Χωρίς αντιπολίτευση ή χωρίς συμπολίτευση

Αυτό που ξέραμε από τις 25 Ιουνίου είναι ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Αυτό που ανακαλύψαμε τις τελευταίες δύο εβδομάδες είναι ότι δεν υπάρχει ούτε συμπολίτευση. Η αλήθεια που επιζεί σε αυτή την παραδοξολογία είναι ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να υπολογίζει στην ένθερμη στήριξη μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Δεν μπορεί, εκτός Βουλής, να βασιστεί σε στέρεη κοινωνική συμπολίτευση. Το 41% που πήγε και ξαναπήγε στο παραβάν για να τη νομιμοποιήσει δεν την αγαπάει. Ούτε τη συγχωρεί.
Αυτό το αισθητό κοινωνικό κλίμα ίσως εξηγεί γιατί η κυβέρνηση επέβαλε στον εαυτό της τόσο πρώιμες και δραστικές κινήσεις αυτοδιόρθωσης, χωρίς να έχει αισθανθεί πολιτική πίεση από ψηλά. Η αποπομπή ενός βασικού υπουργού και του υποψηφίου για τη μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δείχνει ότι ούτε της δίνεται ούτε διεκδικεί η ίδια περίοδο χάριτος.

Εχουμε έτσι μια πρώτη απάντηση σε όσους ανησυχούσαν για τις επιπτώσεις που θα έχει στην ποιότητα της δημοκρατίας η ηγεμονία του πρώτου κόμματος. Την πίεση που δεν ασκούν τα κόμματα την ασκούν τα γεγονότα. Την ασκεί και η κοινωνία των πολιτών – όπως έδειξε το κίνημα κατά των αυθαιρεσιών στον αιγιαλό, προς το οποίο, επίσης, η κυβέρνηση έσπευσε να προσαρμοστεί.

Θα μπορούσε έτσι κανείς να δικαιώσει τη δεύτερη ηθελημένη παραδοξολογία της περιόδου – την αυτάρεσκη ταπεινοφροσύνη της πρωθυπουργικής εξαγγελίας ότι «θα είμαστε αντιπολίτευση του εαυτού μας». Οντως. Η νέα/παλιά κυβέρνηση αντιπολιτεύεται τον εαυτό της χωρίς ώθηση. Ομως, όπως έδειξε και το παράδειγμα των ηττημένων στις εκλογές, η αντιπολίτευση είναι εύκολη.

Είναι εύκολο να αποπέμπεις λόγω προσωπικού ολισθήματος τον υπουργό που επέλεξες για τη δημόσια τάξη – και μέσα σε λίγες εβδομάδες έμπλεξε τα άλογα, τις τηβέννους (πανεπιστημιακή αστυνομία) και τα ράσα (ταυτότητες). Είναι εύκολο να επουλώσεις μια επικοινωνιακή εκδορά. Το δύσκολο είναι να αποκτήσεις όντως πολιτική για τη δημόσια τάξη. Το δύσκολο είναι να απαλλάξεις το σώμα από τις συμφύσεις που είχε φανεί και προεκλογικά ότι το καθηλώνουν.

Είναι εύκολο να αλλάξεις (υποψήφιο) περιφερειάρχη. Το δύσκολο είναι να αποκτήσεις πειστική πολιτική για την περιφέρεια, που στις κρίσεις –κλιματικές και υγειονομικές– των τελευταίων ετών περιοριζόταν σε ένα ρόλο ζωντανής τρολιάς προς την κεντρική διοίκηση.

Είναι εύκολο να ξηλώσεις τις ξαπλώστρες από μια παραλία για να δείξεις ότι συντονίζεσαι με το κοινό αίσθημα. Το δύσκολο είναι να ξηλώσεις το βαθύ κράτος που προστατεύει την ασύδοτη βιομηχανία της αρπαχτής σε όλη την τουριστική επικράτεια. Το ακόμη πιο δύσκολο είναι να αποκτήσεις θετικό πράσινο πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις νέες ανασφάλειες των πολλών για το περιβάλλον – ανασφάλειες που δεν έχουν να κάνουν πλέον μόνο με την απόλαυση του δημόσιου χώρου, αλλά και με τη ζωτική απειλή της καταστροφής.

Είναι εύκολο να «μαζεύεις» τον εαυτό σου. Το δύσκολο, καθώς παλιώνεις, είναι να τον ανανεώνεις.
Μπαλάκια

Μετά το κίνημα της πετσέτας, οι παραλίες μας έχουν ανάγκη κι ένα κίνημα κατά της ρακέτας.
Μερτικό

Ποιον εκπροσωπούσε ο περιφερειάρχης που εξέπεσε; Οι φίλοι του λένε ότι ήταν «λαϊκή Δεξιά». Αλλά γιατί; Επειδή ο ίδιος ήταν λαϊκής καταγωγής; Δεν ήταν ταυτόχρονα και συνδικαλιστικός εκπρόσωπος ενός από τους πιο εύρωστους επαγγελματικούς κλάδους; Δεν είχε θητεύσει σε δήμο των βορείων προαστίων, καθιερώνοντας ένα στυλ μετα-αβραμοπουλικής στυλιστικής εκζήτησης που θύμιζε βαλκανική μικρογραφία του Τραμπ; Τελικά, τι είναι αυτή η «λαϊκή Δεξιά», ώστε έχει ανάγκη τέτοιους εκπροσώπους προκειμένου να διατηρήσει την αξίωσή της στο «μερτικό από τη χαρά» της πολιτικής επιρροής; Το ρεύμα αυτό που εκπασόκισε κάποτε τη Δεξιά, καταφέρνοντας να κυριαρχήσει επί των φιλελεύθερων και εκσυγχρονιστικών συνιστωσών της, παρασύρθηκε από την αντιμνημονιακή παραφορά και διεσπάρη στα κόμματα που εξέφραζαν την άρνηση προς την πραγματικότητα της χρεοκοπίας. Πια έχει χάσει και τον μαρμαρωμένο βασιλιά του, που συντηρούσε φαντασιώσεις, όσο έμενε, απολιθωμένος, στα ορεινά της Βουλής. Το μόνο που απέμεινε να συνέχει τα υπολείμματα αυτού του ρεύματος –πέρα από τη λατρεία για τα ηγετικά πρότυπα του Πούτιν και του Ερντογάν (τον οποίο πάντα παρουσιάζουν σαν «μάγκα» έναντι της αφελούς Ελλάδας)– είναι ο αντιμητσοτακισμός. Απλώς το «λαϊκή» είναι πιο εύηχο από το «αντιμητσοτακική» Δεξιά.

https://www.kathimerini.gr/opinion/562555189/choris-antipoliteysi-i-choris-sympoliteysi/