άτρωτης/ικανής να αντιμετωπίσει κάθε αναποδιά Ελλάδας» εκδικείται τους παραγωγούς της. Οποιοδήποτε φυσιολογικό πρόβλημα (π.χ. μια πλημμύρα) έχει πολύ μεγαλύτερο πολιτικό κόστος σε μια «ισχυρή χώρα». Εκτός αυτού, οι ψηφοφόροι νιώθουν ασφαλείς να αλλάξουν προτιμήσεις, για να αντικαταστήσουν έναν πολύπειρο και αποτελεσματικό πρωθυπουργό με κάποιον που «δεν έχει διοικήσει ούτε περίπτερο». Αν δεν μας πιστεύετε, ρωτήστε τον κ. Κώστα Σημίτη.

Τρίτον: προβλήματα, όπως π.χ. η στρεβλή διάρθρωση της αγοράς, τα οποία δεν αντιμετωπίστηκαν με βαθιές μεταρρυθμίσεις, αλλά μπαλώθηκαν με διάφορα «pass», επιστρέφουν και μάλιστα σε πιο δυσμενές πολιτικό κλίμα, αφού έτσι κι αλλιώς υπάρχει προϊστορία φυσιολογικών τριβών κυβέρνησης – κυβερνωμένων. Κανένας υπουργός δεν θεωρείται νέος, ακόμη κι αν έχει δέκα μέρες στο πόστο του, και καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με την απειρία των νέων υπουργών της. Το δοκίμασε ο Ανδρέας Παπανδρέου με απανωτούς ανασχηματισμούς, αλλά δεν έπιασε.

Η κυβέρνηση έχει τέσσερα χρόνια μπροστά της για να αναταχθεί. Σε πιο δύσκολο περιβάλλον, αφού η αβάντα της πρώτης τετραετίας για πολλά ζητήματα έχει σπαταληθεί.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562573459/to-fthinoporo-tis-dysareskeias-2/