Γιατί οι ΑΝΕΛ ήταν οι καταλληλότεροι συγκυβερνήτες του ΣΥΡΙΖΑ

 Της Βασιλικής Σιούτη

Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ είχε ερωτηθεί τι θα έκαναν,  αν οι ΑΝΕΛ δεν έμπαιναν στη Βουλή.“Θα συνεργαστούμε με το ΠΑΣΟΚ” είχε απαντήσει χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Στην επόμενη ερώτηση, που γινόταν στο πλαίσιο του ρεπορτάζ, “γιατί το ΠΑΣΟΚ και όχι το Ποτάμι;” η απάντηση ήταν αφοπλιστική, καθώς ο υπουργός υποστήριξε ότι “Στο Ποτάμι είναι ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι, ενώ στο ΠΑΣΟΚ είναι λαμόγια“.  Και συνέχισε λέγοντας ότι “Αν τους δώσουμε μερικά υπουργεία και μερικές θέσεις, θα μας αφήσουν ήσυχους να κάνουμε ότι θέλουμε. Οι άλλοι θα μας βάλουν όρους”.
Προσπερνώντας τις αξιολογικές κρίσεις του κυβερνητικού στελέχους, για το εάν το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι είναι όντως οι μεν “λαμόγια” και οι δε “ιδεολόγοι νεοφιλελεύθεροι”, έχει
ιδιαίτερη σημασία το σκεπτικό που αποκάλυψε και το οποίο επιβεβαιώθηκε στην πορεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε την εξουσία και ήθελε να μπορεί να κάνει ανενόχλητος ό,τι θέλει με αυτήν. Ευλόγως λοιπόν προτιμούσε  έναν πολιτικό εταίρο που δεν θα τον εμπόδιζε σε αυτό. Το ήθος, οι αρχές και η εντιμότητα  (αν κάποιος π.χ είναι “λαμόγιο”, σύμφωνα με την έκφραση που χρησιμοποίησε ο υπουργός) δεν είχαν σημασία. Αρκεί να γινόταν η δουλειά.
Οι δεξιοί ΑΝΕΛ ήταν πάντα η πρώτη τους επιλογή και το ΠΑΣΟΚ η δεύτερη. Με το ΠΑΣΟΚ υπήρχαν πολλά κανάλια ανοιχτά και υπάρχουν κάποια και σήμερα, παρότι στην ηγεσία του υπάρχει δυσαρέσκεια, επειδή δύο φορές προτίμησαν τον Καμμένο αντί για αυτούς, ενώ τους είχαν αφήσει να πιστεύουν ότι εκείνοι θα ήταν οι εκλεκτοί.
Να θυμηθούμε ότι σύμφωνα με τις  δημοσκοπήσεις  πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, δεν ήταν καθόλου βέβαιο ότι οι ΑΝΕΛ θα κατάφερναν να ξαναμπούν στη Βουλή. Τόσο το Ποτάμι, όσο και το ΠΑΣΟΚ, ήταν έτοιμοι να δεχθούν να γίνουν αυτοί οι νέοι κυβερνητικοί εταίροι. Και τα δύο κόμματα είχαν βοηθήσει τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει το δικό του μνημόνιο στη Βουλή και αμφότεροι πίστευαν ότι ακόμα και αν οι ΑΝΕΛ κατάφερναν να εκλεγούν, ο ΣΥΡΙΖΑ θα διάλεγε εκείνους, αφού αυτή τη φορά δεν υπήρχε το άλλοθι του “αντιμνημονίου” για να δικαιολογήσει τη συνεργασία με ένα δεξιό κόμμα με εθνικιστική και ρατσιστική ρητορική. Ήταν και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως, που τους κρατούσε σκοπίμως ζεστούς για καιρό, αφήνοντας τους να πιστεύουν ότι το κόμμα τους θα ήταν ο νέος κυβερνητικός εταίρος.  Η αλήθεια όμως είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν απολύτως αποφασισμένη εκ των προτέρων για το τι θα έπραττε.
Ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο έδεσαν από την αρχή και πέρα από την πολιτική σχέση, δημιουργήθηκε και προσωπική φιλία. Δεν υπήρχε καμία πρόθεση λοιπόν να αλλάξει ο κυβερνητικός εταίρος,  ακόμα και αν τη δεύτερη φορά εξέλειπε η δικαιολογία του “αντιμνημονίου”, καθώς  και τα δύο κόμματα είχαν γίνει κι αυτά μνημονιακά. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είχε κάνει εξαρχής “job description” και ο καταλληλότερος για αυτό που ζητούσαν ήταν ο Πάνος Καμμένος.
 https://eleutheriellada.wordpress.com/2017/09/28/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%b5%ce%bb-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bb%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b9-%cf%83/#more-91407