Τονίζει δε, μιλώντας στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ότι «η επιμονή στην αυτονομία του χώρου δεν είναι πράξη αυτοαναφορικότητας και υπαρξιακή αγωνία. Είναι βαθιά πολιτική επιλογή που συνδυάζει τις ιδεολογικές και προγραμματικές συγκρούσεις χωρίς να αρνείται τις συναινέσεις και τις συνεργασίες όπου είναι δυνατόν. Είναι δηλαδή η σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα που έχει βασικές διαφορές με τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις για την αξία του κοινωνικού κράτους, για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, για την άμβλυνση των κοινωνικών
ανισοτήτων».
Το ηγετικό στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής επισημαίνει ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ το υπονομεύουν και το συκοφαντούν. «Δεν το θέλουν στα πόδια τους, ώστε να παίζεται άνετα το "εργάκι" της πόλωσης».
Ο κ. Μαργαρίτης θεωρεί ότι είναι ανιστόρητες θεωρίες όσα προτείνονται περί συγκόλλησης του Κινήματος Αλλαγής με τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχουν λογική βάση. «Οι κανόνες του παιχνιδιού όταν λέμε "κανονικότητα" απαιτούν συνεννόηση και στο εθνικό επίπεδο, αλλά και στο επίπεδο της αντιπολίτευσης. Αυτό που δεν χρειαζόμαστε, πάντως, είναι οι αφορισμοί και τα αναθέματα. Οι εμμονές για ασκήσεις επικυριαρχίας είναι λάθος κινήσεις από όπου και αν προέρχονται», σημειώνει.
Όσον αφορά την έξαρση του προσφυγικού ζητήματος με τις αυξανόμενες ροές από την Τουρκία, ο Θόδωρος Μαργαρίτης υπογραμμίζει την ανάγκη για μια σοβαρή διακομματική συνεννόηση που αφήνει πίσω την κομματική αντιπαράθεση. «Χρειάζεται μια μεγάλη καμπάνια στην Ευρώπη, η οποία δεν μπορεί να μένει ακίνητη σε αυτό το ζήτημα. Να συζητηθεί ψύχραιμα το θέμα των κλειστών προαναχωρητικών κέντρων για τους οικονομικούς μετανάστες και ταυτόχρονα να διαμορφωθεί ένας αποτελεσματικός γρήγορος μηχανισμός για την υπόθεση του ασύλου στους πρόσφυγες, με την ολόπλευρη υποστήριξη τους από τις κοινωνικές δομές. Σοβαρό ζήτημα είναι επίσης η ένταξη των προσφύγων στην καθημερινή ζωή της χώρας με την εκμάθηση της γλώσσας, με εργασιακά κίνητρα και εργασιακές δυνατότητες», υποστηρίζει το μέλος του πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής.
Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της συνέντευξης του μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του Κινήματος Αλλαγής, Θόδωρου Μαργαρίτη:
Ερ.: Το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό ζήτημα βρίσκεται και πάλι σε έξαρση με αποκορύφωμα τα επεισόδια στη Μόρια και τις συνεχιζόμενες ροές από τη Τουρκία. Κατά τη γνώμη σας, κύριε Μαργαρίτη, πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το ζήτημα;
Απ.: Το πρόβλημα των μεταναστευτικών ροών είναι εδώ και απαιτεί ψυχραιμία και αλληλεγγύη. Απαιτεί όμως και διάκριση ανάμεσα στα προσφυγικά ρεύματα και στα οργανωμένα συμφέροντα διακίνησης μεταναστών ως μια μεγάλη διεθνή κερδοσκοπία. Δύο πράγματα είναι βασικά. Να νικήσουμε το ρατσισμό αλλά και την αφελή «αθωότητα» που δεν βλέπει τα οικονομικά συμφέροντα πίσω από την διακίνηση παράτυπων μεταναστών. Χωρίς κραυγές και χωρίς φόβο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν «είδε» τη δεύτερη πλευρά του ζητήματος. Έμεινε σε μια γενική ρομαντική θεώρηση που στην πράξη όμως διευκόλυνε την κινητικότητα των μεταναστών προς στην πατρίδα μας και οδήγησε στη κόλαση της Ειδομένης και της Μόριας. Χωρίς υποδομές, χωρίς σχέδιο κοινωνικής ένταξης.
Η νέα κυβέρνηση δυσκολεύεται γιατί ένα σημαντικό κομμάτι του κοινού που την στήριξε κινείται με ακραίες θέσεις, οι οποίες πίσω από την φράση «εισβολή από λαθρομετανάστες» υποκρύπτουν την απουσία αλληλεγγύης και ανθρώπινης κατανόησης.
Είναι ανάγκη για μια σοβαρή διακομματική συνεννόηση που αφήνει πίσω την κομματική αντιπαράθεση. Χρειάζεται μια μεγάλη καμπάνια στην Ευρώπη, η οποία δεν μπορεί να μένει ακίνητη σε αυτό το ζήτημα. Τα χρήματα που χορηγούνται από την ΕΕ οφείλουν να αξιοποιούνται στο εσωτερικό της χώρας μας με ορθό τρόπο. Φαίνεται ότι στην περίοδο της προηγούμενης διακυβέρνησης υπάρχει μια «μαύρη τρύπα» που πρέπει να διερευνηθεί. Όπως πρέπει να διερευνηθούν και ορισμένες ΜΚΟ. Να συζητηθεί ψύχραιμα το θέμα των κλειστών προαναχωρητικών κέντρων για τους οικονομικούς μετανάστες και ταυτόχρονα να διαμορφωθεί ένας αποτελεσματικός γρήγορος μηχανισμός για την υπόθεση του ασύλου στους πρόσφυγες, με την ολόπλευρη υποστήριξή τους από τις κοινωνικές δομές. Σοβαρό ζήτημα είναι επίσης η ένταξη των προσφύγων στην καθημερινή ζωή της χώρας με την εκμάθηση της γλώσσας, με εργασιακά κίνητρα και εργασιακές δυνατότητες.
Ερ.: Στη πρόσφατη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής η Φώφη Γεννηματά ξεκαθάρισε ότι η σταθερή πολιτική επιλογή είναι πορεία του Κινήματος Αλλαγής κι όχι η αναβίωση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί; Δεν σας ενδιαφέρουν τα κοινωνικά στρώματα που πίστεψαν και στήριξαν διαχρονικά την Αλλαγή, όπως λένε οι επικριτές σας;
Απ.: Στην Κ.Ε. έληξε σε μεγάλο βαθμό η συζήτηση για τις σχέσεις ΚΙΝΑΛ με ΠΑΣΟΚ η οποία προκάλεσε έναν παράλογο κύκλο εσωστρέφειας για θέματα που έχει λύσει η ζωή.
Στην προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς έχουμε διανύσει μεγάλη διαδρομή. Ας είμαστε ειλικρινείς. Μετά τις τεκτονικές αλλαγές στο κομματικό σύστημα από τις περιπέτειες των μνημονίων ο χώρος ξεκίνησε από πολύ χαμηλά. Σε αυτή την προσπάθεια δεν ήταν μόνο το ΠΑΣΟΚ. Ήταν και άλλες δυνάμεις. Μικρότερες ή όχι, δεν έχει σημασία. Πάντως με την ίδια αγωνία. Με τις ίδιες ευαισθησίες. Κάποιοι στον δρόμο έκαναν άλλες επιλογές. Κρίθηκαν και κρίνονται από τους πολίτες. Η συμμετοχή 212.000 πολιτών στις διαδικασίες του Νοεμβρίου του 2017 ήταν μια επανεκκίνηση. Η αποχώρηση του Σταύρου, του Γιάννη και του Θανάση -ας πούμε- δεν αλλάζει τη διάθεση του κόσμου, ούτε το μήνυμα αυτής της μαζικής έκρηξης. Δεν χαρίζουμε σε κανέναν την εντολή του προοδευτικού κόσμου που μας παρακολουθεί, ούτε τις όποιες δυνάμεις παρέμειναν στα δύσκολα μαζί με το ΠΑΣΟΚ στην νέα κοινή διαδρομή.
Σε αυτή την κατεύθυνση η πορεία ήταν απολύτως ευκρινής. Το 2015 με την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, το 2017 με εκλογή επικεφαλής από την βάση, το 2018 με το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝΑΛ και το 2019 στο έκτακτο συνέδριο με την εκλογή αντιπροσώπων και την εκλογή καθοδηγητικών οργάνων (χωρίς διορισμούς εκπροσώπων από τις συνιστώσες του φορέα). Πρόκειται δηλαδή για μια πορεία στην οποία συνενώνεται το ΠΑΣΟΚ και δυνάμεις της Ανανεωτικής Αριστεράς, του Προοδευτικού Κέντρου, της Πολιτικής Οικολογίας σε μια δημιουργική μετεξέλιξη ως συνέχεια της Δημοκρατικής Παράταξης. Επομένως αναφερόμαστε σε ένα νέο αποτύπωμα του χώρου που επιδιώκει να εκφράσει τις ανάγκες της εποχής, τα νέα ακροατήρια, τις νέες ηλικίες. Και μάλιστα πριν 5 μήνες στο συνέδριο του ΚΙΝΑΛ η απόφαση ήταν να κάνουν «ένα βήμα πίσω τα κόμματα και οι κινήσεις» για να ενισχυθεί η κοινή ταυτότητα του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ. Να εμπεδωθεί μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Πρόκειται δηλαδή για μια σύγχρονη πολιτική πρωτοβουλία συσπείρωσης των δυνάμεων που αρνούνται την ενσωμάτωση στο πολιτικό σχέδιο της συντηρητικής παράταξης και δεν ακολουθούν τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ με βάση κάθε φορά την συγκυρία και τα ψηφαλάκια.
Ερ.: Λαμβάνοντας υπόψη το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα και το 8,1% που πήρε το Κίνημα Αλλαγής, σε ποιους απευθύνεται και με ποιο αφήγημα;
Απ.: Το αποτέλεσμα αυτό είναι ένα θετικό βήμα στην ανάκαμψη του χώρου που τον κατέγραψε ισχυρό τρίτο πόλο. Δεν είναι η οροφή. Η επιμονή στην αυτονομία του χώρου δεν είναι πράξη αυτοαναφορικότητας και υπαρξιακή αγωνία. Είναι βαθιά πολιτική επιλογή που συνδυάζει τις ιδεολογικές και προγραμματικές συγκρούσεις χωρίς να αρνείται τις συναινέσεις και τις συνεργασίες όπου είναι δυνατόν. Είναι δηλαδή η σοσιαλδημοκρατική ταυτότητα που έχει βασικές διαφορές με τις συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις για την αξία του κοινωνικού κράτους, για την υπεράσπιση του κόσμου της εργασίας, για την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Και την ίδια ώρα είναι σε πολιτική αντιπαράθεση με τον αριστερό λαϊκισμό, την παραδοσιακή Αριστερά, που είναι προσκολλημένη στον κρατισμό, στην φοβία της ελεύθερης αγοράς, στην άρνηση της επιχειρηματικότητας. Είναι επομένως ένα σημαντικό αξιακό φορτίο.
Από αυτήν την άποψη προκύπτει ο αυτόνομος χαρακτήρας του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ. Μαζί φυσικά με την κουλτούρα του σοσιαλδημοκρατικού παραδείγματος για κοινωνικούς και πολιτικούς συμβιβασμούς και για κομματικές συνεργασίες. Οι συναινέσεις μας δεν είναι «παράδοση άνευ όρων» ούτε φυσικά η προγραμματική μας αντιπαράθεση είναι κομματική εχθροπάθεια.
Ερ.: Τι απαντάτε σε όσους λένε ότι το ΚΙΝΑΛ έχει θολό στίγμα και αμφίσημη θέση;
Απ.: Πρόκειται για μια μίζερη κριτική που αναζητά απαντήσεις με το «άσπρο- μαύρο». Λες και δεν είναι θολό το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ που ανήκει στην ευρωπαϊκή ομάδα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς (με πολλά μικρά ΚΚ) και την ίδια ώρα κόβει βόλτες με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές. Λες και δεν είναι πολύ θολή η εικόνα της ΝΔ που μιλά για την κρίση χωρίς αποτίμηση της διακυβέρνησης Καραμανλή όταν άρχισε ο «χοντρός» εκτροχιασμός στα οικονομικά. Στο σημερινό πολιτικό τοπίο ο νέος δικομματισμός έχει μια κρίσιμη ιδιαιτερότητα σε σχέση με την μεταπολιτευτική πορεία. Ένα κόμμα δηλαδή στον «ενδιάμεσο χώρο» που δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας και διαθέτει αντίληψη κυβερνησιμότητας. Είναι μια κρίσιμη διαφορά με το παρελθόν. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί να επιδιώκουν -σχεδόν από κοινού- ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ να υπονομεύσουν, να συκοφαντήσουν το ΚΙΝΑΛ. Να μην το θέλουν στα πόδια τους, ώστε να παίζεται άνετα το εργάκι της πόλωσης.
Ερ.: Ζητάτε συνεννόηση με την κυβέρνηση της ΝΔ για τα μεγάλα ζητήματα της χώρας. Τον ΣΥΡΙΖΑ τον αποκλείετε;
Απ.: Εννοείται ότι η ανάγκη για εθνική συνεννόηση αφορά όλες τις δυνάμεις του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Δεν αφορά επομένως μόνο την ΝΔ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα είναι βαριά τραυματισμένη από την κρίση και τα μνημόνια. Έχει ανάγκη την πολιτική συνοχή. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές για αρνητικές δεσμεύσεις των μνημονίων (υπέρ-πλεόνασμα, υπέρ-ταμείο) απαιτούν εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Αλλιώς θα μείνουμε χωρίς αλλαγές στο μείγμα της οικονομικής πολιτικής και σε μια εσωτερική διαπάλη χωρίς νόημα.
Ερ.: Σας αφορά, ως Κίνημα Αλλαγής εννοώ, το προσκλητήριο που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ για σύμπραξη των προοδευτικών δυνάμεων;
Απ.: Στο νέο τοπίο το ΚΙΝΑΛ και ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να έχουν φυσιολογικές σχέσεις. Με απευθείας επικοινωνία χωρίς γέφυρες και προξενήτρες. Με συνεργασίες στο επίπεδο μιας εποικοδομητικής αντιπολίτευσης προς την νέα κυβέρνηση. Χωρίς αντιδεξιά σύνδρομα και αντιδεξιά μέτωπα που μυρίζουν ναφθαλίνη. Με διάλογο για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Οι εμμονές για ασκήσεις επικυριαρχίας είναι λάθος κινήσεις από όπου και αν προέρχονται. Ας δανειστούμε τον προβληματισμό του Ζακ Ζυλιάρ από το βιβλίο του «Οι Αριστερές της Γαλλίας» και ας συνομολογήσουμε ότι μπορούν να υπάρχουν πολλές Αριστερές, πολλές σοσιαλιστικές τάσεις, διαφορετικά πολιτικά σχήματα. Η τυφλή αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ δεν έχει να προσδώσει τίποτα. Ενισχύει αντικειμενικά την κυβέρνηση. Ούτε οι ανιστόρητες θεωρίες συγκόλλησης των δυο σχημάτων έχουν λογική βάση. Οι κανόνες του παιχνιδιού όταν λέμε «κανονικότητα» απαιτούν συνεννόηση και στο εθνικό επίπεδο αλλά και στο επίπεδο της αντιπολίτευσης. Αυτό που δεν χρειαζόμαστε πάντως είναι οι αφορισμοί και τα αναθέματα. Ας τα αφήσουμε αυτά στους παπάδες της Εκκλησίας.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου