Κάποτε οι φοιτητικές νεολαίες θεωρούνταν σχολείο για την πολιτικοποίηση των νέων. Σήμερα; Εκφυλισμός και κατάντια. Μικρές ομάδες φοιτητών συνεδριάζουν και λαμβάνουν αποφάσεις για κατάληψη ενός ΑΕΙ, καπελώνοντας με αυθαιρεσία τη βούληση των πολλών. Τα συνθήματά τους μυρίζουν ναφθαλίνη από τα πρώτα χρόνια του ’80, όπως το «Ενάντια στις βάσεις και στα πυρηνικά και στο ΝΑΤΟ». Τα αιτήματά τους αποπνέουν παραγοντισμό (όπως το να ορίζουν τα διδασκόμενα μαθήματα και το πρόγραμμα των εξετάσεων) ή θράσος· χαρακτηριστική η στοχοποίηση καθηγητών που δεν βαθμολογούν σωρηδόν με το «δημοκρατικό 5». Η ρητορική μεγάλης μερίδας των φοιτητικών παρατάξεων είναι απηρχαιωμένη, αγνοεί τις εξελίξεις στο τοπίο
της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και κατ’ επέκταση της ελληνικής και διεθνούς οικονομίας. Το πολιτικοποιημένο φοιτητικό κίνημα, που είχε εγγράψει κορυφαίες στιγμές με τους αγώνες του κατά τη διάρκεια της χούντας και τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια παράγοντας πολιτικό λόγο, σήμερα πνέει τα λοίσθια και συρρικνώνεται υπό το βάρος του παλαιοκομματισμού. «Τα παιδιά, τα σκυλιά και τα κόμματα, όσο φοβούνται, τόσο φασαρία κάνουν», αναφέρει μιλώντας στην «Κ» ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Ιωάννης Καρακάσης. Βεβαίως, ευθύνη φέρουν και οι καθηγητές αλλά και η σιωπηλή πλειοψηφία των φοιτητών, οι οποίοι δεν συμμετέχουν και δεν αντιδρούν θεσμικά στον... τσαμπουκά των μειοψηφιών.
Ειδικότερα, μετά μακρά περίοδο που οι καταλήψεις σχολών ήταν μεμονωμένες, πλέον τα έως τώρα μέτρα που έχει λάβει η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως και οι προθέσεις της για αλλαγές στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των ΑΕΙ έχουν προκαλέσει τα επαναστατικά αντανακλαστικά των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων. Ωστόσο, οι αντιδράσεις τους γίνονται διά των γνωστών μεθόδων της επιβολής της απόφασης για κατάληψη της σχολής ή διακόπτοντας τις συνεδριάσεις των θεσμικών οργάνων του πανεπιστημίου.
Ομως, και ο νόμος της Αννας Διαμαντοπούλου του 2011 αλλά και ο εν ισχύι νόμος του Κώστα Γαβρόγλου 4485/17 προβλέπουν τη συμμετοχή των εκπροσώπων των φοιτητών στις συλλογικές διαδικασίες και στις συνεδριάσεις των οργάνων του ΑΕΙ. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει θεσμικά, διότι εδώ και δεκαετίες οι παρατάξεις δεν μπορούν να συμφωνήσουν ώστε να εκλέξουν εκπροσώπους και κατ’ επέκταση δεν μπορούν να αποτελέσουν ένα φοιτητικό κίνημα.
Σήμερα ο χάρτης των νεολαιών διαμορφώνεται από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, την Πανσπουδαστική, την ΕΑΑΚ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, την ΠΑΣΠ. Η πλειονότητά τους είναι κολλημένη στο παρελθόν, στον συνθηματικό μηρυκασμό.
Ετσι, οι φοιτητικές παρατάξεις αναμασούν τα «αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.» και «να κλείσει η βάση της Σούδας και άλλες αμερικανοΝΑΤΟϊκές βάσεις», όπως λέει το ψήφισμα από σχολή του ΕΜΠ. Ή διατρανώνουν πως τάσσονται κατά των υποτροφιών. «Μπορεί η Κεραμέως να κλείνει συμφωνία στη Νέα Υόρκη και να συζητά την επέκταση των υποτροφιών Fulbright και την έλευση αμερικανικών πανεπιστημίων στα ελληνικά, αλλά οι φοιτητές απαντάμε ότι εδώ δεν θα γίνουμε Αμερική», ανέφερε πρόσφατα φοιτητικός σύλλογος.
Παράλληλα, τις οξύτατες διαμαρτυρίες των θεσμικών οργάνων των ΑΕΙ προκαλούν οι στοχοποιήσεις από φοιτητικές παρατάξεις καθηγητών που θεωρούνται δύσκολοι στους βαθμούς και στο... δημοκρατικό 5. Προ ημερών, στο Μαθηματικό Αθηνών (θεωρείται πολύ υψηλού επιπέδου σχολή) ζήτησαν να γίνει κινητοποίηση σε γραφεία έξι καθηγητών του τμήματος, οι οποίοι έχουν μεγάλα ποσοστά απορρίψεων φοιτητών στις εξετάσεις.
Χαρακτηριστικό είναι ότι πανεπιστημιακός, που ήταν μέλος της ιστορικής νεολαίας του Ρήγα Φεραίου, διακρίνει σήμερα μια μετατόπιση της ΚΝΕ προς τον ριζοσπαστισμό και πιο θορυβώδεις πρακτικές. «Μάλλον φοβούνται μήπως η νεολαία της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς μονοπωλήσει τον χώρο», ανέφερε ο ίδιος, διαπιστώνοντας ότι «το ίδιο συμβαίνει και με την ΠΑΣΠ, ενώ η ΔΑΠ είναι στην άλλη όχθη, μάλλον μόνη».
«Σόου» στη Σύγκλητο
Εμβληματικό παράδειγμα του εκφυλισμού των νεολαιών είναι το προδικασμένο σόου μικρής ομάδας φοιτητών στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου. «Εμφανίζονται και ζητούν με κραυγές να ορίσουν την ατζέντα και να αποφασίσουμε όπως θέλουν εκείνοι. Ετσι, πλέον διακόπτουμε για ένα μισάωρο για να φύγουν και ξαναρχίζουμε. Βέβαια, αυτό είναι μια αστεία πρακτική», περιέγραψε στην «Κ» κοσμήτορας Φιλοσοφικής Σχολής της χώρας.
«Το πρόβλημα με αυτό που ονομάζουμε (και ξορκίζουμε) φοιτητικό συνδικαλισμό βρίσκεται και στις δύο πλευρές. Των λίγων που συμμετέχουν και των πολλών που απέχουν από οποιαδήποτε συλλογική διαδικασία. Στις φοιτητικές εκλογές η συμμετοχή πανελλαδικά κυμαίνεται στο 25% επί των εγγεγραμμένων φοιτητών. Από τις εκλογές δεν συγκροτούνται διοικητικά συμβούλια (τον δρόμο άνοιξε η ανύπαρκτη σήμερα ΕΦΕΕ, ήδη από τη δεκαετία του ’80) και οι εκλεγμένοι λειτουργούν ως “εκπρόσωποι παρατάξεων” χωρίς πρόθεση συνθετικής αντιμετώπισης προβλημάτων. Η “αμεσοδημοκρατία” μέσω των γενικών συνελεύσεων ασκείται από έναν αριθμό φοιτητών που κατά κανόνα δεν υπερβαίνει το 5%-10% των εγγεγραμμένων», παρατηρεί στην «Κ» η ομότιμη καθηγήτρια του ΕΜΠ, Δανάη Διακουλάκη.
Και τονίζει: «Πώς περιμένουμε να συμπεριφερθούν ως πολίτες οι γενιές φοιτητών που ταύτισαν τον συνδικαλισμό με την αυθαιρεσία, που αποστρέφονται με βάση την εμπειρία τους τις συλλογικές διαδικασίες, που πίστεψαν ότι πρέπει να αναζητούν ατομικές λύσεις στα προβλήματα, που συνήθισαν στην απάθεια και αποχή από τα κοινά; Και ακόμη, ποια θα είναι η στάση όσων συμμετείχαν σε φοιτητικές συλλογικές διαδικασίες, όταν δεν ακόνισαν το μυαλό τους και τη γλώσσα τους για να εκφράσουν ένα δομημένο και πειστικό επιχείρημα, γιατί δεν είναι απαραίτητο να πείσουν, αλλά αρκεί να επιβάλλουν την άποψή τους; Οταν ο διάλογος είναι γι’ αυτούς αστικό εφεύρημα, όταν η λέξη συμβιβασμός ή συνεργασία συνώνυμο της προδοσίας; Τι ποιότητα δημοκρατίας περιμένουμε σήμερα και αύριο;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου