Ο ένας ισχυριζόταν για καιρό ότι είχε αυθεντικές επιστολές του Ιησού και ο άλλος ότι είχε σχέδιο διάσωσης της χώρας που δεν τον άφησαν να εφαρμόσει. Ήρθε η ώρα να ποντάρουν κι αυτοί στην απογοήτευση και την ευπιστία κάποιων πολιτών
Στις προηγούμενες εθνικές εκλογές μπήκε στη Βουλή το κόμμα-τρολ του Βασίλη Λεβέντη. Kάποιοι ψηφοφόροι, μάλλον κάνοντας πλάκα, θέλησαν με αυτόν τον τρόπο είτε να διαμαρτυρηθούν, είτε να δείξουν την περιφρόνηση τους προς το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Τη δεκαετία του ‘80 στην Ιταλία, οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι είχαν εκλέξει μια πορνοστάρ, την Τσιτσιολίνα, για να στείλουν στους βουλευτές τους το μήνυμα ότι δεν τους θεωρούσαν καλύτερους. Αυτή η εκλογική συμπεριφορά δεν είναι πρωτόγνωρη, ούτε αφορά μόνο στη χώρα μας. Μικρά κόμματα, που έμπαιναν στη Βουλή για μια κοινοβουλευτική περίοδο και μετά χάνονταν, είχαμε πολλά και στο παρελθόν, αλλά κινούνταν στο πλαίσιο μιας κάποιας πολιτικής ορθότητας. Κόμματα που κινούνταν στο χώρο του γραφικού επίσης είχαμε και παλιά, αλλά αυτά δεν έμπαιναν στη Βουλή.
Τελευταία, έχουμε πολιτικούς και κόμματα που απλώς «πουλάνε τρέλα» και αυτό φαίνεται ότι πιάνει σε ένα μικρό μεν κοινό, αλλά αρκετό για να τους δώσει το εισιτήριο του 3% για να μπουν στη Βουλή.
Και τα δύο κόμματα, τόσο του Βελόπουλου, όσο και του Βαρουφάκη, πρόκειται για προσωποκεντρικά κόμματα χωρίς πολιτικές αρχές και ιδεολογία, πλην κάποιων θέσεων «ατάκτως ερριμμένων», οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα. Εντός των κομμάτων αυτών συνυπάρχουν αριστεροί μαζί με δεξιούς, πατριώτες μαζί με αντιεθνικιστές, ευρωπαϊστές μαζί με οπαδούς της δραχμής κ.ο.κ.
Πέρα από το ενδεχόμενο να είναι και κάποιοι που τους παίρνουν στα σοβαρά και τους πιστεύουν, υπάρχουν αρκετοί θυμωμένοι ψηφοφόροι που δεν ενδιαφέρονται να εκπροσωπηθούν, αλλά μόνο να τρολάρουν. Να στείλουν δηλαδή στο ελληνικό κοινοβούλιο κάποιους για να τρολάρουν τους υπόλοιπους, ταράζοντας τα νερά και προκαλώντας, αφού δε πιστεύουν ότι με την ψήφο τους μπορεί να αλλάξει κάτι.
Στην απερχόμενη Βουλή παρακολουθήσαμε ως πολιτικό αρχηγό τον Βασίλη Λεβέντη να μιλάει και να ψηφίζει για κρίσιμα θέματα. Ένα πρόσωπο που έγινε γνωστό στο πανελλήνιο την δεκαετία του ‘90, μέσα από περιθωριακές τηλεοπτικές εκπομπές, πίνοντας φραπέ μπροστά στην κάμερα και απευθύνοντας κατάρες στους ψηφοφόρους-ζώα όπως τους αποκαλούσε.
Το κόμμα των ΑΝΕΛ έφερε κι αυτό στη Βουλή κάποια περιθωριακά και γραφικά πρόσωπα που αναδείχθηκαν μέσα από χαμηλής ποιότητας τηλεοπτικές εκπομπές, όπως είχε γίνει πριν και με το ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη.
Αυτή τη φορά, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, έχουν σοβαρές πιθανότητες να μπουν στη Βουλή τα κόμματα του Κυριάκου Βελόπουλου και του Γιάννη Βαρουφάκη. Το ένα πλασάρεται ως πατριωτικό που βρίσκεται δεξιά της ΝΔ και το άλλο ως φιλοευρωπαϊκό που βρίσκεται στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ.
Στην πραγματικότητα και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για προσωποκεντρικά κόμματα χωρίς πολιτικές αρχές και ιδεολογία, πλην κάποιων θέσεων «ατάκτως ερριμμένων», οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα. Εντός των κομμάτων αυτών συνυπάρχουν αριστεροί μαζί με δεξιούς, πατριώτες μαζί με αντιεθνικιστές, ευρωπαϊστές μαζί με οπαδούς της δραχμής κ.ο.κ.
Τι ενώνει όλους αυτούς; Σίγουρα όχι οι κοινές πολιτικές τους απόψεις, όπως φανερώνει η διαφορετική πολιτική τους προέλευση και οι αντικρουόμενες απόψεις για κορυφαία πολιτικά ζητήματα.
Και τα δύο κόμματα, τόσο του Βελόπουλου, όσο και του Βαρουφάκη, είναι καθαρά αρχηγικά. Ανεξάρτητα από ό,τι ισχυρίζονται, στην πραγματικότητα οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους αρχηγούς (όπως π.χ. η στελέχωση των ψηφοδελτίων) και επιβάλλονται με προσχηματικά δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κόμμα του Γιάννη Βαρουφάκη υπήρχαν έντονες αντιδράσεις για ορισμένες υποψηφιότητες, αλλά φυσικά πέρασε το δικό του. Παρομοίως και στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου, που αποφάσισε μόνος του να διώξει από τα ψηφοδέλτια πρόσωπα με τα οποία ο ίδιος είχε συμφωνήσει να ενταχθούν.
Η συνέπεια και η ακρίβεια του πολιτικού τους λόγου, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι το δυνατό τους χαρτί, σε αντίθεση με τον εγωκεντρισμό και των δύο αρχηγών που περισσεύει.
Εκεί που διαφέρουν σημαντικά, πέρα από την ταξική τους καταγωγή, είναι στην αφήγηση. Ο ένας ισχυριζόταν για καιρό ότι είχε αυθεντικές επιστολές του Ιησού και ο άλλος ότι είχε σχέδιο διάσωσης της χώρας που δεν τον άφησαν να εφαρμόσει.
Ο Βελόπουλος παριστάνει τον αντισυστημικό πολιτικό, ενώ όταν ήταν στο ΛΑΟΣ στήριζε τα πάντα και ο Βαρουφάκης εμφανίζεται ως επικεφαλής του «αντιμνημονιακού» μετώπου (ότι έχει απομείνει από αυτό τέλος πάντων), παρότι ήταν ο επικεφαλής της συνθηκολόγησης, υπογράφοντας στις 20 Φεβρουαρίου 2015 την απόφαση του Eurogroup για συνέχιση των μνημονίων (γεγονός που δεν παραδέχθηκε ποτέ, παρά την ύπαρξη των ντοκουμέντων).
«Δεν είμαστε μόνοι, εμείς είμαστε η Ευρώπη» λέει ο Βαρουφάκης. «Δεν είμαστε ούτε δεξιοί, ούτε αριστεροί, είμαστε Έλληνες» λέει ο Βελόπουλος. Άγνωστο αν τέτοια συνθήματα συγκινούν κανέναν, είναι όμως γεγονός ότι και οι δύο κατάφεραν, έστω προσωρινά, να «ηγεμονεύσουν» στον μικρό πολιτικό χώρο που διεκδικεί ο καθένας τους, παρότι υπήρχαν πολλοί μνηστήρες. Αυτό ακριβώς τους αναγνώρισαν και όλοι οι «ξέμπαρκοι» που έσπευσαν να ανέβουν στο καράβι τους με την ελπίδα να αρπάξουν την ευκαιρία για να μπουν στη Βουλή.
Θα πετύχει ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης αυτό που κατόρθωσαν ο Βασίλης Λεβέντης, ο Σταύρος Θεοδωράκης και ο Πάνος Καμμένος στις προηγούμενες εκλογές; Την απάντηση θα δώσουν οι πολίτες στις κάλπες.
Η κρίση πάντως γέννησε ευκαιρίες για κάθε έναν που δεν διστάζει να δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, ποντάροντας άλλοτε στην απογοήτευση και άλλοτε στην ευπιστία κάποιων πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου